جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

موقف ابن رشد الفلسفي من علم الكلام وأثره في الاتجاهات الفكرية الحديثة، پایان‌نامه کارشناسی ارشد رشته کلام سعید عبداللطیف فوده است که در دانشکده تحصیلات تکمیلی دانشگاه اردن در سال 1430ق/2009م، از آن دفاع کرده و در همان سال توسط انتشارات «دارالفتح»، آن را در قالب کتاب چاپ کرده است. این کتاب به زبان عربی است و نویسنده در آن به موضع فلسفی ابن رشد در مورد الهیات (علم کلام) و تأثیر وی بر گرایش‌های فکری جدید، پرداخته است. کتاب، حاوی تقدیریه، فهرست مطالب، خلاصه کتاب، مقدمه، مقدمه دکتر نبیل محمد عمری، مقدمه دکتر عزمی طه سید، بیان ابواب و فصول و محتوای مطالب شامل باب تمهیدی و دو باب اصلی (که هرکدام دارای فصول مختلفی هستند) و یک خاتمه است. ابن رشد، فیلسوفی است صاحب‌نظر که برخی از مردم با وی هم‌نظرند و برخی نه. این رساله در پی کشف ابعاد شیوه فکری وی از طریق نظرات و آثارش - مخصوصا در گرایش‌های فکری جدید - ‌است. نویسنده در این رساله برای رسیدن به این هدف، به شیوه تاریخی سیر کرده است و این کار را از خلال تحلیل زندگی و تاریخ فکری ابن رشد و بیان ارتباطات وی با شخصیت‌های مختلف زمانه‌اش و سختی‌هایی که متحمل شده، با بیان تحلیل و تعلیل اسباب آن و بیان آثار این سختی‌ها در شکل‌گیری شخصیت او، انجام داده است. نویسنده سپس به بیان نوع اندیشه ابن رشد، مخصوصا آن بخش که به شیوه کلامی وی تعلق دارد، می‌پردازد و این بخش را به این دلیل که موضوع این کتاب است، از لابه‌لای مطالعه مسائل الهیاتی و کلامی وی و مناقشه او با متکلمین انجام می‌دهد. او در این راستا می‌کوشد به تعلیل مواضع وی و تحلیل نظرات انتقادی‌اش و احکامی که به آنها رسیده و بیان اسبابی که باعث ترجیح در گزینش چنین حکمی شده، دست بیابد. وی سعی کرده اهم مسائلی را که ابن رشد – به‌ویژه در دو کتاب «مناهج الأدلة» و «فصل المقال» - ‌مطرح کرده، در این کتاب بیاورد. او علاوه بر «مناهج الأدلة» و «فصل المقال»، از کلام وی در علم الهی و «تهافت الفلاسفة» نیز در این راستا مدد گرفته است. بیان مختصری نیز در این کتاب از تأثیر ابن رشد بر فلاسفه و اندیشمندان غرب، به‌خصوص در قرون وسطی و آغاز دوره روشنگری اروپایی، صورت گرفته تا ارتباط میان اندیشمندان غربی و اسلامی (نهضت عرب) که مدعیات ابن رشد را اعاده کردند و در احیای فلسفه وی کوشیده‌اند، روشن شود. بعد از بیان این مطالب، سعید عبداللطیف فوده، در این کتاب به بیان اثر ابن رشد و فلسفه وی در اندیشمندان نهضت و اندیشمندان معاصر پرداخته است. وی این کار را از خلال ذکر مثال‌هایی برای این امر شامل مهم‌ترین حامیان و پیروان ابن رشد مانند فرح انطون و محمود قاسم، انجام می‌دهد و گرایش‌های فکری و مقاصد سیاسی و اجتماعی و دینی این دو را آشکار می‌سازد. وی همچنین ارتباط تنگاتنگ میان اینان و اندیشمندان روشنگر اروپایی و تأثیرپذیرفتنشان از آنان در بسیاری از جوانب، را بیان می‌نماید. او سپس توضیح می‌دهد که این مرحله، مقدمه حقیقی امتداد اثر ابن رشد به اندیشمندان معاصر است. به‌منظور بررسی میزان تأثیر دیدگاه‌های ابن رشد در جریان‌های فکری معاصر، متفکران مدرنیست معاصر به دو قسمت اصلی تقسیم شده‌اند؛ نویسنده، گروه اول را عدمیه (هیچ‌گرایی) یا عبثیه (پوچ‌گرایی) نام می‌نهد که مبتنی بر اندیشه پست‌مدرن است. وی دومین گروه را سکولار جزمی می‌نامد. او مهم‌ترین تمایزات این دو گرایش را بیان می‌کند و چگونگی اعتماد و تکیه این اندیشه‌ها بر ابن رشد را – چه در افکار و نتایج و چه در چیزی که آن را روح رشدیه می‌نامند - ‌توضیح می‌دهد. روح رشدیه در نظر اکثر آنها به این می‌انجامید که اکثرشان نتیجه بگیرند که این چیزی است که در این زمان به آنها سود می‌رساند؛ درحالی‌که آنان علنا نظرات ابن رشد را که برای آنها جنگید، ترک کرده و با این کار از ناحیه فکری از وی، گذر کردند. کلیت و شاکله بحث دراین کتاب، به این صورت است: نویسنده در باب تمهیدی و مقدماتی که بر اثر نوشته، با عنوان ابن رشد و علم کلام و فلسفه، در دو فصل به بحث می‌پردازد؛ فصل اول درباره زندگانی، شخصیت و دانش ابن رشد است و فصل دوم درباره تعریف علم کلام و فلسفه. مباحث این فصل در چهار مبحث ارائه می‌گردد که به‌ترتیب عبارت است از: تعریف علم کلام، تعریف فلسفه، فرق میان کلام و فلسفه و بیان نظر ابن رشد در فلسفه. او سپس به بیان مطالب کتاب در دو باب و یک خاتمه می‌پردازد. باب اول با عنوان «موقف ابن رشد الفلسفي من علم الكلام، عرض ونقد»، در سه فصل ارائه شده است. فصل اول آن درباره موضع ابن رشد نسبت به علم کلام در الهیات و نقد آن است. این فصل در پنج مبحث ارائه شده است. مبحث اول به بیان نظر ابن رشد در سببت و علیت و ردیه او بر متکلمین می‌پردازد. مبحث دوم نظر او در قانون تأویل را در تقارن با نظر متکلمین، بیان می‌دارد. در مبحث سوم، طریقه اثبات وجود الله تعالی نزد ابن رشد و نقد او بر ادله متکلمین بررسی می‌شود. مبحث چهارم، حاوی دیدگاه ابن رشد در مباحث تنزیهات و نقد او بر متکلمین است و مبحث پنجم، حاوی نظر او در صفات ثبوتی الله تعالی و نقدش بر متکلمان. فصل دوم، درباره افعال الهی و قضاء و قدر و عدل است. او این فصل را ضمن سه مبحث مطرح می‌کند: مبحث اول، درباره نظر ابن رشد درباره افعال الهی، مبحث دوم، درباره نظر او در عدل و جور و مبحث سوم، درباره نظر او در قضاء و قدر است. سومین فصل این باب، حاوی موضع ابن رشد نسبت به علم کلام در نبوات و بعثت و نقد آن است. این فصل در دو مبحث ارائه شده: مبحث اولش به بیان نظر ابن رشد درباره نبوات می‌پردازد و مبحث دوم، نظر او را درباره بعثت بیان می‌نماید. دومین باب از مباحث اصلی کتاب، با عنوان «تأثير موقف ابن رشد الفلسفي في الاتجاهات الفكرية الحديثة المختلفة» نیز در سه فصل مطرح شده است. فصل اول آن به تأثیر نظریات ابن رشد در اندیشمندان و فلاسفه در اروپای قرون وسطی می‌پردازد. این فصل ضمن سه مبحث ارائه شده که مبحث اول آن درباره دخول فلسفه ابن رشد به اروپا از طریق کتاب‌های وی و تلخیص‌ها و شروحش بر ارسطو است. دومین مبحث، به ذکر برخی از کسانی که – از نظر قبول یا رد - ‌در این دوره زمانی (قرون وسطی)، تحت تأثیر ابن رشد قرار گرفته‌‌اند، می‌پردازد. مبحث سوم، اهم مسائل متداول و منسوب به ابن رشد و مکتب رشدیه را بیان می‌نماید. دومین فصل، درباره تأثیر ابن رشد در اندیشمندان نهضت عربی (اسلامی) بحث می‌نماید. سعید عبداللطیف جوده، این فصل را ضمن دو مبحث مطرح کرده است: مبحث اول، درباره فرح انطون و جهات تأثرش از ابن رشد است و مبحث دوم نیز درباره شخصیت‌هایی است که از محمد عبده آغاز می‌شود و به محمود قاسم می‌رسد. فصل سوم از مبحث دوم کتاب، به بیان تأثیر ابن رشد در اندیشمندان مدرن و سکولارهای معاصر می‌پردازد. در مبحث اول این فصل، درباره مفهوم مدرنیته و سکولاریسم صحبت می‌شود و در دومین فصلش، گرایش‌های متفکران مدرنیته و اهداف عملی و علمی آنها، تبیین می‌گردد. نویسنده، پس از این مباحث، خاتمه‌ای نوشته و در آن نتایج و خلاصه مطالب کتاب را بیان کرده است.

از مهمترین مباحث فلسفه اسلامی مسئله نفس انسانی است به طوری که در طول تاریخ مسئله نفس ، کیفیت وجود نفس ، سؤال بسیاری از فلاسفه و اندیشمندان بوده است در این پایان نامه سعی برآن است تا شناخت جامعی در خصوص نفس و تأثیر آن در معاد شناسی ابن رشد صورت پذیرد ، ابن رشد فیلسوفی است که با تأثیرپذیری از سایر فلاسفه به خصوص ارسطو به این موضوع پرداخته و در این باره به دو شناخت متفاوت از نفس اشاره می نماید اول شناختی که در آثار فلسفی او برجا مانده و بیشتر معطوف به عقل هیولانی است و نفس در دیدگاه فلسفی او صورتی است برای بدن و با از بین رفتن بدن نفس نیز از بین خواهد رفت و تنها یکی از قوای نفس که عقل می باشد به عنوان موجودی مجرد دارای خلود می باشد ، ابن رشد برای نفس سه عقل هیولانی ،فعال و منفعل را قائل است که این عقول وسیله شناخت وتوانایی تجرید مفاهیم و تبدیل تجربه و حس را به معقولات دارند و تنها در بین این عقول عقل هیولانی است که دارای بقا می باشد و ابدی است و بعد از مرگ آدمی دارای وحدت برای تمامی نوع انسانی می باشد ، ابن رشد در آثار فلسفی خود و با توجه به نظریه وحدت عقل منکر معاد وبقای نفوس فردی گردیده و بالعکس در مجموعه آثار کلامی خود نظیر فصل المقال و الکشف به تأیید گفته های شریعت در خصوص معاد و بقای نفوس فردی می پردازد و بر تمامی مباحث شرع مقدس صحه می گذارد که به نوعی با توجه به این دو نگاه متفاوت به نفس در آثار فلسفی و کلامی خود در بحث معاد شناسی دچار ابهام و اضطراب گردیده است

یکی از مسائلی که برخی اندیشمندان در تفسیر آیات قرآن کریم مورد بررسی قرار داده اند، تأویل است. به دلیل کاربرد متعدد واژه تأویل در این کتاب مقدس، بابی در این مورد در آثار اندیشمندان مسلمان گشوده شد که اشتراکات و افتراقاتی به چشم می‌خورد. یکى از اندیشمندان اسلامی که با ترجمه و شرح آثار ارسطو تأثیر فراوانى در مغرب زمین گذاشته ابن رشد است. وی که به قلم فرسایی در پاسخ به غزالی مشهور است توانست خردورزی در متون مقدس را از راه‌های گوناگون مانند عقل و نصوص دینی مطرح نموده و یکی از نمونه‌های آن را تأویلات دینی معرفی می‌کند. در همان منطقه و مدتی اندک پس از ابن رشد، ابن عربی که اندیشه‌هایی بس عمیق و بنیادین در عرفان مطرح می‌کند نیز به تأویلات دینی توجه می‌کند. این نوشتار با روش توصیفی-تحلیلی در صدد است اندیشه‌های ابن رشد و ابن عربی درباره بایسته‌های اهل تأویل را مورد بررسی قرار دهد. یافته‌های بحث عبارت از اشتراک دیدگاه ابن رشد و ابن عربی درباره توجه به باطن برخی متون دینی که به واسطه اهل تأویل شکل می‌گیرد. اختلافاتی که در روش عقلی و شهودی آنان در تأویل وجود دارد. ابن رشد به فیلسوف به عنوان اهل تأویل اشاره دارد و ابن عربی به عارف به عنوان مصداقی جامع برای تأویل نمودن توجه می‌کند.

در آستانه عبور از فلسفه مدرسی، با یک دوره انتقال به نام رنسانس[1] مواجه می‌شویم. اگرچه کمتر به این دوره تاریخی در حیات فلسفی غرب پرداخته شده است، نقش فلاسفه مسلمان به ویژه ابن سینا و ابن رشد در تفکرات فلسفیِ این دوره، نقشی مهم و تأثیرگذار بوده است. تأثیر فلاسفه مسلمان بر حیات فلسفی غرب از بستر ترجمه‌ها و برداشت‌های فلاسفه و مدرسان مدرسی صورت پذیرفته است. در نتیجه گاهی اوقات سوءبرداشت‌هایی صورت گرفته است. نمونه‌ای از این سوءبرداشت‌ها را مشخصاً می‌توان در معانی حقیقت مضاعف[2] یافت. در این نوشتار با تحلیل معانی حقیقت مضاعف (تضاعف در عمل، معرفت، گفتار، نفس‌الامر)، به بررسی سه نفر از ابن رشدیان لاتین که تأثیر بیشتری بر فضای فکری زمان خود داشتند، می‌پردازیم. سپس پیامدهای ابن رشدیان لاتینی را در آستانه رنسانس بررسی خواهیم کرد.

نسبت میان عقل و شریعت یکی از بحث‌های مهم و مورد اختلاف اندیشمندان ادیان بوده است. پرسش اساسی این جستار عبارت است از «تاثیر ابن‌رشد بر ابن‌میمون در به‌کارگیری عقل در شریعت چگونه است؟» برخی از نکاتی که در این پژوهش بدان دست یافتیم حاکی از تاثیر عمیق ابن‌رشد بر ابن‌میمون در بحث عقل و شریعت می‌باشد. ابن‌رشد در فرازهای مختلفی از آثارش به خطرات عقل‌گرایی محض هشدار داده و به‌کارگیری آن را در شریعت محدود می‌کند. وی معتقد است عقل به تنهایی توان تاویل را نیز ندارد و باید به واسطه اهل‌شریعت با شرایطی که در دین تبیین شده انجام شود. ابن‌میمون نیز به مشروط بودن به‌کارگیری عقل در شریعت تصریح کرده و معتقد است کتاب مقدس یهودیّت موازین کاربرد عقل در شریعت را تعیین می‌نماید که به واسطه اهل شریعت صورت می‌گیرد. در تطبیق آرای ابن‌رشد و ابن‌میمون با دلائلی مواجه می‌شویم که به تاثیر ابن‌رشد بر ابن‌میمون در مسئله چگونگی کاربرد و محدودسازی عقل در شریعت تاکید دارد.