جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

چکیده ماشینی: در خدا پس از داروین، متکلم برجسته جان اف. هات استدلال می‌کند که بحث‌های جاری بین تکامل‌گرایان داروین و دفاع‌طلبان مسیحی اساساً نادرست است: هر دو طرف در تمرکز بر توضیح طراحی و نظم زیربنایی در جهان پافشاری می‌کنند. هات پیشنهاد می‌کند که آنچه در هر دوی این ایدئولوژی‌های رقیب کم است، مفهوم تازگی است، که جزء ضروری تکامل و جوهر آشکار شدن راز الهی است. او استدلال می‌کند که تصویر نگران‌کننده داروین از زندگی، به‌جای دشمنی با دین - به‌عنوان شک‌گرایان علمی و بسیاری از مؤمنان فکر می‌کنند که این تصویر واقعاً حاصل‌کننده‌ترین محیط برای تأمل بالغانه درباره ایده خدا است. توضیح هات در مورد رابطه بین الهیات و تکامل که کاملاً مبتنی بر دانش است، هم قابل دسترس و هم جذاب است. ویرایش دوم خدا پس از داروین، فصل کاملاً جدیدی را در مورد بحث جاری و بحث برانگیز بین طراحی هوشمند و تکامل، از جمله ارزیابی تجربه هات به عنوان یک شاهد متخصص در پرونده تاریخی منطقه مدرسه کیتزمیلر علیه دوور در مورد آموزش تکامل و طراحی هوشمند در مدارس

الحاد جدید وصف جریانی است که در دهۀ نخست قرن حاضر، با انتشار سلسله‌ای از کتاب‌های پرفروش و در واکنش به حملات تروریستی برخی افراطیون دینی، به عرصۀ افکار عمومی آمد. این جریان هرچند ریشه در گذشته دارد و مبانی و مفروضات آن همان مبانی و مفروضات ملحدان گذشته است، با اتخاذ رویکردی بسیار خصمانه، به جریانی توفنده و جدید علیه دین و دین‌داران تبدیل شد. سخنگویان، و به اصطلاح پرچمداران آن عبارت‌اند از داکینز، دنت، هریس، و هیچنز. برخی از این ملحدان پیش‌تر به عنوان یک طرح کلان دست به عمومی و همه‌فهم کردن علومی چون زیست‌شناسی، به ویژه نظریۀ فرگشت و انتخاب طبیعی، زده بودند و اینک از آن جهت حمله به باورهای دینی استفاده می‌کنند. آنها در نقد خود به جای تکیه بر استدلال یا نقد دلایل و براهین مؤمنان، رویدادهای تاریخی و نیز رفتار و کردار برخی گروه‌های تندرو دینی، به ویژه اسلامی، را معیار داوری خود دربارۀ دین و خداباوری می‌دانند. همچنین ملحدان جدید بدون آن که مبانی و تکیه‌گاه‌های خود را اثبات کنند، با تکیه بر آنها چنین وانمود می‌کنند که باورهای دینی اموری فرگشتی است و در نتیجه می‌توان با توجه به این نظریه و نیز با تکیه بر جهان‌بینی طبیعت‌گرایانه آن باورها را تبیین تجربی و طبیعی کرد. در این مقاله با توجه به دیدگاه‌های منتقدان آنها، اعم از خداباور و الهی‌دان و خداناباور، نشان داده‌ایم که اولاً طبیعت‌گرایی آن ‌گونه که این ملحدان از آن می‌گویند و بر آن تکیه می‌کنند، یک نظریۀ علمی نیست، بلکه در واقع نوعی جهان‌بینی و نگرشی مابعدالطبیعی است. ثانیاً ملحدان در همین موضع مرتکب خطای آشکاری می‌شوند و آن خلط معانی گوناگون طبیعت‌گرایی است. ثالثاً بر خلاف نظر آنها میان علم و دین تعارضی نیست، بلکه اگر تعارضی هست به قول پلنتینگا میان طبیعت‌گرایی و علم است.