جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

فطرت از موضوعاتی است که در طول تاریخ مورد توجه ادیان آسمانی، اندیشه‌وران و معرفت‌طلبان بوده و هست. فرهیختگان عرصه توحید و دانشوران ساحت انسان‌شناسی، نقد عمر خویش را صرف این کالای ثمین کرده و همت خویش را در بحر معرفت فطرت به غواصی کشانده‌اند تا دُرّ عشق را از صدف فطرت اصطیاد کنند. موضوع فطرت از یک منظر، بحث فلسفی است؛ چرا که با سه موضوع مهم فلسفه (خدا، جهان، انسان) ارتباط دارد و از منظر دیگر، بحث فطرت و عشق از موضوعات و مسائل عرفانی شمرده می‌شود (چرا که مهم‌ترین موضوع عرفانی عبارت از توحید و موحد است) و عارفان به‌ نحو تفصیلی با زاویة دید نافذ خود به بحث و مذاکره و سرانجام به چشیدن آن پرداخته‌اند. از منظر ثالث، به مباحث روان‌شناسی و علوم مرتبط به آن نیز مربوط می‌شود؛ چنان‌که با مباحث معرفت‌شناسی، خداشناسی، انسان‌شناسی، دین‌شناسی، معاد، تعلیم و تربیت و مباحث این‌گونه‌ای ارتباط دارد، و در رأس همة آن‌ها در منابع و آموزه‌های دینی (قرآن و سنت) نیز روی مسأله فطرت تکیه فراوانی شده است که در نهایت هر اندیشه‌وری با رویکرد خاص خود، آیات و روایات وارد در این باب را به تفسیر نشسته که در این میان لطایف عرفانی عارفان متأله حلاوت ویژه‌ای دارد که مباحث را در باب فطرت بةنحو فطری تفسیر کرده، با نگاه ویژه خود با مبدأ فطرت و عشق و گام‌های عاشقانه به مقصد معشوق رهسپار شدند، از میان عارفانی که در این عرصه به بحث نشسته‌اند می‌توان به عارف کامل میرزا محمدعلی شاه آبادی و خلف صالحش حضرت امام خمینی اشاره کرد که با استفاده از آموزه‌ها و یافته‌‌های پیشینیان، لطایف ذی‌قیمتی را نیز به آن افزوده‌اند.

«انوار الهدایة فی التعلیقة علی الکفایة» تالیف امام خمینی، مجموعه تعليقات حضرت امام بر كتاب «كفاية الأصول» مرحوم آخوند خراسانى است. این کتاب شامل مباحث عقلی علم اصول است و در آن، به مباحث قطع، تجری، طرق و امارات، علم اجمالی، حجیت ظهور، قول لغوی، اجماع، شهرت فتوایی، خبر واحد، دلیل انسداد، برائت، اشتغال و بسیاری دیگر از مباحث علم اصول اشاره شده است. این کتاب اثری ارزشمند از آثار امام خمینی در علم اصول است و برای علاقه مندان به نظریات و دیدگاه‌ های اصولی ایشان اثری گرانبها و قابل توجه قلمداد می‌ شود. کتاب «انوار الهدایة» یکی از منابع ارزشمند درس خارج اصول به شمار می‌ آید و مورد استفاده اساتید و طلاب درس خارج اصول می‌ باشد.

کتاب «بیان تحریر الوسیلة للامام الخمینی کتاب الحج» تالیف زین‎ العابدین احمدی زنجانی است. این کتاب شرح یکی از آثار حضرت امام خمینی بنام «تحریر الوسیلة» می باشد که به زبان عربی با محتوای فقهی فتوایی نگاشته شده است. كتاب «تحریر الوسیلة» تعلیقه ای است بر کتاب وسیلة النجاة، سید ابوالحسن موسوی اصفهانی. «تحریر الوسیلة» یک دوره کامل فقه است که از کتاب طهارت شروع و به کتاب دیات پایان می یابد. این کتاب، درسی و مورد توجه فقهای فعلی است؛ به طوری که برخی از مجتهدان به جای کتاب عروة الوثقی، این کتاب را متن درسی خارج فقه قرار داده اند. از جمله شروح آن، تفصیل الشریعة فی شرح تحریر الوسیلة، نوشته آیت الله فاضل لنکرانی است. پس از پیروزی انقلاب اسلامی، قضات دادگستری برای رفع خلأ قانونی از تحریر الوسیلة به عنوان متمم قانون استفاده می‌ کردند که با قانونی شدن استفاده از آرای مشهور فقها (اصل ۱۶۷ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران) و توسعه نِطاق مرجعیت امام خمینی و انطباق اکثر آرای او با آرای مشهور فقها، این کتاب در دادگاه‌ ها و محافل علمی مورد توجه و مراجعه بیشتر قرار گرفت.

در این مقاله به بررسی مکاشفه و مشاهده عرفانی و اعتبار آن درکلام خدا و معصومین پرداخته می شود. چرا که بحث کشف و شهود پیوسته در عرفان اسلامی مطرح بوده است و اصلا پایه عرفان اسلامی بر اساس مکاشفه و مشاهده عالم غیب است. سوالی که مطرح است این است که آیا این قضیه در شریعت مقدسه نیز مطرح شده است و اگر مطرح شده است، چه بهایی به آن داده شده است؟ به همین منظور به دو منبع اصیل یعنی قرآن و روایات معصومین (ع) استناد می شود تا مشخص گردد که دیدگاه پیامبر عظیم الشان اسلام (ص) و جانشینان بر حقش چگونه بوده است و آیا آن بزرگواران نیز دارای مکاشفه بوده اند و اگر چنین بوده، تفاوت مکاشفات آنان (معصومین) با دیگران (غیر معصومین) چه بوده است؟در این پژوهش پس از بررسی این نتیجه حاصل می شود که کشف به دو صورت کشف صوری که مربوط به ملکوت سفلی و کشف معنوی که مربوط به ملکوت علیا است می باشد. اولیای الهی و عرفا از مراتب کشف صوری تا کشف ذوقی و از مراتب کشف معنوی تا پایان مکاشفات سری می توانند راه پیدا کنند ولی مرتبه خفی و اخفی که استغراق در مقام احدیت است مخصوص رسول گرامی اسلام و (ص) و ائمه معصومین (ع) است؛ همچنین مکاشفات صحیح مربوط به معصومین (ع) است که در راستای شریعت الهی می باشد. بنابراین مکاشفه تامه محمدیه کامل ترین مکاشفه ای است که در امکان یک انسان است.

بحث ولايت پيوند ناگسستنی با نظريه انسان كامل در عرفان دارد، چه اين كه نـزد عارفـان، انسان، جامع همه مراتب هستی بوده و آينده تمام نمای أسماء و صفات الهی اسـت، البتـه ايـن حقيقت در تمامی افراد انسان به گونه ای نهفته و ناشكفته نهاده شده است و هر انسـانی بـالقوه تمام كمالات اين جلوه الهی را داراست و از اين ميان تنها اهل معرفـت و ولايـت هسـتند كـه بالفعل واجد همه اين كمالات می شوند. بزرگان اهل عرفان معتقدند كه ولايت، باطن نبوت و نبوت، ظاهر ولايت را تشكيل می دهد و به بيان ديگر با تجلی ولايت در بعضی مشاهد هستی و نشئت وجود است كه نبـوت شـكل می گيرد، هم چنان كه خلافت از ثمرات ولايت اسـت. و نيـز يكـی از مهـم تـرين مباحـث در ولايت، به خصوص از ديدگاه عرفانی آن، بحث «ختم ولايت» است كه هنوز هـم معركـه آراء اهل ذوق و صاحب نظران در عرفان می باشد. نگارنده سعی دارد ضمن اشاره ای مجمل به رويكرد گروهی عارف نمايان در باب ولايـت، در تبيين و تشريح حقيقت ولايت در عرفان و رابطه آن با نبوت و رسالت، با تمسك جستن به برخی آيات و روايات دينی، به بررسی ديدگاه های اهل معرفت، به ويژه امام خمينی (ره) و ابن عربی كه به قله رفيع مكاشفه و مجاهده دل و روحانيـت درون نائـل گرديـده انـد بپـردازد و از انديشه های عرفانی آنان به قدر ميسور نتايجی حاصل نمايد.

قطعاً انسان در عالم آفرينش واجد جايگاه ممتازی است. در حـوزه عرفـان اسـلامی شـاهد يكی از جامعترين تعاريف از انسان و جايگاه او در نظام هـستی هـستيم. عرفـای مـسلمان بـه خصوص ابن عربی با ارائه ظريف ترين و زيباترين تصوير از كامل ترين مرتبـه رشـد انـسان در غالب «انسان كامل»، بر اين نظر متفق اند كه انسان كامل، نه تنها علت غايی برپايی و قوام عـالم هستی، بلكه وجودش مايه بقا و تعادل نظام هستی است. او عقل مستفاد و قلـب عـالم وجـود است، در او معرفت و عبوديت حق به حد كمال خود رسيده است. او بـه عنـوان كـون جـامع بهترين دليل و حجت بر حق تعالی است و در مقام قطب و روح عالم صاحب ولايـت بـوده و قدرت تصرف در عالم را داراست. او حلقه پيوند عالم ملك و ملكوت و واسـطه فـيض الهـی است. در اين مقاله پس از ترسيم تصويری كلی (اگرچه مجمل) از جايگاه وجودی انسان و انسان كامل در نظام عالم، از منظر عرفان اسلامی، آراء عارف بزرگ محی الدين ابن عربی در اين باب ارائه شده است و در آخر به نقد و بررسی انسان كامل متصوفه پرداخته شده است.

«نامه تاریخی استاد مطهری به امام خمینی» نوشته مرتضی مطهری است. نامه در سال 1356 هجری شمسی یعنی حدود یک سال قبل از انقلاب اسلامی و زمانی که امام خمینی (ره) در نجف اشرف اقامت داشته اند از سوی استاد شهید آیت الله مرتضی مطهری برای ایشان ارسال شده و در آن به مهمترین مسائل نهضت اسلامی از جمله مکتب ایرانی؛ انحرافات گروه های مبارز همچون پدید آمدن جریاناتی که مبلغ اسلام منهای روحانیت هستند و همچنین برخی تفکرات انحرافی افرادی همچون دکتر شریعتی اشاره شده است.