جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

کتاب «مسیرة الزمان حتی صاحب الزمان علیه السلام» نوشته بلال نعیم می باشد. اثری که دکتر بلال نعیم آن را به غایت روان و منظم و شیوا نوشته است و عموم مباحث مانند سلسله‌ای به هم مرتبطند و با سرفصل‌های فراوان، بدون این که باعث ملال خاطر خواننده شود، او را به سر منزل مقصود می‌رساند. در این کتاب نویسنده تلاش کرده تا از نقطه عطف مهم جدایی دو برادر؛ یعنی هابیل و قابیل سخن خود را آغاز کند و با بررسی سیر زمان کندوکاو در سنّت‌ها، ضمن بر شمردن سایر نقاط عطف‌ها به ضرورت جریان مقدس ظهور و قیام حضرت الزمان علیه السلام می‌رسد. از همان ابتدای ورود حضرت آدم علیه السلام و حوا بر زمین، درگیری و اختلاف بین ایشان و ابلیس آغاز شد و این اختلاف بین فرزندان آدم و ابلیس تا روز معلوم ادامه دارد، همان روزی که ابلیس به دست حضرت مهدی علیه السلام از بین برود. در این کتاب علاوه بر بررسی این موضوع به موضوعاتی چون: فلسفه غیبت امام مهدی علیه‌السلام، نقش زمینه‌سازان برای ظهور، فلسفه نشانه‌های ظهور و تقسیم آنها و حوادث زمان ظهور و رویدادهای پس از آن می‌پردازد.

فرائد فوائد الفكر فى الامام المهدى المنتظر، معروف به «فرائد فوائد الفكر» اثر شيخ مرعى بن يوسف المقدس الحنبلى است كه به زبان عربى و در يك جلد، تألیف شده است. نگارنده روايات و اخبار پراكنده و راجح درباره مهدويت را از محدثين و علماى بزرگ نقل كرده و درصدد جمع آن‌ها برآمده است. وى مى‌گويد: اين عبارات را به بهترين نظم و ترتيب كنار هم نگاشتم. اين كتابى است كه از لحاظ ترتيب زيباى مطالب و نقل صحيح آن‌ها، نظير ندارد. مطالب كتاب در هفت باب جمع‌آورى شده است. هر يك از ابواب، با گروهى از روايات شروع شده و در ادامه، مؤلف به بررسى آن‌ها مى‌پردازد و در صورت اختلاف، نظر خود را بيان كرده و ادله آن را مورد بحث قرار مى‌دهد. نگارنده در باب اول، حقيقت ظهور حضرت مهدى عليه‌السلام را بيان كرده و در باب دوم و سوم، نام و اوصاف و علامات ظهور آن بزرگوار را بيان مى‌كند. در باب چهارم، چگونگى بيعت و محل آن مورد بحث و بررسى قرار گرفته و محل خروج آن حضرت نيز بيان مى‌شود. باب پنجم، درباره فتنه‌هاى قبل و بعد از ظهور و باب ششم، در همراهى حضرت عيسى عليه‌السلام با آن بزرگوار است. نويسنده در باب هفتم، كتاب پيرامون وفات و مدت حكومت آن حضرت، روايات را دسته بندى كرده و ارائه مى‌دهد. محقق اين مجموعه در ابتداى كتاب، مباحث تمهيدى به صورت پراكنده و شبهاتى مرتبط با مهدويت را طرح كرده و به آن‌ها پاسخ داده است. در حقيقت نيمى از كتاب، اضافاتى است كه او به مطالب نگارنده افزوده است. محقق، درصدد حل مساله مهدويت برآمده و سعى مى‌كند از خلال روايات شيعه و سنى، حقيقت مهدويت را به دست بياورد. او معتقد است كه شيعه از راه اعتدال خارج شده. گروهى از آن‌ها به قدرى اين مسأله را انكار كرده‌اند كه حتى احاديث صحيح را نيز رد كرده‌اند و گروه ديگر نيز آن قدر در اثبات اين مسأله، مبالغه كرده‌اند كه احاديث موضوع و حكايات جعلى را نيز قبول كرده‌اند. در اين ميان، اهل سنت نيز بين دو گروه صدق و كذب سرگردان و حيران ماندند تا جايى كه دامنه اين اختلاف و شبهه به كتاب‌ها، مجلات و... رسيد. محقق اين اثر، ادعا مى‌كند كه كتاب حاضر، مباحث بيهوده و كهنه ندارد و وقت مخاطب را ضايع نمى‌كند. او معتقد است كه هر تأليفى بايد، نكته‌اى جديد را به مخاطب القاء كند.

بحث از جامعه آرماني بشر، قدمتي ديرينه دارد و دست يابي به جامعه اي عاري از هرگونه ظلم و ستم و ناعدالتي، همواره آرمان و آرزوي ديرينه بشر بوده است. اين جامعه آرماني، در آموزه هاي اديان الهي، جامعه آخر زمان و موعود است كه از آن به آرمان شهر بشر تعبير شده است. دين مبين اسلام، به عنوان كامل ترين دين كه در بعد اجتماعي به آن جامعه آرماني و آرمان شهر مورد انتظار ختم خواهد شد، در آموزه هاي خود مباني انسان شناسي آن را مشخص نموده است. از اين رو مسئله اين مقاله آن است كه مباني انسان شناسانه آرمان شهر مهدوي در آموزه هاي قرآن كريم كدام اند؟ از ديدگاه قرآن كريم، از جمله مهم ترين مباني انسان شناسي آرمان شهر مهدوي عبارتند از «معرفت و شهود به عنوان فلسفه وجودي حيات اجتماعي»، «دو ساحتي بودن حقيقت جامعه»، «تعقل و تكامل عقول و خردمندي اجتماعي»، «وجود تفاوت هاي فردي و اجتماعي »، «كرامت انساني و حقوق بشر» و « اراده، اختيار و آزادي انسان».

پيامبر اكرم(ص) شناخت امام را همواره از مهم ترين و بارزترين نشانه هاي ايمان و فقدان آن را هم رديف كفر مي دانستند، لذا بيان نشانه هاي درست امام زمان(ع) را وجه همت خود قرار داده از آغازين ايام تثبيت حكومت محمدي(ص) بر آن تاكيد ورزيدند، به طوري كه جمع قابل توجهي از علماي اهل سنت به احاديث «مهدي» اذعان و بر تواتر آنها اعتراف نموده اند. در مقابل عده كمي از كج انديشان در مقابل روايات فراوان، به جعل، تحريف وتصحيف آنها پرداخته اند و گروهي هم به اين روايات ساختگي اعتماد نموده، ديدگاه شيعه را_ به زعم خود_ تخطئه نمودند. مقاله حاضر به روش توصيفي_ اسنادي با رويكردي تحليلي بر آن است تا با بررسي روايات رسيده از طريق ابن مسعود وابوالطفيل، بررسي رجالي راويان حديث «اسمه اسمي و اسم ابيه اسم ابي» و تحليل گونه هاي مختلف حديثي، نشان دهد كه: اين حديث در مصادر معتبر اهل سنت (حدود25منبع) بدون زيادت و تنها به صورت «اسمه اسمي» نقل شده است و با احاديث بسيار ديگري كه مهدي را فرزند امام حسن عسكري(ع) مي داند مغايرت ندارد. مطابق گزارش تاريخي اهل سنت عبدالله منصور با ديدن اين روايات نام فرزند خود را مهدي گذاشت. وي و يارانش كوشيدند با افزودن اضافه «و اسم ابيه اسم ابي» به روايات پيامبر(ص)، قيام خود را چون حادثه اي از پيش تاييد شده و از زبان رسول خدا(ص) تلقي كنند. در بحث سندي نيز مشخص مي شود كه اين گونه احاديث داراي سند صحيحي نبوده و برخي محققين اهل سنت نيز به اين امر و زيادت غيرمعقول «واسم ابيه اسم ابي» اذعان نموده اند.