قرآن کريم در آيه کرامت تمامی انسان ها را دارای وصف کرامت ويژه دانسته است. اين آيه در نگاه ظاهری با برخی از آيات ديگر قرآن مانند: ابراهيم / 34، معارج / 21 ـ 19،
... ، علق / 7 ـ 6، احزاب / 72، قيامت / 5، عصر / 2 ـ 1 و اعراف / 179 در تعارض است. ديدگاه های مختلفی از سوی مفسران جهت رفع اين تعارض مطرح شده است. در اين ديدگاه ها ايمان، تربيت يافتگی انسان، پاکی فطرت، به کارگيری درست غرايز، عدم قناعت به زمينه خلقت، تمايز قائل شدن بين کرامت آغازين و رذالت فرجامين و به فعليت رساندن جنبه های مثبت وجود انسان، به عنوان ملاک کرامت مورد توجه قرار گرفته است. اين مقاله بر اين نکته تاکيد می ورزد که تکريم انسان به نوع آفرينش او باز می گردد که به انسان ظرفيت ها، استعدادها و توان مندی هايی خاصی عطا کرده است و تکريم انسان بر مبنای اين ويژگی های منحصر به فرد آفرينش انسان در ميان مخلوقات الهی است و نکوهش از انسان در برخی از آيات به جهت استفاده نادرست او از اين نعمت ها است.
بیشتر