آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

اگرچه در اندیشۀ غالب در الهیات اسلامی، نظریۀ «صرفه» کمتر محل توجه بوده و به‌عنوان وجهی از وجوه اعجاز قرآن مقبولیت چندانی نیافته است، سیدمرتضی علم‌الهدی (د. 436)، عالم سرشناس امامی قرن چهارم و پنجم، از مدافعان جدّی این نظریه بوده و در کتاب الموضح عن جهة اعجاز القرآن (الصرفة) به‌تفصیل آن را اثبات کرده است. در پژوهش حاضر، که به بررسی ابعاد گوناگون این نظریه در الموضح سیدمرتضی اختصاص دارد، نشان داده شده است که سیدمرتضی، به‌عنوان یکی از مدافعان سرسخت این نظریه، برخلاف نقد مشهور بر معتقدان به صرفه، به‌هیچ‌روی منکر اصل اعجاز قرآن نیست و همچنین، به‌رغم برخی تلاش‌ها برای مبرّا کردن او از اعتقاد به صرفه، او در این کتاب به‌جد مدافع نظریۀ صرفه است، و این امر خود اهمیت و ضرورت بررسی علمی و دقیق این نظریه و این کتاب را نشان می‌دهد. در این پژوهش، رویکرد کلی عقل‌‌گرایانۀ سیدمرتضی و استدلال‌های مبسوط او تبیین شده و مبانی متفاوت او در بیان معجزه، تحدّی و معارضه معرفی شده است. همچنین روش کلی سیدمرتضی در اثبات نظریۀ صرفه، که ردّ دیگر وجوه پیشنهادشده از جانب عالمان مسلمان برای اعجاز قرآن است، به‌تفصیل شناسانده شده است.

چاپ شده در رسائل الشريف المرتضي (ج3، صص: 144-145) آغاز كتاب: فصل في الغيبة. قال (رضي الله عنه) ان قالوا ان قلتم: ان الامام موجود، و انه يظهر و يفعل و يصنع انجام كتاب: فالواجب أن يكون الاشتغال بتصحيحها اكثر.

پيرامون غيبت حضرت حجت عليه السلام از ديد كلامي و عقلي و رد بر آنانكه منكر غيبت آنحضرت مي باشند (سيد احمد اشكوري) پاسخ هفت سؤال است پيرامون وجود و غيبت حضرت امام زمان عليه السلام كه بروشي عقلي نگارش يافته است. اين سؤال و جوابها از كتاب « اعلام الوري » طبرسي جداشده است (سيد احمد اشكوري) رساله ايست كوتاه در مسئله غيبت امام زمان (ع) و پاسخ به شبهات پيرامون آن. با عناوين «فان قيل»، «قلنا و يا قيل له». مؤلف اين رساله را پس از كتاب الشافي في الامامة و المقنع في الغيبة نگاشته و بنابر نوشته كاتب در واقع تكمله و ذيل كتاب المقنع اوست. (سيد محمود مرعشي) رساله مختصري است پيرامون فيبت امام عصر (عج) و رد کساني که منکر غيبت آن حضرت هستند. آغاز كتاب: الحمدلله حمد مرتبط للنعم مستدفع للنقم. . فان المخالفين لنا في الاعتقاد يتوهمون صعوبة الكلام علينا في الغيبة و سهولته عليهم و ليس باول اعتقاد جهل اقتقدوه ... ان الغيبة فرع لاصول ان صحت فالكلام في الغيبة اسهل شيي و اوضحه اذ هي متوقفة عليها و ان كانت غير صحيحة فالكلام في الغيبة صعب غير ممكن ... انجام كتاب: و زوال الاسباب المانعة من اقامتها فاما و الحال ما ذكرناه فلا و هذه جملة مقنعة في الكلام في هذه المسألة و الله المستعان و به التوفيق. [مرعشي 18/53 و 32/761 الذريعة: 16/82 كه درآن اظهار شده اين كتاب در حاشيه تعليقه شيخ محمد كاظم خراساني به چاپ رسيده، مسائل المرتضي، بيروت، 1422 ه، 154-161؛ مجلس شورا 16/10و 16/299 و 36/266؛ فيلم دانشگاه 1/575؛ اهدائي به آستان قدس ص 293 و 373؛ نشريه 5/427؛ مرعشي 34/698؛ ريحانة الادب 4/183؛]

علی بن الحسین الموسوی مشهور به «سید مرتضی» از عالمان بزرگ تاریخ تشیع در قرون چهارم و پنجم است که در پایه گذاری عقل گرایی در فهم دین و تفسیر قرآن نقش ممتازی دارد. قرآن موضوع تعقل و تفکر را مورد تاکید قرار داده است٬ و در سنت معصومان: نیز اهمیت جایگاه عقل در فرایند فهم و معرفت دینی ٬ نمایان است. شایان توجه است که مفسران فریقین همواره از نیروی عقل به هنگام تفسیر آیات مرتبط باعقل کمک گرفته‌٬ و مجموعه عظیمی از تفسیر عقلی قرآن را به وجود آورده اند. در این میان، سیدمرتضی علم‌الهدی با رویکرد عقلی-کلامی به تحلیل و بررسی آیات قرآن پرداخته٬ و با عنایت به موقعیت شهر بغداد(وجود جریان های فکری و نحله های مذهبی)به دفاع از مبانی کلامی شیعه پرداخته است. و رویکرد عقل گرایانه سیدمرتضی٬ ریشه در منزلت عقل در مبانی کلامی شیعه دارد. وی عقل را مجموعه ای از علوم ضروری می داند که رهاورد آن، اصول کلی هستی شناختی، معرفت شناختی،ارزش شناختی و استلزامات بی واسطه آنها می باشد. وی به دنبال ارائه ساختاری عقلانی از مکتب امامیه است؛ بدین جهت آموزه های تفسیری را بر اساس داده های عقلی٬ و فارغ از ابزارهای ظنی استوار می سازد. او عقل را هم به عنوان منبع و هم به مثابه ابزار در فهم و تفسیر می داند. موضوع این رساله، بررسی شاخص های عقلگرایی در آراء تفسیری سیدمرتضی است. که به هدف بازشناسی مبانی نظری سیدمرتضی در تفسیر کلامی صورت گرفته است. در این رساله پس از بررسی زمینه های عقل گرایی در عصر سید مرتضی٬ با ذکر نمونه هایی به شرح شاخص های عقل گرایی وی در تفسیر می پردازیم. شیوه پژوهش با روش استنادی- تحلیلی، و توصیفی- مقایسه‌ای انجام می‌پذیرد. و با پردازش داده ها٬ و بهره گیری از منابع کتابخانه ای، شاخص های عقل گرایی سیدمرتضی بدست می آید. مهم ترین شاخص های عقل گرایی تفسیری سید مرتضی را می توان در ارزیابی و تحلیل مطالب٬ .بیان احتمالات گوناگون معنایی از آیات٬ رفع تعارض ظاهری میان آیات با نیروی عقل٬ تبیین مفاهیم ادبی با تحلیل عقلی٬ نقد و بررسی آراء مفسران جستجو کرد. همچنین تحلیل عقلی موضوع سخن٬ نفی باور منتسب به شیعه٬ اصلاح معانی ناصواب٬ ترجیح معنای حقیقی بر مجاز٬استعاری دانستن آیات با استناد به قرینه بداهت عقلی٬استعاری دانستن آیات با استناد به حکم عقلی نزاهت خداوند از اوصاف مادی٬تحلیل و بررسی در مباحث لغوی قرآن٬ نقد روایات تفسیری٬ حمل لفظ بر خلاف ظاهر٬ از دیگر جلوه های عقل گرایی در آراء تفسیری سیدمرتضی است.

رساله موجز و جامعي در كلام است كه از حسن و قبح، توحيد، عدل، نبوت، امامت، آجال، ارزاق، اسعار بحث شده است. كتاب معرفي است از «سيد مرتضي» كه به درخواست استاد خويش آن را در بيان اصول عقايد و مسائل فقهي از طهارت تا زكات به رشته تحرير در آورده است، «شيخ الطائفة» اين كتاب را شرح نموده و نام آن را التمهيد نهاده، از آنجا كه تنها بخش اصول عقايد را شامل مي شود. از اين رو التمهيد الاصول نام گرفته، جز او، قاضي عبد العزيز ابن براج (م 481ه)، شاگرد شيخ طوسي نيز اين اثر را شرح نموده است. اين كتاب به سال 1387 ه در نجف اشرف به چاپ رسيده است. (سيد محمود مرعشي) مختصر فتوائي است در واجبات احكام فقهي كه دانستن آنها بر مكلف لازم است، اين مختصر مشتمل بر كتاب طهارة و صلاة و اعتكاف و زكاة و حج مي باشد، درباره نام كتاب بايد تحقيق شود. (سيد احمد اشكوري) از سيد مرتضي علم الهدي. مسائل اصولي و فقهي است: بدين گونه: باب در توحيد. در عدل. در نبوة. در امامت. در آخرت. سپس فصولي در طهارت. نماز. زكات. جنائز. روزه. حج. (احمد منزوي) امالي است از سيد مرتضي، كه با مسئله مسح بر خفين در وضو مورخ شعبان 415 آغاز مي گردد و بيست و هفت مسئله است كه با عنوان جواب به آنها پاسخ گفته و برخي از آنها مورخ است. (احمد منزوي) شامل اصول عقايد (توحيد، عدل، نبوت، امامت، معاد) و احكام شرعي (طهارت، صلات، صوم، حج و زكات) است. اين رساله در اصول، استدلالي و در فروع، فتوايي مي باشد. مؤلف در پايان، تفصيل بيشتر را به دو كتاب «ذخيره» و «مصباح» خويش كه اولي در اصول و دومي در فروع دين مي باشد ارجاع داده است. (براتعلي غلامي مقدم) با عنوانهاي باب و فصل در اعتقادات و كتاب و فصل در عبادات و احكام. (دانش پژوه) شامل اصول عقايد (توحيد، عدل، نبوت، امامت، معاد) و احكام شرعي (طهارت، صلات، صوم، حج و زكات) است. اين رساله در اصول، استدلالي و در فروع، فتوايي مي باشد. مؤلف در پايان، تفصيل بيشتر را به دو كتاب «ذخيره» و «مصباح» خويش كه اولي در اصول و دومي در فروع دين مي باشد ارجاع داده است. (براتعلي غلامي مقدم) كتابي است در مبحث اعتقادات و اصول دين (شامل 5باب: توحيد، عدل، نوبت، امامت و آجال و ارزاق) و فروع دين (طهارت، صلوة، اعتكاف، حج و زكات) كه مؤلف آن را درخواست استادش نگاشته است. وي در پايان، توضيح بيشتر را به كتابهاي ديگرش «الذخيره»، «المخلص» و «المصباح» ارجاع داده است. اين رساله توسط خود مؤلف و به درخواست شاگردش ابوالفتح محمد بن علي بن عثمان كراجكي (-449ق) شرح شده است. (نسخه 653رضوي، 1692مجلس). شيخ الطائفه محمد بن حسن طوسي نيز قسمت اصول دين آن را با عنوان «تمهيد الاصول» شرح كرده است. (نسخه54رضوي) و همچنين عبدالعزيز بن براج (-481ق) نيز قسمت فروع آن را شرح و توضيح داده است. (نسخه 327مرعشي) در معالم ابن شهر آشوب (چاپ اقبال ص 105) آمده كه «ابوالفتح كراجكي» مذكور قسمت اصول آن شرح كرده است و الله اعلم. آغاز كتاب: بسمله، الحمدلله كما هو اهله و مستحقه و صلي الله علي سيد الانبياء ... اما بعد احببت الي ما سألنيه الاستاد ادام الله تاييده من املاء مختصر يحيط بما يجب اعتقاده في جميع اصول الدين ثم ما يجب عمله من الشرعيات التي لا ينكاد المكلف من وجوبها عليه لعموم البلوي بها ... انجام كتاب: و من اراد التفريع و استيفاء الشرع و ابوابه فعليه بكتابنا المعروف بالمصباح و من اراد الاقتصاد فما اوردناه هنا كاف شاف. والله تعالي هو الموفق للصواب [الهيات مشهد 3/1339؛ التراث العربي في مكتبة المرعشي و 32/774و2/213؛ الذريعة 5/144؛ آية الله فاضل خوانساري 1/158؛ فهرست آستان قدس 1/367/21-368؛ مدرسه فيضيه 2/157؛ مجلس شورا 10/808؛ كشف الحجب 158؛ فيلم دانشگاه 1/575 و 3/259؛ دانشگاه تهران 5/1843 و 15/4174 و 16/319 و 16/404؛ ف 1834؛ الذريعة 13/178؛ ادب المرتضي ص 117؛ موسسه آية الله بروجردي 1/16؛ ملك 5712/19 گ 61پ-70پ به نسخ محشي؛ اهدائي به آستان قدس ص 277 و 338؛ سه كتابخانه اصفهان ص 193؛ كتابخانه شخصي رضا استادي ص69؛ مجلس شورا 16/10 و 16/11؛ مرعشي 5/310؛ فهرست آستان قدس 20/19 و 1/29/21؛ اهدائي به آستان قدس ص 293] شرح و حواشي: التمهيد في الاصول = تمهيد الاصول = شرح جمل العلم شيخ طوسي، محمد بن حسن (385-460) شرح جمل العلم و العمل = شرح جمل الاعتقاد علم الهدي، علي بن حسين (355-436) شرح جمل العلم و العمل ابن براج، عبدالعزيز بن نحرير (400-481)

رساله مختصري است در خصوص تأويل و يان أيه شريفه ( لا تدركه الابصار و هو يدرك الابصار ) است كه در ضمن مسائل المرتضي به سال 1422 ه تحقيق و در بيروت چاپ شده است . ( سيد محمود مرعشي ) بحث كوتاهي است پيرامون آيه شريفه ( وجوه يومئذ ناضرة الي ربها ناظرة ) ايشان با بيان نظر علما در ابطال رؤيت و استناد آنها به اين آيه و تأويلات آن ، به بحث و بررسي پرداخته است . اين رساله در ضمن مسائل المرتضي به سال 1422 ه تحقيق و در بيروت چاپ شده است . ( سيد محمود مرعشي) آغاز كتاب: مسألة من الكتاب ايضاً ، اعلم أن اصحابنا قد اعتمدوا في ابطال ما ظنه اصحاب الرؤية في قوله تعالي ( وجوه يومئذ ناضرة الي ربها ناظرة ... ) [ الآية ] علي وجوه معروفة . انجام كتاب: و في الجواب الذي ذكرناه لا يفتقر الي تقدير محذوف ، لان الي فيه اسم يتعلق به الرؤية ، فلا يحتاج الي تقدير . ]مرعشي 32/754و 32/755 مسائل المرتضي ، بيروت ، 1422 ه ، 109-114 . مسائل المرتضي ، بيروت ، 1422ه ، 115-117 .[

استدلال به آيه «رَبِّ أَرِنِي أَنْظُرْ إِلَيْكَ» (اعراف: 143) بر امکان رؤيت خداوند، يکي از مهم‌ترين ادله‌اي است که قائلان به رؤيت‌پذيري خداوند بدان متمسک شده‌اند. در نظر ايشان، اين آيه گوياي درخواست رؤيت خداوند از سوي حضرت موسي(ع) است و ابراز چنين درخواستي از سوي ايشان بر امکان‌پذيري رؤيت خداوند دلالت دارد. سيدمرتضي علم‌الهدي (436ق) در آثار خود، پاسخ‌هاي متعددي درخصوص رد اين استدلال ذکر نموده است. او در ميان پاسخ‌هاي مطرح شده، بيشتر بر دو پاسخ تأکيد ورزيده است: يکي آنکه درخواست حضرت موسي(ع)، نه درخواستي از جانب خودِ او، بلکه تنها حکايت درخواست رؤيت از جانب قوم او بوده است، و ديگر آنکه اگر درخواست حضرت موسي(ع) از جانب خودش بوده، او مشاهده آياتي را که مستلزم علم ضروري به خداوند هستند، از وي طلب نموده است. در ميان اين دو پاسخ نيز پاسخ اول را ترجيح داده و بلکه درنهايت، تأويل دوم را باطل دانسته است. به‌نظر مي‌رسد وجوهي که او به‌عنوان مرجحات پاسخ اول ذکر نموده و آنچه را مبطل تأويل دوم برشمرده، خالي از مناقشه نيست و درواقع اين پاسخ دوم است که بر پاسخ اول رجحان دارد و بلکه اساساً پاسخ اول قابل پذيرش نيست.