جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

«شگفتى‌ هاى نهج‌ البلاغه» ترجمه کتاب روائع نهج‌البلاغه اثر جرج جرداق مسیحى است که توسط فخرالدین حجازى به فارسى ترجمه شده است. در مقدمه این کتاب، مباحث و بررسى‌ هایى از طرف خود مؤلف (جرج جرداق) نگاشته شده که عینا و در کمال امانت به پارسى برگردانیده و بعد برگزیده‌ هایى از گفتار نهج‌ البلاغه را آورده که آن‌ ها هم ترجمه شده، ولى چون بعضى خطبه‌ ها و نامه‌ ها را به طور کامل نیاورده و به اختصار گذشته بود، بیشتر آن‌ ها را به تمام و کمال از روى نهج‌ البلاغه به پارسى برگردانیده است. استاد حجازى در مقدمه مفصل خود، با نثرى فاخر و زیبا، روابط امام على (ع) را با خدا، پیامبران، قرآن، دنیا و آخریت، حکومت، اخلاق، عدالت و... تبیین کرده است. جرج جرداق متفکر مسیحى در این اثر، گزیده‌ اى از نامه‌ ها، خطبه‌ ها، پیمان‌ ها، کلمات و نیز سفارش‌ هاى امام على (ع) را درباره اشخاص، مسایل و موضوعات گوناگون، به شیوایى، همراه با توضیحاتى نگاشته است و استاد حجازى نیز همه آن توضیحات را در کمال امانت، به پارسى برگردانده است.

«در پیرامون نهج البلاغه» ترجمه کتاب «ما هو نهج‌ البلاغه» نوشته هبة الدین شهرستانى می باشد که توسط سیدعباس میرزاده اهری به فارسی برگردانده شده است. این کتاب خالی از هر گونه تعصب و غرض نوشته شده است و فقط خواسته است خدمتی به عالم انسانی، و دنیای علم، و تاریخ کرده باشد. هبة الدین شهرستانى در این کتاب پرده‌ های گوناگون تعصب را از چهره درخشان «حقیقت» بالا زده و واقعیت این کتاب بزرگ «نهج‌ البلاغه» را آنطور که هست نشان داده است.

گزارش تجربه گونه امیرمؤمنان علی(ع) از شناخت خدا به سست شدن عزیمت ها وگشوده شدن بسته ها راهی نو در خداشناسی است. مواجهه شارحان نهج البلاغه با این روایت، مسأله تحقیق حاضر است. بررسی تطبیقی شروح نهج البلاغه مواضع اختلافی و اشتراکی آنان در فهم کلام امام علی(ع) را توصیف و تبیین میکند. آنان با سه رهیافت درون دینی، فلسفی و کلامی به تقریر و تحلیل شناخت خداوند به فسخ عزایم پرداخته اند. تفسیر روایت به شناخت از طریق معرفت نفس، حاصل رهیافت درون دینی است که بر اساس آن، تجربه حضور تدبیر الهی در خویشتن به دست میآید.این رهیافت مبتنی بر برخی از آیات قرآن وروایات معصومین (ع) است که عده ای از شارحان بدان استناد جسته اند. رهیافت فلسفی مفاد روایت را به برهان وجوب و امکان تحویل میدهد و رویکرد کلامی، آن را به برهان حدوث برمیگرداند. شارحان نهج البلاغه در بیان مدلول طریق فسخ عزایم نیز اختلاف دارند. اثبات صانع، اثبات تدبیرالهی، قدرت الهی و یکتایی خداوند، نتیجه این طریق دانسته شده است.

در پرتو پیام امام به کنگره هزاره نهج البلاغه که در سال 1360 صادر گردید حاوی نکات و مطالب مهمی است که در این مقاله شرح و تفسیر بخشی از آن تقدیم میگردد.

حكومت ايلخانان مغول با آمدن هلاكوخان به ايران آغار شد منگوقا آن، خان مغول به علت شكايتهايی كه از سوی حكام مغولی ايران و علمای اهل تسنن - ازجمله قاضی شمس الدين قزوينی و مسيحيان درگير در جنگ های صليبی با مسلمانان رسيده بود، قدرت اسماعيليان و خلافت عباسی را برای بقای مغولان خطرناك دانسته، هلاكو، برادرش را مامور نمود تا به سوی ايران لشكر كشيده، هر دو نيرو را براندازد. شيعيان اثنی عشری كه در طول تاريخ هم از اسماعيليان و هم از عباسيان ناملايمات سياسی و مذهبی بسياری تحمل كرده بودند، هلاكو را در هر دو مورد ياری رساندند. خواجه نصيرالدين طوسی از يك طرف از عوامل درونی نابودی اسماعيليان به شمار می رود - كه ركن الدين خور شاه را تشويق به تسليم شدن نمود - و از طرف ديگر از عوامل بيرونی نابودی خلافت عباسی نيز محسوب می شود. هر چند هلاكو به قصد براندازی عباسيان از مغولستان رهسپار غرب شده بود، ولی تشويق و تحريك خواجه نصيرالدين- در مقابل عواملی كه هلاكو را در انجام ماموريت دچار ترديد می كردند - نقش موثری داشت و ابن علقمی، وزير شيعی مستعصم، خليفه عباسی - نيز از درون زمينه های براندازی خلافت را فراهم آورد. با برافتادن خلافت عباسی هرچند كل اسلام در معرض خطر قرار گرفت، شيعيان به علت روحيه تساهل و تسامح مذهبی ايلخانان - كه ناشی از نداشتن اصالت در اعتقادات دينی بود - توانستند رشد يابند و بارور شوند و به ثمر نشينند. ايلخانان تحت تاثير كارگزاران مسلمان خود، نه تنها اسلام آوردند، ‌بلكه در دوره غازان و اولجايتو، تحت تاثير امير، وزير و علمای اهل تشيع، به عقايد شيعی نيز گرايش يافتند و اولجايتو برای مدتی كوتاه به تشيع گرويد. شيعيان در پايان اين دوره با بنيانگذاری حكومتی شيعی در بخشی ا ز خراسان، راه گسترش تشيع را هموارتر نمودند.

ابن ابی الحدید بزرگ و نامی اهل تسنن قرن هفتم هجری هفت چکامه زیبا در مدح علی (ع) سروده است که به (قصاید علویات سبع) شهرت دارد. شاعر در این قصاید به گونه ای چهره پرفروغ آن حضرت را به تصویر کشیده است که در وصف نمی گنجد. در این نوشتار با ذکر نمونه هایی از ابیات این قصاید به تبیین و نقد و بررسی اهم موضوعاتی که شاعر در این اشعار درباره مقام شامخ علی (ع) مطرح کرده پرداخته شده و دورنمایی از چهره تابناک این ابرمرد همیشه زنده تاریخ جهان از خلال این قصاید به نمایش گذارده شده است.

ابن ابی الحدید یکی از بزرگ ترین و مهم ترین شروح نهج البلاغه را نگاشته است. این شرح که حاوی اطلاعات مهم تاریخی است از جمله درباره امام حسین علیه السلام است شایسته بررسی و نقد از زوایای مختلف است. مقاله حاضر پس از مروری کوتاه بر روش تاریخی شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید و ویژگی های آن روایت های تاریخی این کتاب درباره امام حسین علیه السلام را در محورهای زیر مورد بررسی قرار داده و حسب نیاز به بررسی تطبیقی آن با دیگر منابع پرداخته است: رویدادهای پیش از امامت امام حسین علیه السلام، کینه ورزی ها نسبت به خاندان امام حسین علیه السلام، پیش گویی های مربوط به رویداد کربلا، اظهار نظر درباره جایگاه امام حسین علیه السلام و جزئیات رویداد کربلا.

چنانچه در شماره قبل اشاره شد، این سلسله از نوشتار درصدد تبیین و تحلیل آراء کلامی ابن ابی الحدید در شرح وی بر فرمایشات گهربار امیرالمومنین(ع) در نهج البلاغه است که طی اولین نوشتار در شماره نخست فصلنامه نهج البلاغه به بررسی و نقد و نظر پیرامون نظریه این شارح بزرگ در بحث "لزوم و ضرورت وجود حجت در هر زمان" پرداخته شده و اینک برآنیم قطعه ای دیگر از شرح وی که درباره کلمات آن حضرت(ع) پیرامون جایگاه و منزلت عترت پیامبر(ع) است بپردازیم و از روح مطهر و وقدسی آن بزرگوار عاجزانه طلب داریم که توفیق درک صحیح و مستقیم آن سخنان گهربار را بر ما ارزانی داشته و از ظلمات جهل و کژفهمی با عنایت خاصه اش ما را رهایی بخشیده و به سرای امن و آرام حق و حقیقت رهنمون شود که انه ولی النعم.

این مقاله توسط احمد نیلی احمد آبادی نوشته شده و به بررسی تفسیر کلامی ابن ابی الحدید بر نهج البلاغه می پردازد.

از آنجا که نهج البلاغه، متنی ادبی در حد اعلای بلاغت است، و از سویی واژه، بن مایه ادبیات به شمار است، ناگزیر، شارح می‌ بایست، پیش از هر اقدامی، به تفسیر الفاظ غریب و بیان مفردات آن همت ورزد. ابن ابی الحدید نیز به عنوان بزرگترین و مشهورترین شارح این کتاب ارزشمند و ماندگار، به تفسیر واژگان و بیان الفاظ غریب آن توجه ویژه ای مبذول داشته، و اساس شرح خود را بر آن نهاده است. از این رو، در این مقاله، به بررسی روش لغوی شرح ابن ابی الحدید، از میان دو شیوه تقلید و اجتهاد پرداخته شده است. منابع لغوی که شارح، در شرح مفردات بر آن تکیه کرده است، گرچه در آغاز به شیوه تقلید مربوط است، ولی تقلید و نقل صرف را در بر نمی ‌گیرد؛ زیرا در شرح، بیشترین نمود با اجتهاد است. وی مفردات را چونان یک مجتهد منتقد تفسیر کرده است، آرا و نظرات لغوی دیگران را در بوته نقد گذارده، برخی را بر برخی ترجیح می ‌دهد، و در اجتهادش به قرآن و حدیث و صرف و نحو و بلاغت و سیاق و فروق اللغه و دیگر موارد از این دست، استناد می‌ ورزد. همچنین، اثرپذیری وی از مکتب کلامی ‌اش، در شرح واژگان نیز به وضوح دیده می ‌شود.