جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مقاله‌ با اعتراض‌ به‌ متدلوژی‌ انفعالی‌ در بحث‌ از مفهوم‌ «تسامح» آغاز شده‌ و «نظریة‌ تولرانس» را پاسخی‌ لیبرالی‌ و غربی‌ به‌ مشکلی‌ اروپایی‌ و مسیحی‌ می‌خواند و بتفصیل‌ توضیح‌ می‌دهد که‌ نه‌ مسئله‌ جامعة‌ اسلامی‌ ما، عیناً‌ مسئلة‌ جامعة‌ مسیحی‌ اروپا در سده‌های‌ پیشین‌ یا کنونی‌ است‌ و نه‌ مدارای‌ اسلامی، تولرانس‌ غربی‌ است. سپس‌ اثبات‌ می‌کند که‌ بدون‌ نیاز به‌ تولرانس‌ و سهل‌انگاری‌ و نسبی‌گرایی، و ضمن‌ حفظ‌ ایمان‌ و یقین‌ و حساسیت‌ و غیرت‌ دینی، می‌توان‌ با سایرین‌ مدارا کرد و خشونت‌ را صرفاً‌ در موارد اضطراری‌ اعمال‌ نمود.

مقاله، «خشونت» و «مدارا» را دارای‌ ارزشی‌ نسبی‌ و منوط‌ به‌ مبدأ، هدف‌ و روش‌ آنها دانسته‌ و حسن‌ و قبح‌ هر یک‌ از این‌ دو را بسته‌ به‌ عنوانی‌ می‌داند که‌ در هر موقعیت‌ بر آن‌ صدق‌ می‌کند. خشونت‌ورزی‌ و صدمه‌زدن‌ به‌ دیگران، محتاج‌ جواز عقلی‌ و شرعی‌ است‌ و به‌ همین‌ علت، اصل‌ در اسلام، بر «مدارا» و «عدم‌ خشونت» است‌ و مقاله، آیات‌ و روایات‌ بسیاری‌ را که‌ دلالت‌ بر «اصالت‌ مدارا» دارند ذکر نموده‌ و سپس‌ به‌ اسناد شرعی‌ بنفع‌ ضرورت‌ قاطعیت‌ و اعمال‌ خشونت‌ مشروع‌ و عادلانه‌ علیه‌ مواردی‌ که‌ با مدارا قابل‌ حل‌ نیست‌ می‌پردازد و توضیح‌ می‌دهد که‌ حقوق‌ و احکام‌ جزائی‌ را نمی‌توان‌ به‌ تعارف‌ با مکاتب‌ ماد‌ی‌ و تسامح‌ با مجرمان‌ برگزار کرد.