مرور درختی موضوعات | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این پایان نامه به بررسی قطعات شعر «درباره طبیعت» پارمنیدس می پردازد. من تلاش می‌کنم مرجع «آنچه هست» یا هستی در قطعات موجود را مشخص کنم و اختلاف بین متفکرانی که پارمنیدس را ماتریالیست می‌دانند و کسانی که او را ایده‌آلیست می‌دانند حل کنم. موضع من این است که وجود پارمنیدس یک کلیت واحد انتزاعی است که وقتی به درستی درباره آن فکر می‌شود، را نشان می‌دهد. تنها راه برای درک درست هستی، اندیشیدن یکپارچه و انکار اعتبار خصوصیات مادی هستی است. هستی را نمی توان مجموعه ای از موجودات جسمانی دانست و همچنین نمی توان آن را به شیوه فیثاغورثی به وجود آورد. اعتقاد من این است که پارمنیدس را باید در پس زمینه فیثاغورسیسم دید و نه فلسفه میلزی. هنگامی که ما این واقعیت مهم تاریخی را درک می کنیم، برخی از تصاویر به کار رفته توسط پارمنیدس، و همچنین پروژه او به عنوان یک متافیزیک، واضح تر می شود. در طول این پایان نامه، مروری بر ادبیات مهمی در این زمینه ارائه می‌دهم، جایگاه تاریخی پارمنیدس را مورد بحث قرار می‌دهم و سپس تفسیری ثابت از قطعات موجود از هر سه بخش شعر او ارائه می‌دهم.

ترجمه ماشینی : در اثر حاضر، نظریه بینش برکلی در خاستگاه های تاریخی، در ارتباط با مفاهیم کلی فلسفی برکلی، و در دریافت اولیه آن مورد توجه قرار گرفته است. نظریه برکلی جایگزین گزارشی از بینایی می شود که بر اساس آن فاصله و سایر ویژگی های فضایی از داده های ابتدایی از طریق یک استنتاج هندسی ناخودآگاه استنتاج می شوند. این گزارش از بینایی بر حسب «هندسه طبیعی» اولین بار توسط دکارت و مالبرانش معرفی شد. در میان منابع بی واسطه دانش برکلی از نظریه هندسی ادراک، رساله دیوپتریک ویلیام مولینوکس، دیوپتریکا نوا، نقش کلیدی ایفا کرد. درک برکلی از "هندسه طبیعی" به طور نزدیک به توصیف مولینو از مکانیسم بینایی که از پیچیدگی های گزارش های دکارت و مالبرانش اجتناب می کند، متکی است. در فصل اول، نظریه برکلی در تقابل با نظریه مولینوکس ارائه شده است. در فصل دوم به رابطه بین نظریه بینش و غیر مادی می پردازم. در فصل پایانی یکی از اولین انتقادات بر نظریه برکلی را بررسی می‌کنم که در رساله چشم ویلیام پورترفیلد یافت می‌شود.

چینش نظام هستی به عنوان یکی از مسائل مهم علوم حکمی پس از پذیرش اصل کثرت؛ چه کثرت در وجود و چه کثرت در مظاهر وجود، مورد بحث قرار می گیرد. بحث چینش نظام هستی همان تبیین مراتب موجودات هستی است که در مغرب زمین بویژه از زمان افلاطون و در شرق بالأخص در ادیان هندی از قدیم الایام مطرح بوده است. در طول تاریخ اندیشمندان، حکماء و عرفاء از تبیین هستی و چینش آن بیانات و تفسیرهای متفاوت را ارائه کرده اند که در بین آنها سعی و تلاش حکما و عرفای مسلمان به خصوص عرفای شیعی در تفسیر و تبیین چینش نظام هستی حائض اهمیت است. این نوشتار که براساس روش تحقیق کتابخانه ای و با نگاه تحلیلی توصیفی به آثار مرحوم فیض کاشانی پرداخته و هدف آن بررسی و تحقیق دیدگاه ایشان در خصوص چینش نظام هستی است. علامه فیض کاشانی یکی از اندیشمندان بزرگ و جامع علوم عقلی و نقلی در قرن یازدهم است که در علوم مختلف اسلامی، بصورت مستقل وارد شده و آثار و تالیفات ارزشمندی پس از خود گذاشته است. وی از طرفی با رویکرد روایی و حدیثی به مسئله چینش نظام هستی می پردازد و از طرف دیگر با رویکرد فلسفی و عرفانی این موضوع را پیگیری کرده است. ایشان در آثار تفسیری و روایی، صرفاً به دنبال جمع آوری روایات تفسیری نبوده و خود با داشتن گرایش های حکمی و عرفانی، در مقام جمع آوری و ترتیب روایات، اجتهاد ورزیده و در مقام تفسیر آنها نیز تنها به ظاهر آیات و روایات اکتفا نکرده است، بلکه به خاطر تاثیرپذیری‌اش از آثار اهل معرفت به تاویل روی آورده است. و با استفاده از آیه خزائن و حدیث کنز مخفی به مراتب پیش از خلقت یعنی مراتب صقع ربوبی و واحدیت اشاره کرده است. همچنین با استفاده از روایات مربوط به اصناف ملائکه و ارتباط آنها با مراتب بالا و نقش آنها در عوالم پایین مانند مشهور اهل معرفت قائل به احدیت و واحدیت و عالم عقل و مراتب پایین تر در چینش نظام است. ایشان همچنین در کتب حکمی و عرفانی خود به چینش نظام هستی پرداخته و بر دیدگاه مشهور در این خصوص صحه گذاشته است و در خصوص انسان کامل اظهار داشته که انسان ذو جهتین یعنی حقی و خلقی بوده و بدین سبب مظهر اتم حضرت حق و مرآت تمام نمای آن است. وی انسان را روح عالم و عالم امکان را جسد انسان کامل می داند.

تبیین و اثبات گزاره های دینی و الهیاتی از طریق گزاره های فلسفی یکی از روشهای متفکران دینی است که بسیاری از متفکران و متألهان اسلامی و مسیحی از آن بهره برده اند. در میان متألهین اسلامی ابن سینا، خواجه نصیر، علامه حلی، صدرالمتألهین چنین کردند و از متفکران مسیحی "توماس آکویناس" از این روش استفاده کرده است. وی که در فلسفه از آثار ابن رشد و ابن سینا بسیار استفاد نموده، در کتاب "هستی و ذات"تلاش می کند تا از مسأله فلسفی "وجود و موجود" کمک گرفته و تبیینی دقیق از وجود خداوند متعال و خلقت ارائه کند. .وی "وجود" و"خداوند" را یکی تلقی می کند و خداوند را فعلیت یا فعل وجود می داند و معتقد است مخلوقات، وجود را از خداوند دریافت می کنند.هر چند آکویناس با فلسفه ارسطو و تفسیر ابن رشد و ابن سینا پایه های فلسفی خود را بنا کرده است اما با یک تفسیر می توان لازمه نظریه وی را نزدیک شدن به اصالت وجود و برهان صدیقین تلقی کرد.مقاله حاضر با روش تحلیلی-توصیفی نظریه وی را درباره وجود و خداوند از کتاب "هستی و ذات" بررسی، تحلیل کرده و لوازم آن را بیان می کند.

ترجمه ماشینی: مسئله هستی در متافیزیک غربی مرکزیت دارد. که به شدت در آیات پارمنیدس حک شده بود، در ارسطو به عنوان موضوع علمی که صراحتاً «الهیاتی» نامیده می‌شود، رنگ‌های مشخصی به خود گرفت. برای ارسطو، وجود را نمی‌توانست به شیوه‌ای عام با طبیعت‌های دیگر به اشتراک بگذارد. به عنوان یک طبیعت، باید آن را نه در گونه های مختلف، بلکه فقط در یک نمونه اولیه یافت. بر این اساس، علمی که ماهیت اولیه آن را مشخص می کند، تنها علمی بود که از نظر آن چه که هست، به طور کلی با آن رفتار می شود: به وجود بودن می پردازد.

ترجمه ماشینی : هستی و زمان هایدگر (BT) با استفاده تداعی کننده، خاص، اما بسیار عمدی از زبان مشخص می شود. این تز استدلال می کند که این به دلیل برداشتی از زبان است که از تعهدات کلی او به فلسفه پدیدارشناختی آگاه است و شایستگی چنین رویکردی را ارزیابی می کند. ویژگی پدیدارشناختی BT ابتدا در چارچوب تلاش هایدگر برای رادیکال کردن برنامه بنیادی تحقیقات منطقی هوسرل مورد بررسی قرار می گیرد. بخش مرکزی این امر، توسعه یک مفهوم پدیدارشناختی متمایز از مفاهیم فلسفی به عنوان نشانه رسمی توسط هایدگر بود. از آنجا که این اساس برداشت کلی هایدگر از زبان در BT را تشکیل می‌دهد، نشانه‌های رسمی با جزئیات مورد بررسی قرار می‌گیرند. مفهوم زبان و نقش روش شناختی آن در خود BT در این زمینه مورد بحث قرار می گیرد. پس از طرح کلی پرداختن به زبان در تحلیل دازاین، دیدگاه دوسوگرای هایدگر را در مورد استفاده روزمره از زبان بررسی می‌کنم و استدلال می‌کنم که این دوسوگرایی در تصور قبلی از نشانه‌های رسمی پیش‌بینی شده است. این نشان می‌دهد که استفاده روتین از زبان حالتی از درک را ایجاد می‌کند که با پوچی یا عدم آگاهی واقعی از موضوعات آن مشخص می‌شود. برای مقابله با این، هایدگر از توسعه مفاهیم مناسب و بیانگر روابط پدیداری که آنها به آن می پردازند، دفاع می کند. بنابراین استدلال می شود که حداقل برخی از ویژگی های خاص زبان در خود BT با انگیزه و نمونه هایی از این نوع مفهوم بیانی ارائه می شود. در نهایت، موفقیت این مفهوم از زبان در پرتو تعهد کلیدی آن به وفادار ماندن به پدیده ها به طور انتقادی ارزیابی می شود. به دنبال برخی ملاحظات کلی، مقایسه ای با دیدگاه های بعدی ویتگنشتاین در ارزیابی رفتار هایدگر با زبان روزمره به کار می رود. در نهایت، برخی از مشکلات ناشی از تلاش هایدگر برای حرکت فراتر از استفاده عادی به استفاده‌های «مناسب‌تر» از زبان پرداخته می‌شود.