مرور درختی موضوعات | کتابخانه مجازی الفبا

کتاب «العرفان الشیعی» اثر آیت الله حیدری می باشد این کتاب، مبانی و اصول معرفتی علم عرفان نظری و همچنین برخی از آموزه های عملی و سیر و سلوک به سوی حق تعالی را مورد بحث قرار داده است. اثر حاضر مشتمل بر یک مقدمه و هشت فصل به شرح ذیل است: فصل اول: حقایقی مهم پیرامون عرفان فصل دوم: عرفان، تصوّف، و اخلاق فصل سوم: رویکردهای شناختیِ مشاء، اشراق و حکمت متعالیه فصل چهارم: دیدگاه جهان بینی عرفانی فصل پنجم: معرفت و مراتب آن و عقل و جایگاه آن نزد عرفا فصل ششم: سیر عارف در چهار سفر عقلی فصل هفتم: سیر و سلوک از دیدگاه عرفا فصل هشتم: بُعد عملی عرفان امام خمینی

«حماسه و عرفان» نام یکی دیگر از آثار ارزشمند آیت الله جوادی آملی است. همان طور که از نام این کتاب بر می آید، موضوع آن دربارة عرفان، حماسه و ارتباط بین این دو مقوله است. اصل مطالب کتاب، برگرفته از سخنرانی های آیت الله جوادی آملی است که در محرم سال 1411ق (1368ش) انجام شده و پس از انجام تغییرات لازم و حذف و اضافات، بازبینی و تأیید نهایی ایشان به چاپ رسیده است. این عالم بزرگوار در مقدمة کتاب نگاشته اند: «نقش حماسه و تأثیر ستم ستیزی در تعالی روح بشر، زمینة اشتیاق عارفان ناب را به شهادت فراهم کرده و مجاهد کوی حق را با عرفان اصیل آشنا می سازد و این، همان هماهنگی حماسه و عرفان است». و در جای دیگر مقدمه چنین آورده اند: جهاد حقیقی بدون عرفان ناب نخواهد بود؛ چنانکه عرفان خالص بدون ایثار مال و جاه و نثار جان حاصل نخواهد شد. در وصف مجاهدان راستین، نشانه های عرفان مشهور است و در رسم عارفان واقعی، علامت های مجاهدت مشهود. مطالب این کتاب که با محوریت عاشورا و نهضت حسینی(ع) است، طی یک مقدمه و سه بخش ارائه شده است که به مرور اجمالی آن می پردازیم: بخش اول: هماهنگی آیین اسلام با فطرت این بخش حاوی دو فصل با عناوین زیر است: 1. نکاتی پیرامون آیة میثاق؛ 2. زوایای توحید؛ بخش دوم: فضیلت حماسه و عرفان؛ در این بخش، ضمن بیان معنای حماسه و عرفان، به خصال و ویژگی های عارفان پرداخته می شود. بخش سوم: عارفان حماسه ساز و حماسه سازان عارف این بخش که بخش پایانی کتاب است طی پنج فصل، به مباحث کلیدی زیر می پردازد: 1. امیر عارفان و سرآمد حماسه سازان؛ 2. سید مظلومان و پیشاهنگ شهیدان؛ 3. مظاهر عرفان در حادثة عاشورا؛ 4. جلوه های حماسی عاشورا؛ 5. سید ساجدان و زینت عابدان؛ اینک نظر شما را به مطلبی از این کتاب جلب می کنیم: در فصل چهارم از بخش سوم آمده است: رمز جاودانگی حماسه حسینی(ع) «سرّ جاودانگی حادثة کربلا، که اصل آن در مدت کمتر از یک روز و در بخش بسیار کوچکی از سرزمین پهناور اسلامی واقع شد، نیز همین هاست. در طی این سیزده قرنی که از این حادثة کبری و داهیة عظمی می گذرد، هر اَبَرقدرتی که آمد با هدف کربلا جنگید. هیچ قدرت جابری نیامد مگر اینکه گاهی با نام حسین(ع)، گاهی با قبر او، گاهی با زایر او، گاهی با وقف برای او و خلاصه همگی با مرام و آیین او جنگیدند و برای اضمحلال و نابودی هدف نهضت کربلا و شهدای گرانقدر آن، قیام و اقدام کردند؛ ولی هیچ کدامشان به مقصد شوم خود نرسیدند و نه تنها نتواستند این مشعل فروزان هدایتگر نسل بشری را خاموش کنند بلکه خودشان نابود شدند. از آن طرف در طول تاریخ افراد فراوانی جنگیدند، کشتند و کشته شدند ولی نام آنها در لابلای تاریخ دفن شد. یک مورخ بحّاث باید در صفحات تاریخ با جدیّت و پشتکار کنجکاوی کند تا بتواند از لابلای کتب تاریخی قصه ای تاریخی را استنباط کند. اما حماسة کربلا همواره سرآمد تاریخ است و بر تارک آن می درخشد. این بدان جهت است که آفرینندگان این حماسة پرشکوه افراد عادی نبودند بلکه کسانی بودند که عرفان ناب را با حماسه و نبرد دلیرانة خود آمیخته بودند. در کربلا مردانی بودند که با وضوی نماز عشا، نماز صبح می خواندند. بدین صورت که نماز مغرب و نافلة آن را که می خواندند مقداری استراحت می کردند: «کانوا قلیلاً من اللَّیل مایَهْجَعون»1 و بعد بر می خاستند و نماز عشا و نافلة آن را می خواندند و سپس به اذکار و ادعیه و مناجات مشغول بودند تا هنگام فضیلت نماز شب فرا می رسید و بعد از اقامة نماز شب، نافله و نماز صبح را به جا می آوردند و این سیرة حسنة آنان بود. اینها بودند که کربلا را حفظ کردند و نگذاشتند از صفحة تاریخ محو شود».2 در مجموع، این کتاب مطالب مفید و آموزنده ای از قیام حضرت سید الشهداء7 و نیز جایگاه حماسه و عرفان در دین اسلام ارائه می کند که برای خوانندگان قابل استفاده و بهره برداری است. پی نوشت: 1. سوره ذاریات: 17. 2. حماسه و عرفان، ص 312.

این رساله درباره علاقه بین نصوص اسلامیه و تألیفات مهمترین عرفاء شیعه بحث می کنیم. موضوع این مقارنه تاریخ و اقوال و افعال امام حسین (ع) و یاران ایشان و از این نصوص عده مقامات استخراج کردم. بعض المقامات مختصه بامام حسین (ع) با مقامات مشروحه در نظر عرفاء تطابق دارد مثل مقام الولی المطلق، و از آن حجه عرفانیه على أهل السلوک تشکیل می گرد بر ضرورت اتباع امام حسین (ع) در حیاتشان و ائمه معصومین از ذریتشان بعد استشهادشان. از مقامات مهم که از نصوص دینیه استخراج شده؛ مقامشان عند الله وایشان ولی است در السفر الرابع با مقام التمکین للتکمیل؛ ومقامشان بین از مخلوقات ومعنى فضیله زین السماء؛ و مقام القرب الفرائضی؛ و مقامشان با رسول الله (ص). این مقامات علیتر از مقامات سالکین است چوب آنها بعد مقام فناء است، پس باید اضافه می شود به کلام عرفاء درباره حقیقه انسان کامل مقاماتشان. از مهمترین مختصات امام (ع) در عرفان شیعی تکمیل سالکین است و از نصوص این مقام تبیین کردم. و در احادیث دیگری در این رساله نشان می دهم که امام حسین (ع) کشف غطاء کرده بری اصحابشان شب عاشوری وبه مقام ساده شهداء أمه محمد (ص) رفع کرد. تا این مقامات و مقامات دیگه شکل می گیرد و آنها نو هستند بین تألیفات عرفاء، در آراء نصیر دین طوسی و سید حیدر آملی و روح الله لخمینی و عبد الله جوادی الآملی بحث کردم درباره عرفان عملی ومقام ولایه. و این آراء به نتائج رساله تشکیل می دهد.

کتاب حاضر، مطلبي است که نخست به سال ۱۳۸۹-۱۳۹۰ براي همايش عرفان اهل‌بيت در قم تأليف شد و توسط هيئت‌علمي آن همايش تصويب شد اما مجموعه آثار آن همايش به دلايلي منتشر نگرديد. اين کتاب مشتمل بر دو بخش اساسي است: ۱) مباني نظري عرفان اهل‌بيت حال مشتمل بر بحثي در معنا و مفهوم عرفان شيعي و نيز مباني خاص معرفت‌شناسانه، هستي شناسانه، الهياتي و انسان شناسانه عرفان شيعي در بخش نخست و ذکر نمونه‌هايي از طرح مباني مزبور در آثار عارفان شيعي در ادامه . بديهي است که مباني عرفان عملي شيعه خود نيازمند گفتاري جداگانه است. ۲) پيشينه مكتوب عرفان اهل‌بيت نابي که در آن ضمن دسته‌بندي تأليفات نگاشته شده در عرفان شيعي مهم‌ترين آثار عارفان مکتب تشيع در هر زمينه معرفي شده است.

العرفان الشيعي، کتابی است که با استفاده از مباحث نظری و مسالک عملی استاد سید کمال حیدری در موضوع عرفان نظری و عملی به قلم شیخ خلیل رزق، در یک جلد، به زبان عربی تألیف شده است. / متن کتاب، مشتمل بر هشت فصل است. مؤلف در بیان مطالب از آیات قرآن و روایات شریفه و منابع دست اول عرفانی بهره جسته است. / در فصل اول کتاب تحت عنوان «حقائق هامّة حول العرفان»، از این بحث شده که منشأ پیدایش علم عرفان، کنجکاوی انسان در شناخت حقیقت وجود است. فلاسفه به دنبال حقیقت وجود از راه عقل و تفکر هستند؛ عرفا بر این باورند که شناخت حقیقت وجود با صرف تعقل امکان ندارد، بلکه نیازمند اشتغال به مجاهدات و ریاضات است. انسان در وهله اول می‌باید خود را بشناسد، سپس این شناخت را به جهان اطراف خود سرایت ‌دهد، که این طریقه از شناخت را عرفان عملی می‌گویند؛ اما چون این نوع از شناخت، غیر منسجم است، در علمی به نام عرفان نظری به‌صورت منسجم درمی‌آید و از آنجایی که می‌باید این مطالب در مجامع علمی قابل طرح باشد، جمعی از دانشمندان برای تبیین برهانی این مباحث اقدام کرده اند، که موفق‌ترین آنها ملاصدرا بوده است؛ وی حکمت متعالیه را تأسیس کرد که جامع بین عرفان و فلسفه است. همچنین در این فصل از مقصد عرفان نظری و عملی بحث شده، که عرفان نظری به دنبال به دست آوردن تفسیر کاملی از حقیقت وجود، تجلیات و مراتب آن است و عرفان عملی با سلوک و ریاضات همراه است که در صدد تفسیر و بیان مقامات عارفین و درجات سالکین به قرب الهی است. / مؤلف در فصل دوم تحت عنوان «العرفان و التصوف و الأخلاق»، بیان می‌دارد که تصوف در آسمان فکر اسلامی در اوایل قرن دوم هجری در ضمن مباحثی مثل زهد شکل گرفت و گفته شده است که حسن بصری اولین کسی بود که کلمه صوفی را به کار برد، اما اولین کسی که لباس صوف (پشم) پوشید و به او متصوف اطلاق شد ابوهاشم کوفی بود؛ چراکه او زهد برگزید و از متاع دنیا دوری گزید. در معنای لغوی تصوف اقوال زیادی وجود دارد؛ مثل پشم، صفه و صوفانه و در اصطلاح نیز معانی متعددی مطرح شده است که معروف‌ترین آن، تعریف تصوف به تطهّر قلوب از محبت ماسوی الخالق است. در فرق بین عرفان و تصوف آمده است که عرفان جنبه نظری و سلوکی دارد، اما تصوف جنبه اجتماعی دارد. همچنین برخلاف آنچه برخی گفته‌اند که: «تصوف در بین شیعیان پدید آمده است»، در مناطق سنی‌نشین، صوفیان بیشتری وجود دارند و برخی شیعیان نیز به تصوف گرایش پیدا کرده‌اند. همچنین بین اخلاق و عرفان تفاوت‌هایی وجود دارد؛ تفاوت اول اینکه علم اخلاق، سالک را در جاده وسط قرار می‌دهد، اما هدف عرفان عملی صعود سالک به مراتب عالیه است. فرق دوم اخلاق و عرفان این است که اخلاق اختصاص به مؤمن ندارد، اما محور عرفان رابطه انسان با خداست. فرق سوم اخلاق و عرفان این است که علم اخلاق ثابت است، ولی در عرفان حرکت است و توقف نیست و صعود به مرتبه بعد است. فرق چهارم اخلاق و عرفان این است که عرفان اختصاص به خواص دارد و انسان ابتدا باید متخلّق باشد، سپس عارف. / در فصل سوم از روش معرفت‌شناسی مشاء و اشراق و حکمت متعالیه و رابطه آن سه با عرفان بحث شده است. با وجود اختلاف روش‌های معرفت‌شناسی بین علما، بر حجیّت دلیل عقلی اتّفاق نظر وجود دارد. این اختلاف و تعدد نظر در موضوع هستی‌شناسی نیز به اختلاف در معرفت‌شناسی آنها برمی‌گردد؛ لذا نویسنده بر آن شده است که روش‌های معرفت‌شناسی مشاء، اشراق و حکمت متعالیه را بررسی نماید. در بحث معرفت‌شناسی دو بحث مطرح است: اولی ابزار معرف است و دیگری بحث اسلوب به‌کارگیری آن ابزار است و عمده اختلاف رویکردهای گوناگون معرفتی در همین اسلوب به‌کارگیری اسباب است. مشائیون بر روش عقلی برهانی صرف تکیه می‌کنند و اشراقیون بر تهذیب نفس و مداومت به امور مقرّب به عالم قدس و استدلال عقلی در معرفت‌شناسی تکیه دارند و مکتب حکمت متعالیه بر تلفیق روش‌های معرفت‌شناسی اشراق و مشاء و کتاب و سنت و مبانی کلامی متکلمین استوار است. / در فصل چهارم از دیدگاه هستی‌شناسی عرفان بحث شده. هستی‌شناسی عرفانی مبتنی بر معرفت قلبی است و بر استدلالات عقلی و تجربی تکیه ندارد. در عرفان دو مسئله اساسی وجود دارد: توحید چیست و موحّد کیست؛ به‌عبارت‌دیگر از خدا و انسان بحث می‌شود. هستی‌شناسی عرفانی دو نکته مهم دارد: اول اینکه دیدگاه شهودی عارف نظر شخصی محض است و امکان نقل آن به دیگری وجود ندارد و دیگر اینکه سلوک عرفانی نیاز به معرفت دین حقیقی دارد و معرفت دین حقیقی نیازمند اثبات آن با اسلوب عقلی و فلسفی است؛ لذا عرفان به فلسفه نیازمند است؛ برخلاف دیدگاه هستی‌شناسی مشاء که از ممکنات شروع می‌شود و در خداوند به پایان می‌رسد. در دیدگاه هستی‌شناسی، شناخت هستی از شناخت حق تعالی شروع می‌شود؛ مثل شناخت خورشید و به دنبال آن شناخت سایه آن. / در فصل پنجم از معرفت و مراتب آن، عقل و موقعیّت آن نزد عرفا بحث شده است. منبع معرفت در عرفان، کشف و ادراکات قلب است به‌غیر دخالت عقل؛ زیرا عقل را راهی به شناخت مسائل اساسی عرفان نیست. / در فصل ششم از اسفار اربعه بحث شده است؛ سفر، حرکت است از مبدأ به‌سوی مقصد با طی منازل و بعضی گفته‌اند: سفر عبارت است از توجه به حق تعالی با ذکر؛ به‌عبارت‌دیگر سفر اول از خلق به حق است، سفر دوم از حق به حق است، سفر سوم از حق به خلق با حق است و سفر چهارم از خلق به حق است با حق. / فصل هفتم از سیر و سلوک عرفا بحث کرده است. عرفا معتقدند برای رسیدن به مقصد اعلی و عرفان حقیقی نیاز به طی منازل و مقاماتی است که مجمع آنها را سیر و سلوک می‌گویند. عرفا معتقدند که ارزش‌های اخلاقی از جمله شروط واقعی سلوک هستند. به اتفاق عرفا پایه و قوام همه مقامات عرفانی و اولین منزل سلوک منزل توبه است. / فصل هشتم، بحث از بعد عملی عرفان امام خمینی(ره) است. ویژگی‌های عرفان عملی نزد ایشان عبارت است از: توجه به خداوند غنی مطلق؛ مرجعیت قرآن کریم برای عرفان؛ ادعیه و مناجات، وسیله سلوک الی الله است؛ دوری از حب دنیا؛ اجتناب از عزلت؛ تصدی شأن سیاسی و اجتماعی؛ اختیار دوستان و معاشران صالح. / در پایان کتاب فهرست آیات، احادیث، مصادر و موضوعات ذکر شده است. در پاورقی به شرح و توضیح برخی اصطلاحات و الفاظ پرداخته شده و همچنین آدرس مطالب آورده شده است.

عرفان اسلامی برخلاف دیگر شاخه ­های علوم اسلامی، تنها درمیان قشر اندیشمند و عالم باقی نماند و با مخاطب قرار دادن عموم مردم، جریانی باعنوان تصوف را در جامعۀ اسلامی ایجاد کرد. بحث بر سر شرعی بودن یا نبودن عرفان اسلامی، عالمان متشرع را در دو گروه مخالفان و موافقان عرفان نظری قرار داد. در دورۀ صفوی اندیشه­ های ضد تصوف در آثار عالمان متشرع و فقیهان، بیشتر نمایان می ­شد که با انگیزه ­های مذهبی و روشن­گری پیوند داشت. درحالی ­که گروهی مانند محمدطاهر قمی و میرلوحی از اساس با اندیشه ­های عرفا مخالف بودند، عالمانی چون ملا محسن فیض­ کاشانی و ملاصدرا با تمایز نهادن میان اندیشه­ های عرفان نظری و عملکرد صوفیان بازاری و عوام به دنبال استفاده از نظریه ­های عرفانی در تفسیر متون دینی بودند. علامه محمدباقر مجلسی دیدگاه و موضعی میان دو گروه عالمان پیش‌‌گفته اتخاذ نمود. وی با تمایز نهادن میان اندیشه­های عرفان نظری و مناسک صوفیان عوام، رسوم و اعتقادات گروه دوم را مطلقاً باطل و غیرشرعی و عقلی اعلام کرد؛ ازسوی­دیگر، در برخورد با بزرگان عرفان و اندیشه­ های آنان، اصل تفسیر عرفانی برمبنای مکتب امامان شیعه(ع) را پذیرفت. تقسیم جریان تصوف به شیعه و اهل‌سنت و تبیین آموزه­ های پذیرفته شده مشترک میان تشیع و تصوف، دو محور اصلی بومی­ کردن عرفان نظری توسط علامه مجلسی است.

معنویت از مفاهیمی است که در عصر حاضر مورد توجه ویژه قرارگرفتهو اکنون در مورد کودکان نیز به کار برده می شود. معنویت از مفاهیم کلیدی دینی است و بر مبانی، ساختار و روشهای معین دینی استوار است. در عرفان اسلامی نیز معنویت نقش کانونی ایفا میکند. با توجه به بحث های تخصصی معمول در حوزه معنویت، جای آن دارد که نسبت آموزه‫های طرح شده در جهان معاصر در باره معنویت برای کودکان با آموزه‫های عرفان اسلامی سنجیده شود. این نوشتار با محدود کردن دامنه پژوهش به دو عارف متاله حضرت آیت الله شاه آبادی(س) و امام خمینی(ره)، بررسی تطبیقی مبانی و آموزه‫های معنویت برای کودکان، که امروزه در جهان مطرح شده و مباحث متناظر این مفهوم در عرفان اسلامی را مورد پژوهش قرارداده است. بدیهی است معنویت برای کودکان به طور مستقل و مجزا در آراء این بزرگواران وجود ندارد، اما پژوهش و مطالعه در آثار ایشان نشان داد که تعریف معنویت، پرداختن به آموزشهای معنوی برای کودکان، مبانی و روشهای آن، از آثار ایشان قابل استخراج است. معنویت برای کودکان در عرفان اسلامی به لحاظ مبانی و اهداف، با آنچه از مبانی غیراسلامی منشعب شده، تفاوت مییابد هرچند در روشها و مصادیق، شباهت‫هایی دیده می‫شود.