آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : معمولاً اعتقاد بر این است که اعترافات آگوستین منبع اولیه ای برای «روی به خود» مدرن است. اما همانطور که بسیاری از منتقدان مدرنیته می گویند، همراه با این احساس برجسته از خود، حساسیت به ارزش و اهمیت دیگری کاهش یافته است. شاید متفکری که منشأ مفهوم مدرن از خود است (یا سرزنش می شود) می تواند منبعی برای بازیابی پست مدرن دیگری باشد. این پایان نامه به بررسی درک خود از خود ارائه شده در اعترافات آگوستین و هستی و نیستی سارتر می پردازد تا ساختارهای نهفته در مفاهیم مدرن استاندارد از خود را که از همین آثار به دست آمده است برجسته و به چالش بکشد. علیرغم شباهت‌های فراوان، این مدل‌ها به دلیل این واقعیت که یکی از درون ایدئولوژی استقلال و آزادی رادیکال و دیگری از درون ایدئولوژی ناهمسانی و داده‌گرایی رادیکال نشات می‌گیرد، اساساً با هم تفاوت دارند. سارتر بخشندگی را رد می‌کند و ما را با سیستمی رها می‌کند که ادعا می‌کند خود انسان «اشتیاق بی‌فایده‌ای است» و «جهنم افراد دیگر هستند». آگوستین داده بودن را فرض می کند و مدلی را ارائه می دهد که در آن یک خود کاملاً یکپارچه تنها در پیوند ناگسستنی به دیگری امکان پذیر است. با بررسی اینکه چگونه ایدئولوژی‌های متضاد آنها در ایجاد تفاوت فاحش در نتیجه‌گیری‌هایشان درباره خودهای مشابهی که به تفصیل بیان می‌کنند کمک می‌کند، به بررسی این موضوع می‌پردازم که چگونه ساختارهای یک خود متشکل از نظر مذهبی می‌توانند امکان اشتراک در روابط انسانی را حفظ کنند که توسط یک جهان بینی مبتنی بر اتمیسم منع شده است. و خود مختار همانطور که سارتر نمونه آن را نشان داد. با بررسی دقیق شیوه‌هایی که خود در این دو اثر تجربه، بیان و به فعلیت می‌رسد، این واقعیت را برجسته می‌کنم که شیوه‌های متضاد آن‌ها از درگیر کردن دگرگونی در واقع ناشی از جهت‌گیری‌های مذهبی و مدرنیستی مربوطه آنهاست. این اثر در بررسی نقش دین در ایجاد فرصت‌های باز برای ادغام و ارتباط بین خود و دیگری، به گفتگوی معاصر درباره «روی به دین» به عنوان پاسخی بالقوه سازنده به شکست مفاهیم مدرن و حتی پست مدرن از خود کمک می‌کند. برای ایجاد مبنایی برای تجربه معنادار انسانی.

ترجمه ماشینی: برخی از فیلسوفان بر این باورند که زندگی تنها زمانی معنادار می شود که خدا نباشد. به عنوان مثال، برای سارتر و ناگل، خدایی از نوع سنتی کلاسیک خداباورانه، قدرت ما در استقلال خودآفرینی را به گونه‌ای محدود می‌کند که به شدت از معنای زندگی ما می‌کاهد، و حتی احتمالاً زندگی ما را از هر معنایی خالی می‌کند. در مقابل، برخی از فیلسوفان بر این باورند که زندگی تنها در صورتی می‌تواند معنادار باشد که خدا وجود داشته باشد. خدا و معانی زندگی به کاوش در حقیقت در هر دو این مکتب فکری علاقه مند است و به دنبال کشف کارهایی است که خدا می تواند و نمی تواند انجام دهد تا زندگی را معنادار کند (و همچنین آنچه را که می خواهد و نمی کند). ماوسون از نسخه ای از تز «آمالگام» یا «کثرت گرایی» در مورد مسئله معنای زندگی حمایت می کند – در اصل، این که تعدادی معانی مشروع مختلف از «معنا» (و در واقع «زندگی») در مسئله معنای زندگی وجود دارد. . به عقیده ماوسون، اگر خدا وجود داشت، زندگی را در برخی از این معانی معنادار می کرد و در برخی دیگر مانع می شد. او استدلال می کند که در حالی که می تواند در جهان بی خدا معنا وجود داشته باشد، می تواند انواع دیگری از معنای در جهان خدایی وجود داشته باشد و اینها عمیق تر خواهند بود.

تحقیق حاضر به شیوه توصیفی به بحث آگاهی ژان پل سارتر متفکر فرانسوی قرن بیستم می‌پردازد. مساله آگاهی اسا و محور بحث‌های فلسفی در سارتر است. و تمام فلسفه سارتر مبتنی بر این امر است. سارتر با تقسیم وجود به سه ساحت یعنی وجود لنفسه، وجود فی نفسه و وجود لغیره ، درصدد آن است تا اثبات نماید که صرفا وجود لنفسهاز وجود خویش آگاهی دارد و با درک این خودآگاهی به جهان‌آگاهی و دیگر آگاهی دست می‌یابد و پس از درک مسئولیت خویش و آزادی بی قید و شرط خود دستخوش اضطراب می‌شود. سارتر یک نوع تفسیز وجودی اگزیستانسیالیستی از آگاهی بدست می‌دهد و در این راه سخت تحت تاثیر روش پدیدارشناسی هوسرل قرار دارد. در تحلیل وجودی سارتر از اگاهی ، از یک سو به ینت فرانسوی و سوژه دکارتی و از سوی دیگر به اگزیستانسیالیم هایدگری توجه خاصی مبذول شده است. تحقیق حاضر مبتنی بر کتاب وجود و عدم سارتر است که در آن مهمترین آرای فلسفی خود را ذکر نموده است.

ترجمه ماشینی : موضوع در سوال بینش جالبی از بحث بین دو تن از مشهورترین فیلسوفان قرن بیستم - ژان پل سارتر و ادموند هوسرل - در مورد مفاهیم کلیدی تجربه آگاهانه و خود ارائه می دهد. «تعالی نفس» سارتر که در سال 1937 منتشر شد، متنی مهم در سنت پدیدارشناسی است و مسیر بسیاری از کارهای بعدی او را تعیین می کند. موضوع مورد سوال اولین مطالعه کامل درباره این اثر مشهور و تأثیر آن بر فلسفه قرن بیستم است. همچنین رابطه بین ایده‌های سارتر و آثار قبلی دکارت و کانت را بررسی می‌کند. جلد کتاب -- عنوان -- مطالب -- پیشگفتار -- اختصارات -- هوسرل و نفس متعالی -- نظریه حضور رسمی من -- نظریه حضور مادی من -- نتیجه گیری -- یادداشت ها -- انتخاب کتابشناسی -- فهرست.

ترجمه ماشینی : نقد عقل دیالکتیکی ژان پل سارتر عموماً به عنوان اثری از هستی شناسی اجتماعی و/یا نظریه اجتماعی هنجاری خوانده می شود. پروژه حاضر پیشنهاد می کند که بهتر است به CDR به عنوان یک تحقیق اکتشافی، به عنوان یک تحقیق رسمی و منطقی در ساختارهای رسمی ابتدایی تاریخ نگرش شود. هنگامی که هرمنوتیک هستی‌شناختی و هنجاری به سمت قرائت هیپومنطقی هماهنگ می‌شود، CDR به متن اولیه نظریه انتقادی تبدیل می‌شود که می‌تواند به نظریه‌پردازان آینده هم در تحلیل شرایط مادی و هم در پیشنهاد مسیرهایی برای پراکسیس رهایی‌بخش کمک کند. این پایان نامه به دو بخش تقسیم می شود. بخش اول تحلیلی از ساختارهای رسمی و منطقی کلیدی در نقد عقل دیالکتیکی ژان پل سارتر است. قابل فهم بودن آنها نتیجه خوانش تازه از متنی است که یا نسبتاً نادیده گرفته شده یا به روشی خاص و از پیش تعریف شده خوانده شده است. این خوانش از طریق یک رویکرد تفسیری به چالش کشیده می شود، در حالی که با چهره های کلیدی رویکرد تفسیری استاندارد نیز درگیر می شود. هدف این نیست که مفسران قبلی را لکه دار کنیم، زیرا این کار به شدت مدیون آنهاست، بلکه پیشنهاد اصلاحی جزئی است که غنای پنهان این متن را قادر می سازد آشکار شود. در پایان بخش اول، حالت‌های مختلف «گروه‌های عملی» با ارزش رسمی، منطقی و اکتشافی آن‌ها درک خواهند شد. این به ما امکان می‌دهد نظریه‌ای درباره یک گرایش منطقی بسازیم که «منطق تخیلی کنش» نامیده می‌شود که در برابر کنترل سلطه‌جویانه سریال مقاومت می‌کند. بخش دوم این مفاهیم را با کارهای اولیه سارتر در مورد تخیل پیوند می‌دهد و راه‌های بیشتری را پیشنهاد می‌کند که از طریق آن‌ها می‌توان چنین ازدواجی را با تحلیل گرایش‌های منتخب از گرایش‌های اخیر در فلسفه قاره‌ای تقویت کرد. نتیجه این است که درک تازه‌ای از «منطق زنده کنش» در نقد عقل دیالکتیکی به‌عنوان «منطق تخیلی کنش» پدیدار می‌شود، که به موجب آن تخیل به لحظه‌ای نهفته و نهفته از خود پراکسیس در تضاد فعال خلاقانه دائمی تبدیل می‌شود. شرایط سریال با گنجاندن تخیل در منطق عمل زنده سارتر، دو نتیجه به دست می آید: 1) با توضیح بیشتر منطق روابط قدرت پویا که زندگی اجتماعی را تشکیل می دهند، مجموعه ای قوی تر از ابزارهای تحلیلی پدیدار می شوند که با آن نظریه اجتماعی و سیاسی جدید می تواند توسعه یابد. و 2) با نظریه‌پردازی روش‌هایی که از طریق آنها می‌توان چنین منطقی را در دگرگونی دائمی زندگی به کار گرفت، یک تفکر خلاقانه، آینده‌نگر و اتوپیک ایجاد می‌شود.

پرسش از هستی و کشف معنا و هدف زندگی، به یکی از پردغدغه ترین مسائل عصر حاضر تبدیل شده است. داستایفسکی، به عنوان یک مومن، در جستجوی معنای واقعی زندگی است. او، دو اصل ایمان به خدا و اخلاق را معنابخش زندگی و جهان می داند. از نظر او، همه آدمیان تعالی طلب اند؛ معتقد است که بدون تردید، پست ترین انسان ها نیز در جست و جوی خدا هستند و با تمام وجود می دانند که هرگونه اشتباه در این راه، به بی راهه می انجامد. بدون وجود خدا، هستی بشریت پوچ و بی معنا است؛ زیرا انسان همواره دو مسیر را در جلوی روی خود می بیند که باید یکی را انتخاب کند، اما می داند که به تنهایی نیز قادر به یافتن راه هدایت و سعادت نیست. لذا نیاز به هدایت الهی را در وجود خود احساس می کند. بنابراین فقط خداست که می تواند او را نجات دهد. اما اخلاق نیز به عنوان امری معنابخش به زندگی، مورد توصیه و سفارش داستایفسکی است. با عمل خود احساس رضایت می کند و این احساس آرامش را به زندگی و جهان و آدمیانی که در این عالم زندگی می کنند، انتقال می دهد؛ و لذا زندگی را بامعنا می بیند.

ترجمه ماشینی : فرانسوا نودلمان، فیلسوف مشهور و منتقد برجسته فرانسوی، موسیقیایی ژان پل سارتر، فردریش نیچه و رولان بارت را که همگی نوازندگان آماتور پیانو و دوستداران تیز رسانه بودند، درگیر می کند. اگرچه نوازندگی پیانو برای این متفکران یک هنر حیاتی بود، اما تفکرات آنها در مورد این موضوع عمدتاً ناچیز، ضمنی یا ناسازگار با آثار هر فیلسوف است. نودلمن این دیدگاه ها را هم بازیابی می کند و هم ادغام می کند، و نشان می دهد که شیوه نواختن این فیلسوفان، آهنگسازانی که آنها را می پرستیدند، و موسیقی انتخابی آنها بینش غیرمعمولی را در مورد سبک ها و الگوهای تفکر آنها آشکار می کند. نودلمن، عمل فیزیکی و نظری موسیقی را به عنوان بُعدی می‌داند که زیربنای دیدگاه‌های فلسفی سارتر، نیچه و بارت است. او با خواندن افکار آنها در برابر موسیقی آنها، فرمول بندی های انتقادی جدیدی را معرفی می کند و مسیر حرکت آنها را تغییر می دهد و غنای ارزشمندی به تجربیات زیسته و تجسم یافته این فیلسوفان می بخشد. نتیجه، ثبت‌های متعدد وجود و رابطه بین فلسفه و حواس را افزایش می‌دهد که بسیاری از کار آنها را با خبر می‌کرد. نودلمن که خواننده دقیق موسیقی است، تسلط ظریفی بر متون زیر نظر خود حفظ می کند و از نکات گفتمانی پژوهش های موسیقی و فلسفی آنها، به ویژه با توجه به تحقیقات اخیر و نقدهای پیشرفته، قدردانی می کند.