جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مسئله شرّ از دیدگاه کانت و تئودیسه مورد قبول او در اواخر دوره نقادی با دو رویکرد سلبی و ایجابی به تصویر کشیده شده­است. رویکرد سلبی وی، پایان دادن به هر نوع تئودیسه­پردازی عقل نظری و رویکرد ایجابی­اش، پرداختن به تئودیسه اصیل از منظر عقل عملی است. «ناکامی تمامی تئودیسه­های فلسفی» عنوان مقاله­ای است که کانت با هدف تقویت موضع معرفت­شناسانه خود در اتخاذ رویکردی سلبی نسبت به تئودیسه­های نظری در سال 1791 به نگارش درآورده­­است. از منظر وی تئودیسه­ فلسفی پاسخی عقلانی است به چالشی که عقل، آن را علیه خداوند در مسئله شر ایجاد کرده­است. این درحالی است که عقل هم­چنان­که صلاحیت انتقاد نظری از خداوند به خاطر مسئله شر را ندارد، صلاحیت پاسخ­گویی به آن را هم دارا نیست. اما خود او اینک از منظر یک قاضی بی­طرف به سنجش این چالش­ها و تئودیسه­های مطرح اقدام می­کند تا ناتوانی عقل نظری را در پاسخ به این مسئله کلامی بیش از پیش به تصویر کشد. مقاله حاضر با روشی توصیفی- تحلیلی به طرح این تئودیسه­ها، اشکالات کانت بر آن­ها و نقد و ارزیابی این اشکالات بر اساس الهیات امامیه پرداخته و نشان می­دهد وی در این مقاله به نقد بسیاری از تئودیسه­هایی اقدام کرده که خود پیش از این پذیرفته یا پس از آن در طرح تئودیسه اصیل خویش مطرح می­کند. هم­چنین برخی از این تئودیسه­ها موافق با دیدگاه امامیه است و شواهدی بر تأیید آن­ها از منظر عقل و نقل ارائه خواهد شد.

در مناسبات دو علم در قلمرو مبادی و مبانی، هر دو علم به یکدیگر وابسته هستند. موضوع علم کلام امامیه هم توحید و نبوت و امامت است که پایه برای موضوع عرفان شیعی است که توحید و ولایت است. روش تحقیق در علم عرفان نظری هم شهود و تحلیل و برهان است. غایت عرفان و کلام وصول الی¬الله است که به تعمیق نظر در غایت کلام هم می‌انجامد. مباحث معرفت شناسی و ضرورت شناخت حضرت حق از مبادی هر دو علم است. معرفت شهودی عرفانی مبنای معرفت غیبی اهل¬بیت (ع) و انبیای الهی و تزکیه نفس عرفانی مبنای عصمت انبیا و امامان است. دو علم کلام امامیه و عرفان شیعی، در حوزه مبادی و مبانی باید مورد سنجش مقایسه¬ای قرار گیرد تا نقاط اجتماع و افتراق تبیین شود، این امر تاکنون کمتر مورد توجه قرار گرفته بر همین اساس نگارنده در این اثر با روشی توصیفی ـ تحلیلی به دنبال بررسی مناسبات کلام امامیه و عرفان شیعی در قلمرو مبادی و مبانی است و در نهایت بدین نتیجه رسیده است که در حوزه قلمرو مبانی و مبادی، هر دو مبتنی بر آیات و روایات بوده، هر دو تکیه بر روح توحیدی دارند، رهیافت موضوعی این دو در امور بسیاری مشترک است و... هرچند تفاوت¬هایی نیز در این زمینه مشاهده می¬شود که شامل رویکردی شهودی و تجربی در عرفان برخلاف کلام است، رسالت این دو علم در هدایت¬گری متفاوت است.

مسئلۀ تجرد نفس به دلیل نقش مبنایی که در مباحث فلسفی مانند انسان‌شناسی، معرفت‌شناسی، فرجام‌شناسی و... دارد، همواره مورد توجه اندیشمندان مسلمان و فیلسوفان بوده است. مسئله پژوهش حاضر این است که آیا بحث تجرد نفس با دیدگاه قرآن هماهنگ می‌باشد؟ این نوشتار با بررسی تفاسیر آیاتی که به آن‌ها برای تجرد نفس استناد شده و همچنین روایاتی که ذیل این آیات وارد شده است، به تبیین دیدگاه قرآن در تجرد نفس با تأکید بر تفاسیر روایی پرداخته است. به چهار دسته از آیات بر تجرد نفس استناد شده است: نخست، آیاتی که خلقت نفوس را بیان می‌کنند. دسته دوم، آیاتی که به نسبت نفوس با پروردگار اشاره دارند. دسته سوم، آیات ناظر به افعال جوانحی به ویژه آیاتی که بر ادراک و مراتب آن دلالت دارند. دسته چهارم، آیات مربوط به برزخ و قیامت که تصریح دارند پس از مرگ و نابودی جسم، حقیقت انسان توسط فرشتگان الهی استیفا شده، باقی است و مشاهداتی دارد. بسیاری از روایات هم مؤید تجرد نفس می‌باشند. مواردی هم که ظاهر روایات با تجرد نفس منافات دارد، به جهت دلایل قطعی و مستند قابل توجیه و تأویل است. این مقاله با روش اسنادی ـ کتابخانه‌ای و با رویکرد توصیفی ـ تحلیلی به این مهم پرداخته است.

آسمان های هفت گانه از جمله مفاهیمی است که در قرآن کریم مورد استفاده قرار گرفته است. اندیشمندان در تفسیر هفت آسمان و تبیین مفهوم آن بر دیدگاه واحدی اتفاق نظر ندارند. صدرالمتالهین بر این باور است که شناخت هفت آسمان از طریق ابزارهای حسی و مادی امکان پذیر نیست و تنها با تمسک به قرآن و حدیث می‌توان به حقیقت آن دست یافت. وی هفت آسمان را منطبق بر عالم مثال می داند. از سوی دیگر فخر رازی در تفسیر هفت آسمان به هیات بطلمیوسی متمسک شده و تعریفی بر اساس نظر منجمین ارائه داده است. بر اساس دیدگاه وی هفت آسمان، هفت فلک مادی اند که به گرد سیاره زمین قرار دارند. در این مقاله پس از تبیین دیدگاه ملاصدرا و فخر رازی در باب هفت آسمان، دیدگاه فخر مورد نقد قرار گرفته وترجیحات نظریه ملاصدرا مبتنی بر شناخت هفت آسمان تنها از طریق آیات و روایات بیان شده است.

چگونگی پیدایش کثرات، همواره ذهن اندیشمندان را به خود مشغول داشته است . اهل عرفان در مقابل سه نظریه خلق ، صدور و تکوین، نظریه تجلی را مطرح کرده اند .در نظریه تجلی عشق حق به ذات خویش عامل تجلی پیدایش کثرات است. از دیدگاه عارفان مبنای آیه بودن عالم که در قرآن کریم استعمال شده همان تجلی و آشکار ساختن کمالاتی است که به نحو بسیط در عالم غیب و الوهیت ذات حق وجود دارد. اما ایجاد اشیاء در عین حال که ظهور است و باعث ارائه و انعکاس کمالات حق، متضمن اخفای حق نیز هست ؛ زیرا از کمالات بی نهایت ، تنها پرده ای و شمه ای را ارئه می دهند. هر موجودی به حسب صلاحیت ویژه خود هستی پاک او را نشان می دهد. این موجود صمد ، لایتناهی و بسیط مطلق، خلاءیی باقی نمی گذارد تا غیری رخ نماید. در نتیجه کثرات جز وجه و جلوه ای از آن نیست پس کثرت های عالم،عین تعلق و ارتباط به حضرت حق است تنها کودک است که تصویر در آینه را موجود مستقل می پندارد. تجلی صفات جمال وجلال در مراتب گوناگون ظهور ظاهر می شوند و ظهور ذات در مظاهر صفات را اسماء حسنا می نامیم. در این نوشتار با مروری برآثار اهل عرفان ابعاد مختلف نظریه تجلی از جمله مفهوم شناسی تجلی ، تلازم تجلی و وحدت شخصیه وجود ، اقسام تجلی ، توجیه کثرات در نظریه تجلی، تفاوت علیت و تجلی ، عینیت آیت وحجاب در نظریه تجلی و در آخر برخی از شبهات این نظریه ،طرح وپاسخ داده می شود.

یکی از مباحث بنیادی در فلسفه اخلاق بحث سعادت است. سعادت، غایت مطلق ومطلوب نهایی تمام فعالیت‏های عقلانی و فضایل اخلاقی است. کلید سعادت، معرفت نفس است و به واسطه تأثیر و تأثّر متقابل روح و بدن سعادت حقیقی انسان با تحقّق تمامی کمالات روحی و جسمی حاصل می‏شود. سعادت‏مند کسی است که از قوی‏ترین لذّت‏ها، اعم از لذّت‏های ذاتی، عقلی، فعلی و دائمی بهره ‏مند است. با توجه به ابعاد شناختی و اخلاقی انسان، هرگز نمی‏توان بدون تحصیل علم و حکمت و تهذیب اخلاق بدین سعادت نایل شد. از آنجا که شکوفایی وبهره‏ گیری از عقل عملی تنها در عرصه جامعه امکان ‏پذیر است، با انزوا و گوشه نشینی کسب سعادت محال است.

حقيقت قضا و قدر از ديرباز کانون ارائه ديدگاه‌ها و مباحث مختلف در ميان متفکران فلسفه و کلام بوده است. صدرالمتألهين از جمله فيلسوفاني است که حقيقت قضا و قدر را تبيين کرده است. او با طرحي بديع و متفاوت با ديگر حکما، معتقد است قضا حقايق علمي و عقلي تمام موجودات است که لازمه ذات حق‌تعالي است و جزء صقع ربوبي به‌شمار مي‌آيد. صدرالمتألهين بر اين باور است که علم عنايي خداوند که حقيقت بسيط اجمالي است، با طي مراحل ام‌الکتاب، لوح محفوظ و لوح محو و اثبات به تقديرات عيني در عالم ماده تبديل مي‌شود. صدرالمتألهين با استفاده از مضامين ديني، موطن هفت آسمان قرآن را لوح محو و اثبات مي‌داند که تقديرهاي علمي به وجود مثالي در آن رقم مي‌خورد. در اين مقاله ضمن بيان مراحل قضا و قدر، نسبت قضا و قدر با هفت آسمان قرآن تبيين شده است.

چکیده ندارد.

بداء از آموزه‌های قطعی و مسلم شیعی و از دیرباز کانون دیدگاه‌ها و مباحث مختلف فلسفی و کلامی بوده است. صدرالمتألهین راه‌حل جدیدی برای مسئلۀ بداء یافت. او حصول بداء را برای خداوند در عالم مثال می‎داند. در اندیشۀ وی، عالم مثال مطابق هفت‌آسمان قرآن است که موطن ملائکۀ عماله است؛ چون هفت‌آسمان قرآن یکی از موطن‎های امری خداوند و فعل موطن‎های امری، فعل خداوند است؛ ازاین‌رو بداء که در این موطن و برای ملائکۀ عماله رخ می‌دهد، به خداوند متعال نسبت داده می‎شود. در این مقاله، دیدگاه ملاصدرا را دربارۀ بداء در پرتو آیات و روایات تبیین و تحلیل می‌کنیم.

هرچند کثرت گرایی دینی از مباحث جدید است و ابن سینا مستقیم به آن نپرداخته است ؛اما این مقاله بر آن است تا بر اساس آرای کلامی وفلسفی ابن­سینا مبانی کثرت گرایی دینی را مورد بررسی ونقد قرار دهد. ابن سینا از یک طرف با براهین متقن اثبات می­کند تمام ادیان الهی حاصل صعود پیامبرانبه عالم عقول­اند، بنابراین به نحوی معتبر وتا حدی از حقیقت بهره­مندند.از طرف دیگر وی برای اختلاف مراتب پیامبران استدلال­های عقلی متعددی می­آورد که بیان­گر آن است تمام ادیان در یک سطح نیستند و به یک میزان از حقانیت برخوردار نمی­باشند. هم چنین وی بر این باور است که با پیشرفت فکری و سیر تکاملی انسان، ادیان هم متکامل تر میشوند. با لحاظ این سه اصل می­توان نتیجه گرفت که کثرت گرایی دینی به معنای یکسان بودن همه ادیان در بهره­مندی از حقیقت ونجات بخشی قابل دفاع نیست، اما تفسیری از شمول­گرایی از آرای وی استنباط می­شود؛ از آنجا که نجات بخشی ادیان رابطه مستقیم با میزان حقانیت آنها دارد، ادیان به هر میزان که حق باشند به همان اندازه نجات بخش خواهند بود.