جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : هگل در پدیدارشناسی روح خود - در مقایسه با بسیار زیاد پیچیدگی کل کار - به نحوی تا حدی پنهان به هسته رسمی چیزی که او به عنوان دیالکتیک تصور می کند، به ویژه به عنوان جنبش دیالکتیکی اشاره می کند. این حرکت به شکل یک بررسی شکی است که ادعاهای آگاهی در اختیار داشتن دانش را آزمایش می کند. چنان‌که هگل نشان می‌دهد، چنین ادعایی به سطوح مختلف شناختی آگاهی - که با یقین حسی شروع می‌شود و با معرفت مطلق ختم می‌شود- مقید است. نحوه معاینه دقیقاً با سطوح هوشیاری مطابقت دارد. اما در راه رسیدن به معرفت مطلق، امتحان، متناسب با قصد شکاکانه خود، با اشکال غیرواقعی معرفتی که با علم مطلق متفاوت است مواجه می‌شود. هر تست شک که با شکلی غیرواقعی از دانش مواجه می‌شود، لزوماً نتیجه آن چیزی نیست که حاصل می‌شود، نتیجه‌ای که حاوی آن چیزی است که شکل‌های غیرصحیح دانش پیش گفته به هر حال صادق است. در مقاله زیر نشان داده می‌شود که این هسته شکل حرکت دیالکتیکی در صورت اعمال به گام مشابه، آزمون را می‌پذیرد. پرش از یقین نفسانی به ادراک. اگر تفاسیر و تحلیل‌های زیر به اندازه کافی خوب پایه‌گذاری شده باشند، می‌توان اطمینان داشت که تفسیرها و تحلیل‌های «تجربه‌های آگاهی» بیشتر در همین راستا می‌تواند مثمر ثمر باشد. برناردو فرو: دیالکتیک هگل چقدر افلاطونی است؟ رویکردی جدید به یک بحث قدیمی در حالی که در سال های اخیر پیوند بین هگل و ارسطو به طور گسترده مورد بررسی قرار گرفته است، به نظر می رسد میراث افلاطونی هگل در پس زمینه محو شده است. این عدم تقارن است تا حدی به دلیل توصیف استاندارد افلاطون به عنوان یک متافیزیک جزمی، متعهد به هستی شناسی «دوجهانی» است. در این مقاله، نشان می‌دهم که تعامل هگل با افلاطون دقیقاً به دلیل رد این نوع خوانش برجسته است و علاوه بر این، این نگرش نور مهمی را بر افکار او می‌تاباند. برای تعیین چگونگی، بر برداشت‌های افلاطون و هگل از دیالکتیک تمرکز می‌کنم. من استدلال می‌کنم که هر دو مدل، علی‌رغم تفاوت‌های آشکارشان، شباهت‌های ساختاری کلیدی دارند، که تنها با عبور از جریان اصلی افلاطونی‌گرایی می‌توان واقعاً آن را درک کرد. این تغییر دیدگاه باعث می شود تا درک روشن تری از رشد فلسفی هگل و بینش های جدیدی از فلسفه او به عنوان یک کل پیدا شود. آنتون فردریش کخ: تبار پارمنیدی هگل به علم بدون مخالف هدف این مقاله این است که علم منطق هگل را از قاعده روش‌شناختی ضد دگماتیک پایه‌ای آن قابل درک کند و تصمیم بگیرد: «می‌خواهی صرفاً فکر کنی»، یعنی. ه. بدون پیش فرض آغاز منطق (با وجود، هیچ، شدن، بودن-آنجا) از این عزم جزئی استنتاج می شود، همانطور که عملیات منطقی مرکزی نفی، به ویژه در کاربرد خود، یعنی. ه. نفی غیر مستدل یا دایره ای. اشکال مختلف نفی در منطق هستی و سه نوع اساسی نفی دایره ای که به ترتیب در منطق هستی، ذات و مفهوم عمل می کنند متمایز می شوند و همه یافته ها مربوط به متن هگل است. بحث در چارچوب متافیزیک و منطق کلاسیک (افلاطون، ارسطو، لایب نیتس) و متافیزیک تحلیلی معاصر به ویژه، عروج پارمنیدی (2020) به هستی (2020) رادیکال مونیستیک مایکل دلا روکا به عنوان یک ورقه نمایانگر مورد بحث قرار می گیرد که در مقابل آن نزول پارمنیدسی هگل از هستی به نفی، شدن و انواع تمایزها برجسته می شود. دومین ورق برای مقایسه «علم بدون مخالف» است که سباستین رودل در خودآگاهی و عینیت (2018) ارائه کرد. به نظر می رسد که هگل بسیار بیشتر از رودل به شکاکان رادیکال توجه دارد. - در مجموع، علم منطق در اینجا به عنوان نظریه هگل در مورد تکامل منطقی پیش از زمان و صرفاً منطقی فضای منطقی (مطلق هگلی) به تصویر کشیده شده است. به این ترتیب توسط هگل به عنوان آخرین متافیزیک غیراستاندارد طراحی شده است که در صورت موفقیت، تمامی نظریه‌های متافیزیکی استاندارد ممکن را که هر یک مرحله‌ای سیال را در تکامل منطقی تثبیت و بی‌حرکت می‌کنند، ارزیابی نقادانه می‌کند و آن را به عنوان کل ایستا فضای منطقی در نظر می‌گیرد. - در صورت موفقیت، توجه داشته باشید، اما دلایلی وجود دارد که معتقدیم هگل به آنچه که هدفش است دست نمی یابد. کریستین کرینن: هترولوژی یا دیالکتیک؟ Rickerts Lehre vom Ursprung des Denkens im Spiegel der hegelschen Logik با هترولوژی او، هاینریش ریکرت نئوکانتی آلمانی جنوب غربی توسعه یافت دکترینی که نه تنها برای نئوکانتیانیسم، بلکه برای نئوکانتییسم نیز راهگشا بود نظریه سوبژکتیویته در فلسفه استعلایی پس از جنگ به معنای وسیع. هترولوژی ریکرت در درجه اول به ساختار اصلی اندیشه مربوط می شود. در بحث، جایگزین «نفی (هگل) یا دیگری (ریکرت)؟» گسترده شده است.

ترجمه ماشینی : رابرت بی براندوم در این کتاب کوتاه که بر اساس سخنرانی‌های اسپینوزا در دانشگاه آمستردام است، رویکردی عمل‌گرایانه به بازنمایی و واقعیت ارائه می‌کند که از ریچارد رورتی و هگل استفاده می‌کند. رورتی در دهه آخر زندگی خود بر اعتبار ضد استبدادی عملگرایی خود تأکید کرد. او عمل گرایی را به عنوان ایمان مبارز مرحله دوم روشنگری دید. مرحله اول، همانطور که رورتی آن را تعبیر کرد، مربوط به رهایی ما از اقتدار غیرانسانی در مسائل عملی بود: مسائلی درباره آنچه باید انجام دهیم و کارها چگونه باید باشند. مرحله دوم پیش بینی شده بیشتر به رهایی ما از اقتدار غیرانسانی در موضوعات نظری می پردازد. براندوم نشان می‌دهد که چگونه عمل‌گرایی فراتر از مدل سنتی واقعیت به‌عنوان مقتدرانه بر بازنمایی‌های شناختی ما از آن در زبان و اندیشه، به درک جدیدی از اینکه چگونه شیوه‌های گفتمانی به ما کمک می‌کنند تا با فراز و نشیب‌های زندگی کنار بیاییم، حرکت می‌کند. هگل چالش با ایده واقعیت عینی را به عنوان ارائه هنجارهایی برای تفکر پیش بینی می کند که رورتی معتقد بود ما را ملزم به اجرای مرحله دوم روشنگری می کند. برخلاف رورتی، هگل گزارشی جزئی، سازنده، ضد استبدادی، غیر فتیشیستی و عملگرایانه اجتماعی از بعد بازنمایی محتوای مفهومی ارائه می کند. در قلب آن، گزارشی از بعد اجتماعی هنجارگرایی گفتمانی از منظر شناخت متقابل، و گزارشی از بعد تاریخی هنجارگرایی گفتمانی بر حسب یک برداشت جدید متمایز از عقل است: عقلانیت جمعی که گذشته ای را به سنت تبدیل می کند. بدین ترتیب ایده آلیسم او یک جایگزین واقعی عملگرایانه برای ضد بازنمودگرایی معنایی و معرفت شناختی جهانی رورتی ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی : هگل و شلینگ در اوایل قرن نوزدهم فرانسه اثری دو جلدی است که استقبال فرانسوی از G. W. F. Hegel و F. W. J. Schelling را از 1801 تا 1848 مستند می کند. این نشان می دهد که داستان "هگل فرانسوی" با وال و کوژو آغاز نشده است. با دادن درک کامل به خوانندگان از روش های مختلفی که ایده آلیسم آلمانی بر فلسفه قرن نوزدهم فرانسه تأثیر گذاشته است، و همچنین ارائه اولین ترجمه های انگلیسی از گزیده هایی از مهم ترین متون فلسفی آن دوران. در جلد اول، خوانندگان تعدادی چارچوب تفسیری پیدا خواهند کرد که به آنها کمک می کند تا با این زمینه مغفول مانده در تاریخ ایده ها کنار بیایند. علاوه بر ترجمه‌های گزیده‌ای و روایتی از سرنوشت هگل و شلینگ در فرانسه در اوایل قرن نوزدهم، این جلد شامل مقدمه‌ای درباره تاریخ استقبال فراملی، و همچنین فهرستی تحلیلی از ترجمه‌های آثار آنها که در این زمان به زبان فرانسوی تولید شده است، می‌باشد. از نشریاتی که میراث فلسفی آنها را به خود اختصاص داده یا مورد بازجویی قرار داده اند، و از مجلات، ساختارهای نهادی و سایر مکانیسم های انتشار که فلسفه هگل و شلینگ را به فرانسه آورده است. از این رو، کتاب به تفصیل شیوه‌هایی را که فیلسوفان فرانسوی آن دوره به بحث‌ها و مفاهیم ایده‌آلیسم آلمانی پرداختند، آن‌ها را تغییر دادند یا آنها را رد کردند، شرح می‌دهد. به این ترتیب، هدف آن کمک به معکوس کردن غفلت جدی از تفکر فرانسوی اوایل قرن نوزدهم در دانش‌آموزان انگلیسی زبان است و با انجام این کار، فراتر از یک روایت ملت‌محور از تاریخ فلسفه است. چهره هایی که در این مجلدها پوشش داده شده اند شامل فیلسوفان بزرگی مانند کوزین، لروکس، پرودون، کوئینه، راواسون، رنوویه و ورا و همچنین شخصیت های نادیده گرفته تر مانند بارچو دو پنهون، بنارد، لبر، لرمینیه، پیکته و ویلم می شوند.

ترجمه ماشینی : هدف این کتاب نفوذ سیستماتیک آنقدر در جوهر ایده‌های مدرن درباره سوبژکتیویته است که خود مسئله‌ی عجیب متافیزیک بتواند دوباره به عنوان پرسشی معنادار ظاهر شود. برای این منظور، دو متن کلیدی سنت فلسفی مقایسه می‌شوند: بخش‌های اول «نقد عقل محض» کانت و «پدیدارشناسی روح» هگل. هر دو نوشته مسئله مطلق را مطرح می کنند که نه تنها در این تک نگاری بازسازی می شود، بلکه بدون تعصب دنبال می شود. هر دو فیلسوف، علمی‌سازی متافیزیک را، که هم برای کانت و هم برای هگل ضروری است، با «روی به سوژه» پیوند می‌دهند، که به طرحواره اساسی جدید برای رابطه بین «هستی» و «هیچی» بدل می‌شود. با این حال، هر دو متفکر دیدگاه‌های متفاوتی در مورد چگونگی درک «هیچ چیز» دارند. این کتاب تز سیستماتیک خود را به آن دیدگاه‌ها اختصاص می‌دهد تا اهمیت کامل «روی به موضوع» و پرسش حاصل از متافیزیک آشکار شود.

ترجمه ماشینی : توسعه فلسفه معاصر به طور قاطع تحت تأثیر تفکر هگل بوده است. با این حال، دلایل تداوم ارتباط آن به ندرت درک شده است. برخلاف بسیاری از مفسران هگل، «ایدئالیسم مطلق» در اینجا به عنوان جوهره فلسفه هگل شناخته می شود. «روش دیالکتیکی» و «نظام» یک وحدت جدایی ناپذیر را تشکیل می دهند. بر این اساس، تفسیری ثابت از «فلسفه خودآگاهی نامتناهی» هگل از منظری کاملاً نظری-سیستماتیک انجام می‌شود. این اثر تمرکز خاصی بر بررسی هگلیسم معاصر آمریکایی دارد. توافق با E.E وجود دارد. هریس و R.D. وینفیلد، در حالی که R.B. براندوم مورد انتقاد قاطع قرار می گیرد. رشد فلسفه معاصر به طور قاطع تحت تأثیر اندیشه هگل بوده است، اما به ندرت زمینه های به روز بودن همیشگی آن درک شده است. برخلاف بسیاری از مفسران هگل، «ایدئالیسم مطلق» در اینجا به عنوان هسته اصلی فلسفه هگل در نظر گرفته می شود. «روش دیالکتیکی» و «نظام» یک وحدت جدایی ناپذیر را تشکیل می دهند. بر این اساس، تفسیری ثابت از «فلسفه خودآگاهی نامتناهی» هگل ترسیم شده است. توجه به ویژه بر بحث از هگل گرایی معاصر آمریکایی متمرکز است، که تا حد زیادی با E. E. Harris و R. D. Winfield موافق است، در حالی که به شدت از R. B. Brandom انتقاد می کند.