آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

از بحث‏هایی که امروزه در فلسفه‏ی دین به آن توجه شایان می‏شود، بحث تجربه‏ی دینی می‏باشد. هر چند که تجربه‏ی دینی ـ مکاشفه در اصطلاح فرهنگ اسلامی ـ سابقه‏ای دیرین به درازای تاریخ دین دارد، ولی نقد و بررسی آن در دین و موجه ساختن عقاید دینی پیشینه‏ای کوتاه دارد. در این مقاله سعی بر آن است که، ضمن ارائه‏ی تعریفی از تجربه‏ی دینی، مسائل اساسی مطرح در آن ذکر شود. لذا به بررسی آراء دو تن از متفکران برجسته در این حوزه پرداخته شده است؛ رودلف اتو و ریچارد سوئین برن. عمده‏ترین تلاش اتو در کتاب «مفهوم امر قدسی» منعکس شده است، که در این جستار به تفصیل مورد بررسی قرار گرفته است. آن گونه که میکائیل مارتین ذکر می‏کند، تقسیم‏بندی تجربه‏ی دینی توسط سوئین برن، یکی از جامع‏ترین و واضح‏ترین تقسیم‏بندی‏هایی است که در ادبیات معاصر به چشم می‏خورد. لذا این نوشتار درصدد است با رویکردی توضیحی، و نه لزوماً نقادانه، تصویر روشنی از بحث «تجربه‏ی دینی» سوئین برن ارائه نماید. البته نقطه‏ی مرکزی در بحث از سوئین برن، استدلالی است که او، براساس تجربه‏ی دینی، برای اثبات وجود خداوند، اقامه کرده است؛ استدلالی که در آن اصل زودباوری به کارگرفته شده تا موجه بودن باور به وجود خداوند براساس تجربه‏ی دینی به اثبات رسد.

---

ریچارد سوئینبرن در کتاب وحی از استعاره تا تمثیل به بحث از «وحی گزاره‌ای» می‌پردازد. از نظر وی وحی گزاره‌ای در صورتی قابل تصدیق است که (1) مشتمل بر گزاره‌های صادقی در خصوص حقایق مهم دینی باشد، (2) همراه با ارائۀ معجزه باشد، (3) نهادی مانند کلیسا را به مثابه متولّیِ تفسیرِ وحی بنا نهاده باشد، و (4) تفاسیر این نهاد از مفاد وحی کاذب یا نامحتمل نباشد. سوئینبرن معتقد است که وحی مسیحی به بهترین نحو هر چهار معیار را تأمین می‌کند و لذا تنها وحی اصیل در میان ادیان است. زیرا اولاً، رستاخیزْ معجزۀ عظیم عیسی است؛ ثانیاً عیسی با تعیین 12 رسول برای بسط تعالیم خویش، کلیسا را بنا نهاده است؛ ثالثاً اگر ما تمایز میان محتوای فراتاریخی و صورت تاریخیِ وحی و ژانرهای مختلف کتاب مقدس را در نظر داشته باشیم، محتوای وحی مسیحی و تفاسیر کلیسا از این وحی مشتمل بر هیچ مدعای کاذبی نیستند. در نقد دیدگاه سوئینبرن بیان می‌کنیم که اولاً، به گفتۀ مکلین، سوئینبرن فاقد نگرش تاریخی-هرمنوتیکی است. او علی‌رغم ادعای موضع فراتاریخی، از موضع مسیحیت به تعیین معیارهای وحی اصیل می‌پردازد و با دلایل دوری به اثبات حقانیت وحی مسیحی دست می‌یازد و در نهایت تلاش می‌کند گفتمان هژمونیک مسیحیت را بر تمام ادیان دیگر تحمیل نماید. ثانیاً تمسّک به تمایز گزاره و مدعا، یا صورت و محتوا، یک روش محافظه‌کارانه برای ابطال‌ناپذیر کردن کتاب مقدس است که در خصوص سایر متون اساطیری نیز مورد تمسّک واقع شده است. ثالثاً تصدیق گواهیِ ناقلانِ معجزاتِ عیسی معقول نیست و سوئینبرن پاسخ مقنعی به انتقادات هیوم بر نقل معجزات ارائه نمی‌کند.

انسان چیست؟ چه چیزی ما را آن کسی می‌سازد که هستیم؟ بسیاری تصور می‌کنند ما صرفا ماشین‌هایی پیچیده، یا حیوان‌هایی هستیم که آگاه بودن با ماشین‌ها تفاوت داریم. اما سوئینبرن در این کتاب از نفس دفاع می‌کند و استدلال‌های فلسفی تازه‌ای ارائه می‌کند که علم اعصاب جدید از آنها پشتیبانی می‌کند. او استدلال می‌کند که وقتی پیشرفت‌های علمی به دانشمندان علم اعصاب این امکان را بدهند که با عمل جراحی، بخشی از مغز را به بدن جدیدی منتقل کنند، هر چقدر هم بتوانیم درباره فعالیت مغزی یا تجربه‌های آگاهانه آن مغز و بدن اطلاعات کسب کنیم، هرگز نمیدانیم که فرد حاصل از عمل جراحی همان شخص قبل از عمل است یا شخص کاملا جدیدی است. بدین ترتیب، سوینبرن استدلال می‌کند که ما نفس‌های مجردی هستیم که وجودمان وابسته به مغزهایمان است. احساس‌ها، افکار و قصدها رویدادهای آگاهانه‌ای در نفس‌های ما هستند که رویدادهایی را در مغزهای ما پدید می‌آورند. ممکن است دانشمندان برخی از قوانین طبیعت را کشف کنند که رویدادهای آگاهانه و رویدادهای مغزی را تعین می‌بخشند، اما نفس هر شخص موجود منفردی است و همین نفس است که در نهایت ما را آن کسی می‌سازد که هستیم.

انسان چیست؟ چه چیزی ما را آن کسی می‌سازد که هستیم؟ بسیاری تصور می‌کنند ما صرفا ماشین‌هایی پیچیده، یا حیوان‌هایی هستیم که آگاه بودن با ماشین‌ها تفاوت داریم. اما سوئینبرن در این کتاب از نفس دفاع می‌کند و استدلال‌های فلسفی تازه‌ای ارائه می‌کند که علم اعصاب جدید از آنها پشتیبانی می‌کند. او استدلال می‌کند که وقتی پیشرفت‌های علمی به دانشمندان علم اعصاب این امکان را بدهند که با عمل جراحی، بخشی از مغز را به بدن جدیدی منتقل کنند، هر چقدر هم بتوانیم درباره فعالیت مغزی یا تجربه‌های آگاهانه آن مغز و بدن اطلاعات کسب کنیم، هرگز نمیدانیم که فرد حاصل از عمل جراحی همان شخص قبل از عمل است یا شخص کاملا جدیدی است. بدین ترتیب، سوینبرن استدلال می‌کند که ما نفس‌های مجردی هستیم که وجودمان وابسته به مغزهایمان است. احساس‌ها، افکار و قصدها رویدادهای آگاهانه‌ای در نفس‌های ما هستند که رویدادهایی را در مغزهای ما پدید می‌آورند. ممکن است دانشمندان برخی از قوانین طبیعت را کشف کنند که رویدادهای آگاهانه و رویدادهای مغزی را تعین می‌بخشند، اما نفس هر شخص موجود منفردی است و همین نفس است که در نهایت ما را آن کسی می‌سازد که هستیم.

ترجمه ماشینی: در این مقاله، من به دنبال ارزیابی میزانی هستم که خداباوری، ادعای وجود خدا، می‌تواند توضیحی بنیادی واقعی برای وجود موجودات خاص در ساختار لایه‌ای واقعیت ارائه دهد. به طور دقیق‌تر، من قاطعیت چارچوب توضیحی سوئینبرن را فرض می‌کنم و در پی آن هستم که آن را در یک زمینه فلسفی جدید - یعنی زمینه‌ی متافیزیک معاصر - قرار دهم که به من امکان می‌دهد یک توضیح بنیادی واقعی برای وجود موجودات غیربنیادی ایجاد کنم. سطوح مختلف ساختار لایه ای واقعیت را پر کنید. و بدین ترتیب، با توجه به صحت این نوع تبیین، یک دلیل خوب دیگر برای باور به وجود خدا خواهیم داشت.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه به یک نمونه از استدلال بیزی برای وجود خدا نگاه می کند تا کیفیت چنین استدلال هایی را ارزیابی کند. این با توضیح یک گرایش کلی در عذرخواهی فلسفی به سمت استدلال های احتمالی برای وجود خدا آغاز می شود، که برجسته ترین آن در کتاب «وجود خدا» ریچارد سوینبرن در سال 2004 است. استدلال های سوینبرن به عنوان اوج حرکت احتمالی ارائه می شود. برای قضاوت در مورد ارزش چنین استدلال‌هایی، من اصول و مفروضاتی را که مورد سوئینبرن بر آن‌ها استوار است، با دقت بیان می‌کنم. من نشان می‌دهم که استدلال او هم مستلزم حقیقت دوگانگی جوهر و هم کاربرد معتبر اصل سادگی برای مجموعه‌ای از فرضیه‌های احتمالی است که قصد توضیح وجود جهان را دارند. Swinburne به تمایل فیلسوفان برای پذیرش این نکات بستگی دارد. من نشان می دهم که هیچ توافقی در مورد موضوع دوگانه انگاری وجود ندارد، و به این نتیجه می رسم که اگر سوئینبرن بخواهد این فرضیه استدلال او را قویاً تأیید کند، کار زیادی در پیش دارد. سپس نشان می‌دهم که در حالی که اصل سادگی عموماً به عنوان ابزار خوبی برای موقعیت‌های دنیای واقعی مورد توافق قرار می‌گیرد، هنگام تلاش برای استفاده از آن برای قضاوت بین فرضیه‌ها برای توضیح جهان، تفاوت‌های مهمی وجود دارد. اصل سادگی به دانش پیشینه و مجموعه‌ای از فرضیه‌های متقابلا انحصاری و مشترک جامع نیاز دارد تا به درستی به کار گرفته شود، که هر دوی آنها در اینجا وجود ندارند. اگر حق با من باشد، ما نمی توانیم به طور منطقی چندین مقدار لازم برای استفاده از قضیه بیز را اختصاص دهیم. بنابراین نمی توان از رویکرد بیزی برای مسئله وجود خدا استفاده کرد. در نهایت، من نشان می‌دهم که از مفروضات خود سوینبرن می‌توان برای ایجاد یک نتیجه‌گیری متفاوت استفاده کرد، که شک بیشتری را در روش‌شناسی او ایجاد می‌کند.