آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : نوشته های اولیه الن وایت تاکید آشکاری بر تقدیس و تقدس نشان می دهد. آنها ارائه واضح و جامعی از مفهوم بخشش او ارائه نمی کنند. هدف از این مطالعه تبیین مفهوم بخشش او در نوشته‌هایش تا سال 1864 در پرتو پیش‌زمینه، شکل‌گیری و رشد اولیه دیدگاه‌های دینی او است. روش. الن وایت در سال‌های اولیه‌اش کمی درباره بخشش نوشت. مفهوم بخشش او را می توان از استنباط هایی که در نوشته هایش یافت می شود استنباط کرد. بررسی عوامل مؤثر در اندیشه دینی وی با تحقیق و تحلیل اسنادی و تاریخی پیش می‌رود. از تحلیل تطبیقی ​​برای بررسی شباهت‌ها و تفاوت‌های مفاهیم دینی ارائه شده در نوشته‌های او با آرای دینی برجسته در محیط مذهبی او استفاده می‌شود. یافته ها الن وایت در یک خانه متدیست متدیست بزرگ شد. در اوایل دهه 1840 او با جنبش ادونتیست میلریت درگیر شد. در سال 1846 او هفتمین روز هفته را به عنوان سبت پذیرفت. به نظر می رسد روش گرایی، ادونتیسم و ​​ساباتاریزم (به میزان کمتر) عوامل مفهومی اولیه ای بوده اند که بر دیدگاه های اولیه او در مورد نیاز به بخشش، در دسترس بودن بخشش، کارکردهای مسیح در بخشش، شرایط بخشش، و تضمین بخشش نتیجه گیری در حالی که الن وایت بسیاری از ادراکات مذهبی را که در دوران کودکی و جوانی خود به عنوان یک متدیست به دست آورده بود حفظ کرد، برخی از دیدگاه ها کنار گذاشته شدند و برخی دیگر به آن اضافه شدند. بسیاری از اولین دیدگاه‌های او در چارچوب الهیاتی جدید که عمدتاً توسط دیدگاه آخرت‌شناختی ادونتیست او شکل گرفته بود، اصلاح و بازنشانی شدند. به نظر می رسد مفهوم بخشش او از ترکیب منحصر به فرد خود از مفاهیم سوتریولوژیکی و آخرت شناختی ناشی از روش گرایی، ادونتیسم، مطالعه او از کتاب مقدس، و سایر منابع کمتر قابل شناسایی ایجاد شده است. این ترکیب اساساً تحت تأثیر «دیدگاه‌های» مذهبی بود که او دریافت کرد. الن وایت معتقد بود که انسان ها ذاتاً گناهکار هستند و فقط از طریق خون مسیح می توان آنها را بخشید و نجات داد. او معتقد بود که رستگاری هم شامل توجیه و هم تقدیس است. در حالی که او تأکید آشکاری بر تقدس داشت، به طور مداوم الهیات فیض را به جای دستاوردهای انسانی ارائه کرد.

ترجمه ماشینی : قدرت جنبه جدایی ناپذیر همه انواع رهبری است. اصطلاح «سوء استفاده از قدرت» کاربرد نامناسب و فاسد قدرت را توصیف می کند. اعمال قدرت زمانی به سوء استفاده از قدرت تبدیل می شود که فردی در موقعیت قدرت به گونه ای عمل کند که از نظر حقیقت یا اخلاقی (خوبی، مهربانی، عدالت یا اطاعت) قابل توجیه نباشد. در حالی که سوء استفاده از قدرت همیشه بخشی از رهبری مسیحی، از جمله رهبری کلیسای ادونتیست روز هفتم بوده است، هیچ مطالعه علمی در مورد ابعاد اخلاقی سوء استفاده از قدرت در کلیسای ادونتیست انجام نشده است. اگرچه چنین سوء استفاده‌هایی به خوبی شناخته شده‌اند، اما بدون تحلیل اخلاقی این تجربیات، نمی‌توان درس‌های مهمی از نحوه برخورد رهبران مسیحی با ماهیت فاسدکننده قدرت آموخت. تجزیه و تحلیل سوء استفاده از قدرت اولین قدم ضروری برای یادگیری چگونگی جلوگیری از تله های سوء استفاده از قدرت و یافتن راه حل های ممکن برای تقویت رهبری مسیحی است. روش شناسی تحلیل اخلاقی در این مطالعه تنها بر یک جنبه از رهبری متمرکز بود - سوء استفاده از قدرت. از آنجایی که عموماً پذیرفته شده است که سوء استفاده از قدرت یک انحراف از رهبری واقعی مسیحی و از نظر اخلاقی نامناسب است، تحلیل اخلاقی معضلات اخلاقی معمولی مانند تشخیص خوب و بد، یا درست و غلط را شامل نمی‌شود. در عوض، تجزیه و تحلیل در این مطالعه علل سوء استفاده از قدرت را جستجو کرد. به عنوان یک مطالعه موردی، این مطالعه به بررسی واقعه معروف «قدرت پادشاهی» در کلیسای ادونتیست روز هفتم می‌پردازد که در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم رخ داد و رهبری دو رهبر برجسته درگیر در مناقشه، جان، را تحلیل می‌کند. هاروی کلوگ، رهبر شاخه پزشکی کلیسای ادونتیست های روز هفتم و آرتور گروسونور دانیلز، رهبر شاخه وزیران و رئیس کنفرانس عمومی ادونتیست های روز هفتم. این تحقیق بر اساس علل آن، سوء استفاده از قدرت را در هفت گروه زیر دسته‌بندی می‌کند: سوء استفاده از قدرت، بدرفتاری با زیردستان، حفظ قدرت، رفتار نادرست رهبر، ویژگی‌های شخصیتی فاسد، نادیده گرفتن اصول مسیحیت. و به مسئولیت نابجا، اصالت و حضور. نتیجه گیری تجزیه و تحلیل سوء استفاده از قدرت با برخی اقدامات پیشنهادی برای پیشگیری از آنها دنبال می شود. دوری با آگاهی از اینکه رهبران معنوی بندگان خدا هستند که در خدمت مردم او هستند شروع می شود. این امر نیازمند شفافیت و اختیارات مشخص و محدود رهبر است. علاوه بر این، زیردستان و رهبران قرار است به عنوان کنترل و تعادل برای یکدیگر عمل کنند. باید به رهبران یادآوری کرد که آنها غیر قابل تعویض نیستند. راه‌حل‌های عملی برای این مشکل شامل محدود کردن زمان رهبری در مقام، اجباری کردن تغییرات یا چرخش در پست رهبری، تعیین دقیق مرزها و محدودیت‌های یک موقعیت خاص، و آموزش رهبران در مورد وسعت و محدودیت‌های موقعیتشان است. در نتیجه، تقسیم مسئولیت، قدرت بخشیدن به کل بدن کلیسا، و تصمیم گیری از طریق کمیته ها، هدف انتقال قدرت از دست افراد به کل کلیسا است. هدف از روند انتخابات، انتخاب رهبری با اصول روشن است، کسی که به آنها عمل کند و کمترین رذایل را داشته باشد، زیرا هیچ کس کامل نیست. در حالی که کلیسای ادونتیست روز هفتم تلاش کرد تا با اعمال تغییراتی در ساختار سازمانی با سوء استفاده ها در رهبری خود مقابله کند، اختلاف بین نظریه مسیحیت و عملکرد سوء استفاده آمیز ثابت می کند که سوء استفاده از قدرت به رفتار شخصی رهبر و میزان زیردستان او بستگی دارد. به آن رهبر اجازه می دهد تا از چنین قدرت بی حد و حصری استفاده کند. مراحل پیشنهادی در این مطالعه، تلاشی ساده برای ارائه راه‌حل‌های بالقوه، با هدف شروع بحث سازنده در مورد گام‌های عملی برای جلوگیری از سوء استفاده از قدرت است.

ترجمه ماشینی : در انجیل مرقس روایت هایی با سه شخصیت اصلی پیدا می شود. این داستان‌ها که در دسته داستان‌های تلفظی قرار می‌گیرند، من به آن داستان‌های سه‌قطبی می‌گویم. این روایات نه شناخته شده اند و نه اهمیت آنها بررسی شده است. من در مطالعه خود از اصول نقد روایی استفاده می کنم. پس از آن، من هشت داستان سه قطبی انجیل مرقس را با توجه به طرح داستان، شخصیت ها، موقعیت و بلاغت داستان تحلیل می کنم. داستان های سه قطبی که در انجیل مرقس قابل شناسایی هستند عبارتند از: (1) مرقس 2: 1-12 (شفای فلج)، (2) مرقس 2: 15-17 (شرکت عیسی با گناهکاران)، ( 3) مرقس 2: 23-28 (چیدن دانه در روز سبت)، (4) مرقس 3: 1-6 (شفای دست فلج)، (5) مرقس 7:1-13 (پاک و ناپاک)، (6) مرقس 10:13-16 (عیسی فرزندان را برکت می دهد)، (7) مرقس 10:35-45 (پسران زبدی)، و (8) مرقس 14:3-9 (مسح عیسی). عناصر مشترک این روایات این است که سه شخصیت اصلی را به تصویر می کشند و در یک پیشروی سه گانه از طرح با توصیف، واکنش و پاسخ آشکار می شوند. اهمیت داستان های سه قطبی را می توان تشخیص داد (1) در مقایسه آنها با داستان های تلفظی که دارای دو شخصیت اصلی هستند (روایت های دوقطبی)، (2) در سهم آنها در انجیل به عنوان یک کل، و (3) در تأثیر آنها بر خواننده داستان‌های بیان دوقطبی تنها یک طرف را نشان می‌دهد که با سؤال یا انتقاد به عیسی نزدیک می‌شود. در داستان‌های سه‌قطبی، دو طرف در کنار هم قرار می‌گیرند و موقعیتی پر جنب و جوش و پیچیده را ایجاد می‌کنند که عیسی سپس با بیانی به آن پاسخ می‌دهد. روایات دوقطبی عیسی را به عنوان یک تصحیح کننده، ستایشگر، پاسخ دهنده، برنده و معلم معرفی می کنند، در حالی که داستان های سه قطبی او را به عنوان یک قاضی، دفاع کننده، متحد، محافظ، میانجی و نمونه معتبر نشان می دهند. به دلیل توصیف دقیق آنها از روابط، من این داستان ها را مطالعات موردی در تعامل اجتماعی نامیده ام

ترجمه ماشینی : مشکل این پایان نامه به بررسی ماهیت عروج عیسی به آسمان و نقش آن در استدلال عبرانیان می پردازد. روش مطالعه شامل تجزیه و تحلیل آن عباراتی است که در آنها مستقیماً به معراج عیسی اشاره شده است (عبرانیان 1: 6؛ 4: 14-16؛ 6: 19-20؛ 9: 11-14، 24؛ 10: 19-22. ) و مطالعه تصویری که عبرانیان برای بیان الهیات خود به کار می برند و به نقش این تصویرسازی در پیشبرد استدلال توجه ویژه ای می کنند. این مطالعه هم ماهیت تفسیری و هم کلامی دارد و به دنبال ارائه تحلیلی از بخش‌های خاص و نیز نظام‌مند کردن اهمیت آنهاست. نتایج شش قسمتی که به صراحت به معراج عیسی در عبرانیان اشاره دارد (1: 6؛ 4: 14-16؛ 6: 19-20؛ 9: 11-14، 24؛ 10: 19-22) معراج را با جنبه های مختلف مرتبط می کند. از دستاوردهای عیسی عبرانیان 1: 6 عروج را با بر تخت نشستن عیسی مرتبط می کند (همچنین 4: 14-16). 6:19-20، با انتصاب او به عنوان کاهن اعظم. 9:11-14، 24 و 10:19-22، با افتتاح عهد جدید. همه این وقایع بخشی از تعالی عیسی در دست راست خدا را تشکیل می دهند (1:3، 13؛ 8:1؛ 10:12؛ 12:2) و به هویت او به عنوان «پسر» کمک می کنند. این دستاوردهای عیسی شباهت جالبی با دستاوردهای پادشاهان عادل داودی در کتاب مقدس عبری دارد: پادشاه عادل داوودی پس از بر تخت نشستن، (1) عهد بین خدا و ملت را تجدید می کند، (2) زمین را پاک می کند، ( 3) معبد را بسازید یا تعمیر کنید، (4) فرقه را اصلاح کنید و کاهنان و لاویان را سازماندهی مجدد کنید، (5) اتحاد مجدد اسرائیل را ترویج دهید، و (6) با شکست دادن دشمنان به آرامش برسید. سرانجام، به قدرت رسیدن پادشاه داوودی اغلب با (7) ظهور یک کشیش وفادار همزمان است. انبیای عبری و اسناد اولیه یهودی که همچنان به امید داوودی پایبند هستند، این دستاوردها را به آینده نشان می‌دهند و آنها را به بعد معاد شناختی ارتقا می‌دهند.