جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این یک مطالعه در فلسفه علوم اجتماعی است. این به شکل یک نقد تطبیقی از سه رویکرد معاصر است: فلسفه زبان معمولی، هرمنوتیک و نظریه انتقادی، که در اینجا به ترتیب توسط لودویگ ویتگنشتاین، پل ریکور و یورگن هابرماس ارائه شده است. بخش اول به شرح دیدگاه‌های این نویسندگان و سنت‌هایی که به آن تعلق دارند اختصاص دارد. رشته وحدت‌بخش آن دغدغه مشترک آنها با زبان است، دغدغه‌ای که با این وجود تفاوت‌های مهم رویکردی را آشکار می‌کند. زیرا در حالی که فیلسوفان زبان معمولی تمایل دارند فعالیت زبانی را به عنوان هدف نهایی تحقیق در نظر بگیرند، هم ریکور و هم هابرماس آن را رسانه ای می دانند که به ابعاد اساسی تر تجربه انسانی و جهان اجتماعی خیانت می کند. بخش دوم شرح را با تحلیل انتقادی مضامین اصلی آن تکمیل می‌کند: مفهوم‌سازی کنش، روش‌شناسی تفسیر، و نظریه مرجع و حقیقت. نویسنده از بسیاری از جنبه های کار ریکور و هابرماس، مانند تأکید بر قدرت و ایدئولوژی، استراتژی تفسیر عمیق، و پیوند بین اجماع و حقیقت دفاع می کند. اما او استدلال می کند که کمبودها و ابهامات جدی در کار آنها وجود دارد. او راه‌حل‌هایی برای این دشواری‌ها پیشنهاد می‌کند و با طرحی از یک نظریه انتقادی و منطقی موجه برای تفسیر کنش به پایان می‌رسد - هرمنوتیک انتقادی.

ترجمه ماشینی: این کتاب طبقه‌بندی پل ریکور از کارل مارکس، فردریش نیچه، و زیگموند فروید را به‌عنوان «استادان ظن» بازبینی می‌کند و نقدی قابل تأمل برای محققان علوم دینی انتقادی و همچنین هر کسی که در نظریه انتقادی به‌طور گسترده‌تر کار می‌کند ارائه می‌کند. در حالی که ریکور سوء ظن را شیوه ای برای تفسیر می دانست، اندرو دول استدلال می کند که روش مشترک در «استادان» او به عنوان شیوه ای برای توضیح بهتر درک می شود. دول هرمنوتیک ظن ریکور را با تبیین مشکوکی جایگزین می‌کند، که مدعی وجود پدیده‌های پنهانی است که به نحوی قابل تشخیص بد هستند. دول استدلال می کند که هر یک از استادان نوع مشخصی از توضیح مشکوک را ارائه کردند. بازسازی مارکس، نیچه و فروید از این طریق، کار آنها را با تئوری های توطئه که خود نوعی توضیح مشکوک هستند، وارد گفتگو می کند. دول استدلال می‌کند که تئوری‌های توطئه و سایر انواع توضیح مشکوک، برای وام‌گیری اصطلاحی از پاسکال بویر، «از لحاظ شناختی به دام می‌افتند». اگر آنها درست باشند، بسیار مهم هستند، اما تشخیص درستی یا نادرستی آنها بسیار دشوار است.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه مفهوم تاب آوری را در پرتو رشته های علوم اجتماعی، فلسفه و الهیات درگیر می کند. مشاهده تاب‌آوری از طریق این لنزها امکان «تصور مجدد» پاسخ‌های انسان به ناملایمات را به شیوه‌ای ارائه می‌دهد که هم فرضیات زیربنای تاب‌آوری را زیر سؤال می‌برد و هم تحقیقات فعلی را تأیید می‌کند. داده‌های علوم اجتماعی برای درک عوامل مهم در انعطاف‌پذیری انسان در برابر ناملایمات بنیادی هستند، اما ممکن است از طریق روایت‌های روایی انسان «ضخیم‌تر» شوند. توجه به پدیدارشناسی هرمنوتیکی پل ریکور بینشی را در مورد «مازاد معنا» ممکن از طریق روایت و هویت انسانی که در رابطه با دیگری شکل می‌گیرد، فراهم می‌کند. اینها وقتی در پرتو روایت انجیل مسیحی که معنا را از طریق ارتباط با خدای خودبخش آشکار می کند، درک می شوند، اهمیت بیشتری پیدا می کنند. جولیان نورویچ به عنوان نمونه ای از معنی دار بودن روایت انجیل عمل می کند که از طریق تجربه شخصی عشق الهی شناخته شده است. بنابراین، فرد تاب‌آور را می‌توان از طریق روایت دگرگون‌کننده انجیل دوباره تصور کرد. درک تازه‌ای از شخصیت، پاسخ‌ها به ناملایمات را در معنای «جهان» پیش‌بینی‌شده توسط این روایت قرار می‌دهد. از طریق مشارکت در روایت انجیل، عشق به خدا با ایجاد معنا و پیوند در محیطی از امید معاد شناختی، انعطاف پذیری انسان را ایجاد می کند.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه به بررسی اندیشه ژان لوک ماریون در پرتو برخورد او با وحی الهی و در ارتباط با پدیدارشناسی هرمنوتیک پل ریکور می پردازد. اولاً، این استدلال می‌کند که اندیشه ماریون دارای ابهامات مهمی است که توسط میراث مفاهیم کلیدی که کار او را سازماندهی می‌کنند تعیین می‌کنند: «بخشش» (اهدا) و اشباع. ثانیاً، همچنین استدلال می‌کند که حتی اگر بتوان راهی برای رفع این ابهامات یافت، پیشنهاد حاصل با انتقاد پل ریکور در اشاره به پدیدارشناسی‌های دینی که توسط «ایدئالیسم هوسرلی» تعیین می‌شوند، پاسخ نمی‌دهد. پایان نامه مطالعه ای در مورد هرمنوتیک وحی ریکور در تلاش برای جا انداختن روایت ماریون و ارائه یک پیشنهاد جایگزین ارائه می دهد. به طور خاص، ارتباط دگرگونی پیشنهادی ریکور از پدیدارشناسی را از طریق هرمنوتیک، ایده هرمنوتیک شهادت که در نتیجه آن دگرگونی ایجاد می‌شود، و مفهوم ریکور از وحی را به عنوان بیان شده در ارجاع به «جهان متن» در نظر می‌گیرد. با تمرکز بر مفهوم «تقدیم» در سراسر تحلیل، پایان‌نامه استدلال می‌کند که نه تنها کار ماریون با تعهدات رسمی‌اش به ظاهر محض محدود می‌شود، بلکه از دستیابی به نوعی تقدم رادیکال که به دنبال آن است نیز ناکام می‌ماند. این به این دلیل است که همچنان با فلسفه‌ای از آگاهی گره خورده است که از دسترسی به سطح پیش‌انعکاسی تعلق که توسط پدیدارشناسی هرمنوتیک ریکور قابل دسترسی است، مسدود شده است. با ارائه این استدلال، پایان نامه تحلیلی انتقادی از کار ماریون از منظر وحی الهی ارائه می کند و علاوه بر این، آن اثر را با پل ریکور به گفتگو می آورد. این تعامل مهم بین ریکور و ماریون به اندازه کافی در ادبیات ثانویه فعلی مورد توجه قرار نگرفته است و این پایان نامه این شکاف را پر می کند.

ترجمه ماشینی : مشکل شر بسیار گسترده است. ما می توانیم به روش های مختلف به آن نزدیک شویم. دیدگاه ما بر فلسفه انسان شناسی خواهد بود. هدف پژوهش شرارت از دیدگاه وجودی انسان در فلسفه اول پل ریکور است. ما در فلسفه او بر دو شهود نهفته تأکید می‌کنیم: تطابق خیر و شر در وجود انسان و اولویت وجدان تقصیر نسبت به آگاهی نهایی. ما با تأملی در مورد انسان‌شناسی خطاپذیری به‌عنوان مؤلفه‌ای از مجسمه هستی‌شناختی انسان شروع می‌کنیم. انسان شناسی خطاپذیری به ما این امکان را داد که به ایده امکان شر مکتوب در ساختار هستی شناختی آن برسیم. گفتار فلسفی انسان با نمادگرایی شر حاضر در روایات اسطوره ای غنی خواهد شد. ما اولویت را به اسطوره آدمی می دهیم، زیرا تنها انسان شناسی محسوب می شود. سرانجام، شر، چالشی برای فلسفه و کلام است. بزرگ ترین چالش ها، زمانی که شامل پرسش از تصور خدا که در جهان غرب معتبر است، به عنوان قادر مطلق و کاملا خوب است. به عبارت دیگر، غلبه بر تناقض وجود خدا و وجود شر (درد، رنج، مرگ) است. مشکل همیشگی انسان باشد که از شرایط تاریخی او ناشی می شود. بنابراین، این سؤال باقی می ماند: برای مبارزه با شر چه کنیم؟ شر همان چیزی است که هست و نباید باشد. ما باید به آن چیزی که لازم نیست پاسخ دهیم. پاسخ ریکور، که ما با آن موافقیم، این است که در طرح عمل، شر مترادف با خشونت است. کم کردن آن در دنیا، با عمل اخلاقی و سیاست، کم کردن شر است. در خاتمه، اجازه ندهید که توسط شیطان گرفته شوید. با نیکی بر بدی غلبه کن

ترجمه ماشینی : این پایان نامه به دو مفهوم جهانی می پردازد که توسط هانس کونگ الهیات کاتولیک سوئیسی و اثر او اخلاق جهانی و مذهب مدنی ارائه شده است. در بخش اول متن خود، شخصیت هانس کونگ، آثار، ایده‌های او و کتاب اخلاق جهانی را که در مجامع بین‌المللی، کلیساها و جامعه مورد استقبال قرار گرفت، آورده‌ام. کونگ سه تز اساسی را ترسیم می کند: صلح جهانی بدون صلح در میان ادیان وجود ندارد. صلحی در میان ادیان بدون گفتگو بین ادیان وجود ندارد. هیچ گفتگوی بین ادیان بدون شناخت دقیق یکدیگر وجود ندارد. این تزها بیانگر نیاز به گفت‌وگو، توانایی تدوین چشم‌اندازهای قابل اجرا از آینده است. در بخش دوم کارم، مفهومی کمتر شناخته شده از دین مدنی را با دگرگونی ها و تحولات آن در طول تاریخ معرفی می کنم. مفهومی فراتر از مرزهای جامعه شناسی، علوم سیاسی، فلسفه و الهیات است که فرآیندهای شکل گیری جامعه و گفتار مرجع دینی آن را بررسی می کند. به ویژه در دوره بین دهه 1960 و 1980 در گفتمان دانشگاهی نفوذ می کند، به عنوان مثال. توسط رابرت بلا، جامعه شناس آمریکایی در بخش سوم متنم، هر دو مفهوم جهان‌شمولی را با هم مقایسه می‌کنم و سعی می‌کنم بفهمم که کجا تلاقی می‌کنند و هر کدام از چه جنبه‌ای دارند.

ترجمه ماشینی : در این پایان نامه، مفهوم مسئولیت اخلاقی برای روشن کردن ایده کانتی از شر رادیکال در رابطه با درک پل ریکور از خود به عنوان شدن استفاده شده است. علیرغم قاعده مند بودن جهان طبیعی، کانت آزادی انسانی را مطرح می کند که می تواند در امتداد خطوط تجربه اول شخص ما درک شود. با تغییر از عقل نظری به عقل عملی، اندیشیدن در مورد عمل بر حسب علت و معلول، جای خود را به آزادی فرضی می‌دهد که در آن می‌توانیم دلایلی برای عمل بیاوریم و تغییرات معناداری در جهان ایجاد کنیم. در عین حال، به نظر می‌رسد که ادعای کانت مبنی بر اینکه انسان‌ها «طبعاً» به شدت شرور هستند، این آزادی را مشکل‌ساز می‌کند. اگر نمی‌توانیم کاری نکنیم، پس چگونه می‌توانیم مسئول اعمال خود باشیم؟ من استدلال خواهم کرد که شر رادیکال به دور از سلب مسئولیت ما در قبال اعمالمان، شرحی تجویزی از انسجام اعمال اخلاقی ما و مبنای مسئولیت ارائه می دهد. هدف این پایان نامه بررسی تأثیر نظریه شر رادیکال کانت بر تفکر ریکور درباره روایت و مسئولیت است. از نظر ریکور، روایت زمینه را برای اندیشیدن به ابتکار عمل واقعی در جهانی که توسط نیروهای طبیعی تعیین شده است فراهم می کند. مسئولیت با این واقعیت فعال می شود که ما نویسندگان معنادار اعمال خود هستیم. شرح قوی ریکور از هویت روایی به طور همزمان یک نظریه عاملیت اخلاقی تفسیری است. این یک جنبه ضروری برای یک نظریه مسئولیت فراهم می کند زیرا به ما اجازه می دهد تا در مورد دلایل اقدامات از نظر ابتکار عمل و در ارتباط با یکپارچگی زندگی خود به عنوان یک کل فکر کنیم. پس از اینکه شرط آزادی را برای مسئولیت در نظر گرفتیم، پذیرش شر رادیکال را به عنوان بهای انسجام زندگی خود در یک ثبت اخلاقی قرار دادیم و عمل را به عنوان چیزی که مسئول آن هستیم و به عنوان چیزی که در هویت روایی ما پیکربندی شده است درک کردیم. ، می توانیم زمینه ای را در نظر بگیریم که در آن به خود تبدیل می شویم. از نظر ریکور، خود هرگز داده شده نیست. همیشه واسطه است. این میانجی‌گری‌ها شامل روایت‌هایی از منشأ شر است که به خود فراتاریخی ما شکل می‌دهد. غیر تاریخی نیست. در عوض، با قرار دادن پذیرش گرایش به شر در زمان روایی، نوعی بینش به امر غیرقابل درک می دهد که بدون نیاز به حافظه ما از پذیرش گرایش، به تجربه اول شخص ما انسجام می بخشد. ما همیشه در شرایطی که تعیین نکرده ایم و مسئولیتی در قبال آن نداریم، در حال تبدیل شدن به یک خود هستیم. به همین دلیل است که منشأ شر باید فرا تاریخی باشد. تاریخ را مشروط می کند و بنابراین نمی توان آن را در حرکت آن گنجاند. نتیجه این مسیر، بیان شدن خود در شرایط فجور است. با توجه به شرایط انسانی و موقعیت اخلاقی که در آن قرار داریم، بنابراین باید از خودمان محافظت کنیم، همانطور که خود را از تاریخ واقعی می شناسیم. ما بدتر از آن چیزی هستیم که خودمان را باور داریم. و با این حال، در زیر این مفهوم، خوبی اصلی وجود دارد که ریکور بسیار متعهد به حفظ آن بود. این خیری نیست که بتوانیم به سادگی به آن برگردیم. از طریق اعمال خودمان، برای همیشه از خود بیگانه می شویم. با این حال، ما می توانیم با بخشش و امید به این خوبی گواهی دهیم. ریکور از سرود بخشش صحبت می کند. این نقطه ای است که فلسفه دین جای خود را برای دین باز می کند. به این ترتیب، همانطور که ریکور همیشه تأیید می کند، تمایلات به خیر در کانت از نظر فلسفی مکانی را که دین در آن انسان توانا را مورد خطاب قرار می دهد، نشان می دهد.

ترجمه ماشینی : ریکور در موارد متعدد هدف تحلیل های فلسفی خود را «مبادله ایگو، استاد خود، با خود، شاگرد متن» توصیف کرده است. بررسی ما توسعه این موضوع را از طریق بررسی دقیق فلسفه پدیدارشناختی-هرمنوتیکی ریکور دنبال می کند. در مقابل پدیدارشناسی هوسرل، می‌بینیم که چگونه ریکور برنامه‌ای برای بازیابی خود آغاز می‌کند که آگاهی را از بی‌واسطگی رادیکالیت خودپایه‌دار جدا می‌کند. ریکور با نگاهی به دنیای چند معنایی متن، مسیری از میانجیگری غیرمستقیم تخیلی را به عنوان مسیری به سوی تفسیر خود انتخاب می کند. تخیل که با آثار فرهنگی (نشانه ها، نمادها و متون) همبستگی دارد، هسته مرکزی درک ریکور از خود بودن را تشکیل می دهد. اثر تخیل که قبلاً در انتشارات اولیه او به عنوان ساختار میانجی خودبودن عمل می کرد، از یک اصطلاح سوم متعالی به یک فرآیند زبانی تبدیل می شود که جهان های صوتی را در مقابل آگاهی می سازد تا خود در آن ساکن شود. تحلیل ریکور از استعاره و روایت نشان می‌دهد که خود بودن وظیفه‌ای است که با استفاده از تفسیر زبانی انجام می‌شود. با این حال، چنین تفسیری از خود، با جهان متنی به عنوان جهان دیگر، ساخت زبانی است که گرفتار خود هویتی معنایی است. برنامه ریکور برای مبادله ایگوی خود محصور، برای شخصی که توسط متن مرید شده است، چنان درگیر معناشناسی هویت می شود که خودبودن با عینیت بخشیدن به فرآیند بازتابی برابر می شود و هرگز به امر صمیمی پرداخته نمی شود. سطح ساختار بازتابی خود در رابطه با دیگری بودن. این امر پیامدهای مهمی دارد که باید توسط فلسفه دین مورد بررسی انتقادی قرار گیرد.