چکیده :
ترجمه ماشینی :
اندیشه اخلاقی جوزف باتلر و عقل گرایی اخلاقی ساموئل کلارک و پیروانش، جان بالگوی و ریچارد پرایس، غالباً در نتیجه این موارد متمایز می شوند: (الف) روش تجربی باتلر (مانند کید، استورجن).
(ب) تأکید باتلر بر عشق به خود در «گذر ساعت خنک» (مانند پریچارد، مک فرسون).
(ج) وجدان باتلر، جایی که بر اساس خوانشی نئوکانتی، باتلر با انتقال حسی از «تأیید بازتابی» کانتی از کلارکی ها پیشی گرفت (مثلاً، کورسگارد، داروال).
انتقادات نئوکانتی از کلارکی ها در (ج) با (د) انتقادات فرانسیس هاچسون و دیوید هیوم از کلارکی ها سازگار است.
(ه) انتقادات مدرن از شهودگرایی عقلانی که از هاچسون و هیوم پیروی می کنند (مانند مکی، وارناک).
و (f) این ادعا که کلارکی ها در «نظریه قانون طبیعی پس از بازسازی» موقعیت ناآرامی داشتند (به عنوان مثال، بیزر، فینیس).
(د)-(ه) بنابراین زیربنای تمایز بین باتلر و کلارکی ها در (a)-(c)، جایی که کلارکی ها، بر خلاف باتلر، به دلیل بازنمایی حقیقت اخلاقی به عنوان ادراک منفعل و بدیهی از بالقوه مورد انتقاد قرار می گیرند.
حقایق غیر جالب این مطالعه با این استدلال که وجدان باتلر و کلارک بیش از یک مرجع دارد به (الف) - (ف) پاسخ می‌دهد.
به طوری که وجدان به معنای تجربه فرد از قضاوت خود و قضاوت خداوند و نظم اخلاقی عقلانی بود.
در نتیجه نظریه مشترک وجدان، باتلر و کلارکین نظریه یکسانی در مورد رشد اخلاقی داشتند: کارگزاران اخلاقی زمانی بالغ می‌شوند که از اطاعت از وجدان تنها بر اساس یکی از مراجع وجدان، به اطاعت از وجدان حرکت می‌کنند، زیرا انجام این کار رضایت هر یک است.
از مراجع وجدان در پاسخ به (الف) - (ب)، این مطالعه نشان می‌دهد که کلارکین‌ها با روش باتلر و «ساعت سرد» موافق بودند: ملاحظات طبیعی قضاوت فردی و منافع شخصی جنبه‌های ضروری پیشرفت به سوی بلوغ اخلاقی هم در باتلر و هم در کلارکنز با توجه به (ج)، استدلال می‌شود که باتلر و کلارکی‌ها به عنوان بخشی از درک مشترکشان از وجدان و رشد اخلاقی، درک یکسانی از استدلال اخلاقی عملی داشتند.
این مطالعه محدودیت‌هایی را برای خوانش‌های پروتوکانتی از باتلر و انتقادات نئوکانتی از کلارکی‌ها قائل می‌شود، در حالی که تقسیم‌بندی باتلر و کلارکی‌ها بر اساس وجدان باتلر را ناسازگار می‌داند.
در پاسخ به (c)-(f)، وجدان کلارکی نشان می‌دهد که کلارکی‌ها نه از خود راضی بودند و نه «بیرون‌گرا».
وجدان کلارک نشان می دهد که چگونه کلارکی ها خود را در سنت عقل درست سیسرونی و قانون طبیعی تومیستی قرار می دهند.
در نتیجه، هم در باتلر و هم در کلارکین، شهود حقیقت اخلاقی ادراک انفعالی یک «قلمرو مستقل» از واقعیت هنجاری نبود، بلکه برخورد فعال، در وجدان، با عقل به‌عنوان قانون طبیعت خدا، طبیعت انسانی و جهان آفریده شده
joseph butler's moral thought and the ethical rationalism of samuel clarke, and his followers, john balguy and richard price, are frequently distinguished, as a result of: (a) butler’s empirical method (e.g., kydd, sturgeon); (b) butler's emphasis upon self-love in the 'cool hour passage' (e.g., prichard, mcpherson); (c) butlerian conscience, where, on a neo-kantian reading, butler surpassed the clarkeans by conveying a sense of kantian 'reflective endorsement' (e.g., korsgaard, darwall).
the neo-kantian criticisms of the clarkeans in (c) are consistent with (d) francis hutcheson's and david hume's criticisms of the clarkeans; (e) modern criticisms of rational intuitionism that follow hutcheson and hume (e.g., mackie, warnock); and (f) the contention that the clarkeans occupied an uneasy position within 'post-restoration natural law theory' (e.g., beiser, finnis).
(d)-(e) thus underpin the distinction between butler and the clarkeans in (a)-(c), where the clarkeans, unlike butler, are criticised for representing moral truth as the passive, and self-evident, perception of potentially uninteresting facts.
this study responds to (a)-(f), by arguing that butlerian and clarkean conscience possessed more than one referent; so that conscience meant an individual's experience of his own judgement and god’s judgement and the rational moral order.
as a result of their shared theory of conscience, butler and the clarkeans held the same theory of moral development: moral agents mature as they move from obeying conscience according to only one of conscience's referents, to obeying conscience because to do so is to satisfy each of conscience's referents.
in response to (a)-(b), this study demonstrates that the clarkeans agreed with butler’s method and 'cool hour': natural considerations of individual judgement and self-interest were necessary aspects of the progress towards moral maturity in both butler and the clarkeans.
with respect to (c), it is argued that butler and the clarkeans shared the same understanding of practical moral reasoning as part of their shared understanding of conscience and moral development.
this study places limits upon proto-kantian readings of butler, and neo-kantian criticisms of the clarkeans, while making it inconsistent to divide butler and the clarkeans on the basis of butlerian conscience.
in answer to (c)-(f), clarkean conscience shows that the clarkeans were neither complacent nor ‘externalists’.
clarkean conscience highlights how the clarkeans positioned themselves within the tradition of ciceronian right reason and thomistic natural law.
consequently, in both butler and the clarkeans, the intuition of moral truth was not the passive perception of an 'independent realm' of normative fact, but the active encounter, in conscience, with reason qua the law of god’s nature, human nature, and the created universe.
نویسنده :
Dafydd Edward Mills Daniel
منبع اصلی :
https://ethos.bl.uk/OrderDetails.do?did=3572&uin=uk.bl.ethos.686952
پایگاه :
پ:پایگاه پایان نامه
یادداشت :
Keywords : ntellectual History ; Ethics (Moral philosophy) ; Epistemology, causation, humankind ; Modern Western philosophy ; Theology and Religion ; Philosophy,psychology and sociology of religion ; conscience ; ethical rationalism ; rational intuitionism ; neo-Kantianism ; normativity ; practical reason ; Joseph Butler ; Samuel Clarke ; John Balguy ; Richard Price ; natural law ; right reason ; recta ratio
توضیحات فیزیکی اثر :
336 صفحه.
نوع منبع :
رساله تحصیلی
,
کتابخانه عمومی