جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : پیشرفت تکنولوژیک در دنیای مدرن باعث بحث و گفتگو شده است. این بحث‌ها به جنبه‌های متعدد فناوری مربوط می‌شود: برای مثال، این تصور که فناوری خود اصلاح‌کننده است، و بحث اخلاقی در مورد اجرای برخی فناوری‌ها. در حالی که برخی از بحث ها فقط برای کسانی که دانش بسیار تخصصی دارند معنی می دهد، برخی دیگر به راحتی برای افراد غیرمتخصص قابل دسترسی است. به نظر می رسد تفکر فیلسوف مارتین هایدگر در مورد فناوری جایی در میانه این طیف قرار می گیرد، که هر دو تخصصی و در عین حال برای غیرفیلسوفان قابل دسترسی است. اثر نوآورانه مارتین هایدگر در سال 1927 با عنوان هستی و زمان، نوع خاصی از فلسفه او را به عنوان احیای توجه پیشا سقراطی به هستی شناسی، که او به لحاظ پدیدارشناسی انجام می دهد، نشان می دهد. به طور کلی این اثر به موضوعات مهم فلسفی می‌پردازد که هایدگر آن‌ها را نتیجه سنت فلسفی غرب در نادیده گرفتن هستی‌شناسی می‌داند. این پروژه اساسی همچنین برخی از تفکرات او را در مورد فناوری استوار می کند، همانطور که او سی سال بعد آن را در "مسئله مربوط به فناوری" بیان کرد. هایدگر در این مقاله بر اهمیت بررسی ماهیت فناوری استدلال می کند. به نظر من، موضع هایدگر بینش‌های منحصربه‌فرد و مهمی را در مورد ادبیات فناوری ارائه می‌کند، به‌ویژه که به تأثیر فناوری در دنیای مدرن و رابطه بین انسان و فناوری مربوط می‌شود. در این پایان نامه من برخی از ایده های اولیه هایدگری را شرح می دهم که اندیشه های بعدی او را بر فناوری پایه گذاری کردند و توجه ویژه ای به ساختار وجودی وجود-در-جهان داشتند. ادعای من این است که بودن در جهان نقش مهمی در آنچه هایدگر به عنوان خطر شدید فناوری می‌داند، ایفا می‌کند و از این رو توجه به آن می‌تواند به نشان دادن موضع هایدگر در مورد فناوری کمک کند

ترجمه ماشینی: کاترین زوکرت کار پنج شخصیت کلیدی فلسفی قرن نوزدهم و بیستم را از دریچه خوانش‌های کاملاً پست مدرن آنها از افلاطون بررسی می‌کند. او استدلال می کند که نیچه، هایدگر، گادامر، اشتراوس و دریدا، که متقاعد شده بودند که عقل گرایی مدرن امکانات خود را به پایان رسانده است، همگی به افلاطون روی آوردند تا شخصیت اصلی فلسفه را دوباره کشف کند و سنت غربی را به عنوان یک کل دوباره درک کند. کنار هم قرار دادن هنرمندانه زوکرت از این بدنه های فکری به ظاهر متفاوت، دیدگاهی همدیگر را ارائه می دهد، نه فقط از این متفکران منفرد، بلکه از چشم انداز گسترده پست مدرن نیز. نتیجه یک اثر درخشان است که دیدگاهی بدیع در رابطه بین سنت فلسفی غرب و شرکت پست مدرن در حال تکامل ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی: این ترجمه کامل از مقالات ماسائو آبه در مورد دوگن، هسته اصلی فلسفه و دین استاد ذن را بررسی می کند. این اثر شک تکوینی دوگن را در مورد مفهوم بیداری اولیه به عنوان مبنایی برای رویکرد منحصر به فرد او به عدم دوگانگی در آموزه های یگانگی عمل و دستیابی، وحدت موجودات و بودا-طبیعت، همزمانی زمان و ابدیت، و هویت مرگ و زندگی آبه همچنین مقایسات انتقادی و روشنگرانه ای از دوگن و متفکران مختلف بودایی و غربی، به ویژه شینران و هایدگر ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی : هستی و زمان هایدگر (BT) با استفاده تداعی کننده، خاص، اما بسیار عمدی از زبان مشخص می شود. این تز استدلال می کند که این به دلیل برداشتی از زبان است که از تعهدات کلی او به فلسفه پدیدارشناختی آگاه است و شایستگی چنین رویکردی را ارزیابی می کند. ویژگی پدیدارشناختی BT ابتدا در چارچوب تلاش هایدگر برای رادیکال کردن برنامه بنیادی تحقیقات منطقی هوسرل مورد بررسی قرار می گیرد. بخش مرکزی این امر، توسعه یک مفهوم پدیدارشناختی متمایز از مفاهیم فلسفی به عنوان نشانه رسمی توسط هایدگر بود. از آنجا که این اساس برداشت کلی هایدگر از زبان در BT را تشکیل می‌دهد، نشانه‌های رسمی با جزئیات مورد بررسی قرار می‌گیرند. مفهوم زبان و نقش روش شناختی آن در خود BT در این زمینه مورد بحث قرار می گیرد. پس از طرح کلی پرداختن به زبان در تحلیل دازاین، دیدگاه دوسوگرای هایدگر را در مورد استفاده روزمره از زبان بررسی می‌کنم و استدلال می‌کنم که این دوسوگرایی در تصور قبلی از نشانه‌های رسمی پیش‌بینی شده است. این نشان می‌دهد که استفاده روتین از زبان حالتی از درک را ایجاد می‌کند که با پوچی یا عدم آگاهی واقعی از موضوعات آن مشخص می‌شود. برای مقابله با این، هایدگر از توسعه مفاهیم مناسب و بیانگر روابط پدیداری که آنها به آن می پردازند، دفاع می کند. بنابراین استدلال می شود که حداقل برخی از ویژگی های خاص زبان در خود BT با انگیزه و نمونه هایی از این نوع مفهوم بیانی ارائه می شود. در نهایت، موفقیت این مفهوم از زبان در پرتو تعهد کلیدی آن به وفادار ماندن به پدیده ها به طور انتقادی ارزیابی می شود. به دنبال برخی ملاحظات کلی، مقایسه ای با دیدگاه های بعدی ویتگنشتاین در ارزیابی رفتار هایدگر با زبان روزمره به کار می رود. در نهایت، برخی از مشکلات ناشی از تلاش هایدگر برای حرکت فراتر از استفاده عادی به استفاده‌های «مناسب‌تر» از زبان پرداخته می‌شود.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه به بررسی نظریه های سارتر در مورد ماهیت و میزان آگاهی فرد از آگاهی های خود می پردازد، همانطور که این نظریه ها در نشریات فلسفی سارتر در دهه های 1930 و 1940 توضیح داده شده است. از نظر تفسیری، هدف این پایان‌نامه تبیین این نظریه‌ها و افشای دلایل سارتر برای اثبات آن‌ها است. از نظر فلسفی، هدف این پایان نامه ارزیابی آن نظریه ها در پس زمینه بحث فلسفی درباره خودآگاهی و کشف اینکه آیا سارتر سهم متمایز و ارزشمندی در این بحث دارد یا خیر. پایان نامه به سه بخش تقسیم می شود. مقدمه اساساً تفسیری است و اصطلاحاتی را که سارتر در نظریه‌های مورد بحث به کار می‌برد، روشن می‌کند. فصل 1 مربوط به آگاهی‌هایی است که سارتر ادعا می‌کند ما از آگاهی‌های کنونی خود داریم. فصل دوم مربوط به آگاهی‌هایی است که سارتر ادعا می‌کند می‌توانیم از آگاهی‌های قبلی داشته باشیم. در هر فصل، دیدگاه مورد بررسی، و دلایل سارتر برای داشتن آن، در پرتو مثال‌های تجربی، ملاحظات نظری و نظریه‌های اصلی رقیب، آشکار و ارزیابی می‌شود. نظرات سارتر با اشاره به تأثیراتی مانند دکارت، فروید، هوسرل، و هایدگر و متفکران معاصری مانند آرمسترانگ، چرچلندز، دنت و سرل مورد بحث قرار می گیرد. مناقشات تفسیری با ارجاع به بسیاری از ادبیات ثانویه مربوط به فلسفه سارتر مورد بحث قرار می گیرند. در مجموع، مشخص شد که سارتر گزارشی متمایز و منسجم از خودآگاهی ارائه می دهد. در فصل 1، مشخص شد که اگرچه سارتر نشان داده است که ما (تا حدی) از بسیاری از زندگی ذهنی فعلی خود آگاه هستیم، اما نشان نداده است که ما از کل زندگی ذهنی خود آگاه هستیم. در فصل 2، مشخص شد که نظریه سارتر مبنی بر اینکه انعکاس گاهی قابل اعتماد است، قابل تأیید یا ابطال نیست، اما با وجود این، بدتر از سایر نظریه‌های قابل اعتماد بودن بازتاب نیست.

هیدگر معتقد است الثیا نزد یونانیان به معنای ناپوشیدگی است که امری ذاتی برای موجودات است و به زبان شعر به بیان در می آید، اما افلاطون با قائل شدن به عالم مُثل، حقیقت را به مثابه مطابقت مطرح و آنرا به عقل انسانی منتقل کرد. به همین دلیل، حقیقت خصوصیت ذاتی اش را از دست داد و تبدیل به مطابق شناخت با متعلق خود و بنابراین دوگانگی های مرسوم فلسفه شد. ملاصدرا هر چند شباهت های بنیادین با هیدگر دارد، اما حقیقت را دارای معانی چندگانه ای می داند و در مرحله سوم تفکر فلسفی خویش با رسیدن به تشأن، با تفسیر خاصی که از فلسفه افلاطونی می کند دوگانگی های مرسوم فلسفه قبل از خودش را کنار می گذارد و به وحدت گرایی می رسد و حقیقت نزد افلاطون را امری دارای مراتب وجودی قلمداد و آنرا می پذیرد. در این مقاله با روش توصیفی- تحلیلی و با ابزار کتابخانه ای، ضمن نگاه کوتاه به حقیقت نزد افلاطون، به بررسی نگاه هیدگر و ملاصدرا و در نهایت استخراج انتقادات صدرایی به تفکر هیدگری درباب حقیقت خواهیم پرداخت.

در این پژوهش، فهم هرمنوتیک و ارتباطش با دور هرمنوتیکی، مورد بررسی قرار می گیرد. و از دغدغه های متفکران و فیلسوفان بوده است.از مباحث مهم هرمنوتیک، دور هرمنوتیکی است. این دور در هرمنوتیک فلاسفه ای مثل شلایرماخر، دیلتای و گادامر بیان شده است.دور هرمنوتیکی در هایدگر، بادازاین آغاز می شود.و شرطارتباط معنایی دازاین با جهان است.دور هرمنوتیکی از دیدگاه هایدگر، دور وجودی است. زیرا که با رشد وجود دازاین همراه است.به این ترتیب که هر فهم دازاین در وجودش تاثیر گذار است. هر فهم وجود دازاین را گسترش می دهد.و دازاین با وجود تحقق یافته که پیش فهم اوست، فهم بعدی را شکل می دهد. یعنی همواره میان پیش دانسته های دازاین و فهم او یک حلقه ی رفت و برگشتی قرار دارد.