جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : تیلور (علوم انسانی و دین، کالج ویلیامز، ماساچوست) این دو فیلسوف را بر اساس این تصور که تمام فلسفه مدرن بین قطب های اندیشه آنها قرار دارد، تجدید نظر می کند. او یک مقدمه جدید به نسخه اصلی 1980 اضافه کرده است.

ترجمه ماشینی : هگل در تأثیرگذارترین فصل مهم‌ترین اثر فلسفی‌اش، یعنی پدیدارشناسی روح، این ادعاهای محوری و خلع سلاح‌کننده را مطرح می‌کند که «خودآگاهی خود میل است» و این که «ارضاء» خود را تنها در خودآگاهی دیگری به دست می‌آورد. هگل در مورد خودآگاهی، تفسیر جدیدی از این ادعاهای انقلابی ارائه می‌کند که ریشه‌های آن‌ها را در فلسفه کانت جستجو می‌کند و ارتباط مستمر آنها را با تفکر معاصر نشان می‌دهد. همانطور که رابرت پیپین نشان می دهد، هگل استدلال می کند که ما باید روایت کانت از ماهیت خودآگاه آگاهی را به عنوان ادعایی در فلسفه عملی درک کنیم، و بنابراین ما به دیدگاه های کاملاً متفاوتی از احساسات انسانی، شرایط شناخت ما از جهان، و ماهیت اجتماعی ذهنیت و هنجارگرایی. پیپین توضیح می‌دهد که چرا این فصل از پدیدارشناسی هگل را باید به‌عنوان پایه‌ی فلسفه قاره‌ای بسیار متأخر و سنت‌های مارکسیستی، نئومارکسیستی و نظریه انتقادی در نظر گرفت. او همچنین تفسیر خود از اظهارات هگل را با تفاسیر تأثیرگذار فصلی که فیلسوفان جان مک داول و رابرت براندوم ارائه کرده‌اند، مقایسه می‌کند.

ترجمه ماشینی : این به ضعف زمانه ما تعلق دارد که نمی توانیم عظمت، بی اندازه ادعاهای روح بشری را تحمل کنیم، در برابر آنها احساس له شدن کنیم، و از آنها بی حال بگریزیم. (سخنرانی های هگل در تاریخ فلسفه، ج 2، ص 10) آیا امروزه آشکارتر می شود که متفکران دوران پس از هگل قادر به تحمل عظمت، بی اندازه ادعاهای انسان نبوده اند. روح'؟ آیا عصر ما دوران فلسفه «دلسوخته» است؟ این جلد به مناسبت 200 سال از انتشار «پدیدارشناسی روح» به این سؤالات از طریق رویارویی مجدد با اندیشه هگل می پردازد. این کتاب شامل مشارکت‌هایی از: H. S. Harris، John W. Burbidge، Paul Redding، Angelica Nuzzo، David Grey Carlson، Simon Lumsden، Karin de Boer، David Rose، Andrew Haas، Toula Nicolacopoulos، George Vassilacopoulos، Jorge Armando Reyes Escobar، Maria J است. بینتی، وندل کیسنر، پل اشتون و رابرت سینربرینک.

ترجمه ماشینی : انتقاد عمده به فلسفه هگل این است که از درک تجربه بدن ناتوان است. در این کتاب، جان راسون نشان می‌دهد که در واقع یک فلسفه تجسم مستتر در پدیدارشناسی روح هگل وجود دارد. راسون استدلال می کند که هگل نه تنها بدن را مورد توجه قرار داده است، بلکه این کار را به گونه ای انجام داده است که هم کار مدرن در مورد تجسم و هم رویکرد به بدن را که در فلسفه یونان باستان یافت می شود یکپارچه می کند. اگرچه راسون از دیدگاه معاصر به پدیدارشناسی هگل می پردازد، او هم این دیدگاه و هم آثار هگل را در یک سنت کلاسیک قرار می دهد. راسون با استفاده از اصطلاحات ارسطویی "طبیعت" و "عادت" به تمایز کلاسیک بین طبیعت زیستی و "طبیعت دوم" فرهنگی اشاره می کند. این ماهیت دوم است که در خوانش راسون از هگل، تجسم واقعی بین الاذهانی انسانی را تشکیل می دهد. رشد روح، همانطور که توسط هگل ترسیم شده است، در اینجا به عنوان فرآیندی تعبیر می شود که به وسیله آن خود تجسمی برای خود در مجموعه ای از نهادهای اجتماعی و سیاسی ایجاد می کند که در آن می تواند نیازهای عقلانی خود را بشناسد و ارضا کند. راسون با این استدلال نتیجه می‌گیرد که خودبیانگری و خودتفسیر نیازهای نهایی روح انسان است و میزان برآورده شدن این نیازها معیار نهایی کفایت نهادهایی است که زندگی انسان را تجسم می‌دهند. پیوند با کلاسیک گرایی - به خودی خود سهمی جدی در تاریخ فلسفه - یک نقطه عالی برای دسترسی به سیستم هگلی را فراهم می کند. کار راسون، که خواندن جالبی برای هر محقق هگلی است، مقدمه ای محکم و قابل اعتماد برای مطالعه هگل ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی : این شاهکار کوتاه در فلسفه قرن بیستم، هم تفسیر مجدد عمده ای از هگل و هم بینشی از تکامل نظریه انتقادی آدورنو ارائه می دهد. مطالعه اول بر رابطه عقل، فرد و جامعه در هگل متمرکز است و از او در برابر این انتقاد دفاع می کند که او صرفاً مدافع جامعه بورژوایی است. پژوهش دوم محتوای تجربی ایده آلیسم هگل را با در نظر گرفتن مفهوم تجربه در رابطه با بی واسطه بودن، واقعیت تجربی، علم و جامعه بررسی می کند. مطالعه سوم، «اسکوتینوس»، مقاله ای غیرمعمول و جذاب است که در آن آدورنو افکار خود را درباره درک هگل بیان می کند. در تأملات او که از تجربه تدریس او در دانشگاه گوته فرانکفورت سرچشمه می‌گیرد، سؤالات تفسیر متنی و فلسفی در هم تنیده شده است. نجات ارزش حقیقت کار هگل موضوع تکراری نظریه انتقادی مکتب فرانکفورت است، و هیچ کجا این موضوع وجود ندارد. هدف با بینش بیشتری نسبت به این سه مطالعه دنبال شد. مشکل اصلی آدورنو برای خود این است که چگونه هگل را به گونه‌ای بخواند که هم اثر و هم زمینه تاریخی آن را درک کند، در نتیجه اجازه می‌دهد نتیجه‌گیری شود که ممکن است در ظاهر دقیقاً با آنچه هگل نوشته است مخالف باشد، اما با این وجود چنین است. ، معتبر به عنوان حقیقت فعلی اثر. بسط و بسط این روش تفسیری، یک دیالکتیک منفی، هدف اساسی آدورنو بود. تلاش‌های آدورنو برای نجات همزمانی اندیشه‌های هگل بخشی از پاسخ او به شبکه کنترل اجتماعی فشرده‌تر پس از جنگ جهانی دوم است. در این زمینه، کار او به تلاش‌های بسیار متفاوتی برای تضعیف تفکر واقعی‌شده توسط نظریه‌پردازان مختلف فرانسوی مربوط می‌شود. توسعه مداوم آنچه آدورنو آن را "جهان تحت مدیریت" می نامد، تنها اهمیت تلاش های او را افزایش داده است.

چکیده ماشینی: در این تحلیل دقیق تاریخی، لوئر خوانش‌های سنتی را به چالش می‌کشد که دو تن از مهم‌ترین متفکران ایده‌آلیسم آلمانی را به کاریکاتورهای متضاد تقلیل داده‌اند: هگل، نظام‌گرای سازش‌ناپذیر که نسبت به تازگی و اقتضای زندگی انسانی نابینا است و شلینگ، متفکر پروتایی که به هر نوع شارلاتانگری شبه علمی کشیده شده است. این کتاب با گردآوری پژوهش‌های اخیری که به‌تازگی به مرکزیت شلینگ در سرنگونی متافیزیک و گشودگی هگل در برابر تنوع و نوآوری پی می‌برد، نشان می‌دهد که می‌توان هر دو متفکر را به عنوان مشارکت‌کننده در پروژه کانتی برای نشان دادن ضرورت مطلق و محدودیت‌های آن خواند. دلیل. لوئر در خوانش متونی که زندگی هر متفکری را در بر می‌گیرد نشان می‌دهد که جان بخشیدن به بسیاری از پرشورترین آثار هگل و شلینگ، تشخیص آن‌ها از نیاز نه به قانون‌گذاری عقل و نه به سرنگونی آن، بلکه به «تعلیق» آن است. تمایل مادام‌العمر آنها برای بازنگری در تعاریف عقل و گزارش‌هایشان از نقش آن در فلسفه، به این بحث‌ها سرزندگی و عمقی می‌بخشد که تعداد کمی در تاریخ فلسفه می‌توانند با آن برابری کنند.