آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

کتاب حاضر با موضوع فلسفه تألیف شده است. این کتاب شامل پنج کتاب از نیچه می‌باشد که اشعار و یادداشت‌های او را درباره بی‌خردی و خردستیزیِ شیفتگی، و توجه به اهمیت شناخت و دانش و معرفت می‌باشند.

کتاب حکمت شادان، اثری نوشته ی فردریش نیچه است که اولین بار در سال 1882 به چاپ رسید. نیچه این کتاب را شخصی ترین اثر خود می داند. او در این کتاب بود که یکی از مهمترین نظریات خود و دکترین بازگشت ابدی را مطرح کرد. کتاب حکمت شادان، دربردارنده ی برخی از ارزشمندترین پرداخت های نیچه به هنر، اخلاقیات، دانش، حقیقت، هوشیاری ذهنی و خاستگاه تعقل است. بخش عمده ی این اثر، اندکی قبل از خلق کتاب «چنین گفت زرتشت» به نگارش درآمد و مخاطب می تواند علاوه بر آشنایی با زرتشت، با برخی از جذاب ترین تفکرات فلسفی و اشعار نیچه آشنا شود. کتاب حکمت شادان، بی شک در زمره ی برترین آثار فلسفی تاریخ قرار دارد و شاهکاری دیگر از یکی از بزرگترین متفکرین در دو قرن اخیر است.

در این کتاب چگونگی پیدایش تراژدی از روح موسیقی براساس اعتقاد فلسفی نیچه بررسی شده است .او در این اثر ((تمایل)) و ((بدبینی سازش ناپذیر)) یونانی‌های کهن را نسبت به اسطوره تراژیک به تصویر کشیده است .نیچه در این مجموعه مقایسه‌ای از ((آپولون)) و ((دیونیسوس)) دوخدای اسطوره‌ای یونان به دست می‌دهد ;همچنین اهمیت و معنای جنونی را که سرچشمه رشد و تکامل هنر تراژیک و کمیک است، بیان می‌کند .مباحث کتاب عبارت است از :((اهمیت و معنای اخلاق از چشم‌انداز زندگی))، ((نظریه‌های شوپنها و روکانت درباره تراژدی))، ((سرچشمه موسیقی))، ((علم زیباشناسی و سیر تاریخی تراژدی)) و دیگر موضوعات فلسفی.

کتاب « کوتاه ترین سایه» (مفهوم حقیقت در فلسفه نیچه) نوشته آلنکا زوپانچیچ توسط انتشارات «هرمس» منتشر شده است. چه چیزی نیچه را نیچه می سازد؟ زوپانچیچ استدلال می‌کند که کیفیت قطعی نیچه، مد نبودن اوست، بیرون بودن او از جریان اصلی زمان خود یا هر زمان دیگری. زوپانچیچ برای بازگرداندن نیچه به بستری که در آن اندیشه «به اعتبار خود زندگی می کند» دو جنبه از فلسفه او را بررسی می کند. نخست، او مضامین اصلی نیچه را بازبینی می کند - اعلامیه مرگ خدا (که معنایی دوگانه داشت، "خدا مرده است" و "مسیحیت از مرگ خدا جان سالم به در برد")، آرمان زاهدانه، و نیهیلیسم - به عنوان ایده هایی که در شرایط پست مدرن لذت گرا ما بسیار وجود دارد. سپس در بخش دوم کتاب، شکل نیمروز نیچه و پیامدهای آن را برای تصور او از حقیقت مورد بررسی قرار می دهد. نیچه ظهر را نه به عنوان لحظه ای که همه سایه ها ناپدید می شوند، بلکه به عنوان لحظه "کوتاه ترین سایه" توصیف می کند - نه وحدت همه چیزهایی که خورشید در آغوش گرفته است، بلکه لحظه شکافتن است، زمانی که "یکی به دو تبدیل می شود". زوپانچیچ استدلال می کند که این مفهوم از دو به عنوان تفاوت حداقلی و کاهش ناپذیر در درون یکسان، تمام آثار نیچه را جان می بخشد و تنش دائمی و ذاتی آن را ایجاد می کند.