بررسی تطبیقی مسئلۀ سنخیت خالق و مخلوق در قرآن و حکمت متعالیه بر اساس آیۀ «نفخت فیه من روحی» (مطالعۀ موردی: تفسیر علامه طباطبایی و علامه محمدتقی جعفری)

کانال ارتباطی از طریق پست الکترونیک : support@alefbalib.com

نام :*

نام خانوادگی :*

پست الکترونیک :*

* *

تلفن :

دورنگار :

آدرس :

بخش :

پیغام :*

حروف تصویر :

* *

ارسال انصراف

فارسی | العربیه | English

در تلگرام به ما بپیوندید

پایگاه جامع و تخصصی کلام و عقاید و اندیشه دینی

جستجو بر اساس ... همه موارد عنوان موضوع پدید آور جستجو در متن

: جستجو در الفبا در گوگل

...جستجوی هوشمند

میانگین امتیازات:

امتیاز شما :

تعداد امتیازات :

بررسی تطبیقی مسئلۀ سنخیت خالق و مخلوق در قرآن و حکمت متعالیه بر اساس آیۀ «نفخت فیه من روحی» (مطالعۀ موردی: تفسیر علامه طباطبایی و علامه محمدتقی جعفری)

ویرایش اثر

عنوان دیگر : Philosophy Based on the Verse “Nafakhtu fīhi min rūhī” (Case Study: Interpretations of Allāma Ṭabāṭabā’ī and Allāma Muhammad Taqī Ja‘farī)

پدیدآورندگان :

ظهیری , سیدمجید (عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی) (نویسنده)

چکیده :

مفسران، عبارت قرآنی «نفخت فیه من روحی» را به شکل تفسیر کرده‎اند که در یکی از آنها ترکیب اضافی «روحی» اضافۀ تشریفی و در دیگری اضافۀ حقیقی دانسته شده است. تفسیر نخست متعلق به علامه طباطبایی (ره) است و دومی از آن علامه محمد تقی جعفری (ره) است. به‌طور کلی می‌توان دوع نوع اضافۀ اصلی در عبارت «روحی» مطرح کرد: 1. اضافه تشریفی اعتباری؛ 2. اضافه تشریفی غیر اعتباری (اضافه حقیقی) که خود این نوع دوم به دو نوع دیگر تقسیم می‌شود: 1. اضافه تشریفی غیر اعتباری وجودی (اضافه حقیقی وجودی)؛ 2. اضافه تشریفی غیر اعتباری تشانی (اضافه حقیقی تشانی). در حکمت متعالیه پس از تثبیت عین‎الربط بودن معلول به علت، تبیین تشأنی از علیت و وحدت شخصی وجود شکل می‎گیرد؛ ازاین‌رو با از میان رفتن دوئیت وجودی حقیقی میان واجب و ماسوی، تباین و سنخیت وجودی جایی نخواهد داشت و عینیت نیز به حمل شایع مواطاه، به دلیل محدودیت همۀ تعینات وجودی در منظومۀ حکمت متعالیه، از اساس باطل است. بنابراین تنها تبیین سازگار با مبانی صدرایی، رابطۀ تشأنی خوهد بود که تفسیر علامه محمدتقی جعفری از عبارت قرآنی «نفخت فیه من روحی» با سنخیت تشأنی سازگار است. اما تفسیر علامه طباطبایی (ره) از این عبارت قرآنی نمی‎تواند مؤیدی بر سنخیت تشأنی خداوند متعال و انسان در منظومۀ حکمت متعالیه به‌شمار آید. ظاهر تفسیر علامه طباطبایی(ره) در المیزان مؤیدی بر سنخیت تشأنی خداوند متعال و انسان نیست، اما نظریۀ حکمی ایشان مبتنی بر سنخیت تشأنی است که با نظریۀ تفسیری علامه مانعة‎الجمع نیست. the commentators have interpreted the qur'anic phrase, “nafakhtu fīhi min rūhī” (… breathed into him of my spirit) in a way that in one of them the relative combination “rūhī” is considered as an honorary relation and in the other a real relation. the first interpretation belongs to allāma ṭabāṭabā’ī (ra) and the second one is by allāma muhammad taqī ja‘farī (ra). in general, we can propose two main types of relations in the phrase “rūhī”: 1. conceptual honorary relation; 2. non-conceptual honorary relation (real relation), which in turn is divided into two other types: 1. existential non-conceptual honorary relation (existential real relation); 2. potential (tasha’unī) non-conceptual honorary relation (potential real relation). in transcendental philosophy, after establishing the direct relation of the effect to the cause, the potential explanation of the causality and personal unity of existence is formed; therefore, with the disappearance of the true existential duality between the necessary and the immaterial, there will be no place for existential contrast and similarity, and objectivity, as commonly accepted, is fundamentally false due to the limitation of all existential determinations in the system of transcendental philosophy. therefore, the only explanation consistent with sadrian principles would be the potential relationship, according to which allāma muhammad taqī ja‘farī’s interpretation of the qur'anic phrase “nafakhtu fīhi min rūhī” is consistent with the potential similarity. however, allāma ṭabāṭabā’ī’s (ra) interpretation of this qur'anic phrase cannot be considered as confirming the potential similarity of god almighty and man in the system of transcendental philosophy. the apparent interpretation of allāma ṭabāṭabā’ī (ra) in al-mīzān does not confirm the potential similarity of god almighty and man, but his philosophical theory is based on the potential similarity, which is not incompatible with allāma's interpretative theory.

منابع دیجیتالی مرتبط :

نسخه PDF مراجع

اعلام و شخصیت ها :

طباطبایی(علامه طباطبایی), سید محمد حسین (فیلسوف نوصدرایی معاصر، حکمت متعالیه، مفسر بزرگ؛ صاحب تفسیر المیزان، «بدایة الحکمة»، «نهایة الحکمة» و «اصول فلسفه و روش رئالیسم») , 1281ش. تبریز 1360ش. قم

بیشتر

فهرست گزیده متکلمان،فیلسوفان و عالمان شیعی :

علامه طباطبایی: سید محمدحسین طباطبایی , علامه جعفری: محمدتقی جعفری

متکلمان و سایر شخصیت ها :

علامه طباطبایی , علامه جعفری

نویسنده :

سیدمجید ظهیری

زبان :

فارسی

منبع اصلی :

http://jqr.isca.ac.ir/article_77837.html

جنس منبع:

متن

پایگاه :

پایگاه مجلات 5 (پژوهش های قرآنی- سال 1404- دوره 30- شماره 115- از صفحه 157 تا 177)

یادداشت :

اضافۀ تشریفی اضافۀ حقیقی اضافۀ اعتباری تشأن سنخیت تشأنی سنخیت وجودی
honorary relation real relation conceptual relation potential (tasha’uan) potential similarity existential similarity

نوع منبع :

مقاله , مطالعه تطبیقی

مشخصات کامل اثر

منابع مرتبط :

ثبت نظر

ارسال

از :	{0}
پست الکترونیک :	{1}
تلفن :	{2}
دورنگار :	{3}
Aaddress :	{4}
متن :	{5}

ورود

ثبت نام

در تلگرام به ما بپیوندید