جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: در طول چند دهه گذشته، محققانی که در مطالعات کتاب مقدس، الهیات، و دینی کار می‌کنند، به طور فزاینده‌ای به روش‌های اساسی توجه کرده‌اند که تجارب و درک ما از خدا و رابطه او با جهان بر اساس تجربیات و مفاهیم ما از نژاد، جنسیت، ناتوانی، ساختار یافته است. و جنسیت این هویت‌های فردی و اجتماعی و تلاقی‌های آن‌ها به‌عنوان عدسی هرمنوتیکی برای تفسیر ما از خدا، خود، دیگری و متون و سنت‌های دینی ما عمل می‌کنند. با این حال، آن‌ها تقریباً به همان میزان توجه الهی‌دانان تحلیلی و فیلسوفان دین را دریافت نکرده‌اند، و بنابراین طیف گسترده‌ای از مسائل مهم برای بررسی تحلیلی آماده هستند. مقالات این جلد به روش‌های مختلفی می‌پردازد که هویت‌های اجتماعی فوق‌الذکر با پرسش‌هایی که الاهیات تحلیلی و فلسفه دین با آن‌ها در ارتباط بوده‌اند، شکل می‌دهند و ممکن است شکل بگیرند، و همچنین پرسش‌های جدیدی که آن‌ها به جامعه پیشنهاد می‌کنند. انضباط. ما بر سه حوزه اصلی الهیات تحلیلی تمرکز می‌کنیم: اصول روش‌شناختی، تلاقی هویت‌های اجتماعی با معرفت‌شناسی دینی، و پیوندهای میان آخرت‌شناسی، رنج پیش از مرگ، و ادراک اجتماعی پیش از مرگ از بدن‌ها.

ترجمه ماشینی: این کتاب اولین جلد از دو جلدی است که با هم مهم‌ترین اثر مایکل سی.ریا در الهیات تحلیلی را گردآوری می‌کند. این جلد به ماهیت خدا و توانایی ما برای گفتگو و کشف حقایق در مورد خدا می پردازد، در حالی که جلد همراه بر سؤالات الهیاتی در مورد بشریت و وضعیت انسان تمرکز دارد. فصل‌های بخش اول جلد اول به بررسی مسائل مربوط به گفتمان درباره خدا و اقتدار کتاب مقدس می‌پردازد. بخش دوم به صفات الهی می پردازد، در حالی که بخش سوم آموزه تثلیث و مسائل مربوط به آن را مورد بحث قرار می دهد.

ترجمه ماشینی: الهیات تحلیلی می تواند در آکادمی سکولار شکوفا شود و به عنوان الهیات مسیحی اصیل شکوفا شود. الهیات تحلیلی و مطالعات آکادمیک دین، الهیات تحلیلی را برای دیگر متکلمان و علمای دین تبیین می کند، در حالی که به طور همزمان آن حوزه های دیگر را برای متکلمان تحلیلی توضیح می دهد. ویلیام وود از الهیات تحلیلی از برخی انتقادات رایج دفاع می کند، اما همچنین استدلال می کند که الهیدانان تحلیلی چیزهای زیادی برای یادگیری از سایر اشکال تحقیق دارند. الهیات تحلیلی شکلی مشروع از الهیات و شکلی مشروع از تحقیق آکادمیک است و می‌تواند شریک گفتگوی ارزشمندی در آکادمی علوم دینی باشد. الهیات تحلیلی و مطالعه آکادمیک دین دیدگاهی جذاب از الهیات تحلیلی را بیان می کند، گفتگوی بین رشته ای پربارتر را تقویت می کند، و دانشمندان را در سراسر آکادمی مطالعات دینی قادر می سازد تا یکدیگر را بهتر درک کنند.

ترجمه ماشینی: الهیات تحلیلی به دنبال استفاده از ابزارها و منابع مفهومی از فلسفه تحلیلی معاصر برای اهدافی است که به درستی الهیات هستند. به عنوان یک جنبش الهیاتی نسبتاً جدید در جهان دانشگاهی، این تازگی ممکن است آن را نامشروع کند. با این حال، من استدلال می‌کنم که در ادبیات الاهیات تحلیلی اخیر چیزهای زیادی وجود دارد که می‌تواند یک پیشینه روش‌شناختی را پیدا کند که در قرن چهاردهم به‌عنوان الهیات اعلامی شناخته می‌شود. در تمایز از الهیات قیاسی - که می‌خواهد نتیجه‌گیری‌های الهیات را فراتر از اصول ایمان بسط دهد - الهیات اعلامی می‌کوشد تا برای اصول ایمان استدلال‌هایی ارائه دهد. این کار را برای برانگیختن رضایت معرفتی به حقیقت مقالات انجام نمی دهد، بلکه به عنوان وسیله ای برای ایمان به دنبال فهم عمل می کند. در این مقاله، نمونه‌هایی از بحث‌های تحلیلی اخیر برای نشان دادن روشی که الاهیات تحلیلی نمونه‌ای از الهیات اعلامی بوده، هست و می‌تواند باشد، و در نتیجه یک کار الهیات مشروع برای امروز استخراج شده است.

ترجمه ماشینی: در این مقاله به ارتباط بررسی عرفان برای متکلمان تحلیلی مسیحی و فیلسوفان دین می پردازم. من با بررسی اجمالی برخی از دلایلی که ممکن است دانشگاهیان مسیحی تمایلی به ورود به این حوزه نداشته باشند، شروع می‌کنم و نشان می‌دهم که تا حدودی شگفت‌انگیز است که مطالعه عرفان چیزی است اما به ندرت در محافل تحلیلی مسیحی به آن پرداخته می‌شود. با این پیشینه، به دو بخش اولیه مقاله می روم. بخش اول به مرزبندی عرفان می پردازد: برای اهداف این مقاله به تنهایی، تجربه ای عرفانی محسوب می شود اگر و تنها در صورتی که به شدت متحد باشد، از آگاهی روزمره فراتر رود، و (به ظاهر) یقین معرفتی را در مورد صحت بینش های به دست آمده منتقل کند. این سه معیار به طور عمیق مورد بحث قرار می گیرند. بخش دوم به چالشی می پردازد که عرفان به این معنا ممکن است برای فیلسوف یا متکلم مسیحی ایجاد کند. من استدلال می‌کنم که پدیده عرفان را می‌توان به طور قابل قبولی در نظر گرفت که متضمن یکی از این دو نتیجه است، که هر دو برای مسیحیان ناخوشایند به نظر می‌رسند. نخست، ممکن است دیدگاه‌های متافیزیکی خاصی را مطرح کند که در ابتدا اصول کلیدی مسیحیت ارتدوکس را زیر سؤال می‌برند. ثانیاً، تجربه عرفانی ممکن است به عنوان «معنای درونی» مسیحیت درک شود که بخش بهتری از اعتقاد مسیحی ارتدکس را به همان اندازه مشکل‌ساز می‌کند (همانطور که در سه عرفان مسیحی مورد بحث من مشهود است). سپس با تأملی در مورد چگونگی ادامه بحث پایان می‌دهم، و یک بار دیگر نشان می‌دهم که الهی‌دانان تحلیلی مسیحی و فیلسوفان دین به ندرت شروع به طرح سؤالات مربوطه کرده‌اند، چه رسد به اینکه به هر روشی متقاعدکننده به آنها پاسخ دهند.