آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : در این پایان نامه، من به دو نکته اصلی در مورد اهمیت و توسعه مفاهیم گفتمان و زبان مارتین هایدگر استدلال می کنم. اول این که مفهوم او از گفتمان، که برای هایدگر هستی و زمان، تمرین انسانی برای بیان معنا یا معقولیت است، اغلب به عنوان (الف) نام دیگری برای زبان‌های طبیعی، یا (ب) یک نام کاملاً پیش‌زبانی درک شده است. و پدیده پیش ارتباطی من سعی می‌کنم راهی میانی بین این دو تفسیر بیابم که به نظر من با متن صادق‌تر است، و استدلال می‌کنم که اگرچه گفتمان گاهی خود را پیش‌زبانی نشان می‌دهد، اما اساساً پدیده‌ای ارتباطی است. نکته دومی که من استدلال می‌کنم این است که برخلاف تفسیر معمول از رشد او، «روی» هایدگر به «زبان» در آثار متأخرش به منزله پذیرش ایده‌آلیسم زبانی نیست، یعنی این باور که می‌توان با آن‌ها فقط به عنوان ابژه‌های معنادار مواجه شد. به زبان طبیعی خود نامگذاری شده است. در عوض، من استدلال می‌کنم که مانند گفتمان، پدیده‌ای پیش‌زبانی باقی می‌ماند، و همچنین چندین شباهت جالب بین این دو مفهوم را یادداشت می‌کنم. من با ارائه چند پیشنهاد در مورد آنچه واقعاً در گذار از گفتمان به زبان در خطر است، نتیجه می‌گیرم و استدلال می‌کنم که تفاوت اصلی در این واقعیت نهفته است که برای هایدگر متأخر، بیان معنا دیگر اساساً یک پدیده ارتباطی نیست که ریشه در آن داشته باشد.

ترجمه ماشینی : در این مقاله من این سوال را مطرح می کنم: آیا اصالت هایدگری دائمی است؟ برای بررسی این پرسش، با تحلیلی کامل از آنچه هایدگر از اصالت می‌گوید، شروع می‌کنم. پس از آن، به چهره‌های پیشرو در این حوزه نگاه می‌کنم و به دنبال راهنمایی در پاسخ به پرسش ماندگاری اصالت هایدگری هستم. در نهایت به این نتیجه می‌رسم که نسخه اصلاح‌شده تحلیل جان هاگلند از مصمم بودن، پاسخ مثبتی به سؤال من می‌دهد. من با بررسی مشکلات احتمالی به این نتیجه می رسم که اصالت هایدگری دائمی است.

ترجمه ماشینی : پیشرفت تکنولوژیک در دنیای مدرن باعث بحث و گفتگو شده است. این بحث‌ها به جنبه‌های متعدد فناوری مربوط می‌شود: برای مثال، این تصور که فناوری خود اصلاح‌کننده است، و بحث اخلاقی در مورد اجرای برخی فناوری‌ها. در حالی که برخی از بحث ها فقط برای کسانی که دانش بسیار تخصصی دارند معنی می دهد، برخی دیگر به راحتی برای افراد غیرمتخصص قابل دسترسی است. به نظر می رسد تفکر فیلسوف مارتین هایدگر در مورد فناوری جایی در میانه این طیف قرار می گیرد، که هر دو تخصصی و در عین حال برای غیرفیلسوفان قابل دسترسی است. اثر نوآورانه مارتین هایدگر در سال 1927 با عنوان هستی و زمان، نوع خاصی از فلسفه او را به عنوان احیای توجه پیشا سقراطی به هستی شناسی، که او به لحاظ پدیدارشناسی انجام می دهد، نشان می دهد. به طور کلی این اثر به موضوعات مهم فلسفی می‌پردازد که هایدگر آن‌ها را نتیجه سنت فلسفی غرب در نادیده گرفتن هستی‌شناسی می‌داند. این پروژه اساسی همچنین برخی از تفکرات او را در مورد فناوری استوار می کند، همانطور که او سی سال بعد آن را در "مسئله مربوط به فناوری" بیان کرد. هایدگر در این مقاله بر اهمیت بررسی ماهیت فناوری استدلال می کند. به نظر من، موضع هایدگر بینش‌های منحصربه‌فرد و مهمی را در مورد ادبیات فناوری ارائه می‌کند، به‌ویژه که به تأثیر فناوری در دنیای مدرن و رابطه بین انسان و فناوری مربوط می‌شود. در این پایان نامه من برخی از ایده های اولیه هایدگری را شرح می دهم که اندیشه های بعدی او را بر فناوری پایه گذاری کردند و توجه ویژه ای به ساختار وجودی وجود-در-جهان داشتند. ادعای من این است که بودن در جهان نقش مهمی در آنچه هایدگر به عنوان خطر شدید فناوری می‌داند، ایفا می‌کند و از این رو توجه به آن می‌تواند به نشان دادن موضع هایدگر در مورد فناوری کمک کند

ترجمه ماشینی: این ترجمه کامل از مقالات ماسائو آبه در مورد دوگن، هسته اصلی فلسفه و دین استاد ذن را بررسی می کند. این اثر شک تکوینی دوگن را در مورد مفهوم بیداری اولیه به عنوان مبنایی برای رویکرد منحصر به فرد او به عدم دوگانگی در آموزه های یگانگی عمل و دستیابی، وحدت موجودات و بودا-طبیعت، همزمانی زمان و ابدیت، و هویت مرگ و زندگی آبه همچنین مقایسات انتقادی و روشنگرانه ای از دوگن و متفکران مختلف بودایی و غربی، به ویژه شینران و هایدگر ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی : مارتین هایدگر در تعقیب معنایی وجود، مکررا معرفت شناسی را کوته بینانه، ناکارآمد و بی فایده رد کرد. به نوبه خود، بسیاری از انتقادات هایدگر بر عدم وجود توجیه معرفت شناختی کافی برای ادعاهای خود متمرکز شده است. بنابراین، به نظر می رسد تنها رابطه ممکن بین هایدگر و معرفت شناسی، محکومیت متقابل باشد. این پایان نامه این مفهوم را به چالش می کشد. از نظر هایدگر، معرفت شناسی بیان یک هستی شناسی تقلیل گرایانه است که کل سنت غربی را القا می کند. بنابراین، معرفت شناسی همه هستی را به حضور صرف تقلیل می دهد و همه دانش را وادار می کند تا با یک معیار واحد مطابقت داشته باشد. هایدگر معرفت‌شناسی را محکوم می‌کند زیرا نه مقدمات هستی‌شناختی ناکافی آن را تحمل می‌کند و نه نتیجه‌گیری‌های معرفت‌شناختی متکبرانه آن را. برای پرهیز از این محدودیت‌ها، هایدگر اولیه (H I) می‌خواست هستی‌شناسی را از طریق نمایشگاهی پدیدارشناسانه از ساختارهای متعالی بیابد که درک هستی را برای انسان ممکن می‌سازد. درک هستی خود شرط امکان همه اشکال معرفت است. بنابراین، H I نیز در تلاش برای پایه‌گذاری معرفت‌شناسی بود. «دید» پدیدارشناختی قرار بود دانش لازم برای این پایه گذاری را فراهم کند. با این حال، هایدگر متأخر (H II) یک جهش معرفت‌شناختی از دانش به عنوان دید پدیدارشناختی و به دانش به عنوان بینش هنری انجام داد. او که نگران یافتن هستی‌شناسی یا معرفت‌شناسی نبود، فقط می‌خواست شاعرانه درباره هستی تأمل کند. چنین معرفت انعکاسی از هستی، مانند بینش هنری، نیازی به توجیه ندارد، زیرا هیچ ادعایی برای حقیقت ندارد. صرفاً بینش‌های ایمان‌مانند شخصی را بیان می‌کند که هدف آن روشنگری و تفکر است. به نظر من، تلاش H I برای زمینه سازی متعالی دانش شکست خورد، و اندیشه H II یک دوگانگی غیرضروری بین بینش هنری و سایر اشکال دانش ایجاد می کند. اما هنوز هم می‌توان از هایدگر بینش‌هایی کسب کرد که با معرفت‌شناسی مرتبط باشد. H I ضرورت قرار دادن هرگونه بحث شناخت را در چارچوب کامل وجود انسان به عنوان یک کل نشان می دهد. H II اجتناب ناپذیری داشتن برخی اعتقادات اساسی ایمان مانند را نشان می دهد که چارچوبی را تشکیل می دهند که در آن ما جهان خود را تجربه کرده و می شناسیم. این بینش ها نقطه شروع امیدوارکننده ای برای توسعه معرفت شناسی به اندازه کافی گسترده است که دانش دینی، زیبایی شناختی و اخلاقی و همچنین دانش علمی را پوشش دهد.