آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

بررسی تبارشناختیِ یک مفهوم در طول تاریخ اندیشه، نه تنها به روشن‌سازی مفهوم مورد نظر می‌انجامد، بلکه همچنین می‌توان به پشتوانه‌ی آن قرائتی از کل تاریخ، که همانا تجلیِ خود حقیقت است، به دست داد. مفهوم «ایده» بی‌شک یکی از این مفاهیم کلیدی است که ردیابی سیر تکوین آن از ابتدا تاکنون، می‌تواند بصیرت‌های نابی را در بطن تاریخ فلسفه ردیابی کرده و روشن سازد. اصطلاح «ایده» (ἰδέα، Idea، Idēe) یکی از مهمترین اصطلاحات فلسفی است. سابقه این اصطلاح به یونان باستان و مصدر فعلی ειδειν بازمی‌گردد که به معنای دیدن و مشاهده کردن است. افلاطون برای نخستین بار از آن به عنوان یک اصطلاح فلسفی مشخص، در نظریه‌ی مُثُل خویش بهره می‌جوید. جالب اینجاست که همین مصدر فعلی ریشه‌ی اصطلاح ارسطویی ειδοςیا «صورت» (در برابر ماده) نیز به شمار می‌رود. در قرون وسطی «ایده» جایگاهی دیگر می‌یابد و در مناقشات بر سر کلیات نقشی اساسی ایفا می‌کند. در دوران مدرن، هم عقلگرایان و هم تجربه‌گرایان با به دست دادن تعریفی دیگر از این اصطلاح از آن در بیان نظرات خویش بهره می‌برند. در نظر آنها، ایده (Idēe) دلالت بر وجودی انتزاعی و ذهنی داشت. هنگامی که لاک تصورات را به اولیه و ثانویه تقسیم می‌کند، از همین اصطلاح بهره می‌برد. اسپینوزا از نخستین عبارات اخلاق، آن را به کار می‌گیرد و از ایده‌ی (تصور) خدا یا جوهر سخن می‌گوید، هرچند نزد وی، ایده به سطح اراده و عمل نیز راه می‌یابد. اما کانت در استفاده از این اصطلاح تا حدی به عقب بازگشت و ایده‌ها را مفاهیم عقل معرفی کرد. جانشینان کانت همچنان از برداشت کانتی از ایده‌ها دفاع کردند و شلینگ آنها را قدرت‌هایی مافوق طبیعی می‌پنداشت. ایده در اندیشه‌ی هگل، مانند بسیاری از مفاهیم فلسفی دیگر، به نوعی جامعیت دست می‌یابد. به بیان دقیق‌تر، قرائت هگل از ایده را می‌توان سنتز نظرات مختلف و بعضاً متضاد پیشین دانست. هگل ایده را عقلانی می‌داند، اما این به هیچ وجه به معنی انتزاعی بودن آن نیست، بلکه اتفاقا ایده عین انضمامیت و فعلیت است. از سوی دیگر هگل به واسطه‌ی عینیت بخشیدن به ایده‌ی عقلانی، برخلاف افلاطون آن را در مقابل جهان محسوس قرار نمی‌دهد، بلکه می‌کوشد تا با روحانی‌‌سازی دیالکتیکی آن، به نوعی ایده‌ی مطلق فراگیر راه ببرد. مفهوم «ایده» نزد هگل، به هر دو حوزه‌ی هستی‌شناسی و معرفت شناسی راه می‌یابد و به نوعی آنها را به یکدیگر پیوند می‌زند. بنابراین، دوره‌ی آموزشی «تبارشناسیِ ایده»، خواهد کوشید تا به بررسی تحلیلی-تاریخیِ مفهوم «ایده»، از خاستگاه آن در یونان (افلاطون و ارسطو) آغاز کرده و به میانجی متفکران قرون وسطی و دوران مدرن، به واکاوی این مفهوم نزد کانت و هگل، و نهایتاً دروان حاضر بپردازد.

تحقیق حاضر، با هدف تحلیل جامعه شناسی از خود بیگانگی در میان دانشجویان دانشگاه تدوین شده و روش مطالعه در این تحقیق روش پیمایشی است. پس از نگارش پیشینه و ادبیات موضوع و چارچوب نظری تحقیق، شش فرضیه مطرح شد که با استفاده از تکنیک پرسش نامه همراه با مصاحبه از بین 336 دانشجوی دانشگاه ها تکمیل گردید. فرضیات تحقیق به سنجش عدم انطباق وسیله و هدف، بوروکراسی، عقلانیت، زندگی در کلان شهر، فردگرایی و اقتدار واقعیات اجتماعی با از خود بیگانگی اجتماعی می پردازد که در نهایت، پنج فرضیه تایید شد و میان فردگرایی و از خود بیگانگی ارتباطی یافته نشد.

این کتاب شرح و تفسیری موجز از دوره‌ای بسیار کوتاه، ولی غنی، از تاریخ فلسفه غرب، مشهور به ایدئالیسم آلمانی است. با توجه به گستردگی موضوع، به منظور تدقیق مباحث، دو اثر انقلابی و سرنوشت‌ساز این جنبش فلسفی، یعنی نقد عقل محض کانت و پدیدارشناسی روح هگل، مبدأ و مقصد کتاب تعیین شده‌اند. بنابراین در عین اشاره به سایر آثار، مسیری حتی‌الامکان پیوسته و منسجم از نقد عقل محض تا پدیدارشناسی روح طی شده است. همچنین تلاش شده است حق مطلب درباره آراء دو فیلسوف به غلط مغفول مانده و بسیار مؤثر بر اندیشه هگل و تاریخ فلسفه پساهگلی، یعنی فیشته و شلینگ، ادا شود.

ترجمه ماشینی : این کتاب در پی آن است تا توجه را به آغاز یک اخلاق خودآگاهی در فرآیند فکری محوری فلسفه ایده آلیستی جلب کند: برای فلسفه کانتی با کمک ملاحظات سیستماتیک و برای فیشته، شلینگ و هگل با استفاده از متون منتخب. در این اخلاق، آرزوی حفظ فردیت دیگری با توسعه مفاهیم اخلاقی به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از تبیین ساختاری خودآگاهی در تبیین معقول بودن جهان برای ما محقق می شود. یک عدم تعین در درون خود فقط می توان از طریق رابطه اخلاقی با دیگری به گونه ای ساختاریافته فکر کرد که خودآگاهی نه تفاوت درونی خود را از دست بدهد و نه به رابطه ای از روابط تعیین شده از بیرون تبدیل شود. امر اخلاقی و باید به عنوان پدیده ای در جهان تلقی نمی شود، بلکه از آن عدم تعین خودآگاهی به وجود می آید که از آن فلسفه ایده آلیستی وظیفه اصلی خود را تعیین تعین های قابل درک از جهان قرار داده است. در مفاهیم اخلاقی، سوبژکتیویته بر اساس خودآگاهی eo ipso وضعیت تعهد اخلاقی را به خود می گیرد. در این رابطه اخلاقی، دیگری در یقینی شناخته می‌شود که فقط می‌تواند به خود بدهد، به طوری که این خود تبیین او باقی بماند. بنابراین، خود دیگری در درونی‌ترین بخش‌های سوژه، به عنوان خودآگاهی، در قالب مسئولیت اخلاقی در برابر و برای آزادی دیگری به خود می‌آید. در خودتعیین خودآگاهی که برای هیچ تعین بیرونی قابل دسترسی نیست. بنابراین آگاهی از دیگری را می توان مستقیماً در مرکز فلسفه خودآگاهی کشف کرد: به عنوان اخلاقی که به تنهایی می تواند ساختار خودآگاهی را در هویت و تفاوت آن قابل درک کند.

ترجمه ماشینی : در این سخنرانی‌ها، نلسون به دوره‌ای از تاریخ فلسفه می‌پردازد که در آن، با تحریک توسعه فیزیک کلاسیک، مسئله بنیاد آموزه‌های فلسفی بیش از پیش محققان را نگران می‌کند. او با انتقاد از تلاش‌ها برای روشن کردن این سوال و توسعه رویکردهایی برای حل آن پیروی می‌کند، پیشداوری‌های قدیمی را که با این تلاش‌ها در تضاد است، آشکار می‌کند و همیشه آنها را به عقب می‌اندازد و آنها را مبهم می‌سازد. به طور خلاصه، او شجاعت دارد - همچنین شاگرد معلمش فرایز است که بسازد. بیانیه خود شخص، برای قضاوت در مورد اینکه در این مبارزه برای پایه های مطمئن تفکر فلسفی کجا پیشرفت کرده است و کجا پسرفت صورت گرفته است.

ترجمه ماشینی : به قول فلیکس دوکه، «عصر نقد»، دورانی است که رویدادهای سیاسی، نظامی و فرهنگی در اروپا گرد هم می آیند. انقلاب فرانسه، جنگ‌های ناپلئونی، ظهور رمانتیسیسم، مناقشات در مورد پانتئیسم و ​​الحاد، و ویژگی عمومی که این مجادلات فلسفی به دست آوردند، انتشار مجلات متعدد با محتوای فرهنگی و فلسفی - و ناپدید شدن زودهنگام آنها -، اهمیتی که بحران اقتدار به مثابه قدرت که با تحقیق در زمینه علوم طبیعی به دست می‌آید، اما مهمتر از همه، تأیید آزادی به عنوان شالوده کرامت انسان به معنای دگرگونی در تصوری است که سوژه از خود داشت. مانند طبیعت، خدا، زندگی اجتماعی، تاریخ و هنر. در آن زمان در آلمان انبوهی واقعی از فیلسوفان، شاعران، نویسندگان و سیاستمداران وجود دارد که در مورد یکدیگر بحث، همکاری و انتقاد می کنند. در میان آنها، بدون تردید، چهار شخصیت بزرگ به اصطلاح «ایدئالیسم آلمانی» برجسته می شوند: کانت، فیشته، شلینگ و هگل. مکاتبات بین آنها نه تنها به این دلیل که گفت و گوی بین فیلسوفان نامدار آن زمان است، بلکه به ویژه به این دلیل که به ما امکان می دهد تا به پیدایش تفکر، پیچیدگی روابط، تأثیر متقابل، ناکافی بودن طبقه بندی ها پی ببریم، یک ویژگی پارادایماتیک دارد. . در آن می‌توانید یکی از دوره‌های متعددی را که نقد دنبال می‌کرد، دنبال کنید و به این ترتیب متوجه شوید که فلسفه همیشه تفکری است که به خود می‌چرخد و بوده است.

ترجمه ماشینی : اصطلاح "فلسفه کلاسیک آلمانی" به طور فزاینده ای بر تعریف قدیمی "ایدئالیسم آلمانی" بیشتر می شود. این کاملا درست است، زیرا دومی گمراه کننده است. در واقع فیشته، شلینگ و هگل همراه با کانت هدف غلبه بر ایده آلیسم و ​​رئالیسم را به عنوان مواضع یک طرفه دنبال می کنند. بر اساس این پروژه مشترک، جنجالی بین آنها به وجود می آید که با شعارهای مختلف به اوج خود می رسد. این اثر برای اولین بار رویکردهای مختلف آموزش ایده آلیسم و ​​رئالیسم را ارائه می دهد که تاکنون به طور مبهم در تحقیقات و بر اساس توسعه تاریخی آنها وجود داشته است. پیوستی به فلسفه تحلیلی ارتباط این سؤال را برای فلسفه معاصر نیز اثبات می کند.

ترجمه ماشینی : دوره از کانت تا هگل یکی از شدیدترین و دقیق ترین دوره ها در فلسفه مدرن است. مشکل اصلی در قلب آن، توسعه استاندارد جدیدی از تأمل نظری و اصل عقلانیت بود. مقالات این مجلد هم توسعه نظام ایده آلیسم استعلایی کانت در سه نقد، مبانی متافیزیکی علوم طبیعی و Opus Postumum و نیز دریافت و دگرگونی آن ایده آلیسم را در آثار فیشته، شلینگ، مورد توجه قرار می دهد. و هگل

ترجمه ماشینی : دوره از کانت تا هگل یکی از شدیدترین و دقیق ترین دوره ها در فلسفه مدرن است. مشکل اصلی در قلب آن، توسعه استاندارد جدیدی از تأمل نظری و اصل عقلانیت بود. مقالات این مجلد هم توسعه نظام ایده آلیسم استعلایی کانت در سه نقد، مبانی متافیزیکی علوم طبیعی و Opus Postumum و نیز دریافت و دگرگونی آن ایده آلیسم را در آثار فیشته، شلینگ، مورد توجه قرار می دهد. و هگل