جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

گاه بين تجربه دينى و تجربه عرفانى تفاوت گذاشته مى شود. متعلق تجربه دينى امور فوق طبيعى است مانند خدا، ملائكه و اوليا. اما اتصال به حق و هدم مرزهاى خوديت، هرچند به طور موقت را «تجربه عرفانى» گويند. مراد ما از تجربه عرفانى معناى عامى است كه هر نوع شهود قدسى فوق طبيعى را شامل مى شود. مدعيان كشف و شهود همواره در بين ملل و نحل گوناگون وجود داشته اند. يكى از امور مشترك در بين اصحاب كشف و شهود اين است كه تجارب عرفانى غيرقابل بيان و توصيف (ineffable) مى باشند. آنان با اينكه از زبان استفاده مى كنند، اما اصرار دارند كه زبان براى انتقال اين تجارب مناسب نيست. در اين ميان برخى مدعى شده اند كه در نادر احوالى حقايق تمام علوم بر آنها منكشف گرديده، ليكن ديرى نپاييده كه آن حالت زايل و يافته ها به فراموشى سپرده شده است. گاهى گفته مى شود آن دانش چنان فراگير و هيجان انگيز است كه زبان را ياراى بيان آن نيست. بحث از صحت و سقم اين نوع دعاوى، كه با شهود اصحاب معرفت متفاوت است، خارج از موضوع اين مقاله است.