آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

سنت و بدعت یکی از آموز­ه­های دین اسلام است که مورد اتفاق مذاهب مختلف می­باشد؛ اما ابن­تیمیه سنت تَرکیه را ابداع کرده و آن را یکی از منابعِ تشریع معرفی می­کند و به سبب آن، افعال مباح و بلکه مستحب را بدعت می­نامد؛ لذا اکثر مسلمانان را، به­دلیل عمل به این افعال، بدعت­گذار می­خواند؛ در حالی­که سنت تَرکیه­ای که ابن­تیمیه و اتباع ایشان مطرح می­کنند، مردود است؛ اما با فرض صحت سنت تَرکیه، در این نگاشته موارد مورد خدشه ابن­تیمیه، با استناد به سنت تَرکیه، استخراج‌ شده است؛ سپس با تمسک به عمل پیامبر6 و صحابه، پاسخ داده می‌شود. توسل، طلب حاجت، بنای بر قبور، برپایی عزاداری و جشن موالید از اموری است که ابن­تیمیه با استناد به سنت تَرکیه، آن را بدعت معرفی می‌کند. در این مقاله به روش توصیفی ـ تحلیلی، با آیات قرآن و سنت قطعی پیامبر6 و صحابه، پاسخ ابن­تیمیه داده خواهد ­شد.

ترجمه ماشینی: بررسی مقاله ای درباره سیاست، قانون و جامعه در اندیشه اسلامی: لحظه تیمیان، نوشته اوامیر انجم (مطالعات کمبریج در تمدن اسلامی)، (کمبریج، نیویورک: انتشارات دانشگاه کمبریج، 2012)، xvi + 294 ص.، ISBN 978- 10107-01406-0، 60.00 یورو / 99.00 دلار (hb) (بند اول) به نظر می رسد این ادعا که الهیات قوی ترین نیروی محرکه در سیاست جامعه مسلمانان اولیه بوده، بدیهی است که نیازی به اثبات ندارد. تولد انشعابات مختلف در جامعه مسلمانان (الامت)، همراه با بحث های کلامی که همراه آنها بود، توسط دانشمندان قرون وسطایی و مدرن به طور کامل مورد مطالعه قرار گرفت. مورخان دوره کلاسیک در توصیف گروه‌های سیاسی- کلامی، مانند خوارج یا قدریه، تأکید کردند که مفاهیم عدل الهی و اختیار انسان نقش کلیدی در زنجیره دراماتیک حوادثی بودند که منجر به پیدایش این احزاب سیاسی شد. همچنین به مفاهیم کلامی که خلفا با کمک علما برای تثبیت جایگاه و مشروعیت بخشیدن به حکومت خود ترویج می کردند نیز توجه شده است. بنابراین، رویدادهای تأثیرگذار، مانند میهن المعمون (بین سال‌های 833 و 847)، ارتباط تنگاتنگی با بحث‌های داغ بین سنت‌گرایان و عقل‌گرایان بر سر مفهوم «قرآن مجرد» داشت. ...

ابن‌تیمیه در کتاب منهاج‌السنه شیعیان را متهم می‌کند به اینکه اکثریت صحابۀ پیامبر-ˆ را مرتد می‌دانند. دلیل او در این مورد به برداشت سطحی و تحلیل نادرست از روایات شیعه برمی‌گردد. در روایات شیعه، نقل شده است که بعد از پیامبرˆ، به سبب اتفاقاتی دربارۀ خلافت حضرت علی%، غیر از سه یا چهار یا هفت نفر، همه دچار ارتداد شدند. وی این نوع روایات را دست‌مایۀ اتهام قرار داده و می‌گوید از نگاه شیعه اکثریت صحابه از دین خارج شدند؛ غافل از اینکه این روایات ربطی به ارتداد به معنی خروج از اسلام ندارد. با دقت در متن روایات این‌چنینی و روایات فراوان دیگر و قراین و برداشت بزرگان شیعه از روایات ارتداد، متوجه می‌شویم که معنای لغوی ارتداد یعنی بازگشت مد نظر بوده و این روایات درحقیقت به ارتداد ایمانی اشاره می‌کند که مربوط به ایمان نداشتن صحابه به وفاداری به ولایت حضرت علی% و تسلیم در برابر سکوت و تصمیمات حضرت در برخورد با رفتارهای ناخوشایند برخی صحابه است که ربطی به خروج از دین ندارد؛ والّا اگر مراد ارتداد از دین بود، باید دربارۀ افراد بیشتری که بعداً متوجه اشتباه خود شدند و برگشتند، حکم ارتداد جاری می‌شد؛ درحالی‌که چنین اتفاقی نیفتاد.

ابن­تیمیه تأویل مصطلح را بدعت و تأویل صفات خبری را تحریف اسماء و صفات الهی می­داند. اولین دلیل او، سیره سلف در پذیرفتن صفات خبری به­معنای ظاهری آن و پرهیز و منع از تأویل است؛ در حالی­که برخی از سلف، صفات خبری را تأویل کرده­اند. وی دلیل دوم را ناتمام بودن دلایل متکلمین در زمینه تأویل دانسته است. متکلمین دلایل نقلی را ظنی و حکم عقل را قطعی می­دانند؛ اما ابن­تیمیه ظنی بودن دلیل لفظی در برابر دلیل عقلی را نمی­پذیرد؛ از نظر او، دلایل یا قطعی و یا ظنی هستند و در صورت قطعی بودن، با هم تعارض نخواهند داشت و اگر یکی ظنی باشد و دیگری قطعی، دلیل قطعی مقدم و اگر هر دو ظنی باشند، با توجه به مرجحات عمل می­شود؛ در حالی­که نزاعی در تقدم قطعی بر ظنی نیست؛ بلکه نزاع، قطعی دانستن دلیل عقلی است که ابن­تیمیه به­خاطر حجت ندانستن برهان­های عقلی، دلیل عقلی را قطعی نمی­داند و به عقل اجازه قضاوت درباره نصوص صفات خبری را نمی­دهد.