جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

میل به جاودانگی به‌عنوان یکی از تبعات حب ذات، میلی ریشه­دار در تمامی انسان­هاست. میگل.دی اونامونو اندیشمندِ اگزیستانسیالیست و ادیب اسپانیایی معتقد است میل به جاودانگی، منشاء دین و اعتقاد به خداست. از نظر او اندوهِ ناشی از عدمِ اطمینان نسبت به ارضای شوق ما به وجودی بی­پایان، وضعیت طبیعی ماست. به‌دنبال بروز این وضعیتِ تراژیکِ ناشی از ناتوانی عقل بشری در اثبات وجود خدا و جاودانگی، اونامونو تلاش دارد تا با اتخاذِ روشی لاادری­گرایانه از طریق شوق طبیعی اما نامعقولِ همه انسان­ها به جاودانگی، اثبات وجود خدا، جهنم، معنای زندگی و نهایتاً ترغیب افراد به اخلاقی­تر زیستن بپردازد. از نظر او اعتقاد به جاودانگی می­تواند زمینه را برای رشد اخلاق و توسعه فردی فراهم نموده و از تکرار ملال­انگیزِ تجربیات در یک زندگی ابدی اجتناب کند. در بادی امر ازجمله شائبه­ها درخصوص دیدگاه اونامونو، نگاه پراگماتیستی و خردستیزی و غیرواقع­گراییِ حاکم بر اندیشه وی است. در این نوشتار تلاش شده تا با تبیین مفاهیم جاودانگی، خدا، معنای زندگی، عقل و ایمان از منظر او و مقایسه آن با دیدگاه­های کانت، نیچه، ویلیام جیمز و برنارد ویلیامز این شوائب بررسی شوند. از دیگر نوآورهای این پژوهش، ارائه یک صورت­بندی قیاسی بدیع مبتنی‌بر دیدگاه اخلاقی اونامونو برای اثبات وجود خدا از طریق جاودانگی شخصی است.

ترجمه ماشینی : تز اصلی این کار پژوهشی این بوده است که زندگی و نوشته‌های اونامونو را می‌توان به بهترین نحو در قالب فلسفه تراژدی دید. تراژدی، در معنای Unamunian، به معنای مبارزه دردناک بین نیروهای مخالف است که به خوبی با یکدیگر مطابقت دارند که هیچ پیروزی نهایی یکی بر دیگری امکان پذیر نیست. Unamuno در مورد این "حس تراژیک زندگی" نوشت و در آن زندگی کرد، که شامل این مبارزه دردناک است. و محوریت این واقعیت است که می توان در نوشته های او نشان داد. زندگی خود Unamuno و زندگی به اصطلاح "نسل 1898" به عنوان مقدمه ای برای معنای حس تراژیک زندگی در وجود انسان و در ایمان مسیحی عمل می کند. علاوه بر این، هدف این تز نیز این بوده است که نشان دهد حس تراژیک زندگی، به دور از اینکه فرصتی برای استعفا باشد، منبع خلاقیت وجود مسیحی است. به طور خلاصه، من تلاش کرده‌ام نشان دهم که چگونه حالت‌های متضاد وجود - قلب و سر، ایمان و عقل، صلح و تعارض، زندگی و منطق - با یکدیگر در جهان Unamunian مبارزه می‌کنند و چگونه می‌توانند به شجاعت و معنای خلاق منجر شوند.

بی تردید یکی از دغدغه های اساسی ذهن بشر مسأله جاودانگی می باشد که برخی از فلاسفه در پی پاسخ به آن بوده اند. در این پایان نامه سعی بر این بوده است که مسأله جاودانگی از نگاه دو فیلسوف یعنی اونامونو و ملاصدرا بررسی شود تا مخاطب علاوه بر آشنایی با اندیشه های این دو فیلسوف به نتیجه متناسب در این راستا دست یابد. اونامونو یکی از فیلسوفان اگزیستانسیالیستی است که عمیقاً به این مسأله پرداخته است و از جمله مسایل بنیادی مورد توجه وی بوده است. او در کتاب درد جاودانگی با روش خاص خود نشان می دهد که عطشی بی پایان به جاودانگی دارد و در تمنای آن است. جاودانگی که ادامه ی همین حیات باشد ولی در این بین عقل نمی تواند به او کمک کند و به ایمان پناه می برد؛ اما ایمان وی از سنخ مذهبی نیست بلکه امید و انتظار است. او تنها خدا را ضامن بقا و نامیرایی انسان می داند و خدایی را می خواهد که در او امید ببندد نه به او ایمان بیاورد. ملاصدرا برای مسأله جاودانگی از اصل حرکت جوهری استفاده می کند. وی معتقد است که نفس جوهر است و دارای دو مرتبه وجودی و حادث به حدوث بدن است. روش وی تلفیقی از برهان و عرفان و وحی است. او بر اساس برهان های عقلی معتقد است که اولاً نفس با فساد بدن فاسد نمی گردد و ثانیاً نابودی نفس محال است و نفس تا ابد باقی می ماند. در ابتدای حدوث، وجودی جسمانی دارد ولی در اثر حرکت جوهری استکمال می یابد. از دیدگاه وی انسان به وسیله حرکت جوهری مراتب عالم را طی می کند و نهایتاً با عالم غیرمادی که فنا در آن راه ندارد، اتحاد یافته و جاودانه می گردد.

ترجمه ماشینی: تردیدی وجود ندارد که اکثر متفکرانی که معمولاً با سنت اگزیستانسیالیستی در ارتباط هستند، صرف نظر از آموزه های واقعی شان، به نوعی تحت تأثیر نوشته های کی یرکگور بوده اند. این تأثیر آنقدر زیاد است که می توان به انصاف بیان کرد که جنبش اگزیستانسیالیستی مسئول پیشرفت عمده در استقبال بین المللی کی یرکگور بود که در قرن بیستم اتفاق افتاد. در نوشته‌های کی‌یرکگور می‌توان مجموعه‌ای غنی از مفاهیمی مانند اضطراب، ناامیدی، آزادی، گناه، جمعیت، و بیماری را یافت که همگی در ادبیات اگزیستانسیالیستی به عنوان موتیف‌های استاندارد تبدیل شدند. سارتر نقش مهمی در تقدیس کردن کی یرکگور به عنوان یکی از پیشروان اگزیستانسیالیسم ایفا کرد. با این حال، پژوهشگران اخیر به استفاده ایدئولوژیک او از کی یرکگارد توجه کرده است. در واقع، به نظر می رسید که سارتر از کی یرکگور برای اهداف خود سوء استفاده می کند و سوء ظن به ارائه نادرست و تحریف، مفسران اخیر را بر آن داشته است تا به گذشته برگردند و رابطه پیچیده بین کی یرکگور و متفکران اگزیستانسیالیست را مورد بررسی قرار دهند. مقالات این جلد شامل چهره هایی از سنت های اگزیستانسیالیسم فرانسوی، آلمانی، اسپانیایی و روسی است. آنها استفاده غنی و متنوع از کی یرکگور توسط این متفکران متأخر را بررسی می کنند و مهمتر از همه، نقش ادعا شده او را در این جنبش روشنفکری معروف تحلیل انتقادی می کنند.

آگورا: در سیزدهمین فصل از نشست‌ها ی انجمن فلسفی‌ آگورا، به سعادت: از دوران باستان تا امروز، در نگاه مکاتب فلسفی و فیلسوفان دورانهای گوناگون، در ادیان و مذاهب و نیز بازتاب ایده سعادت در ادبیات و هنر خواهیم پرداخت. رامین جهانبگلو: سعادت اغلب به عنوان غایت نهایی زندگی انسان مطرح شده است. از این نظر، سعادت والاترین غایت است که از اهداف کوچک زندگی‌ (مثل ثروت و مقام) جداست. با این حال، هنگامی که به سعادت می‌‌اندیشیم، آنچه که در ذهن ما بیدار می‌‌شود، این فکر است که باید به برآورده کردن خواست‌ها و نیازها اندیشید. ولی‌ در واقع، رضایت کامل خواسته‌ها و ارضاء امیال الزاماً به معنای رسیدن به سعادت و خوشبختی‌ نیست. پس سعادت را چگونه باید توصیف کرد؟ آیا سعادت یک ناکجاآباد است؟ یا اینکه سعادت همانطور که فلاسفه ی یونان فکر می‌‌کردند، در فضیلت و در جستجو ی نیکی‌ و زیبایی‌ است. برخی‌ از فلاسفه (مثل اپیکوری‌ها) سعادت را در لذت می‌‌دیدند و برخی‌ مثل (رواقیون) سعادت را در صلح با جهان و جهان‌وطنی بودن می‌‌دانستند. ولی‌ شوپنهاور فیلسوفی است که سعادتمندی را در نفی اراده معطوف به حیات می‌‌بیند، و برای نیچه سعادت معنا ندارد مگر از طریق اثبات زندگی،‌ همچون جشن و سرمستی. و البته از نگاه ادیان ابراهیمی، سعادت، زندگی‌ ِ بعد از مرگ و رستگاری است. ولی‌ در دنیایی چون جهان امروز که همه چیز از ارزشی نسبی‌ برخوردار است و همگان معنای خود را از دست داده‌اند، آیا هنوز هم بحث در مورد سعادت ممکن است؟ این پرسشی است که خواهیم کوشید در میان پرسش‌ها ی دیگر در فصل جدید آگورا به آن بپردازیم.

داستان هابیل و قابیل در ادامه و کنار داستان آفرینش، یکی از اصلی و اصیل ترین اساطیر انسانی است که جریان روایت آن در حصار زمان و مکان خاص، متوقف نمانده و در سرشت و سرنوشت اعصار، ردپایی ژرف برجای نهاده است.مقاله پیش رو کوششی است برای بررسی داستان هابیل و قابیل در برخی از رمان های ایرانی و غیر ایرانی از جمله «هابیل»، «افسانه فلوت بداغ»، «سمفونی مردگان» و «فریدون سه پسر داشت»؛ و نیز بررسی تاثیر نوع ادبی رمان به عنوان قالب ادبی غالب در ادبیات این روزگار، با امکانات و ویژگی های خاص خود، در روند بازخوانی و بازآفرینی این اسطوره.