جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این همراه، مقالاتی بدیع، علمی و پیشرفته ارائه می‌کند که طیف وسیعی از اندیشه‌های بالغ هگل و تأثیر ماندگار او را در بر می‌گیرد. راهنمای جامع یکی از مهمترین فیلسوفان مدرن، مقالات به شیوه‌ای قابل دسترس نوشته شده‌اند و از پیشرفته‌ترین آنها استفاده می‌کنند. تحقیقات هگل تا به امروز مشارکت از سراسر جهان و از طیف گسترده ای از رویکردها و سنت های فلسفی استخراج شده است. تأثیر هگل بر طیفی از متفکران، از کی یرکگور و مارکس گرفته تا هایدگر، آدورنو و دریدا را بررسی می کند. به بخش هایی تقسیم می شود که موضوعاتی مانند فلسفه طبیعت، زیبایی شناسی و فلسفه دین را پوشش می دهد.

ترجمه ماشینی : در این مجموعه گسترده و متقاعد کننده از مقالات، نایجل توبز نشان می دهد که چگونه یک مفهوم فلسفی از آموزش و پرورش در قلب فلسفه هگل نهفته است و آن را برای نقد برخی از کلیشه ها و خوانش های نادرست که هگل اغلب از آن رنج می برد، به کار می گیرد. توبز با فصل‌هایی درباره آموزش فلسفی در رابطه با زندگی و مرگ، خود و دیگری، موضوع و جوهر، و به‌ویژه دریدا و لویناس، آموزش هگلی را - که به عنوان خاطره خوانده می‌شود - بر روابط اجتماعی و سیاسی مدرن تأثیر می‌گذارد. او در مجموع استدلال می‌کند که فلسفه هگلی که بر حسب تعلیم و تربیت درک می‌شود، نظریه‌ای درباره خود و دیگری به دست می‌دهد که می‌تواند روابط بین غنی و فقیر، غرب و شرق را آگاه و اصلاح کند. در نهایت، این کتاب به بحث برانگیزترین جنبه دفاع از هگل، یعنی درک امر مطلق و پیامدهای امپریالیستی آن برای تاریخ غرب می پردازد. نویسنده با شور و اشتیاق استدلال می کند که هگل از طریق مفهوم آموزش فلسفی به ما می آموزد که هنگام تلاش برای درک برخی از مبرم ترین دغدغه های انسانی خود از معضلاتی که بومی قدرت و تسلط غربی مدرن است اجتناب نکنیم.

ترجمه ماشینی : لوئیس هینچمن در هگل اولین فیلسوف بزرگی را تشخیص می دهد که ماهیت مبهم روشنگری را قدردانی کرده و تحقیقی سیستماتیک در مورد منشأ و پیامدهای اجتماعی-سیاسی آن انجام داده است. هینچمن نسبت به رویکرد فلسفی هگل دلسوز است و در آن پیش‌بینی‌هایی از (حتی بهبود) نقدهای تأثیرگذار قرن نوزدهم و بیستم بر تجربه‌گرایی و لیبرالیسم می‌بیند. از سوی دیگر، او در مواردی که به نظر می رسد هگل از برنامه و اصول خود (به ویژه در فلسفه حق) دور می شود، هگل را به کار می گیرد. رویکرد هینچمن به هگل برای طیف وسیعی از خوانندگان، از جمله دانشمندان علوم سیاسی، مورخان روشنفکر، و دانشجویان ادبیات تطبیقی و قرن نوزدهم آلمان، و همچنین فیلسوفانی که به تاریخ رشته خود علاقه مند هستند، جذاب خواهد بود. او متون و عباراتی را برای مقایسه گردآوری می کند که اغلب به صورت جدا از یکدیگر توسط محققان در زمینه های مختلف مورد مطالعه قرار می گیرند. بار استدلال هینچمن بر عهده بازسازی مفهوم هگل از خود است. او نشان می‌دهد که چگونه هگل تا حدی ایده‌هایی از خود را که در میان فیلسوفان روشنگری مانند دکارت، کانت و فیشته قدیمی بوده است، می‌پذیرد و تا حدی در پاسخ به نارسایی‌های نظریه‌های پیشینیانش، مفهومی بدیع را توسعه می‌دهد. هینچمن معتقد است که هگل اولین فیلسوفی است که ایده‌ای واقعاً غیر جوهرگرایانه از خود ارائه می‌کند، ایده‌ای که این گریزان‌ترین فعالیت‌های انسانی را «شدن» نمی‌کند. او سپس نشان می‌دهد که وقتی کسی آن را در نقد معرفت‌شناسی و عملکرد سیاسی-اجتماعی روشنگری به کار می‌برد، پیامدهای این برداشت از خود را به کار می‌گیرد.