جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: بحران اقلیمی و تخریب محیط زیست در اوایل قرن بیست و یکم، محیط زیست گرایی را به مذهب و نظریه های فمینیستی پست مدرن، در پارادایم الهیات اکوفمینیستی و تفکر فلسفی پسامانیستی نزدیک کرده است. این دورانی که ما در آن زندگی می کنیم، دوران آنتروپوسن - که خود را از طریق هنجارگرایی ساختار سلسله مراتبی و مسلط انسان بر دیگران/طبیعت غیرانسانی نشان می دهد- در آستانه انقراض ششم است. این بدان معناست که الاهیات اکوفمینیستی هم بر سلامت اکولوژیکی زمین و هم بر انحلال تقابل‌های دوتایی مردانه (فرهنگ) - زنانه (طبیعت) تمرکز می‌کند، اما به ویژه بازیابی بعد مقدس زمین. این جنبه مستلزم بازنگری در شرایط کنونی زندگی، از منظر نظریه‌های ساختارشکنی پساانسانگرایانه و دلوزی در مورد «شدن»، در محدوده عرضی، چندلایه و غیردوگانه تفاوت‌ها است - الگویی که در آن زمین و همه انسان‌ها/غیرانسان‌ها برخی دیگر از نظر نمادین، مادی و معنوی به عنوان عوامل زنده ریزوماتیک دیده می شوند. بنابراین، هدف کلی مقاله رویکردی از دیدگاه الهیات اکوفمینیستی را دنبال می‌کند، که بعد معنویت غیردوآلیسم را به عنوان روشی جایگزین برای بازاندیشی رابطه معنوی انسان با زمین در نظر می‌گیرد. هدف نظری بر ساختارشکنی نمادین-فرهنگی دوآلیسم zoē-bios، از منظر نظریه‌های فلسفی پسانسان گرای رزی بریدوتی و فرانچسکا فراندو، در شیوه‌ای از تفکر زون‌محور متمرکز است - جنبه‌ای که منجر به رابطه‌ای ریزوماتیک و عرضی با «مادیت حیاتی» در پارادایم پساانسان محوری و پسادوالیستی.

ترجمه ماشینی: مسلمانان با اشکال مختلف احیاگری که بر توسعه اجتماعی تأکید داشت، به مدرنیسم پاسخ دادند. پاسخ مالزی در سال 1955 آغاز شد: "قانون عالی کشور، قانون اساسی فدرال، قانون اساسی، یا قانون اساسی ایالتی، اسلام را دین رسمی در مالزی اعلام کرد" (رازک 2016، 5). دولت دو راه برای کثرت گرایی ایجاد کرد: (1) شاهراه سیاسی-اجتماعی (مثلاً معلمان اسلام از یک اداره مذهبی رسمی مجوز گرفتند). (2) شناخت اسلام با رویکردهای رسمی به قرآن و حدیث. این مقاله سعی دارد به دو سوال پاسخ دهد: (1) چه واقعیتی به جای تفسیر کثرت گرایی، نهادهای اجتماعی آنها را هدایت کرده است؟ و (2) چه ابعاد سیاسی-اجتماعی و جنبش‌های اسلامی بر هویت «مالزیایی» در مقابل «مسلمان مالایی» تأثیر گذاشت و/یا آن را تقویت کرد؟ نگارنده ادراکات رادیکالیسم در مقابل اعتدال (وسطیه) را با برجسته کردن چارچوب های فکری که عناصری از اسلام رادیکال-سیاسی را در حمایت از اعتدال منجر به احیای اسلامی می کند، بررسی می کند.

بحث حرکت در آثار حکمای مسلمان به‌وفور به چشم می‌خورد که نشان‌دهنده اهمیت این مسأله است. لذا در این راستا، تبیین ماهیت حرکت قطعیه و توسطیه از مسائل مهم در مباحث فلسفی است. شاخص‌ترین دیدگاهی که در این زمینه وجود دارد دیدگاه ابن‌سینا و ملاصدرا است. سؤال اصلی این است که مطابق دیدگاه این دو فیلسوف آیا حرکت قطعیه در خارج موجود است یا حرکت توسطیه؟ هدف از این پژوهش بررسی و تحلیل نقطه نظرات این دو فیلسوف در زمینه تبیین حرکت قطعیه و توسطیه و تحقق خارجی آن با روش توصیفی و تحلیلی با بهره‌گیری از منابع کتابخانه‌ای و مجلات علمی معتبر بپردازد. از نتایج مقاله این است که ابن‌سینا حرکت توسطیه را در خارج موجود می‌داند و حرکت قطعیه را امری ذهنی می‌داند، ولی ملاصدرا قائل به وجود خارجی حرکت قطعیه است و حرکت قطعیه را یک امر متصل سیال می‌داند که وجود واحد شخصی دارد که کلّ آن در کلّ زمان است و درک این حقیقت راه را برای اثبات حرکت جوهری هموار می‌سازد.

احادیث مشهور به «امان» به عنوان یکی دیگر از دستمایه های اعتقادی امامیه، دلیلی بر اثبات افضلیت اهل بیت علیهم السلام نسبت به صحابه است که حقانیت ایشان برای خلافت و جانشینی پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله و امامت بر امّت را ثابت می نماید. این احادیث با تعدد طرق در منابع اهل سنت، روایات مقبولی هستند که در آنها «اهل بیت» علیهم السلام و «صحابه» با الفاظ مختلف از سوی پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله، مایه امنیت امّت یا اهل زمین و یا بسان ستارگان هدایتگر معرفی شده اند؛ این نوشتار با اعتبار سنجی مجموع اسناد و طرق این حدیث و بررسی معارضات، نقل صحیح و اصلی این حدیث نبوی در امان بودن اهل بیت را بر خلاف صحابه ثابت نموده و کوشیده است انحصار جایگاه اهل بیت علیهم السلام در امنیت بخشی به امت را اثبات و ادعای ایشان مبنی بر امان بودن صحابه را باطل نماید.

ترجمه ماشینی: در این بررسی انتقادی من عمدتاً دو ویژگی غالب کتاب کانت و الهی کریستوفر جی. اینسول را مورد بحث قرار می‌دهم. اولی مربوط به استدلال او مبنی بر اینکه کانت از نظر فلسفی از مسیحیت فاصله می گیرد. اینسول علیه خوانندگان «از نظر الهیات تأییدی» کانت استدلال می‌کند که می‌خواهند فلسفه انتقادی باورهای سنتی مسیحی را تأیید کند. او به درستی بر خودمختاری به‌عنوان اساسی رویکرد کانت به اخلاق و مذهب تمرکز می‌کند و آن را با شخصیت‌های اصلی هر دو شکل کاتولیک و پروتستان مسیحیت مقایسه می‌کند. موضوع دوم مربوط به «الهیات» یا دینداری فلسفی جایگزینی است که Insole در آثار کانت با تمرکز بر عقل عملی تشخیص می دهد. او استدلال می کند که این رویکرد به دین به همان اندازه افلاطونی است که مسیحی. او مدعی است که سکونت در نوعی از کمال عقلانی ارائه شده توسط اراده که فی نفسه خوب است، هدف دینداری اخلاقی کانت است. Insole ارجاعات کوتاه کانت به "خود مناسب" در زمینه را به عنوان بیان کننده این تمامیت خودکفا برجسته می کند. در اینجا تمایلی وجود دارد که سؤالات الهیات را از زندگی تاریخی و اجتماعی جدا کنیم. در مقابل، من استدلال می‌کنم که برای کانت، آگاهی از قانون اخلاقی و ایجاد یک اراده خوب، گام‌های اساسی در اصلاح «رفتار زندگی» ما هستند، و هم اخلاق کانتی و هم فلسفه دین عمیقاً بر نحوه انجام زندگی‌مان در رابطه سرمایه‌گذاری شده‌اند. به دیگران.

ترجمه ماشینی: همانطور که افلاطون پیشنهاد کرد، کیهان ممکن است وجود داشته باشد زیرا این امر از نظر اخلاقی ضروری است. در این صورت ممکن است از بی‌نهایت ذهن‌های بسیاری تشکیل شود که هر یک خود از طریق دانستن ابدی همه چیزهایی که ارزش دانستن دارند، نامحدود است. جهان ما در درون یکی از آنها وجود خواهد داشت، به عنوان الگویی در اندیشه خود. اما ارزش ذاتی می تواند یک داستان تخیلی باشد و پیشنهاد افلاطون را غیر آغازگر کند. باز هم، اراده آزاد نامعین ممکن است ارزش بسیار زیادی داشته باشد. آن ذهن‌های نامتناهی می‌توانند از طریق تصمیم‌گیری‌های آزاد موجوداتی که زندگی می‌کردند، حرکت می‌کردند و وجودشان در درونشان بود، با یکدیگر در راه‌های دائماً در حال تغییر متفاوت باشند.

ایجاد وحدت بین شاخه‌های مختلف علوم علاوه بر داشتن تاثیرات بینادین در حوزه معرفت شناسی، باعث رونق گرفتن رشته‌های گوناگون علم و درنتیجه پیشرفت جامعه متمدن است. از سوی دیگر فارابی، حکیم برجسته عصرتمدن سابق اسلامی با ایجاد وحدت وتعامل بین شاخه‌های مختلف علوم سهمی مهم در تولید و گسترش آن تمدن طلائی داشته است. با توجه به این مهم، این نوشتار برآن است که با استفاده از منابع کتابخانه‌ی و به روش توصیفی- تحلیلی به چگونگی دست‌یابی فارابی به اندیشه وحدت علوم بپردازد. فارابی بر اساس مبانی جهان شناسی سنتی خود، که هستی را از قلمرو طبیعت اعتلا داده و ارتباط و تعامل مراتب هستی را نشان داده است، به وحدت و سلسله مراتب علوم باور دارد. هر کدام از روش‌های شناخت حسّی ، عقلی و شهودی متناسب با مرتبه‌ی از این سلسله مراتب یکپارچه و هماهنگ است. وی برای دست ‌یابی به وحدت بین شاخه‌های مختلف علم طبقه‌‌بندی ارائه کرده است که نظام علوم را به مثابه یک شبکه یکپارچه و به هم پیوسته، بر اساس روابط متقابل دو یا چند جانبه ، تعاملی و حتِی علّی طبقه‌بندی کرده است.

اثر حاضر تأثیر دو نوع نگرش مثبت و منفی(نحوست و عدم نحوست) به پدیده کرونا و ارتباط آن با بحث مهدویت را براساس مبانی استاد مطهری(ره) به روش توصیفی-تحلیلی مورد تحلیل و بررسی قرار داده است. براساس دیدگاه شهید مطهری(ره) جریان ظهور یک جریان سینوسی یا حلزونی است؛ بدین معنا که جریان شر و باطل همواره با جریان حق در ستیز است و هر بار که باطل، شری ایجاد می کند، حق فعالیتی بالاتر در مقابله با آن، انجام می دهد و این روال تا جایی ادامه می یابد که فکر و فهم بشریت به حد آمادگی شرایط معرفتی ظهور برسد و در نهایت ظهور رخ دهد. در این راستا کرونا از جهات مختلف می تواند در رکود یا صعود اخلاق و معنویت، همیاری اجتماعی، ایجاد فضای طرح سوالات اعتقادی و پاسخ به آنها و رشد معرفت و درک بشریت، درخواست استیلای حق بر باطل و در نهایت زمینه سازی ظهور موثر باشد.

سید حیدر آملی از جمله مفسران و عالمان شیعی مذهب است که در اکثر آثار علمی خود، بویژه تفسیرش را بر پایه روش عرفانی، باطنی و تاویلی از منظر شیعی به نگارش در آورده است. در مبانی معرفت شناسی سید حیدر، علم و عالم به دو قسم ظاهری و باطنی تقسیم می‌شوند که حقیقتِ معرفت نزد عالمان علوم لدنی و باطنی است. سید حیدر ضمن اینکه برای این دو علم تفاوت هایی قائل می شود، شرافت را از آنِ علوم باطنی می داند و با استفاده از آیات و روایات و مبانی عرفانی، راه و رسم تحصیل علوم باطنی را برای اهلش بیان می‌کند. هر چند که اهتمام سید حیدر به علوم و معارف باطنی در آثار او کاملا عیان و آشکار است، اما او بر خلاف مدعیان صوفیه، نسبت به علوم رسمی و ظواهر شریعت بی تفاوت نبوده بلکه بدان معتقد و پایبند نیز می باشد. سید حیدر آملی نگاهی جمعی و جامع به علوم ظاهری و باطنی دارد به گونه ای که از منظر او یک عالم دینی باید شریعت، طریقت و حقیقت را با هم به صورت جمعی داشته باشد؛ این موضوع سید حیدر را به عنوان یک عالم و عارف شیعی مذهب با بسیاری از مدعیان عرفان که دست به تاویلات ناصواب و بی ضابطه از ظواهر آیات قرآن و شریعت می زنند، متمایز می سازد.

دین مبین اسلام به عنوان آخرین و کامل‌ترین دین الهی، با تبیین یکی از اساسی‌ترین اصول از مبانی اسلام یعنی «اصل توحید» به ارائۀ یک بنیاد فکری کامل و منسجم، برای رسیدن انسان‌ها به سعادت حقیقی پرداخته است. در سایه‌سار «اصل توحید» انسان‌ها به یگانگی خداوند در ذات، صفات و افعال معتقد می‌گردند و گسترۀ این اندیشه در تمامی شئون فردی و اجتماعی آن‌ها جاری می‌گردد. در پرتو این اعتقاد است که آدمیان برای ادارۀ زندگی اجتماعی خویش به ضرورت برپائی «حکومت اسلامی» نائل می‌گردند. به همین علّت، بحث پیرامون همبستگی میان «سیاست» و « دیانت» و ضرورت اجرای شریعت در امور فردی و نیز اجتماع بشری از مسائل بسیار مهمّی است که ریشه در آموزه‌های وحیانی دارد. از حکیم عظیم‌الشأن جناب فارابی تا صدرالحکماء ملاصدرا و از ایشان تا علامّه طباطبائی و امام خمینی(ره) و نیز جمع کثیری از فقهاء عظام، به ضرورت حضور دین الهی در جامعۀ بشری و جاری گشتن «اصل توحید» در تمامی شئون فردی و اجتماعی تأکید نموده‌اند. در این نوشتار در صدد تبیین اجمالی و دورنمائی از چگونگی نقش «معرفت توحیدی» در برپائی « حکومت اسلامی» با تکیه بر آراء جناب صدرالمتألهین هستیم.