جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

از مواردی که مایة اختلاف میان جبرگرایان و معتقدان به آزادی انسان گردیده؛آیاتیست که دربارة هدایت و ضلالت در قرآن کریم آمده است . خداوند در قرآن, در بسیاری از موارد, ارشاد و گمراهی را به خود نسبت داده است. برخی از گروههای اسلامی, مانند اشعریان, که معتقد به خلق افعال از جانب خداوند هستند؛ از این آیات برداشت جبری نموده و معتقد شدند که خداوند در مؤمنان, هدایت و در کافران, کفر و معصیت, خلق نموده و اینها هرگز هدایت نمی شوند؛ امّا معتقدان به آزادی انسان (امامیّه و معتزله )، با در نظر گرفتن معانی متعدّدبرای هدایت وضلالت,بگونه ای آدمی رادرگزینش راه رشدوگمراهی,مختار دانسته اند. مولانا نیز به گونه های مختلف, آزاد اندیشی خود را در زمینه های گوناگون و از جمله در دربارة هدایت و اضلال, آشکار نموده است؛ آن چنان که تلویحاً روح تساهل و تسامح را به مخاطبانش القا می کند. او معتقد است: از آن جا که هر انسانی استعداد جهت گیری بسوی خوبی را دارد؛ نمی توان حتی نسبت به کافران هم تکبّر ورزید؛ چون سرانجام امور, دقیقاً مشخص نیست و در ضمن, مؤمنان هم از ضلالت و گناه در امان نیستند.

مکتب‌ انسان‌ ساز اسلام‌ ،براساس‌ تعالیم‌ والای‌ قرآن‌ کریم‌ و سیرة‌ رسول‌ وحی‌ (ص‌) و در مقام‌ دینی‌سمحه‌ و سهله‌، اختلاف‌ بین‌ امّتها و مذاهب‌ را امری‌ طبیعی‌ و جایز و آن‌ را از مقتضیّات‌ حکمت‌ بالغة‌الهی‌ دانسته‌ و پیروان‌ خویش‌ را از مجادله‌های‌ خصومت‌ بار با دیگر طریقتها بر حذر داشته‌ است‌. باوجود این‌، گاه‌ اختلاف‌ قولی‌ و فعلی‌ امّتها، بدلیل‌ انحراف‌ از معیار حقیقت‌، دستمایة‌ نوعی‌ عصبیّت ‌خشونت‌ بار و احیاناً جنگ‌ و خونریزی‌ شده‌ است‌ و هر گروهی‌ با توسّل‌ به‌ استدلال‌ و برهان‌، خود رامحک‌ و معیار تمام‌ حقیقت‌ دانسته‌ و دیگران‌ را به‌ بدعت‌ و الحاد و کفر متّهم‌ کرده‌ است‌. در این‌ میان،‌عارفان‌ روشن‌ بین‌ و صاحب‌ بصیرت‌، با تکیه‌ بر آموزه‌های‌ دین‌، با تکیه‌ بر شعار >الطّرق‌ الی‌ الله‌ بعددنفوس‌ الخلایق‌

نمایشنامة پرگنت ،از جمله آثار بحث انگیز هنریک ایبسن است که با شگفتی تمام، تا کنون در ایران به آن توجّهی نشده و به همین دلیل، چهرة راستین ایبسن نیز برای ما همچنان تاریک مانده است. در این مقاله، نویسنده که خود مترجم این نمایشنامه است؛تلاش می کند سیر تکوینی و درونمایه های اجتماعی-فرهنگی این متن را که در پهنة ادبیّات اروپا نیز جایگاه ویژه ای دارد؛ در پیش روی خواننده بگذارد. بخش عمدة این مقاله نمایشنامة پرگنت را تلاش ایبسن در راستای هوّیت بخشی به ملّت نروژ معرّفی می کند، نمایشنامه ای که با طنزی گزنده به سطحی نگری نروژی ها نیز خرده می گیرد.

یکی ازوقایع مهم ّ‌تاریخ ایران، حملة‌اعراب مسلمان است که تأثیرات سیاسی ،فرهنگی و ... فراوانی بهمراه داشت . یکی از این تأثیرات ، ظهور و نمود ادب عربی درفارسی است . دراین نوشته ، سعی شده است ضمن ذکر مهمترین عوامل ظهور و تأثیر ادب و فرهنگ عربی بر فارسی، موارد مثبت و منفی آن نیز بحث و بررسی گردد. شواهد نشان می دهد که علی رغم تأثیر پذیری فرهنگ و ادب فارسی از عربی ،بدلیل صبغة‌اسلامی آن، هویّت ایرانی و ادبیّات فارسی باقی ماند و هیچگاه فرهنگ و تمدّن ایرانی مقهور فرهنگ قومی عرب نگردید ، بلکه قوم ایرانی، بدلیل اصالت تمدّن غنی خود ، ضمن استفادة‌ بهینه از فرهنگ و زبان اعراب ، به پاسداری از تمدّن و فرهنگ و زبان خود ، برخاستند ؛ بطوریکه امروزه، زیباترین و استادانه ترین و شیوا ترین آثار ادبی در حوزة‌ نظم و نثر به زبان فارسی، زینت بخش محافل ادبی جهان است .

هر ایرانیی‌ که‌ اسکندرنامة نظامی‌، داستان‌ اسکندر در شاهنامه‌، اسکندرنامة‌ منثور و اشعار دیگری‌ را که‌ در ادبیّات‌ فارسی‌ دربارةاسکندر آمده‌ است،‌ مطالعه‌ کند و اندک‌ آشنایی‌ با چهرةمنفور تاریخی‌ اسکندر داشته‌ باشد؛ این‌ پرسش‌ برایش‌ مطرح‌ می‌شود که‌ اسکندر واقعی‌ کدامیک‌ از این‌ دو چهره‌ است‌؟ نگارنده‌ در آغاز این‌ مقاله‌، دو چهرة‌ تاریخی‌ و ادبی‌ اسکندر را بطور مختصر معرفی‌ کرده‌ است‌ تا خواننده‌ با تفاوت‌ آنها بیشتر آشنا شود و سپس‌ به‌ طرح‌ دو پرسش‌ مهم‌ و ارائة‌ پاسخ‌ مبسوط‌ و منطقی‌ بدانها پرداخته‌ است‌. نخست‌ یافتن‌ پاسخی‌ منطقی‌ برای‌ این‌ پرسش‌ که‌ اسکندر با آن‌ چهرة‌ تاریخی‌ که‌ برای‌ ایرانیان‌ داشته‌ است‌، چگونه‌ به‌ چهره‌ای‌ پاک‌، ایرانی‌ و مورد ستایش‌، تبدیل‌ شده‌ است‌؟ دوم‌ این‌که‌ چرا حکیم‌ فرزانه‌ و ایراندوستی‌ چون‌ نظامی‌ گنجوی‌، از میان‌ این‌ همه‌ چهرة تاریخی‌ بزرگ‌ و ملّی‌، اسکندر مقدونی‌ را قهرمان‌ مفصّلترین‌ منظومة‌ خویش‌ قرار داده‌ است‌؟ در پایان‌ برای‌ این‌که‌ خواننده‌ با یک‌ روایت‌ مهم‌ و رایج‌، دربارة‌ اسکندر در ایران‌ آشنا شود؛ روایت‌ شاهنامة‌ حکیم‌ فردوسی‌، بزرگترین‌ شاعر ملّی‌ ایران‌ را بطور مختصر آورده‌ است‌.