جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: اولوفمی وان در کتاب دین و ساخت نیجریه بررسی می‌کند که چگونه ساختارهای مذهبی مسیحی، مسلمان و بومی چارچوب‌های اساسی اجتماعی و ایدئولوژیکی را برای ساخت نیجریه معاصر فراهم کرده‌اند. وان با استفاده از انبوهی از منابع آرشیوی و مطالعات گسترده آفریقایی، تاریخ اجتماعی، مذهبی و سیاسی نیجریه را از اوایل قرن نوزدهم تا به امروز دنبال می کند. در طول قرن نوزدهم، جهاد تاریخی سوکوتو در شمال نیجریه امروزی و جنبش مبلغان مسیحی در جنوب غربی نیجریه کنونی چارچوب‌هایی را برای تقسیم‌بندی‌های قومی-مذهبی در جامعه استعماری فراهم کردند. پس از استقلال نیجریه از بریتانیا در سال 1960، تنش‌های مسیحی و مسلمان در درگیری‌های منطقه‌ای و مذهبی بر سر گسترش شریعت، در رقابت شدید میان نخبگان سیاسی برای کسب قدرت دولتی، و در ظهور بوکوحرام آشکار شد. این تنش ها صرفاً تعارض بر سر باورهای مذهبی، قومیتی و منطقه گرایی نیست. آنها نشان دهنده عدم توازن ساختاری هستند که بر اساس تقسیمات مذهبی ایجاد شده در دوران استعمار شکل گرفته است. اولوفمی وان، استاد جفری کانادا در مطالعات آفریقا و تاریخ در کالج بودوین و نویسنده و ویراستار بسیاری از کتاب‌ها، از جمله روسای نیجریه: قدرت سنتی در سیاست مدرن، دهه‌های 1890-1990 است. تاییدیه ها: اولوفمی وان سر و صدای گفتمان های پسااستعماری را قطع می کند تا به ریشه مشکلات نیجریه معاصر بپردازد: راهپیمایی مذهبی اسلامی که توسط استعمار سقط شده به سوی تسلط بر کمربند میانی و مناطق شمالی نیجریه. این کتاب در میان تلاش های دیگر برجسته است. این به وضوح نقش دین را در تشکیل دولت در آفریقای جنوب صحرا - به ویژه در نیجریه - بیان می کند. مورخان، دانشمندان دینی، جامعه شناسان و منتقدان ادبی که مایل به درک تقاطع بین روایت ها و دیدگاه های مختلف استعمارگران در نیجریه هستند، مورد استقبال قرار خواهد گرفت. — Kelechi Amihe Kalu، نویسنده، توسعه اقتصادی و سیاست خارجی نیجریه "مذهب و ساختن نیجریه یک تحلیل خوب و شیوا از پیوند جالب بین مذهب و تشکیل دولت مدرن در نیجریه است. اولوفمی وان با تکیه بر منابع آرشیوی و معاصر، مطالب خود را به طرز ماهرانه ای در گرداب کشمکش های تاریخی و مردم شناختی قرار می دهد. بیش از پیشینیان مذهبی نیجریه استعماری و پسااستعماری. دین و ساخت نیجریه که به زیبایی نوشته شده است، اثر واقعا برجسته ای از تحلیل بین رشته ای است که احتمالاً به استانداردی برای پژوهش در مورد دین و تکامل دولت مدرن نیجریه در زمان قابل پیش بینی تبدیل خواهد شد. آینده." - Ebenezer Obadare، استاد جامعه‌شناسی، دانشگاه کانزاس

ترجمه ماشینی: گروه کوچکی عفو بین الملل را در سال 1961 تأسیس کرد تا اصول حقوق بشر را به عمل تبدیل کند. دیپلماسی وجدان گزارشی غنی از چگونگی پیشروی این سازمان در ترکیبی از فشار عمومی و دانش تخصصی برای پیشبرد حقوق بشر جهانی ارائه می دهد. عفو بین‌الملل تا حدی که با پیشینیان همتا نبوده و توسط جانشینان کپی شده است، از کمپین‌های تبلیغاتی جهانی بر اساس حقیقت‌یابی و فشار اخلاقی برای ترغیب دولت‌ها برای بهبود شیوه‌های حقوق بشر استفاده کرده است. تأثیر قابل توجه عفو بین الملل بر حقوق بین الملل کمتر شناخته شده است. به شکل گیری کمک کرده است.؛ دیپلماسی وجدان: عفو بین المللی و تغییر هنجارهای حقوق بشر. فهرست؛ فهرست اختصارات؛ قدردانی ها؛ فصل اول عفو بین الملل در سیاست بین الملل; فصل دوم چگونه هنجارها رشد می کنند. فصل سوم شکنجه; فصل چهارم ناپدید شدن; فصل پنجم اعدام های فراقانونی; فصل ششم سازمان‌های غیردولتی و هنجارها در سیاست بین‌الملل. ضمیمه: مصاحبه ها. یادداشت؛ کتابشناسی - فهرست کتب؛ فهرست مطالب.

ترجمه ماشینی: آزادی خواهی هم یک فلسفه است و هم یک دیدگاه سیاسی. مفاهیم کلیدی که لیبرتارینیسم را تعریف می کنند عبارتند از: حقوق فردی به عنوان ذاتی انسان ها که توسط دولت اعطا نمی شود. نظم خود به خودی که از طریق آن مردم تعاملات روزمره خود را انجام می دهند و جامعه از طریق آن مستقل از جهت مرکزی (دولت) سازمان می یابد. حاکمیت قانون که حکم می کند هر کس آزاد است هر کاری که می خواهد انجام دهد تا زمانی که به حقوق دیگران تجاوز نکند. یک دولت تقسیم شده و محدود که توسط قانون اساسی کتبی تأیید شده است. بازارهای آزاد که در آن قیمت و مبادله به طور متقابل توسط افراد توافق می شود. فضیلت تولید که به موجب آن کار مولد فرد و هرگونه تبدیل آن کار به درآمد، حقاً به فردی تعلق دارد که نباید آن درآمد را قربانی مالیات کند. و صلحی که در طول تاریخ معمولاً توسط منافع طبقه حاکم یا دولت متمرکز مختل شده است.

ترجمه ماشینی: آیا آرمان های سیاسی آزادی و برابری با هم سازگارند؟ این پرسش در فلسفه سیاسی، فلسفه اخلاق و اقتصاد رفاه از اهمیت محوری و مستمر برخوردار است. در این کتاب دو فیلسوف برجسته به بحث می پردازند. یان ناروسون استدلال می‌کند که آرمان سیاسی آزادی منفی با هیچ ایده‌آل ماهوی برابری ناسازگار است، در حالی که جیمز پی استربا استدلال می‌کند که آرمان آزادی منفی خود ناروسون سازگار است و در واقع به الزامات یک ایده‌آل ماهوی برابری منجر می‌شود. البته هر دو نمی توانند درست باشند. بنابراین، جزئیات استدلال آنها در مورد آرمان سیاسی آزادی منفی و الزامات آن مشخص می کند که کدام یک از آنها درست است. مناظره آنها به نحوی جذاب و قابل دسترس برای همه کسانی که به موضوع اصلی این که الزامات عملی یک آرمان سیاسی آزادی چیست، ارزشمند خواهد بود.

ترجمه ماشینی: فهرستی از صد نفر از تأثیرگذارترین افراد تاریخ، شرحی از مشاغل، مشارکت ها، و دستاوردهای رهبران سیاسی و مذهبی، مخترعان، نویسندگان، هنرمندان و دیگرانی است که مسیر تاریخ را تغییر دادند. همزمان.

ترجمه ماشینی: اکثر فیلسوفان اخلاق و سیاسی معاصر مایلند استدلالی داشته باشند که نشان دهد اخلاق از نظر عقلانی لازم است. جیمز پی استربا در کتاب «از عقلانیت تا برابری» دقیقاً چنین استدلالی را ارائه می‌کند و بیشتر نشان می‌دهد که اخلاق، آن‌قدر موجه، مستلزم برابری اساسی است. بحث او از عقلانیت تا اخلاق مبتنی بر اصل عدم التماس است و دو صورت دارد. اولی فرض می‌کند که خودپرست می‌خواهد برای خودپرستی بدون التماس بحث کند، و دومی تنها فرض می‌کند که خودخواه حاضر است با پیش‌فرض‌هایی موافقت کند که واقعاً برای رسیدن به اهداف خودخواهانه به آن نیاز دارد. او استدلال می‌کند که در هر صورت، اخلاق عقلاً (یعنی غیرقابل التماس) بر خودگرایی ترجیح دارد. استدلال استربا از اخلاق تا برابری بدون التماس با مفروضاتی آغاز می‌شود که از منظر آزادیخواهانه قابل قبول هستند، دیدگاهی که به نظر می‌رسد کمترین اجرای اخلاق را تأیید می‌کند، و سپس نشان می‌دهد که این دیدگاه مستلزم داشتن حق رفاه است که وقتی به آن تعمیم داده شود. مردم دور و نسل های آینده، به برابری می انجامد. او از استدلال دو قسمتی خود در برابر منتقدان اخیر دفاع می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه نه تنها به تلاش‌های جایگزین برای توجیه اخلاق، بلکه بر تلاش‌های جایگزین برای نشان دادن اینکه اخلاق منجر به حق رفاه و/یا برابری می‌شود، ارجحیت دارد.

ترجمه ماشینی: «...این مجموعه باشکوه از ارائه اندیشه غول‌های اخلاق غربی شایسته تبدیل شدن به یک اثر مرجع اساسی در این زمینه است.» رالف مک اینرنی، دانشگاه نوتردام