آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

کتاب در باب تاریخ فلسفه‌ی جدید نوشته فریدریش ویلهلم یوزف فون شلینگ است که سید مسعود حسینی آن را به فارسی ترجمه کرده است. فریدریش ویلهلم یوزف فون شلینگ فیلسوف ایده‌آلیست آلمانی است که در قرن ۱۸ و ۱۹ زندگی می‌کرده. پس از مرگ تاثیر بسیاری بر فیلسوفان بعدی خود گذاشت. او عضو آکادمی علوم مونیخ، استاد دانشگاه‌های برلین، ینا و ارلانگن بود. درس‌های او مهم است چون فلسفه شلینگ تأثیر زیادی از آرای کانت پذیرفت. شلینگ معتقد بود که امر مطلق پیونددهنده میان سوژه و ابژه است و لذا سوژه یا انسان شناسا باید به درک این مطلقیت نائل شود. این کتاب به آرای این فیلسوف در آکادمی مونیخ می‌پردازد.

ادبیات آلمانی آراسته به آثاری است که متعلق به دوره های گوناگونند. دوره رمانتیک در آن میان دارای این ویژگی است که اندیشمندان، ادبا و هنرمندان آن توجه خود را نه به امور واقعی، بلکه به غایت بینهایت جهان معطوف داشته اند. زیرا منشأ و شالوده امور غایت نامتناهی جهان است که در عرصه طبیعت به صورت ایده های زیبا متجلی است. مطابق بینش رمانتیک هنرمندان با احساس خویش جلوه ایده ها در صحنه طبیعت را مشاهده می کنند و در آثارشان نمایان می سازند. اما موضوع مورد توجه آنها آنقدر عظیم است که هیچ هنرمندی نمی تواند آن را به تمامی مشاهده کند و در آثارش به نمایش گذارد. افزون بر آن غایت نامتناهی جهان به طور ذاتی در هیچ اثر ادبی نمی گنجد؛ بنابراین آثار ادبی به صورت قطعه ای ناتمام باقی می ماند. مقاله زیر شرح مختصر بینش و آثار اندیشمندان، ادبا و هنر مندان دوره رمانتیک است.

نظام ایدئالیسم استعلایی اثر فریدریش ویلهلم یوزف شلینگ جایگاهی ویژه و بی‌بدیل در ایدئالیسم آلمانی پساکانتی دارد. این اثر به همراه بنیاد کل آموزه‌ی علم فیشته و پدیدارشناسی روح هگل سه اثر دوران‌ساز این جریان فلسفی را تشکیل می‌دهند. نظام ایدئالیسم استعلایی در واقع مظهر اوج اندیشه‌های فلسفی شلینگ در دوره‌ی نخست فعالیت او (۱۷۹۴-۱۸۰۰) و حاصل تأملات وی درباره‌ی فلسفه‌های اسپینوزا، لایب‌نیتس، کانت و فیشته است. شلینگ در نظام ایدئالیسم استعلایی بر آن شد که به رؤیای پساکانتیِ «نظامِ فلسفه» جامه‌ی واقعیت بپوشاند. وی در این اثر کوشید آنچه را نزد کانت و فیشته پراکنده و متفرق بود، در یک اثرِ واحد وحدت ببخشد. از این رو، نظام ایدئالیسم استعلایی شامل دو بخش اولیه است (بخش‌های نخست و دوم) که در حکمِ «فلسفه‌ی اولی» هستند و در آن‌ها «اصلِ» فلسفه استنتاج می‌شود. بخش سوم «فلسفه‌ی نظری» را تشکیل می‌دهد که شلینگ در آن تحقیقاتِ خویش درباره‌ی «فلسفه‌ی طبیعت» را دوشادوش تاریخِ آگاهی شرح می‌دهد. بخش چهارم «فلسفه‌ی عملی» به معنای موسع را تشکیل می‌دهد که شلینگ در آن مفاهیم «اراده»، «خودتعین‌بخشی»، «دیگری»، «قانون اخلاق»، «تاریخ» و «دین» را پیش می‌کشد. بخش پنجم معطوف به «غایت‌شناسی» است. و نهایتاً در بخش ششم «فلسفه‌ی هنر» به‌منزله‌ی ارغنون فلسفه و مقامی برتر از فلسفه مطرح می‌شود.

نظام ایدئالیسم استعلایی اثر فریدریش ویلهلم یوزف شلینگ جایگاهی ویژه و بی‌بدیل در ایدئالیسم آلمانی پساکانتی دارد. این اثر به همراه بنیاد کل آموزه‌ی علم فیشته و پدیدارشناسی روح هگل سه اثر دوران‌ساز این جریان فلسفی را تشکیل می‌دهند. نظام ایدئالیسم استعلایی در واقع مظهر اوج اندیشه‌های فلسفی شلینگ در دوره‌ی نخست فعالیت او (۱۷۹۴-۱۸۰۰) و حاصل تأملات وی درباره‌ی فلسفه‌های اسپینوزا، لایب‌نیتس، کانت و فیشته است. شلینگ در نظام ایدئالیسم استعلایی بر آن شد که به رؤیای پساکانتیِ «نظامِ فلسفه» جامه‌ی واقعیت بپوشاند. وی در این اثر کوشید آنچه را نزد کانت و فیشته پراکنده و متفرق بود، در یک اثرِ واحد وحدت ببخشد. از این رو، نظام ایدئالیسم استعلایی شامل دو بخش اولیه است (بخش‌های نخست و دوم) که در حکمِ «فلسفه‌ی اولی» هستند و در آن‌ها «اصلِ» فلسفه استنتاج می‌شود. بخش سوم «فلسفه‌ی نظری» را تشکیل می‌دهد که شلینگ در آن تحقیقاتِ خویش درباره‌ی «فلسفه‌ی طبیعت» را دوشادوش تاریخِ آگاهی شرح می‌دهد. بخش چهارم «فلسفه‌ی عملی» به معنای موسع را تشکیل می‌دهد که شلینگ در آن مفاهیم «اراده»، «خودتعین‌بخشی»، «دیگری»، «قانون اخلاق»، «تاریخ» و «دین» را پیش می‌کشد. بخش پنجم معطوف به «غایت‌شناسی» است. و نهایتاً در بخش ششم «فلسفه‌ی هنر» به‌منزله‌ی ارغنون فلسفه و مقامی برتر از فلسفه مطرح می‌شود.

ترجمه ماشینی : شلینگ خواهان بازگرداندن وحی اصلی توسط فیلسوف واقعی و برای آنگوی موفق، ایجاد یک دین فلسفی است. این مقاله با فراخواندن انسان به درونی‌ترین آغازش در Prius مطلق، یعنی زندگی زندگی، ادعا می‌کند که شلینگ سنت‌های باستانی ارفیکو-فیثاغورث و افلاطونی و آموزه‌های اسرارآمیز هلنی را دوباره به خاک اروپا تبدیل می‌کند. بر این اساس، این مقاله با تکیه بر مطابقت ها و مطابقت ها و بینش هایی از فلسفه سنت گرایانه، جنبش اصلاحی پیروی از آلمان و سنت متفکرانه باستانی، پروژه شلینگ را به عنوان رازآلودی آغازین به شهود فکری می خواند که در آن مسافر آناگوژیک به حالت اولیه و اولیه فرود می آید و که در آن جوهر مشترک او با زندگی زندگی آشکار می شود.

چکیده ماشینی : این مطالعه F.W.J. فلسفه زبان شلینگ بر اساس خوانش مفصل SC73 از سخنرانی های شلینگ در مورد فلسفه هنر. دانیل ویستلر استدلال می کند که مفهوم نماد موجود در این دوره سخنرانی و در جاهای دیگر در نوشته های شلینگ در آن دوره، کلید مفهومی غیر ارجاعی از زبان را فراهم می کند، جایی که آنچه اهمیت دارد شدت تولید هویت است. چنین بازسازی ویسلر را به تجزیه و تحلیل دقیق سیستم هویت شلینگ، پروژه بزرگ او در سال های 1801 تا 1805، که به طور مداوم توسط پژوهشگران معاصر نادیده گرفته شده است، هدایت می کند. به ویژه، ویسلر مفاهیم تمایز کمی و ساخت را به عنوان محور پروژه شلینگ در آن دوره بازیابی می کند. این بازسازی همچنین به خوانشی اصلی از خاستگاه مفهوم نماد در تفکر آلمانی منجر می‌شود: یک «نماد رمانتیک» وجود ندارد، بلکه مجموعه‌ای از آزمایش‌ها در نظریه‌پردازی نمادگرایی در آغاز قرن نوزدهم وجود دارد. پس شلینگ به عنوان فیلسوف زبان، شلینگ به عنوان سیستم ساز هویت و شلینگ به عنوان نظریه پرداز نماد در خطر است.

ترجمه ماشینی : در این پایان نامه، ساخت شلینگ از زبان نمادین را در §73 از Philosophie der Kunst بررسی می کنم. من از سه جهت به این ساخت و ساز می پردازم. ابتدا، من زبان نمادین شلینگ را با دیگر نظریه‌های معاصر درباره نماد و زبان (به ویژه نظریه‌های گوته، کانت و آ.و. شلگل) مقایسه می‌کنم. در حالی که نظریه شلینگ در مورد زبان نمادین دارای ویژگی هایی مشابه با این نظریه های دیگر است (هویت هستی و معنا، تمامیت ارگانیک، همزیستی اضداد)، من نشان می دهم که در نحوه تفسیر آنها متفاوت است. دوم، من اصول متافیزیکی و معرفت‌شناختی را از فلسفه دوره شلینگ که زیربنای این نظریه از زبان است، بیرون می‌کشم. سه اصل از Identitätssystem (همانطور که از آن نام برده می شود) بسیار مهم هستند: شکل گیری، تمایز کمی و ساخت. آنها روشن می کنند که چرا شلینگ زبان نمادین را بسیار متفاوت با هم عصران خود تفسیر می کند. سوم، من اهمیت الهیاتی زبان نمادین شلینگ را در نظر می‌گیرم. این اهمیت دوچندان است. اولاً، نظریه او مفهومی از گفتمان بدون ارجاع را به وجود می آورد و به همین ترتیب، مفهوم الهیات بدون ارجاع را به وجود می آورد. بر این اساس، شلینگ الهیات مسیحی را به دلیل توجه بیش از حد به ارجاع به خدا مورد انتقاد قرار می دهد، در حالی که آنچه در خطر است، درجه شدتی است که خدا را به وجود می آورد. بنابراین الهیات نیاز به اصلاح دارد. دوم، روشی که شلینگ از الهیات برای ساختن زبان نمادین در بند 73 خود Philosophie der Kunst به کار می‌برد، الگویی برای عمل الهیات اصلاح‌شده ارائه می‌دهد. من استدلال می کنم که شلینگ الهیات سنتی را ماده ای برای تشدید تولید خدا می داند. به این ترتیب، یک «الهیات مطلق» ایجاد می‌شود که هیچ دغدغه‌ای برای ارجاع یا یکپارچگی سنت کلامی ندارد.