جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در تفسیرهای دانشگاهی یک یا دو نگرش کلی نسبت به فلسفه ی دریدا وجود دارد. اغلب او را ناقد سنت متافیزیک غربی می دانند. امّا در نظر برخی، دریدا حداکثر یک نظریه پرداز در حوزه ی ادبیات و نقد هنری است و کار او خالی از سویه های عملی و سیاسی می باشد . در این نگرش ها سخنی از فلسفه ی دینی دریدا نیست. کمتر مفسری است که به اهمیت نگرش الهیاتی او نگاه جامعی انداخته باشد. هدف پژوهش حاضر آن است که حضور پرسش های دینی را در آثار دریدا جستجو کند و نشان دهد بخشی از تفکر او پی رنگی الهیاتی دارد. به این منظور در این پایان نامه پس از ارائه ی مقدمه ای در فلسفه ی دینی دریدا، ترجمه ی دو رساله از نوشته های او در زمینه ی فلسفه ی دین ارائه می شود. این دو رساله عبارت اند از رساله ی «ایمان و دانش» و رساله ی «برج های بابل» که فصل اول و دوم کتاب «کنش های دین» را تشکیل می دهند.رساله ی «ایمان و دانش» اولین بار در سال 1996 به فرانسه چاپ و در سال 1998 به انگلیسی برگردانده شد. دریدا در فوریه 1994 دریدا به کنفرانسی در جزیره ی کاپری در ایتالیا دعوت شد تا در خصوص ماهیّت و نقش دین در جهان امروز صحبت کند. عنوان اصلی کنفرانس کاپری «بازگشت دین» بود. «ایمان و دانش» در واقع متن سخنرانی است که در این کنفرانس ایراد شد و بعد ها توسط خود دریدا همراه با تصحیح ها و اضافاتی اساسی، در غالب یک رساله، به چاپ رسید. رساله ی «برج های بابل» اولین بار در سال 1980 به فرانسه منتشر و در سال 1985 به انگلیسی ترجمه شد. دریدا در رساله ی «برج های بابل» سعی دارد با خواندن مقاله ی «وظیفه ی مترجم» اثر والتر بنیامین، نظریه ی خود در ترجمه ناپذیر بودن زبان دین را ارائه دهد.

خانه ها و موزه ها راویان مشترکی از جنس خاطره اند. بر خلاف سناریو ی هویّت مدرن که بدن را عاری از هرگونه خاطره ی فضایی می خواهد، فضا سازی در خانه ها به مثابه موزه ها مستعد گشایشی جهانی می باشند. این فضا مندی، حرکتی در"آستانه" است، با این قیاس که کاربران در یک موزه، انرژی ترکیب شده با فضای درونی موزه را امتداد می دهند. موزه بالذّات، آستانه است. امّا ما در خانه ها ساکن می شویم. این چالش، اغلب در موضوعات مهّم علوم انسانی با عنصری از جنس خاطره عجین می شود که در بسیاری از خاطرات، غیاب، عنصری برانگیزاننده است تا هر وقت که بتوان بازیافته و به گونه ای دگر باز-ساخته شوند. این باز-بینی در بناهای ترجمانی، با این فرض که اتمام بخشی از ناتمام های"دیگری"اند، در بستر تجارب متناقضِ فرهنگ و زبان بر ما حادث می شوند. دیگری می تواند همان مکانیّت فرهنگی باشد. واکاویِ تئوری ترجمه می تواند به بنیان نظریه های انتقادی در جامعه معماری، میان رشته با تخصص دقیق فلسفی، وسعت فهم دهد. هدف از انجام این پژوهش، به روش ساختارگشایی دریدایی، قیاس تحلیلی یک متن اصیل و ترجمه شده با محوریت زبانشناسی است. با این نگاه که هر بنای معماری می تواند یک متن نوشته شده باشد. حال با این سوال که آیا فرایند باز-سازی در معماری می تواند ترجمه ای از زبان متنیِ معماری شمرده شود؟ ریشه شناسی خاطره از نقطه نظر پل ریکور، والتر بنیامین و روش نقد ژاک دریدا بر نظریات او ادامه دهنده بحث می باشد.