جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : قیاس گرایی شکلی از استدلال منطقی است که به فرد امکان می دهد بر اساس یک جفت مقدمه که یک اصطلاح مشترک دارند، یک نتیجه ثابت استنتاج کند. اگرچه ارسطو اولین کسی بود که این شیوه استدلال را تصور و توسعه داد، اما فضای مفهومی زیادی را برای اصلاحات، بهبودها و نظام‌بندی‌های بیشتر با توجه به نظریه قیاسی اصلی خود باز گذاشت. قیاس از زمان پیدایش تا دوران مدرن، ابزاری قدرتمند و قانع‌کننده برای استنتاج و استدلال باقی مانده است که توسط شخصیت‌های مختلف و در طول تاریخ به شکل‌های گوناگونی استفاده می‌شود. پس از قیاس گرایی تحولات کلیدی در تاریخ این الگوی خاص استنتاج، از ابن سینا تا هگل را بررسی می کند. این کتاب با تمرکز بر دوره طولانی توسعه بین قرون وسطی و قرن نوزدهم، نگاهی دارد به قیاس علمی بازنگری عظیمی که در طول قرون متحمل شده است، زیرا برخی از بهترین ذهن‌های فلسفی آن را به اوج بی‌سابقه‌ای از وضوح و پیچیدگی منطقی رسانده‌اند. . پس از قیاس شناسی، گروهی از کارشناسان بزرگ بین المللی در سنت ارسطویی را گرد هم می آورد، ارزیابی دقیق، به روز و انتقادی از تاریخ استنتاج قیاسی ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی : «تکرار آخرالزمان: جنبش‌های وگلین، هگل و توقف تاریخ» پیوند عمیق بین ایدئولوژی‌های سیاسی مدرن و امیدها و رویاهای آخرت‌شناختی سکولار جامعه پسا مسیحی را بررسی می‌کند. این کتاب اساساً بر افکار اریک ووگلین، دانشمند سیاسی مهاجر آلمانی قرن بیستم تمرکز می‌کند، این کتاب استدلال می‌کند که ما نمی‌توانیم دنیای جهانی‌شده‌ای را که در آن زندگی می‌کنیم درک کنیم، مگر اینکه تأثیر پایدار دلالان مختلف «پایان تاریخ» - به‌ویژه، G.W.F هگل را درک کنیم. الکساندر کوژو و فرانسیس فوکویاما. او از طریق دریچه ووگلین رابطه بین این سه متفکر را کالبدشکافی می‌کند و همچنین ادعا می‌کند که اگرچه وگلین ممکن است هگل را اشتباه درک کرده باشد، انتقادات او از رویکرد هگلی به تاریخ دیدگاه‌های تازه و مهمی را در مورد جهان معاصر ارائه می‌کند. این یک استدلال قوی است مبنی بر اینکه ایده تاریخ به عنوان یک مسیر غایت‌شناختی که به سوی هدفی منتهی می‌شود – خواه هماهنگی کامل بین ملت‌ها، یک آرمان‌شهر تکنوکراتیک، بازگشت به یک «وضعیت طبیعت» بت‌های عاشقانه، یا آنچه کوژو و فوکویاما آن را «حالت طبیعی» می‌نامند. دولت جهانی و همگن» - پیامدهای گسترده و منحرفی برای مسیر سیاست خارجی و داخلی آمریکا دارد.

ترجمه ماشینی : هگل و شلینگ در اوایل قرن نوزدهم فرانسه اثری دو جلدی است که استقبال فرانسوی از G. W. F. Hegel و F. W. J. Schelling را از 1801 تا 1848 مستند می کند. این نشان می دهد که داستان "هگل فرانسوی" با وال و کوژو آغاز نشده است. با دادن درک کامل به خوانندگان از روش های مختلفی که ایده آلیسم آلمانی بر فلسفه قرن نوزدهم فرانسه تأثیر گذاشته است، و همچنین ارائه اولین ترجمه های انگلیسی از گزیده هایی از مهم ترین متون فلسفی آن دوران. در جلد دوم، خوانندگان مجموعه‌ای از مطالعات علمی را خواهند یافت که به آنها کمک می‌کند تا با این زمینه مغفول مانده در تاریخ ایده‌ها کنار بیایند. همکاران متخصصان پیشرو و نوظهور جهان از اروپا، بریتانیا و آمریکای شمالی هستند. آنها مخاطرات را برجسته می کنند و مسیرهای این استقبال را برای تفکر فرانسوی و آلمانی در طول این دوره دنبال می کنند، از جمله راه هایی که فیلسوفان فرانسوی آن دوره به بحث ها و مفاهیم ایده آلیسم آلمانی پرداختند، آنها را تغییر دادند یا آنها را رد کردند. به این ترتیب، این جلد قصد دارد غفلت جدی از تفکر فرانسوی اوایل قرن نوزدهم در دانش‌آموزان انگلیسی زبان را جبران کند و با انجام این کار، فراتر از یک روایت ملت‌محور از تاریخ فلسفه است. چهره هایی که در این مجلدها پوشش داده شده اند شامل فیلسوفان بزرگی مانند کوزین، لرو، پرودون، کوئینه، راواسون، رنوویه و ورا، و همچنین چهره های نادیده گرفته تر مانند بارچو دو پنهون، بنار، لبر، لرمینیه، پیکتت و ویلم هستند.

ترجمه ماشینی : این کتاب با مقایسه مواضع آوروس و هگل در مورد رابطه بین فلسفه و دین، موضوع مقامات ایمان و عقل و منشأ حقیقت را به ترتیب در یک بافت اسلامی قرون وسطایی و یک بافت مسیحی مدرن بررسی می‌کند. بلو از طریق تحلیلی عمیق از دیدگاه‌های موازی آوروس و هگل در مورد ماهیت گفتمان فلسفی و دینی، بینش‌های جدیدی را در مورد دیدگاه‌های آن‌ها درباره رابطه دانش فلسفی و معرفت دینی و تفاوت‌های بین فلسفه و دین ارائه می‌کند. علاوه بر این، Belo به بررسی آثار خاصی می‌پردازد که هنوز توسط محققان مدرن مورد مطالعه قرار نگرفته‌اند.

ترجمه ماشینی : این کتاب یک منطقه نادیده گرفته شده در مطالعات هگل را بررسی می کند: استفاده او از «فردیت» (Individualität). هگل به گفتگوی پر جنب و جوش، از لایب نیتس تا رمانتیسم و فراتر از آن، درباره این مفهوم/پدیده بدیع پیوست. فصل‌های متوالی مشارکت هگل را در متونی مانند پدیدارشناسی، دایره‌المعارف و زیبایی‌شناسی دنبال می‌کنند. نظام هگل تمایل دارد از منطق قیاسی (جهانی، خاص، مفرد) پیروی کند، اما «فردیت» از هنجار فاصله می گیرد. این مقوله عمل شناسی خاصی (در مقابل معنایی یا نحوی) را در رابطه با مفروضات ضمنی در محل کار یا اصطلاحات ضمنی بیان می کند، که مستلزم مشارکت فعال سوژه متفکری است که دارای فردیت متشخص است (که میله ها به قوانین صریح متوسل می شوند). این مقوله به طور انعکاسی، کاربر را حتی در فرض یک زمینه عینی دخیل می کند. «فردیت» را نباید با «فردگرایی» که منشأ کاملاً متمایز دارد، اشتباه گرفت. علاوه بر این، زیبایی شناسی هگل یک آناکرونیسم متناقض را در بر می گیرد. همانند خود «هنر»، «فردیت» به‌عنوان مقوله‌ای اساساً مدرن ظهور کرد، هرچند به گذشته و فرهنگ‌های دور منتقل شد.