آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

«مقدمه‌ای بر فلسفه هایدگر» شرحی ساده و خواندنی از کتاب هستی و زمان و مضامین اصلی تفکر هایدگر است که نه به آثار دیریابی که درباره او نگاشته شده شباهت دارد و نه به قصد ایجاز و اختصار، چیزی از تفکر او را از قلم می‌اندازد. مایکل واتز در این شرح مختصر که به دقت در قالب بخش‌های کوتاه و عناوین مجزا روایت شده، پیچیدگی‌های فلسفه هایدگر را برای خوانندگان تازه‌کار رفع می‌کند و به تعبیر مایکل اینوود، به خوبی می‌تواند مقدمات تفکر او را به نوشته‌های دشوار متأخرش گره بزند.

هایدگر پایان فلسفه را اعلام کرد و از طرفداران سرسخت نازیسم بود. آیا او اسطوره ای عمیقا محافظه کارانه ارائه می کرد یا ساختارشکنی اساسی از فلسفه را آنگونه که ما می شناسیم؟ معرفی هایدگر مقدمه ای در دسترس برای تفکر نامفهوم او فراهم می کند، زمینه های تاریخی آن را ترسیم می کند و طنین های معاصر آن را بررسی می کند. مارتین هایدگر«پادشاه پرده نشین» فلسفه بود، یا مهمترین شارح و حامی عرفان غیردینی که ره به بیراهه می برد؟ گروهی هایدگر را از حیث قوّۀ ابداع و ابتکار، قدرتمندترین فیلسوف قرن بیستم دانسته اند که در پس پشت همۀ جریان های اصلی تفکر پست مدرن ایستاده است. او پایان فلسفه و ختم مذهب اصالت بشر را اعلام کرد و پشتیبان پروپاقرص نهضت ناسیونال سوسیالیسم هیتلر بود.این کتاب قدم اولی است برای معرفی قابل فهم تفکر او که به پیچیدگی و ابهام شهرۀ خاص و عام است. گامی در جهت بررسی زمینه های تاریخی اندیشۀ وی و سهمی که در تحول بوم شناسی، الهیات، هنر، ادبیات و دیگر حیطه های بشری در زمانۀ ما داشته است.

پرسش هایی مانند: معنای زندگی چیست_ به ویژه اگر یک روز به پایان برسد؟ آگاهی ما از مرگ باید چطور بر شیوه ای که زندگی می کنیم اثر بگذارد؟ اگر تا ابد زندگی می کردیم مرگ معنای دیگری می داشت؟ آیا پس از یک یا دو هزاره، خستگی وجودی بر ما غلبه می کرد و آرزو می کردیم همه چیز به پایان برسد؟ آیا ما نفس داریم- و اگر داریم، آیا پس از {مرگ} بدن های ما باقی می ماند؟ ارواح از چه ساخته شده اند؟ نفس تو از نفس من بهتر است؟ آیا بعد دیگری از زمان هست که به سرعت از میان چرخه ی تولد و مرگ می گذرد؟ آیا ممکن است با همیشه در لحظه ی حال زیستن (تا ابد زیست)؟ آیا بهشت جایی در زمان و مکان است؟ اگر نیست، کجا و کی است؟ و شانس ورد به آن چقدر است؟ این نوع پرسش هایی است که حدود پنجاه سال پیش ما را بر آن داشت که در نخستین دوره های فلسفی خود ثبت نام کنیم...

هایدگر در هستی و زمان مرگ را پایان‌بخش احتمالات زندگی دازاین می‌داند و آن را معیاری در تعریف کلیت دازاین، تعلیق، و استمرار وجودی او از لحظة تولد در نظر می‌گیرد؛ مسئله‌ای که به‌ظاهر پیوندی با سنت مسیحیت ندارد. با این حال، تبیین مرگ به‌ویژه در بخش 48 این اثر به برداشت انسان‌گرایانه‌ای از مرگ در اواخر قرون وسطی اشاره دارد که نخست توسط یوهانس فان تِپلا، شاعر اهل جمهوری چک، در سرودة «شخمزن بوهم» در سدة پانزدهم میلادی مطرح شد و هایدگر در هستی و زمان به گفتاری از آن سروده دربارة هم‌زمانی تولد و مرگ دازاین در توضیح مرگ دازاین اشاره کرده است. تفسیر انسان‌گرایانه‌ای که تپلا در سرودة یادشده از ارتباط میان انسان و مرگ عرضه می‌دارد نه‌تنها تفسیری نو در تعدیل مسائل فلسفی و مسیحی پیش از او بود، بلکه در رشد اندیشة انسان‌گرایی در آغاز دورة رنسانس اروپا نقش بسزایی داشت. کاوشی در بهره‌گیری هایدگر از سرودة تپلا در پردازش مفهوم مرگ دازاین نه‌تنها درک این پدیده را با هدف دریافت بهتر دازاین ممکن می‌سازد، بلکه چارچوب فلسفی غیرمذهبی هایدگر در تبیین ابعاد دازاین را از گذرگاه انسان‌گرایی مسیحی اوایل رنسانس عبور می‏دهد.

اثری نوشته ی مارتین هایدگر است که نخستین بار در سال 1927 به چاپ رسید. انتشار شاهکار هایدگر در سال 1927، رویدادی فوق العاده جریان ساز را در عرصه ی تولید اندیشه رقم زد و جهانی نو از ایده ها را خلق کرد. کتاب هستی و زمان به دلیل ارائه ی تحلیل هایی مبتکرانه و منحصر به فرد از ماهیت پرسشگری های فیلسوفانه و ارتباط آن ها با زندگی انسان، سال های سال است که به عنوان یکی از مهمترین رویدادهای قرن بیستم مورد تحسین و تمجید قرار می گیرد. معنای هستی چیست؟ این، سوال اساسی مطرح شده در شاهکار ژرف هایدگر است؛ اثری که این فیلسوف بزرگ در آن تلاش می کند تا توضیحی از مشکلات پایه ای هستی ارائه کند. هستی و زمان با تأثیری انکارناشدنی بر فلسفه ی بعد از خود، ادبیات، هنر، نقد ادبی، اگزیستانسیالیسم و اندیشه ی پست-مدرن، نقشه ی فکری جهان مدرن را برای همیشه تغییر داد.

اثری نوشته ی مارتین هایدگر است که نخستین بار در سال 1927 به چاپ رسید. انتشار شاهکار هایدگر در سال 1927، رویدادی فوق العاده جریان ساز را در عرصه ی تولید اندیشه رقم زد و جهانی نو از ایده ها را خلق کرد. کتاب هستی و زمان به دلیل ارائه ی تحلیل هایی مبتکرانه و منحصر به فرد از ماهیت پرسشگری های فیلسوفانه و ارتباط آن ها با زندگی انسان، سال های سال است که به عنوان یکی از مهمترین رویدادهای قرن بیستم مورد تحسین و تمجید قرار می گیرد. معنای هستی چیست؟ این، سوال اساسی مطرح شده در شاهکار ژرف هایدگر است؛ اثری که این فیلسوف بزرگ در آن تلاش می کند تا توضیحی از مشکلات پایه ای هستی ارائه کند. هستی و زمان با تأثیری انکارناشدنی بر فلسفه ی بعد از خود، ادبیات، هنر، نقد ادبی، اگزیستانسیالیسم و اندیشه ی پست-مدرن، نقشه ی فکری جهان مدرن را برای همیشه تغییر داد.

این پژوهش با این مسأله انجام می‌شود که در امر تعلیم‌وتربیت و در مواجهه با صیرورت و تحولات جهان در پهنه تاریخ، در نسبت با گذشته و سنت تاریخی از یک سو و پدیده‌های جدید از سوی دیگر، باید چه موضعی اتخاذ کرد. این موضوع، به عنوان یک مسأله فلسفی، در مبحث تاریخ‌مندی قابل رهگیری است. تاریخ‌مندی را اولین بار هگل وارد فلسفه کرد و بعد از او توجه به تاریخ در معرفت‌شناسی توسط فیلسوفان مختلف ادامه پیدا کرد. هایدگر تاریخ‌مندی را به نحوی متفاوت از دیگران تلقی می‌کند و آن را نه یک خصلت ثانوی و عارضی، بلکه یک مقوم وجودی برای انسان می‌داند. از نگاه هایدگر، انسان در یک سنت و فرهنگ تاریخی متولد یا «پرتاب» می‌شود و از آنجا که واجد اگزیستانس است، می‌تواند نحوه وجود خود را طرح‌اندازی کند. این امر مبتنی بر امکان‌های منحصر به ‌فردی است که ناشی از پرتاب‌شدگی انسان است. نتیجه نشان می¬دهد که در تعلیم‌وتربیت راستین، مبتنی بر تاریخ‌مندی اصیل، اولاً سنت تاریخی را نمی‌توان همچون ابژه‌ای در نظر گرفت که لحاظ کردن آن تحت اراده و اختیار آدمی باشد؛ سنت تاریخی همواره در ما حضور دارد و تمامی امکان‌های وجودی ما را عرضه می‌دارد. ثانیاً انسان از آنجا که واجد اگزیستانس است و اگزیستانس رو به سوی آینده دارد، بازآوری عینی سنت تاریخی و تلاش برای تربیت انسانی مشابه انسان گذشته، فاقد معنا و فارغ از زندگی «اینجا» و «اکنونی» است. ثالثاً عدم التفات به سنت تاریخی، پیوستگی وجودی تجارب انسان در طول تاریخ را زایل کرده است و کنش‌های آدمی را از اصالت و «خودینگی» آن می‌اندازد؛ یعنی نمی‌توان چنین اراده کرد که انسانی رها و برکنده از گذشتگان را پرورش داد.

اثری نوشته ی مارتین هایدگر است که نخستین بار در سال 1927 به چاپ رسید. انتشار شاهکار هایدگر در سال 1927، رویدادی فوق العاده جریان ساز را در عرصه ی تولید اندیشه رقم زد و جهانی نو از ایده ها را خلق کرد. کتاب هستی و زمان به دلیل ارائه ی تحلیل هایی مبتکرانه و منحصر به فرد از ماهیت پرسشگری های فیلسوفانه و ارتباط آن ها با زندگی انسان، سال های سال است که به عنوان یکی از مهمترین رویدادهای قرن بیستم مورد تحسین و تمجید قرار می گیرد. معنای هستی چیست؟ این، سوال اساسی مطرح شده در شاهکار ژرف هایدگر است؛ اثری که این فیلسوف بزرگ در آن تلاش می کند تا توضیحی از مشکلات پایه ای هستی ارائه کند. هستی و زمان با تأثیری انکارناشدنی بر فلسفه ی بعد از خود، ادبیات، هنر، نقد ادبی، اگزیستانسیالیسم و اندیشه ی پست-مدرن، نقشه ی فکری جهان مدرن را برای همیشه تغییر داد.