جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مسئله اساسیِ این پژوهش بررسی و واکاویِ تعریفِ قصد/عمد در فلسفه‌ی دیویدسُن و صدرالمتألّهین و هدف از آن تمایزِ کُنشِ قصدی از غیرِقصدی است. روشن شدنِ ماهیّت این کُنش و تعریفِ دقیقِ آن، در حکمتِ عملی و علومی همچون فقه، حقوق و اخلاق حائزِ اهمیّت است؛ زیرا موضوعِ این علوم، کُنشِ قصدی یا همان عمل است. دیویدسُن قصد را یک حالتِ ذهنیِ مستقلّ نمی‌داند و آن را به علیّتِ باور و میل در نسبت با انجامِ یک عمل تحویل می‌کند؛ بنابراین یک فعل، قصدی است اگر و تنها اگر معلولِ میل و باورِ عامل باشد. صدرالمتألّهین نیز در بابِ قصد تحویل‌گراست امّا برخلافِ دیویدسُن کُنشِ قصدی را عملی ناشی از اراده و آگاهیِ مرتبه دوّمِ عامل به غرضِ فعل می‌داند. نتایجِ این پژوهش که بر اساسِ روشِ توصیفی - تحلیلی و از طریقِ تحلیلِ لوازمِ منطقیِ مفهومِ قصد به‌دست‌آمده‌است نشان می‌دهد تعریفِ دیویدسُن بخاطرِ اشکالاتی همچون عدمِ تحویلِ میل به اراده و اشکالِ انحراف در سلسله‌ی علّی مانعِ اغیار نیست؛ در نتیجه تعریفِ صدرالمتألّهین از قصد و کُنشِ قصدی قابلِ دفاع‌تر از تعریفِ وی است.

فیلسوف امریکایی مجموعه‌ایست از نه گفت‌و‌گو با برجسته‌ترین فیلسوفان امریکا در نیمهٔ دوم قرن بیستم: کواین، دیویدسون، پاتنم، نوزیک، دانتو، رورتی، کَوِل، مک‌اینتایر، و کوون. در این گفت‌و‌گوها با مهم‌ترین چهره‌های فلسفهٔ امریکا، جووانا برادوری کوشیده است تا طیف وسیعی از مباحث تاریخ اندیشهٔ امریکایی را بررسی کند. فیلسوف امریکایی را یکی از نخستین بررسی‌های انتقادی دربارهٔ پس‌زمینهٔ تاریخی و نهادیِ شکل‌دهندهٔ فلسفهٔ معاصر امریکا دانسته‌اند.

فیلسوف امریکایی مجموعه‌ایست از نه گفت‌و‌گو با برجسته‌ترین فیلسوفان امریکا در نیمهٔ دوم قرن بیستم: کواین، دیویدسون، پاتنم، نوزیک، دانتو، رورتی، کَوِل، مک‌اینتایر، و کوون. در این گفت‌و‌گوها با مهم‌ترین چهره‌های فلسفهٔ امریکا، جووانا برادوری کوشیده است تا طیف وسیعی از مباحث تاریخ اندیشهٔ امریکایی را بررسی کند. فیلسوف امریکایی را یکی از نخستین بررسی‌های انتقادی دربارهٔ پس‌زمینهٔ تاریخی و نهادیِ شکل‌دهندهٔ فلسفهٔ معاصر امریکا دانسته‌اند.

ترجمه ماشینی: پروفسور دونالد دیویدسون یکی از نوآورترین و تأثیرگذارترین فیلسوفان اخیر است. منظومه فکری او با بررسی موضوعات مختلف در فلسفه زبان، فلسفه ذهن و معرفت شناسی، با کاوش های او در ماهیت تفسیر و درک گفتار و رفتار دیگران متحد می شود. زبان، ذهن و معرفت شناسی همراه با مقدمه خود، با پیوستن به نویسندگان آمریکایی و اروپایی در مجموعه مقالاتی که برای اولین بار در اینجا منتشر می شود، موضع واحد دیویدسون را در قبال فلسفه بررسی می کند. نویسندگان موضوعات محوری در آخرین فلسفه دیویدسون را مورد بحث قرار می دهند: موضع کلی نگر حقیقت-نظری او نسبت به معنا و فهم، معرفت شناسی تفسیر و ترجمه، دیدگاه بیرونی در معرفت شناسی، رویکرد ضد دکارتی در حسابداری اقتدار اول شخص، تز مونیسم نابهنجار، و درک کل نگر از ذهن.

ترجمه ماشینی: این کتاب از سنت پدیدارشناختی هوسرل و هایدگر استفاده می‌کند تا بسط دیگری از تز جان مک داول ارائه کند که برای درک چگونگی ارتباط ذهنیت خودآگاه با جهان، ادراک باید به عنوان یک وحدت واقعی از خودانگیختگی درک شود. "مفهوم" و پذیرش ("شهود"). این توضیح بدیل اجازه می دهد تا نقد مک داول از دونالد دیویدسون روشن شود و مفهوم دیگری از تجربه ادراکی ایجاد شود که به ادعای مک داول مفهوم روشنی می دهد که ذهنیت خودآگاه ذاتاً با جهان خود در ارتباط است که شک و تردید در مورد دومی باید وجود داشته باشد. نامنسجم همچنین امکان توسعه نقد دقیق‌تر و تاریخی‌تری از متافیزیک را فراهم می‌کند که فرد را مجبور می‌کند تجربه ادراکی را به گونه‌ای تفسیر کند که نحوه تأثیر ذهنیت خودآگاه بر جهان را نادرست نشان دهد. این نشان می دهد که بسیاری از دیدگاه های فرافلسفی مک داول به طور ضمنی هوسرلی هستند و اگر مک داول آنها را بیشتر توسعه می داد، از فرافلسفه متناقضی که از ویتگنشتاین می پذیرد اجتناب می کرد. در نتیجه، ضعف مرکزی در موضع هوسرل را نشان می دهد که فرد را از هوسرل به هایدگر می برد. این کتاب با عباراتی نوشته شده است که برای فیلسوفان تحلیلی قابل دسترسی است و بنابراین آنها را قادر می سازد تا تفاوت های اصلی بین رویکردهای تحلیلی و پدیدارشناختی به نیت و خودآگاهی را ببینند.

ترجمه ماشینی : تز من تضاد آشکار بین یک اصل اصلی نظریه تفسیر دیویدسون را تحلیل می‌کند، یعنی. که نسبت دادن حالات ذهنی ما باید سوژه را حداکثر عقلانی جلوه دهد و زبان روانشناختی ما که به ما امکان می دهد حالت های باور غیرمنطقی مانند خودفریبی را به کسی نسبت دهیم. به گفته دیویدسون، خودفریبی شامل دو باور متناقض p و not-p است، جایی که not-p نتیجه یک عمل عمدی توسط عامل به منظور اجتناب از تشخیص آن p است. این تصور از خودفریبی باید توضیح دهد که چرا داشتن باورهای متناقض منجر به نفی یکی از آنها نمی شود. دیویدسون با معرفی مفهوم «مرز ذهنی» که محتوای باورهای متناقض را جدا می‌کند، به این مشکل می‌پردازد و در عین حال امکان تعامل علّی آنها را فراهم می‌کند. من استدلال می‌کنم که این خودفریبی را به یک «مصل کوتاه ذهنی» تقلیل می‌دهد و نمی‌تواند مفهوم عادی ما را از آن معنا کند. ارجاع دیویدسون به کنش عمدی مشکل دیگری ایجاد می کند: یک باور نادرست که عمداً ایجاد شده است فاقد ویژگی های مشخصه باورها است، هدف آنها حقیقت است. ناتوانی در توضیح خودفریبی به مشکل کلی تری در دیدگاه دیویدسون از ذهن اشاره می کند. برای توضیح رابطه بین استفاده‌های اول و سوم شخصی از اصطلاحات ذهنی، نظریه تفسیر دیویدسون باید برحسب «طرح تخیلی» درک شود. این یک مشکل اساسی را برجسته می کند: نظریه ای که تفسیر را برای تشکیل قلمرو ذهنی می گیرد، نمی تواند توضیح دهد که چگونه مفهوم خودفریبی می تواند به وجود آید. فصل آخر من منابع دشواری را تحلیل می‌کند: اگر هدف تفسیر، فرمول‌بندی «نظریه‌های کل» باشد، نمی‌تواند خودفریبی را معنا کند، که پیوندهای محلی دارد که به معنای محدود «عقلانی» اما در تصویر بزرگ‌تر غیرمنطقی است. برای انطباق با خودفریبی، نظریه تفسیر باید تفسیر را بر حسب پروژه های وابسته به علاقه و مناسبت تصور کند.

ترجمه ماشینی : هدف این پایان نامه بررسی امکان پذیری استدلال های متعالی با در نظر گرفتن پیش فرض های موجود در استفاده از این استدلال ها است. در فصل اول، بررسی کنید که یک «برهان استعلایی» شامل چه چیزی است. مشکلات معینی با مشخصات موجود چنین استدلال‌هایی شناسایی و مورد بحث قرار می‌گیرد تا توصیفی از این نوع استدلال ارائه شود. من نقش یک هدف ضد شکاکانه را در برداشت یک برهان متعالی می دانم و استدلال می کنم که این هدف عنصری از آن تصور نیست. شخصیت پردازی ارائه شده دو نوع مسئله ایجاد می کند. اولاً، متذکر می‌شویم که توصیف ارائه شده با توجه به نوع ضرورتی که در یک استدلال متعالی وجود دارد مبهم است. ثانیاً، پیش‌فرض‌های نظری خاصی که ممکن است بر اساس نوع استدلال مشخص شده لازم باشد، در مورد ماهیت یک اولویت و ماهیت ظرفیت‌های شناختی و مفهومی ما بیان می‌شوند. استدلال می‌شود که برای ارائه محتوا به این مفهوم از ضرورت و بررسی اینکه آیا پیش‌فرض‌های نظری مفروض در واقع ساخته شده‌اند یا خیر، استدلال‌های استعلایی خاص نیاز به بررسی دارد. برای این منظور، در فصل های دوم و سوم، به ترتیب، دو بحث استعلایی پارادایمیک، رد ایده آلیسم کانت و استدلال دیویدسون برای ماهیت واقعی باور را تفسیر و تحلیل می کنم، در فصل چهارم، نتایج این تحلیل ها گردآوری شده است. توصیفی از نوع ضرورت دخیل در یک برهان استعلایی صورت‌بندی و ارزیابی می‌شود، و مفهوم اولویتی که توسط چنین استدلال‌هایی پیش‌فرض شده است، بیان و ارزیابی می‌شود. همچنین استدلال می‌شود که استدلال‌های استعلایی به‌عنوان یک طبقه، غیرقابل تردید داشتن یا اعمال ظرفیت‌های شناختی و مفهومی ما را پیش‌فرض نمی‌گیرد، و در نتیجه، چنین استدلال‌هایی با انواع برداشت‌های ذهنی سازگار است. من نتیجه می‌گیرم که استدلال‌های استعلایی، حداقل با توجه به موضوعاتی که در اینجا مورد بررسی قرار می‌گیرند، ابزاری قابل قبول برای استدلال هستند.

ترجمه ماشینی : این تز در مورد بحث بیرونی- درونگرایانه در فلسفه ذهن است. اکسترنالیسم و ​​درونگرایی دو تز متضاد در مورد تشخص حالات ذهنی هستند. اکسترنالیسم این نظریه است که برخی حالات ذهنی وجود دارد که مستلزم وجود اشیایی است که بر آن ها جهت می گیرد یا اینکه محیط متفکر راهی خاص است. از سوی دیگر، درونگرایی تزی است که می گوید حالات روانی افراد به گونه ای است که هیچ رابطه فردی ضروری یا عمیقی بین وجود فرد در این گونه حالات و ماهیت محیط فیزیکی و اجتماعی فرد وجود ندارد. . در نتیجه، هیچ حالت ذهنی نمی تواند مستلزم وجود اشیایی باشد که حالات به سمت آنها هدایت می شوند، یا مستلزم این باشد که محیط به طریق خاصی است. یکی از نگرانی‌های مهم مرتبط با این بحث این است که به سختی می‌توان نقطه مشترکی بین درون‌گرایان و برون‌گرایان پیدا کرد تا بتوانیم بحث را معنا کنیم. داستان های زمین دوقلو در ابتدا برای ایجاد شهود در حمایت از بیرون گرایی استفاده می شد، اما این شهودها بحث برانگیز هستند. من پیشنهاد می‌کنم که طرف‌های متخاصم تعهدات دیگری داشته باشند که توضیح دهد چرا آنها موضع می‌گیرند. آن تعهدات دیگر مواردی هستند که باید مورد تردید قرار گیرند و از این رو راه حل یا حل این بحث تنها با زیر سوال بردن این تعهدات حاصل می شود. در این پایان نامه من از دو پیش فرضی که درون گرایان مطرح کرده اند صحبت می کنم. من با زیر سوال بردن این پیش فرض ها از بیرون گرایی دفاع می کنم. فصل اول پایان نامه بررسی مناظره و بررسی انگیزه هایی است که طرفین رقیب را برای حفظ مواضع خود سوق می دهد. نوع حمایتی که من از بیرون گرایی می کنم، حمایتی منفی است. این به شکل حمله ای به پیش فرض های زیر درونی گرا است: (الف) اگر سوژه نتواند بین آنها تمایز قائل شود، می توانیم دو حالت ذهنی را یکسان بدانیم (یعنی نوع یکسان). و (ب) ما می توانیم دو حالت ذهنی را یکسان در نظر بگیریم اگر رفتار یکسانی ایجاد کنند. فصل دوم حمله به پیش فرض اول است. استدلال می شود که مواردی از حالات ذهنی وجود دارد که در آن تفکیک ناپذیری ذهنی نمی تواند به عنوان شاهدی برای یکسانی در نظر گرفته شود. فصل سوم با نشان دادن این که مفهوم رفتاری که درونگرایان برای حفظ این پیش فرض از آن استفاده می کنند، با پیش فرض دوم مقابله می کند، یک مفهوم بسیار محدود از رفتار است. اما به نظر می رسد برون گرایی با مشکل علیت ذهنی مواجه است، بنابراین بر این اساس، فصل چهارم به این مشکل می پردازد. دیویدسون پاسخ روشنی به مسئله علیت ذهنی دارد و او نیز یک خارجی گرا است. و بنابراین دفاع واضحی از سازگاری علیت ذهنی و برونگرایی وجود دارد که من آن را تأیید می کنم.