مرور درختی موضوعات | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: آیا هنر معاصر می تواند چیزی در مورد معنویت بگوید؟ جان آپدایک هنر مدرن را "دینی که از تکه های زندگی روزمره ما جمع شده است" می نامد، اما آیا این بدان معناست که هنر معاصر معنوی است؟ این که بگوییم هنری که می سازید بیانگر باور معنوی شماست چه معنایی می تواند داشته باشد؟ درباره مکان عجیب دین در هنر معاصر به بررسی گسست عجیب بین معنویت و هنر فعلی می پردازد. این کتاب شما را قادر می سازد وارد موزه شوید و در مورد معنویتی صحبت کنید که در هنری که می بینید قابل مشاهده است یا نیست.

ترجمه ماشینی: با دیدگاه بدبینانه و پیام تاریک انکار جهان، اغلب دشوار بوده است که بدانیم چگونه با فلسفه شوپنهاور درگیر شویم. استدلال‌های او ناقص به نظر می‌رسند و آموزه‌های او با ناسازگاری‌ها خدشه‌دار شده‌اند. بدبینی او تقریباً بیش از حد پر زرق و برق است که قابل باور نیست. با این حال، سوفیا واسالو استدلال می‌کند که اگر با دقت بیشتری به قدرت رویایی کار شوپنهاور توجه کنیم، راهی برای ترسیم مجدد این تعامل باز است. هدف این کتاب این است که خصلت زیبایی‌شناختی دیدگاه شوپنهاور را در قلب نحوه خوانش فلسفه او و نحوه پاسخگویی به این سؤال قرار دهد: چرا شوپنهاور را می‌خوانیم - و چگونه؟ واسالو با رویکرد به فلسفه خود به عنوان اجرای امر متعالی با سابقه طولانی تر در سنت فلسفی باستان، راهی تازه برای ارزیابی ارتباط شوپنهاور از نظر انتقادی ارائه می دهد. این کتاب برای دانشجویان و دانش پژوهان علاقه مند به فلسفه پساکانت و اخلاق باستان ارزشمند خواهد بود.

سنت‌گرایی یکی از جریان‌هایی است به طور مستقیم در برابر باورهای تجددگرایانه قرار می‌گیرد. دیدگاه سنت‌گرایان در طول تاریخ اندیشه، تبدیل به یک نظام فکری منسجم شده است. یکی از زمینه‌هایی که در این اندیشه جایگاه ویژه‌ای دارد، نظریه در باب هنر و زیبایی است. یکی از مفاهیمی که در فهم نظریۀ سنت‌گرایان در باب ادراک هنر و زیبایی اهمیت بسزایی دارد، درک جایگاه «عقل شهودی» در خلق و فهم هنر سنتی از سوی هنرمند و مخاطب است. تبیین و بررسی تعریف سنت‌گرایان از عقل شهودی و چگونگی کارکرد آن در خلق و فهم هنر سنتی، امری مهم برای فهم چگونگی فرایند انتقال سنت است. در این پژوهش، با بهره‌گیری از روش گردآوری اسنادی و تحلیل کیفی، پس از بررسی مفاهیم اصلی همچون سنت، هنر سنتی و عقل شهودی به عنوان چارچوب نظری، جایگاه عقل شهودی در خلق و فهم هنر سنتی در دیدگاه سنت‌گرایان بررسی و نقد می‌شود. این پژوهش نشان می‌دهد که دیدگاه سنت‌گرایان در مسایلی همچون کافی نبودن تعریف عقل شهودی، مشخص نبودن کارکرد و متعلق شهود عقلی، مفروضات غیر قابل پذیرش برای همگان، دچار شدن به کثرت‌گرایی باطنی، تبیین شخصیت عرفانی اغراق‌آمیز برای هنرمند و مخاطب، تعمیم‌دهی نادرست و تعصب در برخی موارد دچار مشکل است. همچنین در زمینۀ ارایۀ یک نظریۀ هنر در ارتباط با دیگر زمینه‌های فرهنگی و زمینه‌سازی برای ارایۀ تفسیر متفاوت عرفانی از هنر مزیت دارد.

ترجمه ماشینی: کتاب راهنمای تحقیقاتی بلومزبری زیبایی‌شناسی هند و فلسفه هنر، منبع تحقیقاتی گسترده‌ای را برای حوزه رو به رشد زیبایی‌شناسی آسیایی فراهم می‌کند. این جلد منحصر به فرد با حضور دانشمندان و معلمان برجسته بین‌المللی که کارشان این حوزه را مشخص می‌کند، نشان‌دهنده بهترین بورس تحصیلی در فلسفه خلاق، تحلیلی و تطبیقی ​​است. با بازسازی فلسفی زیبایی‌شناسی کلاسیک رسا، فصل‌هایی از ماهیت احساسات هنری، لحن‌های تفکر و آموزش زیبایی‌شناختی تا موضوعاتی در نظریه فیلم و مسائل گذشته در مقابل حال را در بر می‌گیرد. این جلد علاوه بر بحث بومی در مقابل خارجی در شیوه‌های زیبایی‌شناختی، شیوه‌ها و نظریه‌های اجرایی شمال و جنوب هند را در کنار مضامین جدید و جدید از جمله زیبایی‌شناسی تسلیم و خودکنترلی گاندی و زیبایی‌شناسی لمس در پرتو سیاست را پوشش می‌دهد. دست نیافتنی بودن با چنین پوشش بی‌نظیر و معتبری، کتاب راهنمای زیبایی‌شناسی هندی و فلسفه هنر بلومزبری، نقشه‌ای پویا از زیبایی‌شناسی بین فرهنگی تطبیقی ​​را ارائه می‌کند. با گرد هم آوردن تحقیقات فلسفی اصیل از متفکران مشهور، سهم عمده ای در زیبایی شناسی معاصر شرقی و غربی دارد.

ویتگنشتاین، فیلسوفی با دغدغه های کاملاً انسانی، که اندیشه هایش در دو دوره ی درخشانِ فلسفی رقم می خورد. موضوع محوری در اندیشه های او همانا زبان و معناست. در واقع رویکرد های گونه گون او در دو دوره ی فلسفی، مسیرِ حرکتِ اندیشه هایش را به نمایش می گذارد. ویتگنشتاین هیچ گاه بیانِ نظام مند و مفصلی راجع به زیبایی شناسی نداشته است، اما زیبایی و اخلاق و دیگر ارزش های انسانی جزءِ جدایی ناپذیرِ شخصیتِ او بود. از این رو، نگاشته های ویتگنشتاین را باید با توجه به همین شخصیتِ انسانی و ارزشی مورد مطالعه قرار داد. نگاشته هایی که از چارچوب صرفاً نظری و فلسفی در می گذرد و در جهتِ روشن کردنِ هر چه بیشترِ جایگاهِ ارزش های زیبا شناختی و اخلاقی و انسانی گسترش می یابد.رویکرد های متفاوت ویتگنشتاین به زبان در دو اثر مهم او، یعنی رساله و پژوهش های فلسفی، خلاصه می شود. پیش از ورود به بحث زیبایی شناسی در ویتگنشتاین اول، می توان این پرسش نه چندان بی جا را مطرح کرد که آیا رساله صرفاً یک اثر منطقی است که در آن زبان مورد ژرف نگری های دقیق قرار می گیرد؟ یا نه؛ اینگونه نیست؟ در نگاه اول می توان به این پرسش پاسخ مثبت داد؛ اما با تأمل بیشتر می توان دریافت که هدفِ ویتگنشتاین صرفاً ارائه ی یک تبیینِ منطقی از زبان نبوده است. وی در واقع با تمایزی که میان امورگفتنی و امور ناگفتنی قائل می شود، ما را وا می دارد که نگاهی از سرِ بصیرت به جایگاهِ امور در جهان بیاندازیم. امور گفتنی یا امور معنادار در رساله همان اموری است که با زبان واقع گو قابل بیان است و امور ناگفتنی، یا همان امور ارزشی، اموری است که خارج از حیطه زبان واقع گوست؛ از این رو به زبان در نمی آید و تنها، در نتیجه ی شیوه ی نگریستنِ انسان به جهان، نشان داده می شودتنها اشاره ای که در رساله به زیبایی شناسی شده است در عبارتی خلاصه می شود که در آن زیبایی شناسی و اخلاق یکی انگاشته می شوند. اما ردِّ پای اندیشه ی ویتگنشتاین متقدم راجع به زیبایی شناسی را می توان در دیگر آثارش، که در دوره ی اولیه ی تفکرش به نگارش در آمده - مخصوصاً در یادداشت ها- جستجو کرد. ویتگنشتاین در یادداشت ها هنر را نتیجه ی نگریستنِ از منظر ابدیت به جهان توصیف می کند و عقیده دارد اخلاق را نیز باید از منظر ابدیت نگریست.رویکرد ویتگنشتاین دوم در پژوهش های فلسفی نسبت به زبان از جهاتی در مقابلِ رساله قرار می گیرد. ویتگنشتاین دریافت که، بر خلاف نقطه نظرِ رساله، نمی توان زبان را فقط در کارکردِ توصیفیِ آن خلاصه کرد. باری، او متوجه ی کاربرد های گونه گونِ ما از زبان در زندگیِ روزمره شده بود. از این جهت زبان را به جعبه ابزاری تشبیه کرد که ما با آن کارهای متفاوتی را انجام می دهیم. در واقع ویتگنشتاین، در رویکرد دومش به زبان، آن را از چنگالِ تحلیلِ خشکِ منطقی رهانید و به جستجوی زبان در میان جنب و جوش زندگی پرداخت. ویتگنشتاین در پژوهش های فلسفی با مقایسه ی زبان و بازی بر اهمیت زبان، به منزله ی فعالیتی که در زندگی انسان ریشه دارد، تأکید می کند و کاربرد های گوناگونِ زبان را تحت عنوان "بازی های زبانی" قرار می دهد. از این رویکرد تازه ترِ ویتگنشتاین به زبان می توان آموزه های نوینی را در برخورد با مسائلِ زیبایی شناسی و هنری پیش روی قرار داد.از یک طرف، با توجه به نقطه نظرِ ویتگنشتاین راجع به معنا، می توان کاربرد مفاهیم زیبایی شناختی را مورد بررسی قرار داد. رویکرد وی به این مسائل را می توان، با توجه به اظهاراتش در درسگفتارهای زیبایی شناسی- به طور عمده- و دیگر آثارش، تشریح کرد. از طرف دیگر می توان به تعریف و امکان تعریف پذیری هنر نگاهی دوباره انداخت و بیشتر از آن می توان امکانِ نظریه پردازی در مسائل زیبایی شناختی را بررسی کرد و بنیان های نظریِ رویکرد هایِ علمی و تجربی به مسائل زیبایی شناختی را به چالش طلبید.در پژوهش حاظر سعی می شود با ارجاعات مستقیم به آثارِ خودِ ویتگنشتاین رویکرد های متفاوتِ او به زبان و معناداری زبان آشکار گردد؛ تا جایی که بتوان اظهاراتِ نه چندان بیشمارِ او در مورد مسائل زیبایی شناختی را به بحث گذارد. این پژوهش، ابتدائاً، به دو بخش تقسیم می شود. در بخش اول سعی شده چارچوبِ نظری رساله مفصلاً تشریح شود؛ تفصیل در تشریحِ رساله از این جهت است که به زعمِ خودِ ویتگنشتاین امکان فهم پژوهش های متأخرِ او را تسهیل می کند. در ادامه به فهم ویتگنشتاین از مسائل زیبایی شناختی در چارچوب رساله، یادداشت ها و درسگفتارهایی درباره ی اخلاق پرداخته می شود. در بخش دوم نیز پس از تشریحِ دیدگاه های متأخر ویتگنشتاین درباره ی معنا، به آرای ویتگنشتاین درباره ی زیبایی شناسی، که در درسگفتارهای زیبایی شناسی گنجانیده شده است، می پردازیم و همچنین، پیامد هایِ اندیشه ی او را از نگاه مفسرانش در مورد هنر بررسی می کنیم.