جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: تجلی ذات خداوند در دیدگاه ابن عربی و مایستر اکهارت یکی از مهم ترین و اساسی ترین اندیشه هایی است که دیگر پرسش های عرفانی به آن وابسته است. ابن عربی این موضوع را به گونه ای می داند که بیانگر ذات خداوند است، یعنی تجلی ذات خداوند و سایر عوالم به دلیل پنهان بودن او در این عوالم است که از انفاس رحمان (تجلی کامل الهی) ناشی می شود. . مایستر اکهارت نیز این امر را حقیقت همه چیز می داند و از ادراک الهی از خود سرچشمه می گیرد و این ادراک به همه چیزهایی سرازیر می شود که به وسیله آن ذات خداوند در کل اشیا اعم از انسان و روح و نور تجلی یافته است. ذات خداوند عشقی است که در تمام چیزهای جذب کننده به سوی او نفوذ می کند. پس تجلی و نهان در دیدگاه دو عارف دلیل بر دو آیه است (او اول و آخر و آشکار و غیب است و او به همه چیز داناست) و ما حتی از گردنش به او نزدیکتریم. رگ این تجلی و غیبت فقط مربوط به عوالم و موجودات نیست، بلکه شامل عالم مشهود، عالم غیب، منصب ها و حالات می شود. عارفان و سیاحان مقدس راز این تجلی و پنهان بودن ذات خداوند را، یعنی جهت گیری کامل به ذات خداوند بیان کردند، این رویکرد به عارف و مسافر مقدس آمادگی بیشتری می بخشد تا او را قادر به دریافت و انعکاس کند. کمال الهی هر چه بیشتر; به همین دلیل اهمیت حفظ این پنهانی و تداوم تجلی آن را توصیه می کنند.

ترجمه ماشینی : مایستر اکهارت، کوزانوس و هگل - علیرغم همه تفاوت‌هایشان - با سؤالی که با شدت تمام مطرح می‌کنند متحد می‌شوند: کدام نفی در واقع ذاتی و متناسب با امر مطلق است؟ این سؤال کاملاً موجه است، تا آنجا که نفی‌هایی که قرار است خود مطلق را مشخص کنند، نمی‌توانند از نوع آن چیزی باشند که مشخص می‌کند آن چیزی که به آن رسیده است. مطالعه تطبیقی ​​استفان گروتز نشان می‌دهد که این سه متفکر جنبه‌های بسیار عجیبی از این پرسش واحد یافته‌اند. - در مورد اکهارت، این مشکل عدم تمایز است که او به شدت به آن فکر کرده است، که از طریق آن خدا با هر چیزی متناهی و متمایز متفاوت است. - کوسانوس بر ایده تصادف تمرکز می کند، که به عنوان تصادف اضداد، همین اضداد را نفی می کند. - هگل بر مسئله آغاز مطلق علم تمرکز می کند که از هر گونه تعیین یا میانجیگری با آنچه در پی آن است معاف است. برای این سه موقعیت مشکل خاص (بی‌تفاوتی - تصادفی - شروع) مسئله خصلت نفی که در اینجا غالب است، تا آنجا تعیین‌کننده می‌شود که بدون آگاهی از این سؤال نمی‌توان به اندازه کافی با این مشکلات برخورد کرد.

ترجمه ماشینی : اولین تفسیر سیستماتیک از رابطه هایدگر با اکهارت را ارائه می دهد، با تمرکز بر این ایده که ما باید خود را رها کنیم تا حقیقت را بشناسیم. در اواخر قرون وسطی، فیلسوف و عارف مایستر اکهارت موعظه کرد که برای شناخت حقیقت باید حقیقت باشد. اما چگونه باید حقیقت داشت؟ پاسخ اکهارت به شکل یک امر ضروری است: خود را رها کن، رها کن. تنها در این صورت است که می‌توانید درک کنید که عمیق‌ترین معنای وجود رهایی است و همان چیزی شوید که واقعا هستید. این کتاب نوشته‌های لاتین و آلمانی میانه اکهارت را تحت لوای الزام آزادی تفسیر می‌کند و سپس نشان می‌دهد که چگونه مارتین هایدگر متفکر قرن بیستمی خلاقانه این ایده را در چندین مرحله از زندگی حرفه‌ای خود به کار می‌گیرد. هایدگر مادام‌العمر شیفته اکهارت بود و از او به عنوان «استاد قدیمی نامه‌ها و زندگی» یاد می‌کرد. مور با استناد به مطالب آرشیوی و حاشیه‌های هایدگر در نسخه‌های شخصی خود از نوشته‌های اکهارت، استدلال می‌کند که اکهارت یکی از مهم‌ترین شخصیت‌های فلسفه هایدگر بود. این کتاب همچنین حاوی اسناد منتشر نشده قبلی از هایدگر در مورد اکهارت و همچنین اولین ترجمه انگلیسی مقاله نیشیتانی کیجی با عنوان زرتشت نیچه و مایستر اکهارت است که در ابتدا در یکی از کلاس های هایدگر در سال 1938 ارائه شد. ایان الکساندر مور یکی از اعضای هیئت علمی کالج سنت جان در سانتافه، نیومکزیکو است. او ویراستار (به همراه آلن دی. شریفت) Transcendence and the Concrete: Selected Writings نوشته ژان وال است.

ترجمه ماشینی : مایستر اکهارت اعتماد بی‌سابقه‌ای به شیوه تفکر متعالی در فلسفه قرون وسطی نشان می‌دهد. اکهارت، بر خلاف پیشینیان خود، وجود (ens commune) و خدا را شناسایی می‌کند و اجازه می‌دهد که اصلی‌ترین تعینات متافیزیک - «بودن»، «یک»، «حقیقت»، «خوب» - به عنوان اصول اولیه متافیزیکی و الهیاتی عمل کنند. . اکهارت آنها را در رأس اپوس سه جانبه پیش بینی شده خود قرار داد، کار گسترده ای از پرسش ها و تفسیرها که او اصرار دارد که قابل فهم بودن آن مستلزم پایه گذاری قبلی مجموعه ای فرضی از هزاران بدیهیات است. فهرست مطالب باقی می ماند، opus propositionum باقی نمی ماند. این تز استدلال می‌کند که آنچه اکهارت را قادر می‌سازد تا کاربرد مستقیم ماوراء الوهیت را دنبال کند، آن را غیرقابل تحقق می‌سازد. تعین او از وحدت دو گونه است: به عنوان (i) تقسیم ناپذیری، و تصور متعالی استاندارد از وحدت به عنوان نفی محتوای مثبت موجود (ens). به عنوان (ii) عدم تمایز، که هم نفی غیریت را درک می کند که غیر قابل تقسیم را ایجاد می کند و هم غیریتی را که نفی می شود. تنش ذاتی بین متافیزیک مشاء و هنولوژی پروکلین وجود دارد. در نتیجه، هنگامی که Procline One در چشم انداز متعالی ظاهر شود، خیر از ارزش می افتد. متافیزیک، الهیات، و برای اکهارت، اخلاق، هیچ توجهی به خوبی ندارند. من نشان می‌دهم که چگونه این تنش باعث پیوند اکهارت از جوهر الهی با امر نوافلاطونی می‌شود، در حالی که مشاء و «حقیقت» متعالی به‌عنوان تبیین‌های بازگشت فکری تثلیثی عمل می‌کنند. این، به نوبه خود، کارکرد سازنده imago dei، و هر imago را به عنوان چنین، در درون آن رابطه خود به وجود می آورد. در نهایت، این دیدگاهی را ایجاد می کند که در آن هر جوهری، فقط به عنوان ایده، شامل بی نهایت یکنواخت الهی است.

بعد وجودشناختی و معرفت شناختی الهیات سلبی در آثار عارفان ادیان و سنت های گوناگون عرفانی بر دو رکن استوار است: خدا و نفس. در الهیات یا یزدان شناسی سلبی، چنان‌که از عنوان آن نیز پیداست، تأکید عارفان بر جنبه های ناشناختنی و ناگفتنی خداوند یا به تعبیر دیگر سخن از ذات خداست. از ذات ناشناختنی و ناگفتنی خدا با تعابیری استعاری نظیر تهیا، واحه، عدم یا نیستی و بی نام یاد می شود. اما در آثار برخی عارفان سده های میانه ی مسیحی، هم چون مایستر اکهارت، و نیز برخی از عارفان قدر اوّل عرفان اسلامی، همچون مولانا و شمس تبریزی، در پاره ای فقرات تأکید و تکیه از ذات خدا به سوی ذات نفس میل می کند. در آثار مولانا و اکهارت، از ذات نفس با تعابیری نظیر وحدت، بساطت، تاریکی و تهیا یاد می شود. برخی صاحب نظران نظیر دنیس ترنر، از این چرخش و این ویژگی ها بر وزان الهیات سلبی یا یزدان شناسی سلبی، از تعبیر انسان شناسی سلبی سود برده اند. در این جستار، ما بحث از این چرخش نگاه و ویژگی های پیش گفته را ذیل تعبیر فنای صفاتی بررسی می کنیم. در ادامه، نخست مهم ترین مقومات و بنیادهای اخلاقی فنای صفاتی در آثار مولانا و اکهارت را بر می رسیم و سپس به دو پیامد از مهم ترین پیامدهای پارسایانه ی فنای صفاتی، یعنی فقر و تبتل (انقطاع)، در آثار این دو عارف می پردازیم. فقر آموزه ای است که در آثار هر دو عارف، به وضوح و به کرات، دیده می شود اما تبتل از مختصات و شاید از ابداعات نظام اندیشگی و ساختار الهیاتی آثار مایستر اکهارت باشد.

چکیده ماشینی: هیو نیکلسون استدلال می‌کند که در گفتمان الهیات، امر سیاسی «تا آخر» پیش می‌رود. هرگز به سطحی از حقایق دینی بی‌طرف سیاسی نمی‌رسیم، زیرا همه گفتمان‌های الهیاتی - حتی عالی‌ترین، آموزنده‌ترین، و «معنوی‌ترین» آنها - با عناصر جدلی تسخیر می‌شود. الاهیات لیبرال، از الهیات تحقق مسیحی قرن نوزدهم تا الهیات کثرت گرایانه قرن بیستم، فرض کرده اند که نوشته های دینی علیرغم هر عنصر جدلی که ممکن است در بر داشته باشد، به حقیقت معنوی و تعالی دست یافته است. نیکلسون از طریق تجزیه و تحلیل و مقایسه الهیات عرفانی مسیحی مایستر اکهارت و همتای هندو او ایاسکارا، به نتیجه ای بسیار متفاوت می رسد. عناصر سیاسی ممکن است در واقع منبع خلاق قدرت بیان گفتمان های دینی باشند. وین پرادفوت استدلال کرده است که گفتارهای عرفانی مجموعه ای از قوانین را در بر می گیرد که هر گونه درک قطعی از شی یا تجربه غیرقابل توصیف را دفع می کند. نیکلسون در کتاب الهیات تطبیقی ​​و مسئله رقابت مذهبی پیشنهاد می‌کند که این اصل نفی، شاید از طریق فرآیند انتزاع و تصعید، با نیاز به تمایز خود از دشمنان درون و/یا درون دینی مرتبط است. نیکلسون مدل جدیدی از الهیات تطبیقی ​​را پیشنهاد می کند که یکی از فوری ترین مسائل فرهنگی و سیاسی عصر ما را می شناسد و با آن روبرو می شود: یعنی «بازگشت امر سیاسی» در قالب جنبش های ضد سکولار و بنیادگرا در سراسر جهان. این مدل ماهیت ریشه‌کن‌ناپذیر یک بعد مخالف گفتمان دینی را تصدیق می‌کند و در عین حال پروژه لیبرالی محدود کردن نابردباری و تعصب در حوزه دین را گرامی می‌دارد و حتی پیش می‌برد.

بدون تردید، یکی از مهمترین دغدغه‏های صاحب‏نظرانی که در حوزه الهیات دینی بحث می‏کنند، بحث وحدت با کثرات و چگونگی ارتباط بین وحدت وکثرات بوده است. به گونه‏ای که تاکنون بسیاری از عالمان در طول تاریخ فکری بشر به این موضوع پرداخته و از زاویه‌های گوناگونی به این امر نگریسته‌اند. همین نقطه محل اختلاف آراء و انظار متنوعی در دوره‌های پسین یعنی در عصر مفسران و مروجان ادیان بوده است. لذا بسیاری از متأ‌لهان کوشیده‌اند تا این مسئله را از منظر خود حل کنند. در این میان نظرات اندیشمندانی چون ابن عربی در عرفان اسلامی، و مایستر اکهارت به عنوان عارف برجسته مسیحی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. با این توجه، تحقیق حاضر، به دنبال بررسی این است که در اندیشه ابن عربی و اکهارت ارتباط توحید و کثرات چگونه توجیه پذیراست؟ بر این اساس، با استفاده از روش توصیفی تحلیلی و روش مقایسه‏ای نظرات این دو اندیشمند عارف اسلامی و مسیحی را پیرامون «انسان کامل» مورد درنگ قرار داده و در نهایت به مقایسه مهم‏ترین آراء این دو پرداخته‏ایم. از جمله یافته‏ها و نتایج تحقیق حاضر اینکه، ابن عربی و اکهارت با هم اشتراکات و افتراقاتی دارند. از جمله اشتراکات آنها می‏توان به اشتراک نظر در بحث انسان کامل و همچنین تمرکز بر وحدت وجود و ایجاد مفاهیم عرفانی خاص و نیز زبان غامض هر دو اشاره کرد. نیز بحث گشودگی نسبت به اندیشه های دیگران و همچنین تمرکز عرفان آنها بر منبع مقدس و نیز بهره مندی از مکاشفات از دیگر وجوه اشتراکی آنها محسوب می شود. همچنین بر اساس تحقیق حاضر، در بحث افتراقات این دو می توان به جایگاه و نیز نحوه گزارش مشاهدات اشاره کرد.

ترجمه ماشینی : پایان نامه تلاشی برای روشن کردن معنای وجود در هایدگر از طریق دیالکتیک نفی، رابطه پیچیده و ظریف بین تصدیق و نفی است که در الهیات «منفی» شبه دیونیسیوس و میستر اکهارت وجود دارد. اگرچه تمرکز بر هایدگر متأخر است، فصول اولیه برای ایجاد یک زمینه فروخته شده در هر دو پرسش در مورد معنای هستی، و اینکه درک در مورد هستی در هایدگر اولیه وجود دارد، کار می کند. «قانون اساسی متافیزیک بر تئولوژیکال» به عنوان متن اصلی به نمایندگی از هایدگر متاخر انتخاب شده است. ما ابتدا از دیونیسیوس و اکهارت برای روشن کردن نقد هایدگر از هستی‌شناسی و سپس در نهایت در تلاش برای روشن ساختن پروژه اندیشیدن هایدگر به عنوان «تفاوت به خودی» (differenz as solche) استفاده می‌کنیم.

انسان موجودی ارتباطی است و معناداری زندگی او را می‌توان بر اساس نوع رابطه‌ وی با خود، خدا، جهان و دیگر انسان‌ها تبیین کرد. در اندیشه اکهارت عالی‌ترین سطح معنای زندگی انسان در اتحاد او با حقیقت الهی تحقق می‌یابد. اکهارت خودخواهی را بزرگترین مانع اتحاد انسان و خدا می‌داند. به باور او غلبه بر خودخواهی از طریق نوعی ارتقاءشناختی و درک کامل انسان از فقر وجودی‌اش حاصل می‌شود؛ به این معنا که همه هستی هیچ است و هر چه هست خداست. او معتقد است رسیدن به این مرحله، تنها با زدودن همه تعلقات و دلبستگی‌های شخصی میسر می‌شود. از نظر اکهارت رفع وابستگی‌ها یا همان تعلقات این جهانی، عشق به مبدأ را به همراه می‌آورد و این در حالی است که عشق، اراده را برای نفی دیگر وابستگی‌ها تقویت می‌کند و با قوی‌تر شدن اراده، عشق شدیدتر می‌شود تا اینکه در نهایت انسان به مرتبه وارستگی کامل و اتحاد با خدا می‌رسد.