جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

اومبرتو اکو (۱۹۳۲- ۲۰۱۶) نشانه‌شناس، فیلسوف و رمان‌نویس معروف ایتالیایی، یکی از بنیان‌گذاران نشانه‌شناسی فرهنگی در قرن بیستم است. وی ده‌ها کتاب، صدها مقاله و ۵ رمان نوشته ‌است. با وجود این، اکو عمده شهرتش را مرهون رمانش نام گل سرخ (۱۹۸۰) است، اثری که در آن قصه، نشانه‌شناسی، تحلیل کتاب مقدس، مطالعات قرون وسطی و نظریه ادبی در هم آمیخته شده است. از مهم‌ترین آثار وی در زمینه نقد ادبی و نشانه‌شناسی می‌توان اثر باز (۱۹۶۲)، نظریه نشانه‌شناسی (۱۹۷۵) ، نقش خواننده (۱۹۷۹) ، نشانه‌شناسی و فلسفه زبان (۱۹۸۴) و محدودیت‌های تفسیر (۱۹۹۰) را نام برد. وی همچنین دو کتاب درباره ترجمه چاپ کرده است که عبارتند از: تجربیات ترجمه (۲۰۰۰) و موش خانگی یا موش صحرایی: ترجمه به مثابه مذاکره (۲۰۰۳). اگرچه در این نوشتار بیشتر معرفی آراء اکو در حوزه ترجمه مورد نظر بوده، اما به جهت اهمیت روش هرمنوتیکی و نشانه‌شناسی تفسیری وی در درک ترجمه- به مثابه نوعی تفسیر عینیت‌یافته- اشاره به برخی از دیدگاه‌های وی در حوزه نشانه‌شناسی و تفسیر ضروری است.

مطالعات ترجمه فعالیتی تحقیقاتی و دانشگاهی است که از پیدایش آن زمان زیادی نمی‌گذرد ولی در طول تاریخ مکتوب بشر افراد بسیاری با پیشینه ­های متفاوت از جمله فلاسفه، ادبا و انسان­ شناسان درباره ترجمه صحبت کرده­ و سعی کرده­ اند تعریفی برای آن ارائه بدهند. از این پس در هر شماره یکی از این افراد را معرفی کرده و دیدگاهش را نسبت به ترجمه به زبانی ساده معرفی می­کنیم.

نظرات بورخس در مورد ترجمه بسیار پیچیده و غیرمتعارف است. بورخس معتقد بود که متون اصلی به ترجمه‌ها بی‌وفایند. ترجمه‌ای را می‌ستود که بر متن اصلی چیره شده و آن را پشت سر بگذارد. موفقیت ترجمه را در «تفاوت» می‌دید و نه در «تعادل». همچون استاینر که هر نوع فهمی را «ترجمه» می‌دانست، معتقد بود که هر خوانشی ترجمه‌ای است جدید. متن اصلی را تنها دستاویزی برای «اعتلای کلام در ترجمه» می‌دید. مترجم، در دیدگاه او، کنشگری خلاق و آفریننده بود نه نشخوارکننده کلام دیگران.