جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: یکی از برجسته ترین ضد فیلسوفان در تاریخ فلسفه، لودویگ ویتگنشتاین است. گفته می‌شود که او از خصومت نیچه با مسیحیت ناراحت شده است، نه واقعاً به این دلیل که او یک مسیحی بود. آلن بدیو استفاده ویتگنشتاین از «مسیحیت» را در اینجا به معنای زندگی یا حس جهان تفسیر می کند. بنابراین، آشفته شدن از خصومت نیچه با مسیحیت، با خصومت با معنای زندگی آشفته می شود. با این حال، Tractatus Logico-Philosophicus ویتگنشتاین معنای زندگی را غیرقابل توصیف می کند - که کنش ضدفلسفی و آرکی-زیبایی شناختی او را تشکیل می دهد. با این حال، بدیو عمدا این تحلیل را به Tractatus محدود می کند. او معتقد است که «تحقیقات فلسفی» اثری ناتمام و کار یک سوفسطایی است. ضد فلسفه در اثر اولی در اثر دوم وجود ندارد. با این حال، این مقاله استدلال می‌کند که بررسی‌های فلسفی معنای زندگی را نیز غیرقابل توصیف می‌کند و در نتیجه ادامه کنش آرکی-زیبایی‌شناختی ضدفلسفی Tractatus را تشکیل می‌دهد. به‌جای بیرون کشیدن معنای زندگی از معنادار از طریق تئوری تصویر، تحقیقات اکنون مرزهای حس را از طریق بازی زبانی محدود می‌کند. آنچه خارج از بازی زبانی غیرقابل وصف تلقی می شود - معنای زندگی، حس جهان - اکنون به نمایشی ناب محدود شده است.

ترجمه ماشینی: موتیف اصلی که در سراسر «نقطه مجازی آزادی» وجود دارد، تقابل با گفتمان آزادی، یا به‌طور مشخص‌تر، ایده‌آل نادرست تجاوزکارانه یک رهایی کامل است که هیچ محدودیتی نمی‌شناسد. به دور از ترسیم یک «موضوع آزادی» فرضی که ظاهراً یک بار برای همیشه بر بیگانگی غلبه می‌کند، هفت فصل کتاب کیزا به دنبال آشکار کردن خوانشی بدیع از همزمانی دیالکتیکی بین بی‌بیگانگی و از خودبیگانگی مجدد در سیاست، زیبایی‌شناسی و دین، با استفاده از روانکاوی به عنوان یک ابزار انتقادی ممتاز. موضوعات عبارتند از: حمله پیر پائولو پازولینی به انحطاط بصری و بیولوژیکی بدنها ناشی از مصرف گرایی «لیبرال» لذت جو، مذاکرات متناقض جورجیو آگامبن و اسلاوی ژیژک با سنت مسیحی «فقر» و «ناشایستگی» به عنوان رستگاری بالقوه، و ناتوانی آلن. بدیو در توسعه یک انسان شناسی فلسفی که بتواند سیاست منسجم رهایی را حفظ کند. این کتاب با ترسیم شخصیت حزبی به پایان می رسد، موضوعی که تصور تقاطعی بین اخلاق موقت و سیاست رادیکال را ممکن می سازد.

ترجمه ماشینی: «آلن بدیو: بین الهیات و ضد الهیات» یکی از اولین تحلیل های جامع را از رابطه بین فلسفه و الهیات بدیو ارائه می دهد. این مطالعه تحریک‌آمیز با بررسی طیف گسترده‌ای از نوشته‌های بدیو، بررسی می‌کند که چگونه فلسفه بدیو بر الهیات تکیه می‌کند، حتی اگر او خلاف آن را ادعا کند و فعالانه تلاش کند علیه الهیات کار کند. علی‌رغم پرسش‌های پیچیده‌ای که مورد بحث قرار گرفت - از هستی‌شناسی، نظریه حقیقت و موضوع، فلسفه و شرایط آن، و ضد فلسفه - این کتاب مروری روشن و قابل دسترس از مضامین الهیاتی، مذهبی و کتاب مقدسی را ارائه می‌کند که به فلسفه بدیو جان می‌بخشد.

نگاه‌های متفاوتی وجود دارد دربارۀ ماهیت فلسفۀ تحلیلی و این که دقیقاً چه کسی یک فیلسوف تحلیلیِ واقعی به شمار می‌آید. اگر دقیق‌تر نگاه کنیم، دوگانۀ تحلیلی-قاره‌ای مسلماً مشکل‌ساز است. همان‌طور که برنارد ویلیامز اشاره کرده‌است، تقسیم فلسفه به تحلیلی و قاره‌ای یک دسته‌بندی عجیب و بدون معیار واحد است. فلسفۀ تحلیلی را سنتی می‌دانند که از یک طرف از فرگه و از طرف دیگر از مور و راسل شروع شده ‌است و در کشورهای انگلیسی‌زبان رواج و غلبه دارد. پارادایم فلسفۀ تحلیلی از یک طرف پوزیتیویسم منطقی حلقۀ وین و به طور عام‌تر تجربه‌گرایی منطقی است که از دل آن برخاسته‌ است و از طرف دیگر فلسفۀ تحلیل زبانی که در کمبریج و آکسفورد رایج بوده و خویشاوند آن است.

نویسنده در این کتاب متفکرانی را که بیشترین تأثیر را بر گرایشات چپ نو داشته‌اند، موضوع بررسی خویش قرار داده است. پرسش اصلی او در این کتاب این است که چپ امروز چه معنا و چه وضعی دارد، و از 1989 و فروپاشی شوروی تاکنون، چه مسیری را طی کرده تا به این وضع کنونی برسد. او در تلاش برای پاسخ دادن به این پرسش، و از طریق باز بررسی آراء متفکرانی چون ای.پی.تامپسن، پری اندرسون، اریک هابز بوم، رونالد دوورکین، ژان پل سارتر، میشل فوکو، لوئی آلتوسر، ژک لکان، ژک دریدا، آلن بدیو، تئودور آدورنو، یورگن هابرماس، آنتونیو گرامشی، گئورگ لوکاچ، ادوارد سعید، و اسلاوی ژیژک، شرح می‌دهد که چطور چپ نو آرمان طبقه کارگر را فروگذاشته و زنان، هم‌جنس خواهان و مهاجران را دغدغه خودش قرار داده است.

اگرچه بسیاری قرن حاضررا دوران مرگ مابعدالطبیعه و هستی شناسی شمرده و از پایان فلسفه سخن گفته اند، اما آلن بدیو از معدود چهره های بلند آوازه معاصر است که فلسفه را نه در بستر مرگ، که در حیاتی تمام عیار می داند.او هستی شناسی را با ریاضیات گره می زند.به باور وی، اندیشه و هستی هم ارز با یکدیگر اند و این مدعا چنان در چارچوب فکری او ریشه دوانده است که بنا به اذعان بسیاری، مهم ترین اثر فلسفی درقرن بیستم را پس از هستی و زمان، باید شاهکار فلسفی و در حقیقت هستی شناختی وی با نام هستی و رخداد دانست.بدیو جامه ای بدیع بر قامت بظاهر خمیده هستی شناسی پوشانیده است ودر اعلانی بنیادین، هستی شناسی را همان ریاضیات می خواند، هستی شناسی بدیو تفاوت هایی آشکار با قسم بنیادین در هایدگر ، ونیز قسم حیات گرایانه در دلوز دارد و از این جهت، وی خود را از دو فیلسوف برجسته قرن متمایز می سازد وحتی برخلاف این هردو، رویکردی افلاطون گرایانه اتخاذ می نماید تا بتواند ایده های افلاطونی را در چارچوب نظریه مجموعه، سامانی تازه بدهد و بدین قرار، اصول موضوعه نظریه مجموعه در نگاه او، ایده هایی هستی شناختی اند که هستی را تنها در قالب آنها می توان بیان نمود.هستی از نظر بدیو کثرت محض است.کثرتی که هیچگونه وحدتی در آن راه ندارد.در این پایان نامه سعی بر آن بوده است که با بررسی مفاهیم کلیدی در اندیشه این فیلسوف، به جایگاه ریاضیات، نیستی، رخداد، فرانمایی، بازنمایی، کثرت، و وضعیت در برساخت یک هستی شناسی ریاضیاتی بپردازیم و نیز نگاهی بر تشابهات و تفاوت های اندیشه بدیو با سه فیلسوف بزرگ یعنی هایدگر، دلوز، و کانت داشته باشیم تا از این طریق، امکان غور بیشتر در آراء وی میسر گردد.

در این مقاله بعد از بیان دیدگاه آلن بدیو در خصوص جایگاه هنر به عنوان یکی از شرایط فلسفه، نسبت خاص فلسفۀ او را با هنر مورد ارزیابی قرار خواهیم داد. بررسی نوع مواجهۀ او با آثار هنری و شعری تردیدهایی را در خصوص اهمیت و جایگاه واقعی هنر بما هو هنر در دستگاه فلسفی او پدید می­آورد. این تردیدها به برانگیخته شدن انتقادات و دفاعیاتی از سوی منتقدان و شارحان نیز منجر شده است. این مقاله با بررسی گسترۀ معتنابهی از متون و دیدگاه­های بدیو دربارۀ این مسئله و از جمله با بررسی مدعای بدیو در خصوص اخذ مفهوم «رخداد» از شعر استفان مالارمه، استدلال­هایی را ارائه خواهد کرد که نشان می­دهند جایگاه عملی و حقیقی هنر در فلسفۀ بدیو به هیچ وجه آن جایگاه اساسی و غیر قابل حذفی که ادعا می­شود نیست، بلکه بسیار کمتر از آن، در حد یک تفنن فلسفی است که مقولات و مفاهیم ازپیش‌ساخته و پرداخته‌شده را در آثاری که ملاک مشخصی برای گزینش­ آن‌ها وجود ندارد، یافته و عرضه می­کند. ممکن است فلسفۀ بدیو «دربارۀ» هنر حرف­های بسیار جدی برای گفتن داشته باشد، اما نقش هنر در شکل­گیری این فلسفه به هیچ وجه حتی نزدیک به یک «شرط» هم نیست.

فلسفه و الهیات سیاسی معاصر از جنبه‌های مختلف به خوانش دوباره‌ی پل رسول دست زده‌اند. اما نزد بدیو این توجه در مواجهه با وضعیت بیمار فلسفه‌ی معاصر و تبدیل شدن آن به سفسطه صورت می‌گیرد و پل به‌عنوان پادفیلسوف، الگوی فلسفه وکسی که به پرسش معاصر از «شرایط تحقق یک تکینگی کلی» پاسخ می‌دهد، برای بدیو اهمیت می‌یابد. در این مقاله چرایی و چگونگی اهمیت پل برای بدیو مورد بررسی قرار می‌گیرد و با تأمل در جزئیات خوانش بدیو از پل(بازفعال‌کردن پل) رهیافت بدیو به مسائل و اهداف فلسفه‌ی رخداد آشکار می‌شود. بدین‌ترتیب توجه بر تفسیر پل به‌عنوان بخشی از پروژه‌ی فلسفی رخداد بدیو مسیر فهم اندیشه‌ی بدیو را هموار می‌کند. از سویی دیگر با این نمونه از تاریخ مسیحی روشن می‌شود که چگونه بدیو حقیقت را به سیاست پیوند می‌زند و فیگور سیاسی رخداد را بازآفرینی می‌کند.در پایان انتقاداتی که به خوانش بدیو از پل قدیس وارد شده و بیشتر از جانب الهی‌دانان است، مورد بررسی قرار گرفته و به آن‌ها پاسخ داده می‌شود.