جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: در اواخر قرن بیستم، بنیادگرایی به‌عنوان یکی از قدرتمندترین نیروهای فعال در جهان ظاهر شد که سلطه ارزش‌های سکولار مدرن را به چالش می‌کشد و صلح و هماهنگی را در سراسر جهان تهدید می‌کند. با این حال برای تعداد زیادی از مردم غیرقابل درک است. در «نبرد برای خدا»، کارن آرمسترانگ به طرزی درخشان و دلسوزانه به ما نشان می‌دهد که چگونه و چرا گروه‌های بنیادگرا به وجود آمدند و آرزوی دستیابی به آن‌ها را دارند. تغییرات را در هر جنبه ای از زندگی بیدار کنید - اغلب دردناک و خشونت آمیز، حتی اگر رهایی بخش. آرمسترانگ استدلال می کند که یکی از چیزهایی که بیشتر تغییر کرد مذهب بود. مردم دیگر نمی توانستند در مورد الهی به همان شکل فکر کنند یا تجربه کنند. آنها مجبور بودند اشکال جدیدی از ایمان را ایجاد کنند تا متناسب با شرایط جدیدشان باشد. آرمسترانگ بنیادگرایی را یکی از این شیوه‌های جدید مذهبی بودن توصیف می‌کند که در تمام سنت‌های دینی اصلی ظهور کرده است. او با تمرکز بر بنیادگرایی پروتستان در ایالات متحده، بنیادگرایی یهودی در اسرائیل، و بنیادگرایی مسلمان در مصر و ایران، راه هایی را بررسی می کند که این جنبش ها، اگرچه یکپارچه نیستند، اما هر کدام از ترس مدرنیته - اغلب در پاسخ به تهاجم- سرچشمه گرفته اند. (گاهی ناخواسته، گاهی عمدی) توسط جریان اصلی جامعه. آرمسترانگ گروه های بنیادگرا را پیچیده، مبتکر و مدرن می داند - به جای بازگشت به گذشته - اما مدعی است که آنها از نظر مذهبی شکست خورده اند. او با حفظ این موضوع که بنیادگرایی اغلب در رابطه همزیستی با مدرنیته تهاجمی وجود دارد، که هر یک دیگری را به سوی افراط و تفریط بیشتر سوق می دهد، شفقت را به عنوان راهی برای خنثی کردن آنچه که اکنون یک تضاد در حال تشدید است، پیشنهاد می کند.

رسانه‌های گروهی بین المللی و سیاستمداران غربی و امریکائی هر از چند گاهی تلاش در انتساب جمهوری اسلامی ایران به بنیادگرائی به معنی «فناتیک» تعصب، عدم توانائی در تحمل تنوع، عدم بردباری، تحقیر فرهنگی، افراط گرائی و بالاخره تروریسم دولتی3 می‌نمایند تا از این رهگذر بتوانند شکافهای افقی بین خود را که نتیجه بحرانهای دهه 1990 پس از فروپاشی بلوک شرق و اتحاد جماهیر شوروی می‌باشد، کمابیش با مکانیسم «همکاری و رقابت» ترسیم نمایند. در این راستا با مبالغه‌آمیز خواندن تهدید ایدئولوژی "بنیادگرائی" علیه منافع لیبرال دمکراسی و استفاده وسیع از عناوین مطبوعاتی نظیر «نضج اسلام و تهدید غرب» و «توسعه خیزشهای اسلامی» و دعوت این خیزشها از مردم برای بکار بردن «خشونتهای رفتاری» سعی در ایجاد و بزرگ نمودن دشمنی فرضی پس از شکست کمونیسم نموده تا اولا توجه افکار عمومی غرب را به این معضل جلب نمایند و ثانیا اتحاد خود را همچنانکه در نظام دو قطبی قبل از فروپاشی در محور اقتصادی بر اساس همکاری و تعاون «واشنگتن- توکیو-بن» و در محور سیاسی-نظامی بر اساس اتحاد «واشنگتن-لندن-پاریس» استوار بود همچنان حفظ نمایند.