آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

آدرس مشاهده فیلم سخنرانی در آپارات: https://www.aparat.com/v/ryIXO

در حالی که غالباً از منظر سلامتی یا با تأکید بر جنبه‌های اقتصادی به ورزش نگاه می‌شود، در این مقاله، نویسنده می‌کوشد کارکرد اخلاقی ورزش را بررسی کند و ابعاد آن را نشان بدهد. وجود برخی الگوها و نگرش‌های رایج به ورزش و سلطه نگرش پزشکی یا تجاری به آن مانع از توجه به جنبه‌های بنیادین اخلاقی در ورزش شده است. حال آنکه ورزش، به خصوص هوازی و غیر رقابتی، با فضایل اخلاقی گره خورده است. با این نگاه، نویسنده این اندیشه را پیش می‌کشد که ورزش استقامتی غیر رقابتی در درازمدت سه کارکرد اخلاقی دارد. نخست مایه خودفهمی، خودآگاهی و خودشناسی می‌شود، دوم به تسلط بر بدن، عواطف و هیجانات می‌انجامد و سوم آنکه موجب پرورش فضایل اخلاقی متعددی از جمله شجاعت، نظم، تحمل درد و حکمت می‌گردد.

With regard to human cloning or artificial human reproduction – and contrary to the opinions of Sunni scholars - Shiite thinkers have not held a unified position. After having surveyed a number of Shiite fatwas and analyses on the subject, this essay will classify them into four groups. The first group states that we are granted absolute permission to engage in human cloning; while the second group believes that there is limited permission; the third group argues that cloning as such is primarily permitted but because of its consequences and secondary grounds it is prohibited and unlawful; and the fourth group is of the view that cloning as such and by itself is prohibited and unlawful. In what follows, the author has examined these four views, ending in support of the permission theory.

در سفری به تبریز، درست در مرکز شهر بنری چندمتری به چشمم خورد که بر آن تصویری بود و زیر آن تیتری به این مضمون داشت «پدر طب اسلامی ایران»، از چشم‌بندی خدا حیرت کردم که چگونه در روز روشن کسانی در این بازار مکاره هر کالای بنجلی را عرضه می‌کنند و تازه به نام دین می‌نویسند.

عضو هیئت علمی دانشگاه ادیان و مذاهب در یادداشتی به مسئله دقت در پژوهش و تتبع پرداخته و نوشته است: لازم است پیش از حکم صادر کردن، دقت کنیم، صحت شواهد را بررسی کنیم، با کمی درنگ سخن خویش را بسنجیم و آن‌گاه آن را مکتوب کنیم.

کتاب دستورالاخلاق فی القرآن: دراسه مقارنه للاخاق النظریه فی القرآن نوشته محمد عبدالله دّراز، نخستین تاش مدرن در جهت به دست دادن تصویری از اخاق قرآنی به شمار می رود. نویسنده در این کتاب رهیافتی کانتی به اخاق قرآنی اتخاذ کرده و می کوشد بر اساس ایده های این فیلسوف، نظام اخاق قرآنی را استخراج و سازماندهی کند. با این نگاه، کتاب در دو بخش تدوین شده است. بخش نخست، به مباحث اخاق نظری و بخش دوم، به اخاق عملی اختصاص دارد. در بخش نخست در پنج فصل مؤلف کوشیده است نظام اخاق قرآنی را صورت بندی کند و در بخش دوم نیز در پنج بخش نمونه هایی از اخاق قرآنی را در پنج عرصه معرفی نماید. ترجمه فارسی کتاب مذکور در سال 1387 به دست محمدرضا عطایی منتشر شده است. نویسنده در نوشتار پیش رو، پس از مرور ایده های اصلی کتاب و ساختار و محتوای آن، ترجمه کتاب را با ذکر منبع اصلی، بررسی و با بازگویی کاستی های ترجمه، پیشنهادهایی در جهت اصاح آنها داده است.

در احاديث متعددي بر ضرورت حمل بر صحت و به دست دادن بهترين تفسير از رفتار و گفتار ديگران تأکيد شده است. عالمان دين از اين احاديث اصل حمل بر صحت را استنتاج کرده و آن را، بيشتر، در عرصه‌ فقه به کار گرفته و بر آن آثاري مترتب ساخته‌اند. نگارنده در اين جستار، کوشيده است تا پس از گزارش و دسته‌بندي اين احاديث، ابعاد مختلف اين اصل را کاويده و کاربست آن را در عرصه اخلاق و تفسير رفتار ديگران به دست دهد. از اين منظر، اصل حمل بر صحت بيش از آن که کارکردي فقهي داشته باشد، ناظر به نوعي عقلانيت است که با انکار آن امکان هر گونه فهمي از ديگران منتفي مي‌‌شود. چنين نگرشي به اين اصل، فضاي فهم عقلاني و صيد حقايق را بر ما مي‌‌گشايد و ابزاري براي کشف و فهم واقعيت مي‌‌گردد و از تحريفات شناختي ما مي‌‌کاهد. با اين نگاه، نويسنده بحث فعلي را در ده قسمت پي گرفته است تا شرايط و حدود کاربست اين اصل را بکاود و عقلانيت آن را، بر اساس سنت حديثي و با استفاده از يافته‌هاي روان‌شناختي، تبيين کند.

در برخی از روایات استدلالی برای معقولیت اعتقاد به خداوند و روز جزا ارائه شده است که مضمونی به این شکل دارد: اگر خدا و روز جزایی در کار بود، ما از ایمان خود بهره فراوان برده‌ایم و در صورتی که باور ما خطا از آب درآمد، زیانی نکرده‌ایم. این سبک استدلال، چندان مورد توجه متکلمان مسلمان قرار نگرفته است. با این حال، این استدلال قرینه‌ای در فرهنگ مسیحی دارد که به شرط‌بندی پاسکال معروف است و طبق پژوهش برخی از محققان از طریق نوشته‌های غزالی به فرهنگ مسیحی منتقل شده است. نوشته حاضر، پس از گزارش و تحلیل احادیث مرتبط، روایت مسیحی آن را تحلیل کرده و اشکالاتی را که بر این استدلال شده است، باز می‌گوید و قوت آن را می‌سنجد. بیشتر اشکالاتی که متوجه این استدلال شده، زاده بی‌توجهی به خصلت و کارکرد آن است. در نتیجه، به نظر می‌رسد که این استدلال همچنان کارآیی خود را دارد.