جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این تز استدلال می کند که فرگوس کر لودویگ ویتگنشتاین را از دریچه استنلی کاول می خواند و این تأثیر بر الهیات کر تأثیر می گذارد. فصل دوم شرح کاول از «حقیقت شک‌گرایی» را تشریح می‌کند. از نظر کاول، زبان ما بر معیارهای ضروری تکیه نمی کند (از این نظر، شک درست است)، بلکه با هماهنگی ما با یکدیگر، از طریق «اشکال زندگی» مشترکمان امکان پذیر می شود. شناخت حقیقت شک و تردید نسبت به قطعیت دانش و زبان ما نگرانی ایجاد می کند. مشکلی که ما با آن مواجه می‌شویم، گرایش به درگیر شدن در انحرافات فلسفی است که ما را به سمت تصور کردن زبان و دانش ما بیشتر از «اشکال زندگی» هدایت می‌کند. هدف روش‌های ویتگنشتاین، از دیدگاه کاول، حذف این انحراف‌هاست، انحراف‌هایی که باعث ایجاد توهم فلسفی می‌شوند. بنابراین، فلسفه ویتگنشتاین درمانی است - هدف آن حذف توهمات فلسفی است تا بتوانیم حقیقت را از قبل ببینیم. فصل سوم و چهارم آن درمان را تشریح می کند. فصل سوم شرحی است از شرح کورا دایموند از فلسفه اولیه ویتگنشتاین در Tractatus Logico-Philosophicus. در مقابل P.M.S. هکر، دایموند استدلال می کند که هدف ویتگنشتاین در Tractatus درمانی است. در خواندن دیاموند، ویتگنشتاین خواننده‌اش را راهنمایی می‌کند تا گزاره‌هایش را معنی‌دار تصور کند، اما در نهایت متوجه می‌شود که همان گزاره‌ها مزخرف بودند و ما عمیقاً مجذوب تصور آنها شدیم. به این ترتیب ویتگنشتاین بر روی خواننده خود درمانی انجام می دهد. کاول تحقیقات را در مقاله خود "در دسترس بودن فلسفه متاخر ویتگنشتاین"، که موضوع فصل چهارم است، به شیوه ای همبستگی می خواند. فصل پنجم، چهار «لحظه» از آثار فرگوس کر را در نظر می‌گیرد که در آن‌ها به صراحت با فلسفه ویتگنشتاین درگیر می‌شود. نشان داده شده است که مضامین کاولی در تمام طول مدت باقی می مانند، اگرچه ما می توانیم توسعه در تعامل کر با آنها را مشاهده کنیم. سپس فصل ششم تلاش می‌کند نشان دهد که چگونه این تعامل با ویتگنشتاین کاول به نوشته‌های دیگر کر گسترش می‌یابد. نکته کلیدی در اینجا تعامل کر با رهنر است. در گذر از سه "مرحله" کار کر: اوایل (دهه 1980)، میانه (دهه 1990)، و بعد از آن (دهه 2000)، این فصل انتقال بین فازهای اولیه و میانی را از آنچه که یک انتقاد نامطلوب و گاهی توسعه نیافته بود نشان می دهد. الهیات رهنر به یک قدردانی. تعامل کر با راسل رنو تبدیل شده معمولی در این تغییر بسیار مهم بود. با این حال، با وجود تغییر همدردی کر در مورد رهنر، نشان داده شده است که مضامین کاولی همچنان پابرجا هستند. در نهایت، پایان نامه با این پیشنهاد به پایان می رسد که مضامین در پس زمینه جدیدترین انتشارات کر، به ویژه در ارتباط او با الهیات کاتولیک قرن بیستم، معلق است. این یک توضیح جزئی برای روایتی است که کر در الهیدانان کاتولیک قرن بیستم ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی : پایان نامه او به بررسی رابطه هرمان ملویل با فلسفه شکاکانه می پردازد. با خواندن داستان‌های دهه‌های 1840 و 1850 ملویل در کنار نوشته‌های دکارت، برکلی، هیوم و کانت، می‌خواهم نشان دهم که این داستان‌ها با بیان نوبتی، رد کردن و کاهش پذیرش شک فلسفی آشکار می‌شوند. ملویل خواننده ای با دقت متون فلسفی بود و به طور خاص به مفاهیمی مانند غیر مادی گرایی برکلی و «نومنون» کانتی اشاره می کند. اما ملویل صرفاً نظریه های از پیش موجود را نمایش نمی دهد. بلکه در آثاری مانند مردی، موبی دیک و پیر، او ایده‌های شکاکانه و ضد شکاکانه را از طریق راهبردهای ادبی خود به نمایش می‌گذارد و ارتباط آنها را در مناطق خاصی از تجربه بشری نشان می‌دهد. او با این کار کمکی اساسی به یک گفتمان فلسفی می کند که اغلب توسط مفسرانی از جمله ساموئل جانسون و جاناتان سویفت به دلیل گرایش به انتزاع مورد انتقاد قرار گرفته است. علاقه ملویل به شک‌گرایی را می‌توان به عنوان بخشی از یک واکنش فرهنگی گسترده‌تر به دوره‌ای از تغییرات اجتماعی و سیاسی بی‌سابقه در آمریکای قبل از جنگ خواند، و با در نظر گرفتن این موضوع، کار او را با آثار دیکنسون، داگلاس، امرسون و ثورو مقایسه و مقایسه می‌کنم. اما از بسیاری جهات، برخورد متمایز و اصیل ملویل با شک گرایی، او را از معاصرانش متمایز می کند، و برای درک کامل آن باید از طریق قوانین فلسفه و ادبیات به طور گسترده تری گسترد. برای مثال، کاوش او در مورد پیامدهای اخلاقی شک در داستان‌های پیاتزا، می‌تواند با دقت قابل توجهی نظریه‌های متفکران قرن بیستم مانند امانوئل لویناس و استنلی کاول را پیش‌بینی کند. من با توجه به آثار متنی و اشارات فلسفی در هر اثر، به ترتیب زمانی کار می‌کنم. با انجام این کار، امیدوارم بتوانم راه‌های تازه‌ای برای نگاه کردن به شیوه‌های ادبی ملویل و شکل گسترده‌تر حرفه‌اش ارائه دهم. من با تأملاتی در مورد اینکه چگونه تأکید هنجاری ملویل بر تصدیق محدودیت معرفت‌شناختی می‌تواند به عملکرد نقد ادبی کمک کند، نتیجه‌گیری می‌کنم.

ترجمه ماشینی : هدف این پژوهش پیوند دادن شکل مقاله به شیوه‌ای بدیع با مسئله فلسفی شک‌گرایی و پیشنهاد راه‌هایی است که فلسفه تحلیلی می‌تواند از به‌کارگیری راهبردهای خواندن ادبی، از جمله رویکردهای کلی یا سبک‌شناختی به متون فلسفی بهره‌مند شود. در حالی که تعدادی از مطالعات ادبی این مقاله را به یک جهان بینی کاملاً شک گرا مرتبط می کنند، واژه شکاکیت با هیچ دقت فلسفی به کار نرفته است، و بنابراین پیوندهای دقیقی بین این شکل از نگارش و یک موضع معرفتی هنوز ایجاد نشده است. نویسندگان در این مطالعه، نمونه‌ای نمونه‌ای و نه جامع از مقاله‌نویسان از مونتن تا کاول، رویکردی درمانی به این مشکل شک‌آمیز را اتخاذ می‌کنند که با پیرونیسم باستانی طنین‌انداز می‌شود، در رد تلاش‌های بنیادگرایانه برای توجیه ادعاهای دانش و در عوض قرار دادن اراده برای دانستن در محدوده وسیع‌تری. چارچوب فعالیت معنادار انسانی این پاسخ اجرایی در متونی شکل می‌گیرد که پایان باز، گفت‌وگویانه و ناهمگن هستند و در برابر نظام‌سازی یا تقلیل‌گرایی مقاومت می‌کنند. این مقاله با تجسم "لیگ بین جهان های آموخته و قابل گفتگو" هیوم، به طور قاطع تخصص یا هر تلاشی برای جدا کردن فلسفه از زمینه اجتماعی و اخلاقی گسترده تر آن را رد می کند. راهبردهای بلاغی ناپیوستگی برای جلب توجه به شرایط زمان، سوبژکتیویته و زبانی که عقل تحت آن عمل می کند و فعالیت فلسفی توسط آن محدود می شود، استفاده می شود. به این ترتیب، مقاله نویسان به بازتعریف مخاطرات مسئله معرفت می پردازند و راه هایی برای کنار آمدن با محدودیت های اراده به دانستن ارائه می دهند. از نظر استانلی کاول، خطای شکاک انکار «شرایط انسانی دانش و عمل» است. اگر انکار یا ناامیدی که زیربنای پروژه شک‌گرایانه است، وظیفه بازیابی جهان را ایجاد می‌کند، آن‌گاه سنت مقاله‌گرایی را می‌توان به عنوان پروژه درمانی بازگرداندن فلسفه به زندگی مشترک در نظر گرفت.

ترجمه ماشینی : این پایان‌نامه استدلال می‌کند که پرورش تخیل الهیات غیردوگانه مسیحی می‌تواند با توجه به همگرایی بین غیردوگانه‌گرایی زبانی فلسفه ویتگنشتاینی و غیردوگانه انگاری الهیاتی-تخیلی عرفان یهودی و مسیحی باستان (که متعاقباً منعکس شد) منبع سودآوری باشد. در الهیات ارتدکس شرقی، آیین عبادت و شمایل نگاری). من این همگرایی را با استفاده از نوشته‌های روآن ویلیامز، که تعاملش با هر دو سنت گواه بر ثمربخشی برخورد متقابل بعدی آنهاست، تنظیم می‌کنم. اول، به عنوان یک توضیح، فصل اول ادعا می کند که اندیشه ویلیامز عمیقاً تحت تأثیر الهیات ارتدوکس قرار گرفته است، به ویژه در «شخصیت گرایی کنوتیک» که الهیات تثلیثی، پنوماتولوژی و انسان شناسی الهیات او را تحت تأثیر قرار می دهد. دوم، به عنوان یک موضوع تفسیر، فصل های دوم تا چهارم مسیر اندیشه ویلیامز را از یک مفهوم بیش از حد رسمی از اتحاد "عمدی" به سمت یک مفهوم بسیار "ضخیم تر" از مشارکت که توسط بازتاب زیبایی شناختی او و از طریق تعامل ثمربخش بین واژگان» انرژی های الهی و مشارکت تومیستی. در نهایت، در یک حالت سازنده تر، فصل های پنجم تا هشتم برنامه ای از گفت و گوی متقابل روشن بین دو غیردوآلیسم را دنبال می کند، و پیوندهای بیشتری بین سنت ها با توجه به الهیات خاص، فلسفه زبان و پرورش تخیل مذهبی-الهیاتی ایجاد می کند. . پایان نامه با بررسی تأملات ویلیامز در مورد آیین ارتدکس به اوج خود می رسد، و هم پیوند بین عبادت و شعر و هم اهمیت برای الهیات توجه به شکل گیری یک "انسانیت مذهبی" را برجسته می کند که قادر به سکونت در وضعیت "توجه بی خود" باشد. صبورانه به آنچه داده می شود توجه می کند - به روی یک شگفتی شگفت انگیز از جهان روشن شده توسط عشق الهی باز است. در این قرائت، «شگفتی آشکار» عشای ربانی، تعلیم و تربیت معنوی را که در آن علت و معلول هر دو عبادی هستند، تقطیر می کند.

از منظر ِکاول نسبت میان «ارزش های اخلاقی» و «امرواقع»، از رهگذر معیارهای گرامریِ ویتگنشتاین، از یک طرف، عقلانیت پذیر نیستند و از طرف دیگر، این «ناتوانیِ» حل و فصل مسائل مربوط به وجود معیارهای گرامری اخلاقی، به هیچ‌وجه معقول نیست، ادعای دسترسی به عینیتِ صرف در مباحث اخلاقی هم از همین منظر، بی‌معناست و مفهوم نیست، چون امکانِ منطقی چنین موفقیتی فراهم نیست که بگوییم انسان از انجام آن ناتوان است یا تواناست. به عبارتی این امکان طبیعی که به روشی عقلانی نظیر علم و منطق به مسائل مربوط به قضاوت‌های اخلاقی، بپردازیم، وجود ندارد و از همین رهگذر مسائل اخلاق، عقلانیت پذیر نیستند. از منظر ویتگنشتاین کاول، «معنا» از درون «صورت خاص زندگی» و حینِ کاربرد «بازی زبانی» مربوط به آن درعمل، پدیدار می‌شود، یعنی در مسیروفرآیند پاسخگویی به یک درخواستِ اخلاقی، انسان موردِ نظر ویتگنشتاین، در موقعیت‌های مشخص، بسته به شرایط، با منظور و قضاوت ارزشی، به آن واقعیت واکنش اخلاقی نشان می‌دهد، بنابراین از نظر او، ما قبل از کاربردِ معنادارِ مفاهیم اخلاقیِ زبانی در عمل و حین یک کاربرد خاص، معنا نداریم.