جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

چکیده (فارسی): چکیده وقایع خارق عادت بسیاری در دوران پس از پیامبران، منسوب به افراد و مکان های مقدس در اسلام و مسیحیت نقل می شوند. درباره ی اصل وجود و کارکرد این وقایع که در اسلام به نام کرامت و در مسیحیت به نام کلی معجزه خوانده می شوند هم در نظر عموم متدینان و هم عالمان ادیان اختلاف نظر هایی وجود دارد اما در بسیاری از موارد وقوع آنها نشانه ای از اعتبار الهی و حقانیت دانسته می شود. مشکل مهم و اصلی در اینجا رخ می دهد که با وجود اعتبار یکسان نقل این کرامات در اسلام و مسیحیت آیا می توان آنها را نشانه ای از تأیید الهی دانست؟ آیا تفاوتی بین دلالت معجزه -که اثبات کننده حقانیت یک نبی است- و کرامت وجود دارد؟ چگونه یک دلیل می تواند اثبات کننده ی دو باور بعضا متنناقض باشد؟ تلاش این پژوهش در ابتدا بررسی کارکرد کرامات در اسلام است که در نظر به قرآن و روایات و عبارات عالمان اسلامی در این باره صورت می گیرد. پس از این، تفاوتی که بعضی از عالمان در حقیقت و کارکرد معجزه و کرامت قائل هستند مورد نقد قرار گرفته است. در فصل دیگری کارکرد کرامات در مسیحیت مورد توجه قرار گرفته و دیدگاه مسیحیان درباره ی کرامات و معجزات اسلام به نقد گذاشته شده است. در نهایت، اصل رجوع به فهم عرف به عنوان مبنای جامعی برای مواجهه با کرامات متعدد اسلام و مسیحیت و فهم کارکرد آنان پیشنهاد می شود. این قاعده کارکرد هر کرامت را مطابق با فهم عرف از آن می داند. بر اساس همین اصل، کارکرد مجموعه ی کراماتِ ظاهرا متعارضِ در ادیان نیز با مراجعه به همین قاعده ی کلی -یعنی فهم عرف- قابل بررسی است. در نگاه عرف به مجموعه ی کرامات موجود در جهان، ارزیابی عظمت یک کرامت مبنای تشخیص برتری آن قرار می گیرد، در نتیجه ارزیابی عظمت کرامات ملاک برتری و در نتیجه حقانیت بالاتر زمینه ی دینی است که باعث آن کرامت شده است.

این مقاله بر آن است با نظر به مسئله عشق و جایگاه آن در تفکر هگل، تحلیلی از رساله «روح مسیحیت و سرنوشت آن» به دست دهد. هگل در این رساله مقولات سنت مسیحی، از جمله زندگی و عشق را با توجه به وضعیت سیاسی –اجتماعی انسان مدرن بررسی می کند. رساله مورد بحث از آثار دوره فرانکفورت هگل است و به خلاف رساله های دوره توبینگن و برن، او در این رساله می کوشد از حصار فلسفه کانتی و میراث دوره روشنگری بیرون آید. رهیافت هگل در این رساله با نقد حیث تحلیلی عقل این است که عشق اصیل مسیحی می تواند بر بحران های بر آمده از عقلانیت گسسته از واقع، غالب آید و در بنیاد زندگی سیاسی –اجتماعی انسان مدرن قرار گیرد.