جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : پایان نامه من به بررسی رابطه بین سیاسی الهیات و زمانمندی در ساختار نظام جهانی استعماری-سرمایه داری از قرن پانزدهم تا قرن نوزدهم می پردازد. نظام‌های جهانی و رویکردهای پسااستعماری به گسترش استعماری اغلب پرسش‌های الهیات را به ویژگی گفتمانی ایجاد تفاوت از طریق چارچوب دوتایی خود/دیگری به منظور توجیه اراده به قدرت، قلمرو و انباشت سرمایه کاهش داده‌اند. پایان نامه من استدلال می کند که سنت معرفتی تئوسنتیکی قیاس پذیری و شباهت های ساختار یافته توسط صورت بندی های زمانی الهیاتی، نقش بزرگی در گسترش استعمار ایفا کرده است و می توان با به کارگیری مفهوم استعماری استعماری برای نشان دادن چگونگی شکل گیری الاهیات، اقتصاد سیاسی و فلسفه نقاط متکثر را بهتر درک کرد. اعلامیه برای تشکیل نظام جهانی استعماری-سرمایه داری. آنچه در این پروژه متمایز است این است که من نظریه سیستم های جهانی، نظریه پسااستعماری و دیدگاه های سیاسی الهیاتی را تحت یک رویکرد استعماری دور هم جمع می کنم تا اهمیت معرفت شناسی را در استقرار یک نظام سلسله مراتبی جهانی که دانش، کیهان شناسی و کیهان شناسی غربی را تولید و مکان یابی می کند، برجسته کنم. معنویت بر اشکال غیر غربی بنابراین، این پایان‌نامه خط سیری روش‌شناختی را ترسیم می‌کند که از انباشت سرمایه‌داری، گسترش استعماری و تسخیر، تفسیر الهیاتی را به ماتریالیستی تبدیل نمی‌کند. در عوض، من به دنبال توصیف چگونگی آمیختگی سرمایه، استعمار و الهیات هستم، مذاکره و بیان آنها به شیوه‌های اغلب متناقض از طریق نوشته‌های جان لاک، ژان ژاک روسو و چارلز داروین.

ترجمه ماشینی: روشنگری اروپایی که به شدت عقلانی بود، شاهد تولد جامعه و اندیشه مدرن غربی بود. عقل مقدس بود و برای اولین بار، باورها و نهادهای دینی در معرض انتقاد گسترده بودند. در این کتاب پیشگامانه، زیاد المارصافی این حکمت پذیرفته شده را به چالش می کشد و استدلال می کند که مذهب هنوز در آن دوران بسیار تأثیرگذار بوده است. اما دین مورد بحث مسیحیت نبود - اسلام بود. المارصافی با ترسیم تاریخ ترجمه‌های قرآن در اروپا در قرن هجدهم و اوایل قرن نوزدهم نشان می‌دهد که تعدادی از شخصیت‌های کلیدی روشنگری - از جمله ولتر، روسو، گوته و ناپلئون - هم از قرآن الهام گرفته‌اند و هم ایده‌های خود را. این اثر شفاف و مستدل، که اسلام را در قلب روشنگری اروپایی بحث برانگیز قرار می‌دهد، دریچه‌ای ارزشمند به تعامل شرق و غرب در این دوره محوری در تاریخ بشر است. زیاد المرسفی، مدرس ارشد گروه انگلیسی و ادبیات مرتبط در دانشگاه یورک، انگلستان است.

ترجمه ماشینی: قرارداد اجتماعی روسو معیاری در فلسفه سیاسی است و از زمان انتشارش بر اندیشه اخلاقی و سیاسی تأثیر گذاشته است. روسو و قرارداد اجتماعی معرفی و ارزیابی می کند:*زندگی روسو و پیشینه قرارداد اجتماعی*ایده ها و استدلال های قرارداد اجتماعی*اهمیت مستمر روسو برای سیاست و فلسفه روسو و قرارداد اجتماعی خواندنی ضروری برای همه دانشجویان فلسفه و سیاست، و هر کسی که برای اولین بار به روسو می آید

شباهت مفهوم «طبیعت» در دیدگاه روسو با مفهوم «فطرت» در دیدگاه اسلامی، برخی را به یکی انگاشتن این دو سوق داده است. به نظر می‌آيد میان این دو به‌رغم شباهت‌‌ها، تفاوت‌های جدی نیز وجود دارد. مقاله حاضر با بررسی تطبیقی مفهوم «طبیعت» در رساله «امیل» روسو با مفهوم «فطرت» در دیدگاه آیت‌الله شاه‌آبادی، بر آن است تا وجوه اشتراک و افتراق میان دو مفهوم مذکور را با استفاده از روش تحلیل مفهومی و با بهره از رویکرد تطبیقی تبیین نماید. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که روسو، در همه آثار خود، از جمله رساله «امیل»، بر سرشت مشترک انسانی تأکید دارد. او با روش تجربی، تاریخی و عقلی با اثبات پیشینی طبیعت انسانی، دو وجه حیوانی و فراحیوانی را مورد توجه قرار می‌دهد. با این همه، او با لحاظ انسان به‌عنوان جزئی از عالم طبیعت و به‌تبع رویکرد طبیعت‌گرایانه خود، جنبه حیوانی طبیعت مشترک را به‌طور پررنگ‌تری مورد تأکید قرار می‌دهد. او به ویژگی‌های طبیعت مشترک انسانی همچون «نیکی، قانون‌مندی و همگانی بودن، بالقوه بودن بخشی از گرایش‌ها و ادراک‌ها» توجه دارد و به نظم و ترتیب در فعلیت یافتن آن‌ها تأکید می‌نماید. از نظر روسو، اصل طبیعت امری غیراکتسابی است که البته به آموزش و پرورش توسط انسان‌های دیگر نیاز دارد؛ از این رو می‌توان ثابت بودن هسته طبیعت و تغییر بخش‌هایی از آن را پذیرفت که به «طبیعت ثانویه» منتهی می‌شود. از مقایسه تطبیقی مفهوم و ویژگی‌های طبیعت انسانی در دیدگاه روسو با آنچه آیت‌الله شاه‌آبادی با روش‌های عقلی، نقلی و تفسیری در باب فطرت به آن پرداخته است، چنین حاصل می‌شود که به‌رغم اشتراکات ظاهری، تا حد قابل‌تأملی معنای طبیعت روسویی در فطرت با دیدگاه وی فاصله دارد. البته با توجه به توسعه معنایی طبیعت انسان در نگاه روسو، بخش‌های مشترک و مشابهی را میان آن‌ها می‌توان یافت، اما در ویژگی‌هایی مهمی همچون «معصوم از خطا بودن، جهت‌گیری الهی و توحیدی داشتن و همچنین فراغت از تبدیل و تغییر» اختلافات جدی میان دیدگاه روسو و آیت‌الله شاه‌آبادی نمایان می‌گردد.

ژان‌ژاک روسو در تعدادی از آثار خود همچون گفتار دربارۀ هنرها و علوم و نامه به دالامبر دربارۀ تئاتر، برخلاف جریان غالب و روح زمانۀ خود، انتقادی از هنرها و به‌ویژه هنر تئاتر ارائه کرد که در اساس، مبتنی بر نقد افلاطونی هنر در رسالۀ جمهوری بود. مقالۀ حاضر پس از موجه‌ساختن این نکته که نقد روسو را می­توان همچون بازآفرینی نقد افلاطونی هنر در قرن هیجدهم به شمار آورد، می­کوشد تا نشان دهد نقد روسو علاوه بر اهمیت فی­نفسه، می­تواند اهمیت ویژه‌ای در دستیابی به تفسیری تازه از نقد افلاطونی هنر داشته باشد. روسو با کاربست ایده­های اساسی افلاطون در نقد هنر زمانۀ خود، نقد افلاطونی هنر را از چارچوب متافیزیک خاص افلاطون جدا کرده و با آشکار ساختن هستۀ جاودانۀ آن، امکان پذیرش و فهم عام­تری به آن بخشیده است. در تفسیر روسویی از دیدگاه افلاطون، تمایز سه‌گانۀ ایده، واقعیت و تقلید به تمایز دوگانۀ واقعیت و تصویر فروکاسته می‌شود و محل اصلی نقد نیز این نکته است که هنر، یا به‌طور خاص تقلید هنری، با حائل‌ساختن تصویری که دارای بار عاطفی بیگانه است میان مخاطب و واقعیت، موجب ازبین‌رفتن ادراک اصیل چیزها می­شود و این امر به‌نوبۀ خود موجب ازدست‌رفتن اصالت عواطف و در نتیجه برهم‌خوردن تعادل اخلاقی خواهد شد.