آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

در «زندگی و تفکر هایدگر»، آلن بدیو و باربارا کاسین خود را در مکاتبات فیلسوف با همسرش الفرید غرق می‌کنند تا به این پرسش‌ها پاسخ دهند، زیرا با هایدگر و همه متفکرانی که در برابر سیاست‌های زمانه‌شان آسیب‌پذیر هستند، ارتباط دارند. آنها بر رابطه عذاب‌آور هایدگر با همسرش، با هانا آرنت، و زنان متعدد دیگر تمرکز می‌کنند و سطحی غیرعادی از صمیمیت را به دنیای شخصی و فکری او می‌آورند.

«ابتذال هایدگر» نوشته ژان لوک نانسی، نقدی قابل‌تأمل است که معمای پیرامون یکی از تأثیرگذارترین فیلسوفان قرن بیستم، مارتین هایدگر، را آشکار می کند. این کتاب، فراتر از سطح میراث فلسفی هایدگر می‌رود و با هدف ابهام‌زدایی از این مرد و ایده‌هایش، پیچیدگی‌هایی را آشکار می‌کند که ادراکات متعارف را به چالش می‌کشد. این کتاب در اصل به ماهیت متناقض مشارکت‌های فلسفی هایدگر می‌پردازد. هایدگری که به خاطر تأملات عمیقش در مورد هستی تحسین شده است، با نانسی به دلیل همکاری‌اش با رژیم نازی در طول جنگ جهانی دوم مواجه می‌شود. نانسی به طرز ماهرانه‌ای در شبکه‌ی پیچیده دستاوردهای فکری و نارسایی‌های اخلاقی هایدگر حرکت می‌کند و خوانندگان را دعوت می‌کند تا با پارادوکس بین درخشش فلسفی و کاستی‌های اخلاقی مارتین هایدگر دست‌وپنجه نرم کنند. وجه‌تمایز کتاب در توانایی نانسی در کالبدشکافی ایده‌های هایدگر و در عین‌ حال پرداختن به پیامدهای اخلاقی و سیاسی او نهفته است. نانسی، نه دستاوردهای فکری هایدگر را کاملا نادیده می‌گیرد و نه او را از موضع‌گیری‌های سیاسی مشکل آفرینش مبرا می‌کند. این کتاب به عنوان یک راهپیمای روشن‌فکر عمل می‌کند و خوانندگان را به رویارویی با تلاقی غم‌انگیز فلسفه و اخلاق دعوت می‌کند. نثر نانسی رقصی زیبا بین وضوح و پیچیدگی است که پیچیدگی‌های فلسفی هایدگر را با نگاهی دقیق به جزئیات آشکار می‌کند. او با تحلیلی دقیق، متون هایدگر را کالبدشکافی کرده و جنبه‌های پیش‌پاافتاده اندیشه او را - نه به معنای سادگی، بلکه به معنای عادی و روزمره - آشکار می‌کند. این کتاب خوانندگان را به چالش می‌کشد تا پایه‌ای که بنای ایده‌های هایدگر بر روی آن قرار گرفته‌است را زیر سوال ببرند و از آن‌ها می‌خواهد تا پیش‌پاافتادگی‌ای را که ممکن است در زیر سطح نبوغ فلسفی نهفته است، در نظر بگیرند. نانسی از افشای حقایق ناخوشایند انتخاب‌های سیاسی هایدگر در مورد همکاری‌اش با رژیم نازی ابایی نداشته و این رویارویی با شکست‌های اخلاقی هایدگر تنشی ایجاد می‌کند که روایت را جلو می‌برد. بنابراین کتاب به یک درام فکری جذاب تبدیل می‌شود، جایی که درخشش ذهن یک فیلسوف با واقعیت تلخ اعمال او در تضاد است.

"در جهان بودن" کتابی است به قلم "هیوبرت دریفوس" که در آن "شرحی بر قسمت نخست وجود و زمان هایدگر" ارائه می کند. "در جهان بودن" راهنمای یکی از تأثیرگذارترین آثار فلسفی این قرن است: بخش اول از قسمت اول "وجود و زمان" ، جایی که "مارتین هایدگر" روایتی اصیل و قدرتمند از حضور در جهان را ارائه می دهد که سپس از آن برای انتقاد عمیق از هستی شناسی و معرفت شناسی سنتی استفاده می کند. تفسیرهای "هیوبرت دریفوس" راه را برای بازشناسی و پاسداشت این فیلسوف سخت سخن باز می کند و واژگانی دقیق و روشن را تشریح می کند که برای گفتگو در مورد پدیده ی جهان ضروری است. انتشار کتاب "وجود و زمان" در سال 1927 توجه دنیای آکادمیک را کاملا به خود جلب کرد. از آن زمان این کتاب تاکنون سنگفرشی برای فیلسوفان متنوعی مانند مارکوزه ، سارتر ، فوکو و دریدا بوده که به دنبال جایگزینی برای سنت خردمندانه ی دکارتی در فلسفه ی غرب بوده اند. اما متن هایدگر به طرز مشهوری حجیم و پیچیده است ، و به نظر می رسد زبان او متشکل از نئولوژی هایی است که بی دلیل غیرمرتبط است. برای نئوفیات و حتی برای کسانی که در مکتب هایدگر تحصیل کرده اند ، نتیجه ی کار اغلب قابل درک نیست. رویکرد "هیوبرت دریفوس" نسبت به این کتاب هیجان انگیز، ساده و کاربردی است. او متن را با مثال های مکرری که از زندگی روزمره بیرون کشیده شده اند، توضیح می دهد و ایده های هایدگر را به طرز ماهرانه ای با سوالات مربوط به هستی و ذهن مرتبط می سازد که فکر نسلی از دانشمندان علوم شناختی و فلاسفه ی ذهن را به خود مشغول کرده است.

در آغاز تابستان 1922، فیلسوف مارتین هایدگر (1889-1976) یک کابین کوچک سه اتاقه در کوه های جنگل سیاه در جنوب آلمان را اشغال کرد. در طول سال‌ها، هایدگر روی بسیاری از معروف‌ترین نوشته‌هایش، از سخنرانی‌های اولیه تا آخرین متن‌های معمایی‌اش، در این کابین کار کرد. او مدعی صمیمیت فکری و عاطفی با ساختمان و محیط اطراف آن بود و حتی پیشنهاد کرد که منظره از طریق او تقریبا بدون عاملیت خود را نشان می دهد. آدام شار در کلبه هایدگر این رابطه شدید اندیشه، مکان و شخص را بررسی می کند. کلبه هایدگر برای بسیاری از جمله معمارانی که علاقه مند به نوشته های او در مورد «سکونت» و «مکان» بودند، شیفتگی داشته است. گزارش شار - اولین تحقیق اساسی از ساختمان و زندگی هایدگر در آنجا - به ما یادآوری می کند که در نزدیک شدن به نوشته های هایدگر، مهم است که شرایطی را در نظر بگیریم که فیلسوف، همانطور که خودش گفت، احساس "انتقال" به "خود" اثر داشته است. شار از تحقیقات اولیه، از جمله مصاحبه با بستگان هایدگر، و همچنین از گزارش های مکتوب هایدگر و بازدیدکنندگانش از کلبه استفاده می کند. عکس های خاطره انگیز کتاب شامل مناظر منظره و معماری است که توسط نویسنده گرفته شده است و بسیاری از تصاویر قابل توجه از هایدگر هفت ساله در کلبه که توسط عکاس خبرنگار دیگنه ملر مارکوویچ گرفته شده است. راه های زیادی برای تفسیر کلبه هایدگر وجود دارد – به عنوان محل تقابل قهرمانانه فیلسوف و هستی.

"در جهان بودن" کتابی است به قلم "هیوبرت دریفوس" که در آن "شرحی بر قسمت نخست وجود و زمان هایدگر" ارائه می کند. "در جهان بودن" راهنمای یکی از تأثیرگذارترین آثار فلسفی این قرن است: بخش اول از قسمت اول "وجود و زمان" ، جایی که "مارتین هایدگر" روایتی اصیل و قدرتمند از حضور در جهان را ارائه می دهد که سپس از آن برای انتقاد عمیق از هستی شناسی و معرفت شناسی سنتی استفاده می کند. تفسیرهای "هیوبرت دریفوس" راه را برای بازشناسی و پاسداشت این فیلسوف سخت سخن باز می کند و واژگانی دقیق و روشن را تشریح می کند که برای گفتگو در مورد پدیده ی جهان ضروری است. انتشار کتاب "وجود و زمان" در سال 1927 توجه دنیای آکادمیک را کاملا به خود جلب کرد. از آن زمان این کتاب تاکنون سنگفرشی برای فیلسوفان متنوعی مانند مارکوزه ، سارتر ، فوکو و دریدا بوده که به دنبال جایگزینی برای سنت خردمندانه ی دکارتی در فلسفه ی غرب بوده اند. اما متن هایدگر به طرز مشهوری حجیم و پیچیده است ، و به نظر می رسد زبان او متشکل از نئولوژی هایی است که بی دلیل غیرمرتبط است. برای نئوفیات و حتی برای کسانی که در مکتب هایدگر تحصیل کرده اند ، نتیجه ی کار اغلب قابل درک نیست. رویکرد "هیوبرت دریفوس" نسبت به این کتاب هیجان انگیز، ساده و کاربردی است. او متن را با مثال های مکرری که از زندگی روزمره بیرون کشیده شده اند، توضیح می دهد و ایده های هایدگر را به طرز ماهرانه ای با سوالات مربوط به هستی و ذهن مرتبط می سازد که فکر نسلی از دانشمندان علوم شناختی و فلاسفه ی ذهن را به خود مشغول کرده است.

در آغاز تابستان 1922، فیلسوف مارتین هایدگر (1889-1976) یک کابین کوچک سه اتاقه در کوه های جنگل سیاه در جنوب آلمان را اشغال کرد. در طول سال‌ها، هایدگر روی بسیاری از معروف‌ترین نوشته‌هایش، از سخنرانی‌های اولیه تا آخرین متن‌های معمایی‌اش، در این کابین کار کرد. او مدعی صمیمیت فکری و عاطفی با ساختمان و محیط اطراف آن بود و حتی پیشنهاد کرد که منظره از طریق او تقریبا بدون عاملیت خود را نشان می دهد. آدام شار در کلبه هایدگر این رابطه شدید اندیشه، مکان و شخص را بررسی می کند. کلبه هایدگر برای بسیاری از جمله معمارانی که علاقه مند به نوشته های او در مورد «سکونت» و «مکان» بودند، شیفتگی داشته است. گزارش شار - اولین تحقیق اساسی از ساختمان و زندگی هایدگر در آنجا - به ما یادآوری می کند که در نزدیک شدن به نوشته های هایدگر، مهم است که شرایطی را در نظر بگیریم که فیلسوف، همانطور که خودش گفت، احساس "انتقال" به "خود" اثر داشته است. شار از تحقیقات اولیه، از جمله مصاحبه با بستگان هایدگر، و همچنین از گزارش های مکتوب هایدگر و بازدیدکنندگانش از کلبه استفاده می کند. عکس های خاطره انگیز کتاب شامل مناظر منظره و معماری است که توسط نویسنده گرفته شده است و بسیاری از تصاویر قابل توجه از هایدگر هفت ساله در کلبه که توسط عکاس خبرنگار دیگنه ملر مارکوویچ گرفته شده است. راه های زیادی برای تفسیر کلبه هایدگر وجود دارد – به عنوان محل تقابل قهرمانانه فیلسوف و هستی.

کتاب هایدگر برای معماران توسط آدام شار نوشته شده است و مرتضی نیک فطرت آن را به فارسی ترجمه کرده است و انتشارات فکر نو آن را به چاپ رسانده است. می توانید این کتاب را از سایت انتشارات کلهر خریداری کنید. کتاب حاضر به معرفی برخی از ایده های هایدگر می پردازد. رویکرد هایدگر را به هنر و معماری، نمیتوان به دوره ای خاص نسبت داد، ولی در کل میتوان گفت که اندیشه های او دربرگیرندة معماری مدرن متاخر و آغاز پست مدرن است و حتی می توان گفت کل نیمة دوم قرن بیستم به نوعی تحت تاثیر اندیشه های او بوده است. از یک سو، هایدگر را می توان در زمرة اندیشمندانی قرار داد که به سنت های معماری مدرن روی آورده است و از دیگر سو، می توان او را منادی تقوا و روحانیت در جامعة مادی گرای غرب دانست. او به بیان این که تمدن و پیشرفت های تکنولوژی حاصل از آن، هرگز نمی تواند پاسخگوی نیازهای روحی و روانی انسان ها باشد، به تقوای روحانی و مذهبی رنگی دوباره بخشیده است. همچنین در بخش پایانی کتاب بدین مساله پرداخته است که چگونه برخی از معماران و یا منتقدان معماری تفکرات هایدگر را حول یک عنصر خاص سازماندهی می کنند.

«ابتذال هایدگر» نوشته ژان لوک نانسی، نقدی قابل‌تأمل است که معمای پیرامون یکی از تأثیرگذارترین فیلسوفان قرن بیستم، مارتین هایدگر، را آشکار می کند. این کتاب، فراتر از سطح میراث فلسفی هایدگر می‌رود و با هدف ابهام‌زدایی از این مرد و ایده‌هایش، پیچیدگی‌هایی را آشکار می‌کند که ادراکات متعارف را به چالش می‌کشد. این کتاب در اصل به ماهیت متناقض مشارکت‌های فلسفی هایدگر می‌پردازد. هایدگری که به خاطر تأملات عمیقش در مورد هستی تحسین شده است، با نانسی به دلیل همکاری‌اش با رژیم نازی در طول جنگ جهانی دوم مواجه می‌شود. نانسی به طرز ماهرانه‌ای در شبکه‌ی پیچیده دستاوردهای فکری و نارسایی‌های اخلاقی هایدگر حرکت می‌کند و خوانندگان را دعوت می‌کند تا با پارادوکس بین درخشش فلسفی و کاستی‌های اخلاقی مارتین هایدگر دست‌وپنجه نرم کنند. وجه‌تمایز کتاب در توانایی نانسی در کالبدشکافی ایده‌های هایدگر و در عین‌ حال پرداختن به پیامدهای اخلاقی و سیاسی او نهفته است. نانسی، نه دستاوردهای فکری هایدگر را کاملا نادیده می‌گیرد و نه او را از موضع‌گیری‌های سیاسی مشکل آفرینش مبرا می‌کند. این کتاب به عنوان یک راهپیمای روشن‌فکر عمل می‌کند و خوانندگان را به رویارویی با تلاقی غم‌انگیز فلسفه و اخلاق دعوت می‌کند. نثر نانسی رقصی زیبا بین وضوح و پیچیدگی است که پیچیدگی‌های فلسفی هایدگر را با نگاهی دقیق به جزئیات آشکار می‌کند. او با تحلیلی دقیق، متون هایدگر را کالبدشکافی کرده و جنبه‌های پیش‌پاافتاده اندیشه او را - نه به معنای سادگی، بلکه به معنای عادی و روزمره - آشکار می‌کند. این کتاب خوانندگان را به چالش می‌کشد تا پایه‌ای که بنای ایده‌های هایدگر بر روی آن قرار گرفته‌است را زیر سوال ببرند و از آن‌ها می‌خواهد تا پیش‌پاافتادگی‌ای را که ممکن است در زیر سطح نبوغ فلسفی نهفته است، در نظر بگیرند. نانسی از افشای حقایق ناخوشایند انتخاب‌های سیاسی هایدگر در مورد همکاری‌اش با رژیم نازی ابایی نداشته و این رویارویی با شکست‌های اخلاقی هایدگر تنشی ایجاد می‌کند که روایت را جلو می‌برد. بنابراین کتاب به یک درام فکری جذاب تبدیل می‌شود، جایی که درخشش ذهن یک فیلسوف با واقعیت تلخ اعمال او در تضاد است.

هایدگر معتقد است انسان موجودی منحصر به فرد است که وجودش دارای خصلت گشودگی نسبت به هستی است. اما انسانها از طرف دیگر ممکن است از هستی فاصله بگیرند، خویشتن واقعی شان را فراموش کنند و در نتیجه انسانیت خود را از خود سلب نمایند. به نظر هایدگر این وضعیت انسانهای معاصر است که پرسشگری اصیل راجع به وجودشان را با پاسخ های از پیش آماده ای که ایدئولوژی ها، رسانه های جمعی و فرهنگ تکنولوژیک مدرن برای آنها میسازند جایگزین کرده اند. در نتیجه هایدگر تلاش میکند تا برای مردان و زنان امروزی دوباره هستی را تبدیل به یک مسئله کند. او با واگشایی سنت نیهیلیستی فلسفه غرب که در آن هستی به محاق رفته است، درصدد گشودن افقی برای فهم هستی است. هایدگر با نگاهی به سرآغاز پیشاسقراطی تفکر غربی، خواستار آن است تا در پرتو تجربه اولیه یونانی از هستی راهی به سوی آن بگشاید. وی از این طریق در اندیشه عبور از نیهیلیسم و تدارک آغازی نو است.