آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

این پایان نامه به بررسی رابطه ی بین ضرورت و واقعیت از دیدگاه ارسطو می پردازد. ضرورت در آثار ارسطو به گونه های بسیاری به کار می رود که از یک سو همه ی آنها به یک معنای واحد اشاره می کنند و از سوی دیگر حوزه ی کاربرد آنها و نحوه ی کاربردشان متفاوت است. دو حوزه ی عمده ی کاربرد ضرورت در آثار ارسطو حوزه ی واقعیت و حوزه ی زبان است و حوزه ی زبان به نوبه ی خود به حوزه ی صدق و حوزه ی تعلق تقسیم می شود. ضرورت مطلق و ضرورت مشروط دو نحوه ی کاربرد ضرورت است و ضرورت مطلق به نوبه ی خود به ضرورت بالذات و بالغیر تقسیم می شود. اما بحث از رابطه ی بین ضرورت و واقعیت در صورتی مطرح می شود که تمایزی بین چیزهای ضروری و چیزهای واقعی وجود داشته باشد و ضرورت به برخی از مؤلفه های حوزه ی زبان تعلق گیرد. از این رو در بخش دوم این پایان نامه رابطه ی سه کاربرد ضرورت در حوزه ی زبان (که به گزاره تعلق می گیرد) با واقعیت مورد بررسی قرار می گیرد و نشان داده میشود که ضرورت مطابقت، که عام ترین معنای ضرورت است، مبتنی بر قانون تناقض در حوزه ی واقعیت، ضرورت صدق مبتنی بر فعلیت در آموزه ی قوه و فعل و ضرورت تعلق مبتنی بر ذاتی در آموزه ی ذاتی و عرضی است. از این رو از دیدگاه ارسطو، این سه کاربرد ضرورت در منطق نمی تواند مستقل از واقعیت باشد.

علوم ریاضی، طبیعی و الهی، علومی متمایز، اما هم‌زمان واجد نوعی وحدت­اند؛ این نه وحدتِ جنسی، بلکه به تبعِ وحدتِ خاصِ معنایِ وجود، ساختاری ویژه است که وحدتِ بالنسبه یا وحدتِ به تقدّم و تأخّر نامیده می­شود. این ساختار از طرفی عاملِ تمییزِ صناعاتِ علمی و ممانعت از خلطِ آن­هاست و از طرفی، ضامنِ تمامیّت و یکپارچگیِ فلسفه است. بر اساس این فهم از وحدت، «فلسفه» نخست بر الهیّات اطلاق می­شود، سپس بر طبیعیّات و سپس، در نسبت با الهیّات به تقدّم و تأخّر، بر سایر علوم اطلاق می­شود­؛ هر دانش نیز واجدِ بخش­هایی است که با همین قاعده ترتیب یافته‌اند و شبکۀ نظام علوم را قوام می­دهند. در این مقاله به شیوۀ دستیابیِ ارسطو به این وحدتِ ویژه خواهیم پرداخت. ارسطو در کتبِ مقدّماتیِ متافیزیک، نخستدر آلفای بزرگ، حکمت را به شناختِ علل و مبادیِ نخستین تعریف می­کند، در آپوریای اولِ کتاب بتا مبتنی بر این تعریف، سرگشتگی میانِ وحدت و کثرتِ حکمت را نشان می­دهد؛ در گام بعد، در کتابگاما، برای رفع این سرگشتگی، نظریۀ خاصِ خود، یعنی ساختار واحد در کثیرِ حکمت را با توسل به این وحدتِ ویژه تثبیت می­کند؛ بنابراین، آنچه «متافیزیک اعم» نامیده می­شود، در حقیقت نه دانشی واحد و جدا از سایرِ علوم، بلکه به مثابۀ دانشی مرتبۀ دوم و مقوّمِ نظامِ علوم، تنها در ضمنِ کثرتِ علوم تحقق خواهد داشت.

فاقد چکیده

اگرچه به نظر می رسد مفاهیم ضرورت و امکان (مفاهیم وجهی) مفاهیم جدایی ناپذیر مابعدالطبیعه هستند، فلاسفه تجربه گرا به طور سنتی این مفاهیم را مورد نقد قرار داده اند. در قرن بیستم نیز چنین انتقاداتی توسط کوآین(Quine)  در قالبی جدید صورت گرفته است. با وجود این، طرح مفهوم تکثر جهان های ممکن در معناشناسی منطق موجهات، زمینه ساز این باور شد که می توان بر چالش تجربه گرایی غلبه کرد. در تبیین سرشت جهان های ممکن، دو رویکرد متفاوت وجود دارد. گروهی از فلاسفه از رویکرد نام گرایی تقلیلی در بیان مفاهیم وجهی استفاده می کنند و سایر مفاهیم وجهی را به مفهوم جهان های ممکن تقلیل می دهند و در مقابل، برخی از فلاسفه معتقدند مفاهیم جهان های ممکن، ضرورت، امکان، ذاتی و عرضی اجزای یک شبکه هستند. در این مقاله ،پس از اشاره ای به رویکرد اول، انتقادی که پلنتینگا به عنوان نماینده شاخص جریان دوم به رویکرد نام گرایی تقلیلی وارد کرده است و همچنین تبیین او از ماهیت جهان ممکن شرح داده میشود و نشان داده خواهد شد که مفهوم کلیدی در اندیشه پلانتینگا وضعیت امور است و وی یک جهان ممکن را وضعیت اموری بیشینه می داند. این مساله تبیین خواهد شد، که درک پلنتینگا از مفهوم جهان های ممکن، با مفهوم نفس الامر در نظر حکمای مسلمان قابل تطبیق است اگرچه تمایزات مشهودی نیز با آن دارد.

کشف تبیین فوسیکوس در برابر تبیین لوگیکوس، و شرح و بیان تبیین فوسیکوس بر پایه جستجوی پاسخ های متناسب انواع چهارگانه «چرا» در باب هر امر طبیعی و صنعتی، ارسطو را قادر ساخت تبیین تا علمی را بنیاد گذارد و ویژگی های بنیادی آن را آشکار سازد. این مقاله کوششی است برای بازسازی مسیری که سرانجام به این توانایی منتهی شد. بندهای پایانی مقاله نشان خواهد داد که همه دیدگاه های جدید در باب تبیین علمی، که عموما در دو نگرش کلی «قیاسی – قانون شناختی» و «استقرایی – آماری» دسته بندی می شوند، به گونه ای از تعلیمات ارسطو بر می آیند.

سطرهای آغازین دربارة عبارت ارسطو یکی از تأثیرگذارترین متون در تاریخ معناشناسی است و مقدمه‌ای مهم برای فهم و تقریر برخی از دیدگاه‌های ارسطوست. بر اساس تفسیر کلاسیک، ارسطو به طور عام بیان می‌کند که نوشته‌ها نشانگرِ آواها (الفاظ) است و آواها در وهله نخست نشانگرِ انفعال‌های نفس و انفعال‌های نفس شبیه اشیاء و در نتیجه آواها با واسطه نشانگرِ اشیاء است. در دوران معاصر، نورمان کرتزمن این تفسیر را به چالش کشید و تفسیر جایگزینی را مطرح کرد که سرآغازی برای باز تفسیر این فصل شد. این مقاله بر بخش اول از این فصل متمرکز می‌شود، برخی از تفسیر‌های کلاسیک و معاصر از آن را تقریر می‌کند و پس از بررسی برخی از واژگان کلیدی، تفسیر مختار را ارائه می‌دهد که بر اساس آن هدف اصلی ارسطو تفکیک بین سه حوزه لفظ، اندیشه و واقعیت و توجه به احکام مشترک و به ویژه اختصاصی آن‌هاست که در حل برخی دشواری‌ها سودمند است.

فلاسفه اسلامی تنها راه رسیدن به یقین اکتسابی را قیاس برهانی می‌دانند و برای این‌گونه قیاس مشخصه‌هایی ذکر می‌کنند که محوری‌ترین این مشخصه‌ها اصل عدم تناقض است. ایشان با استفاده از برهان پسرفت به اثبات مقدماتی یقینی و اولیه برای تمام علوم ضروری بشر می‌پردازند. این‌گونه مقدمات ذاتاً ضروری هستند و از برهانی به دست نیامده‌اند. هر کدام از این مبادی دارای کارکرد معرفتی متفاوتی هستند. جایگاه حواس، خطاهای حسی، عقل و همچنین مشخصه‌های اصلی یقین در این مقدمات از جمله موضوعاتی است که در این نوشته مورد بررسی قرار می‌گیرد.

چکیده (فارسی): از آن جا که هر فیلسوف بزرگی با نظر به فلاسفه ی پیش از خویش قدم دروادی تفکر می نهد و افلاطون نیز به طور قطع یکی از فلاسفه ی بزرگ و موسس در تاریخ فلسفه می باشد ، می توان نتیجه گرفت وی نیز در خلاء عقلانی به تفکر نپرداخته و با نظر به فلاسفه ی پیش از خود قدم در این وادی نهاده است. بدین ترتیب باید گفت وی در پایه ریزی نظریه ی مثال تحت تاثیر آموزه های سه فیلسوف پیش از خود یعنی آموزه ای "اشیاء اعدادند" فیثاغوری و مفهوم وچود ثابت پارمنیدس و بحث تعاریف و کلیات سقراطی بوده است و در تاسیس نظریه ی نسبی گرایی معرفتی از آموزه ی سیلان هراکلیتوس و آموزه ی انسان معیاری پروتاگوراس استفاده نموده است و بالاخره در تاسیس نظام غایت انگارانه ی خویش تحت تاثیر مفهوم نوس آناکساگوراس بوده است.