جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : سؤال مطرح شده این است: در پی «تشکیل» ازفلسفه قاره ای (از نیچه و هایدگر تا دریداو فوکو) و "عمل گرایی" انگلیسی-آمریکایی فلسفه (از جیمز و دیویی تا رورتی)، چه نوع ژانری از نوشتن فلسفه است؟ تاریخ گزینشی به روایت می شود اتحاد بین سفسطه و بلاغت سنتی را نشان می دهد (از گورجیاس و پروتاگوراس تا سیسرو و کوئینتیلیان)؛ بین بلاغت و پراگماتیسم کلاسیک آمریکایی (پیرس، جیمز و دیویی)؛ بین پراگماتیسم معاصر (رورتی) و فلسفه قاره ای معاصر (دریدا); و بین نقد ادبی معاصر (ماهی) و «پست مدرن» زیبایی شناسی پیشنهاد شده است که این اتحادها یک منسجم را تشکیل دهند روایتی که نمونه ای از نزدیک شدن به یکدیگر است زیبایی شناسی گفتارها و متون خود فلسفه. این است استدلال کرد که پیامد این تغییر، از خواندن فلسفه است به عنوان پایه ای برای تحقیقات دیگر موسسات فرهنگ به خواندن آن را به عنوان بلاغت، این است که ژانر فلسفه را به عنوان یک هنر، به عنوان مجموعه ای از متن هایی که به کثرت گفتمان های نسبیتی کمک می کند که ما برای اهداف حیاتی خاص می سازیم: ساخته شده نه به عنوان آینه حقیقت، بلکه به عنوان اجتماعی مفید و متقاعد کننده درام ها

بر طبق نظر رورتی، مشکل اصلی سنت فلسفی ما این تصور افلاطونی است که انسان دارای ذات شیشه‌ای است که به وسیله آن جهان اطرافمان را منعکس می‌سازیم و این نگاه به انسان، منجر به دوگانگی ذهن‌ و عین و در نهایت جدایی انسان از جهان می‌شود. پژوهش حاضر با روش توصیفی و تحلیل محتوا به این مسئله می­پردازد که ماهیت انسان و جهان در اندیشه رورتی چگونه توصیف می‌شود که منجر به یگانه­انگاری می‌شود و نقد ملاصدرا بر ­این نگاه براساس چه مبانی است. یافته‌های پژوهش حاکی از آن است که در فیزیکالیسم غیرتقلیل­گرای رورتی، تمام خطوط فیمابین انسان و جهان حذف و فقط رابطه عّلی بین آنها برقرار می‌شود، اما ملاصدرا دوآلیسم جسم و نفس را نمی‌پذیرد و قائل به نوعی رابطه وجودی انسان با عالم است که نفس چیزی جز بدن به کمال رسیده نیست و بدن مرتبه نازل نفس می‌باشد.

ترجمه ماشینی : در این مطالعه من استدلال می‌کنم که فلسفه ضد بازنمودگرایی ریچارد رورتی از این باور نادرست ناشی می‌شود که رئالیست‌ها مجبورند استدلال کنند که ما به یک شکل واحد و انحصاری «آینه‌مانند» برای تسخیر واقعیت نیاز داریم. من استدلال می کنم که رورتی این واقعیت را درک نمی کند که واقع گرایان مجبور نیستند واقعیت را به طور مطلق با یک بازنمایی آینه مانند خاص از آن شناسایی کنند و همچنین نباید طعمه تمایز شیطانی بین واقعیت و راه های مختلفی که ما آن را بازنمایی می کنیم شوند. . من استدلال می کنم که ما نیازی به پیوند واقع گرایی با نوعی مطلق گرایی که رورتی آن را با آن مرتبط می کند، نداریم. برای نشان دادن این موضوع، تلاش رورتی را به چالش می کشم که ادعا کند نیچه نیز رئالیسم را رد می کند و دیدگاه گرایی نیچه را شکلی از رئالیسم تفسیر می کند. من همچنین ضد بازنمایی رورتی را در چارچوب فلسفه سیاسی او به چالش می کشم. برای انجام این کار، نقشی را که رورتی در مدینه فاضله لیبرال خود با بررسی آثار سیلویا پلات و تونی هریسون به شاعر می‌دهد، ارزیابی می‌کنم. من همچنین در مورد مواضع مختلفی که هیلاری پاتنم اتخاذ کرده است به منظور بررسی احتمالات مختلف در درون رئالیسم و ​​بازنمودگرایی بحث می کنم. نتیجه می‌گیرم که رئالیسم درونی پاتنام بیش از حد به رورتی می‌پذیرد و رئالیسم بیرونی قبلی او جایگزین بهتری است.

ترجمه ماشینی: ریچارد رورتی در محافل فلسفی جریان اصلی چیزی شبیه به یک منحوس در نظر گرفته می شود. او که توسط برخی از برجسته‌ترین فیلسوفان قرن بیستم تربیت شده، یکی از قوی‌ترین منتقدان سنت فلسفی است. کتاب‌های رورتی در طول سال‌ها تردید جدی در مورد جاه‌طلبی‌های فلسفی ایجاد کرده‌اند، مانند اینکه آیا ما می‌توانیم تعاریف عمیق و بدون مناقشه از عدالت، حقیقت و دانش ارائه کنیم. او همچنین این پرسش را مطرح کرده است که آیا منطقی است که بپرسیم آیا باورهایی که داریم، به نوعی عمیق، با «جهان واقعی» مطابقت دارد یا خیر. رورتی معتقد است به جای تلاش برای حل مسائل عمیق فلسفی، باید توجه خود را به مسائل اجتماعی معطوف کنیم که به طور کلی به عنوان "همبستگی فزاینده" تصور می شود. در این کتاب، G. Elijah Dann نوشته‌های رورتی را جدی می‌گیرد و نشان می‌دهد که چگونه برخلاف آنچه بسیاری از فیلسوفان معتقدند، او در واقع به تقویت و جان بخشیدن به فلسفه دین و فرصت‌های پیشرفت اخلاقی کمک می‌کند. دان در ادامه به بررسی فرااخلاقی و بررسی های رورتی می پردازد. مقاله معروف رورتی، «مذهب به عنوان محفظه گفتگو»، نشان می‌دهد که چگونه تمایز خصوصی/عمومی، اگرچه به خوبی جای گرفته است، نیاز به تعدیل دارد. برخلاف نظر رورتی مبنی بر اینکه ارزش‌های دینی باید در قلمرو خصوصی باقی بمانند، دان معتقد است که ارزش‌های دینی می‌توانند نقش مهمی را در میدان عمومی ایفا کنند، البته از طریق «ترجمه» به اصطلاحات سکولار. در نهایت این کتاب به بررسی چگونگی شکل دادن تاریخ علایق فلسفی به علایق الهیاتی می پردازد و دان به افکار اخیر رورتی در مورد دین، به ویژه در بحث او با فیلسوف ایتالیایی جیانی واتیمو نگاه می کند.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه به پرسش بحث برانگیز «چرخش» دینی یا الهیاتی در آثار بعدی دریدا می پردازد. با تأکید بر قوام کار دریدا و اهمیت حالت و ژانر، بازاندیشی الحادی دریدا در مورد خدا را در نظر می‌گیرم و بررسی می‌کنم که چگونه رابطه بین خدا و نوشتار پیکربندی اخلاق، سیاست و دین را در آثار بعدی او تعیین می‌کند. این پایان نامه از چهار فصل تشکیل شده است که هر فصل بر شیوه متفاوتی از گفتمان تمرکز دارد. فصل اول، اعتراف، «دوباره خوانی» دریدا را در «تحلیل» دنبال می‌کند و استدلال می‌کند که هم اقتصادهای سازنده ساختار، سوژه و خدا را زیر و رو می‌کند، و هم به اتحاد ساختارشکنی با «نوشته‌ای آتیتیک» اعتراف می‌کند که خدا و سوبژکتیویته را از طریق غیرت بازاندیشی می‌کند. -هویت. این فصل به طور مختصر به «Envois» می پردازد تا پیامدهای سیاسی اعتراف را در نظر بگیرد. فصل دوم و سوم به رابطه بین ساختارشکنی و الهیات منفی می پردازد. اولین مورد، دیالوگ، استدلال می‌کند که حالت دیالوگ ساختارشکنی را تعریف می‌کند، و هماهنگی بین کارهای اولیه و بعدی دریدا را تضمین می‌کند و ادعاهای «چرخش» را رد می‌کند. با خواندن «Saufle nom (Post Scriptum)» استدلال می‌کنم که ماهیت گفت‌وگوی متن، «پس‌نوشته‌ای» را قادر می‌سازد که مفاهیم غیر هستی‌شناسی از خدا را بیان می‌کند و به مفاهیم سیاسی ساختارشکنی اشاره می‌کند. فصل سوم، سکوت، به بررسی این موضوع می‌پردازد. پیوند بین خدا و زبان، با این استدلال که دریدا از سکوت نسبی‌گرایانه یا زبانی به‌عنوان راهی برای شهادت خدای زبان‌شناختی حمایت می‌کند، و با این وجود، به تنش باقی‌مانده در کار دریدا بین تکینگی تعهد دینی و جهانی بودن اخلاق اشاره می‌کند. فصل آخر، عقل، «ایمان و دانش: دو منبع «دین» در حدود عقل تنها» را می‌خواند و هم وابستگی متقابل عقل و دین و هم «روشنگری آینده» را تحلیل می‌کند و استدلال می‌کند که غفلت متن از مسئله خدا تنش بین امر خصوصی و عمومی یا سیاسی ایجاد می کند.با ارزیابی تصویر ریچارد رورتی از این تنش، استدلال می کنم که با پیوند دموکراسی و فضای عمومی برداشت دریدا از ادبیات با تکینگی و پنهان کاری این دوگانگی را به چالش می کشد. در پایان، در پایان، مفهوم غیر یکسان و غیر حاکم خدا را که از این متون برمی‌آید، تکرار می‌کنم و بر اهمیت آن برای هرگونه ارزیابی از اخلاق و سیاست ساختارشکنی تأکید می‌کنم.

ترجمه ماشینی: در بسیاری از قرن بیستم، بسیاری از فیلسوفان انگلیسی-آمریکایی از سه تز حمایت کردند - یکی در مورد واقعیت، یکی در مورد حقیقت، و دیگری در مورد دانش بشری - که در مجموع، بحث هایی را در معرفت شناسی مطرح کردند. اولین مورد واقع‌گرایی بود: این دیدگاه عامیانه که جهان اشیاء فیزیکی مستقل از اندیشه یا زبان انسان وجود دارد. دوم تئوری مطابقت صدق بود که بر اساس آن گزاره ها یا باورهای واقعی آنهایی هستند که به درستی شکل جهان را نشان می دهند. سومین مبناگرایی بود: این دیدگاه که دانش ما از جهان، مانند یک بنا، باید بر پایه‌های محکمی باشد (یعنی بر باورهایی که توجیه آنها به هیچ اعتقاد دیگری بستگی ندارد). با این حال، در دو دهه اخیر، یک جنبش رادیکال ضد معرفت شناسی به رهبری فیلسوف با نفوذ آمریکایی، ریچارد رورتی، طرفداران هر سه تز را در حالت تدافعی قرار داده است. علاوه بر این، رورتی بارها ادعا کرده است که مخالفت او با اصول معرفت شناسی سنتی از سنت بزرگ پراگماتیسم (به ویژه از ویلیام جیمز و جان دیویی) الهام می گیرد. نقد موسوم به «نئوپراگماتیست» از معرفت شناسی سنتی کاملاً قانع کننده نیست؛ دوم اینکه رورتی گناهکار است که نام پراگماتیسم را بیهوده برده است، زیرا تفاوت های اساسی و گسترده ای بین نئوپراگماتیسم و ​​پراگماتیسم کلاسیک وجود دارد. جیمز و دیویی: انواع پراگماتیسم جایگاه خود را در خط مقدم ادبیات مربوط به این حیاتی ترین بخش میراث فلسفی آمریکا خواهد گرفت.

ترجمه ماشینی: امید امروزی برای دستیابی به معرفت کاملاً عقلانی و عینی از بین رفته است که باعث خوشحالی برخی و نگرانی برخی دیگر شده است. تلاش فلسفه برای دیدن واقعیت با دید خدایی به طور فزاینده ای بعید یا نامطلوب تلقی می شود، اما اکنون که پروژه مدرن در خطر است، چه چیزی این خلاء را پر می کند؟ Through a Glass Darkly اندیشه ریچارد رورتی و برنارد لونرگان را در مورد امکان دانش بدون دید خدا بررسی می کند. رورتی، یکی از تأثیرگذارترین متفکران معاصر، اقتضای مطلق همه راه حل ها و شهودهای فلسفی را افشا می کند. رورتی بدون ادعای دانش عینی به نظمی لیبرال که ریشه در امید و همبستگی دارد، امیدوار است تا آرزوهای بی حاصل برای حقیقت. لونرگان که پیوسته از ما می‌خواهد به آنچه که واقعاً انجام می‌دهیم توجه کنیم، وقتی تلاش می‌کنیم بدانیم، در شکنندگی آگاهی، پایه‌ای متوسط ​​اما تغییرناپذیر برای دانش بشری را کشف می‌کند. بر خلاف اشکال ساده لوحانه رئالیسم، پاسخ لونرگان به شک رورتی فرار ناقص رورتی از اضطراب دکارتی را آشکار می کند. چرخش لونرگان به این موضوع به‌طور رادیکالی‌تر فریب یقین را می‌شکند و لونرگان، نه رورتی را به عنوان متفکر انتگرال پست مدرن نشان می‌دهد.

ترجمه ماشینی: نگاهی به فوکو در پرتو آثار فیلسوفان قاره ای و آمریکایی، به ویژه نیچه، هابرماس، دلوز، ریچارد رورتی، برنارد ویلیامز، و ایان هکینگ، تبارشناسی به مثابه نقد نشان می دهد که تبارشناسی فلسفی نه تنها شامل نقد مدرنیته، بلکه دگرگونی آن نیز می شود. کالین کوپمن تبارشناسی را به عنوان یک سنت فلسفی و روشی برای درک تاریخ پیچیده شرایط اجتماعی و فرهنگی کنونی ما درگیر می کند. او توضیح می‌دهد که چگونه درک ما از فوکو می‌تواند از گفت‌وگوی سازنده با متحدان فلسفی برای پیشبرد تبارشناسی فوکو یک گام به جلوتر و ارائه ابزاری برای پرداختن به حل‌ناپذیرترین مشکلات معاصر ما سود ببرد.

ریچارد رورتی؛ فیلسوف معاصر آمریکایی, محور فلسفه خود را چالش و ستیز با سنت فلسفی غرب که به زعم او فلسفه‌ای معرفت‌شناسی محور است. قرار داده است. به باور او نظریه بازنمایی» محور چنین فلسفه‌ای است و رورتی با یک رویکرد پراگماتیسمی به رد و طعن این تئوری می‌پردازد. به زعم وی، دکارت اولین کسی بود که در دوران مدرن با مطرح کردن مسئله ذهن /عین، یک فلسفه معرفت‌شناسی محور را بنیان نهاد. فیلسوفان پس از او عمدتا تحت تاثیر ویء مسئله ذهن/ عین و متعاقبا تئوری بازنمایی را اساس فلسفه خود قرار داده‌اند. رورتی با تاثیرپذیری از فیلسوفانی چون ویتگنشتاین» هایدگر و دیویی بر آن است که مسئله ذهن را به کلی باید از فلسفه کنار گذاشت. رورتی در تقابل با سنت فلسفی غرب که بر پایه معرفت‌شناسی بنیان نهاده شده است. از نوع دیگری از فلسفه تحت نام فلسفه پرورش‌گر سخن می‌گوید. فلسفه‌ای که به زعم وی اسیر و دربند تئوری بازنمایی نیست.