جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

اسلام، قاعده اصلی و پایه‌ای را بنابر «صلح» گذاشته، در قرآن و سنت نیز «جنگ» به جزء در شرایط خاص و استثنایی تجویز نشده است. تأمل در این دو رویکرد روشن می‌کند که رمز توفیق پیامبر(ص) در تبلیغ دین، صبر و پایداری، دعوت مسالمت‌آمیز و احترام به آزادی عقیده و کرامت انسانی بوده است. پیامبر(ص) هیچ‌وقت در ابتدا دستور حمله نظامی به قبیله یا گروهی را صادر نفرمود و همه غزوات و سریه‌های صدر اسلام دفاعی بوده است.نظر به اهمیت موضوع و این نگاه که تاکنون کسی به ارزیابی دو رویکرد متفاوت پیامبر(ص) در جنگ‌ و صلح نپرداخته، و با توجه به قرب زمانی جنگ احزاب و صلح حدیبیه، موضوع رساله را به این دو رویداد اختصاص دادم و در پنج فصل به آن پرداختم: 1. کلیات، 2. تاریخچه و وقایع جنگ احزاب، 3. تاریخچه و وقایع صلح حدیبیه، 4. بررسی و ارزیابی رویکرد پیامبر(ص) در این دو واقعه، 5. نتیجه.پیامبر(ص) در جنگ خندق نشان داد که می‌توان از شیوه‌های متفاوت، بدون اینکه خونی ریخته شود، دشمن را از صحنه نبرد بیرون کرد. حفر خندق، بکاربردن خدعه و نیرنگ، پی بردن به نیازهای معیشتی قبیله‌ای (مانند غطفان) و بستن قرارداد با آن‌ها مشروط به ترک جبهه جنگ، شیوه‌هایی بود که پیامبر(ص) در پراکندن سپاه احزاب استفاده کرد. اما از سوی دیگر، بعد از گذشت مدتی از آن جنگ، شاهد آن هستیم که پیامبر(ص) با همان مشرکان و دشمنانی که چندی پیش رودرروی آنان قرار گرفته بود، پای میز مصالحه می‌نشیند و صلحی را می‌پذیرد که بایستی در راستای همان جنگ احزاب و در ادامه همان مسیر اهداف بررسی شود. بر همین مبنا می‌بایست به این صلح به عنوان گام مهم پیامبر(ص) در جهت پیش‌برد و تثبیت آرمان‌های دینی خود نگاه کرد که نه با تهدید و اتکای به شمشیر، بلکه با نرمش و تدبیر و فراهم نمودن فرصت، به آن نگریست. در واقع پیامبر(ص) در حدیبیه، تهدیدها را به فرصت‌ها مبدل نمود. از این‌رو این تفاوت رویکرد، از نظر تاریخی، جای بررسی و پرسش دارد که چرا پیامبر(ص) در جنگ احزاب از «شیوه‌های دفاعی» بهره جست و در حدیبیه، «صلح» را به‌کار برد و حتی در ظاهر امر به دشمن امتیاز هم داد.

چکیده پس از مبعوث شدن حضرت محمد (ص) به رسالت و گذراندن دوران تبلیغ دوگانه ی مخفیانه و آشکار، عملاً اسلام به عنوان نهادی قابل تأمّل در جامعه ظهور پیدا نمود که هیچ کس یارای به حساب نیاوردن آن را نداشت و حتی در زمان نوپائی آن نیز، در معادلات گروه ها، قبایل، پیمانها، دوستی و دشمنی ها تاثیر گذار و قابل اعتنا به آن نگاه می شد. تا هجرت به یثرب، دشمنی با پیامبر (ص) و یارانش، به اذیت، آزارهای جسمی آذوقه ای و به نوعی شخصی و فردی ختم می گردید که با هدایت و درایت حضرتش و با الهام از وحی و نویدهائی که خداوند متعال به حضرت محمّد (ص) ابلاغ می فرمود و علی رغم سختی ها و شدائد آن، به پایان رسید.پس از هجرت و تشکیل دولت اسلامی و استقرار در مدینه و علی رغم پذیرفتن ظاهری این موضوع توسط مشرکین قریش و قبایل دیگر در سرزمین حجاز، لیکن به دلیل از میان رفتن منافع دنیوی آنها، بر هم خوردن قواعدی مانند برده داری، ابلاغ برابری همه انسانها در شئون دنیوی، برتری انسان ها براساس تقوا و از اینگونه مطالب، نه تنها آتش خشم، دشمنی و کینه ی آنها نسبت به حضرت محمّد (ص) و آئینش کاسته نشد، بلکه مانند آتشی در زیر خاکستر، در انتظار زمانی برای بروز و ظهورواظهار وجود بودند. حضرت محمّد (ص) به دلیل عقبه ی قبل از رسالتش (محمّد امین) و همچنین ابلاغ رحمه للعالمینی اش، همواره در صدد بود تا از هر نقطه و نکته ای برای دست گیری و راهنمایی بندگان استفاده نماید و در این راه نیز، هر گونه سختی و مشقّت را بر جان خرید.علی ایحال ، علی رغم موارد مذکور و به دلیل فرهنگ حاکم بر قبایل و ... گریزی از بعضی اقدامات منجمله بروز جنگ و ... وجود نداشت که حضرت محمّد (ص) را مجبور به ورود در ورطه ای که خوشایندش نبود، می کرد. در این تحقیق سعی گردیده تا روشن گردد که دین اسلام و پیامبر آن، هیچگاه به دنبال جذب افراد و گسترش حوزه ی خود با ابزار زور و قوّه قهریه نبوده و همواره از این نکته پرهیز داشته است و بالعکس آن، علی رغم همه مشقّات ، پیامبر (ص) در هیچ کدام از درگیری ها منجمله جنگهای بدر، اُحد، خندق و خیبر و ... آغاز کننده ی جنگ نبوده و تنها به دفاع از خویش و آئین الهی همت گماشته است.کلیدی واژه ها:اسلام –پیامبر -جنگ -دفاع -سیاست – نظامی – دشمن- مسلمانان- دشمنان

پس از هجرت پیامبر اکرم(ص) از مکه به مدینه ندای اسلام در محدوده شبه جزیره عربستان، گستره قابل ملاحظه ای پیدا کرد و با پیروزی های تاریخی مسلمین بر کفار و مشرکین، حوزه اثر اسلام درمحدوده ی این شبه جزیره بیشتر نیز می شد و لازم بود تا پیامبر اکرم (ص) با حضور در مکه یک بار دیگر حضور اسلام را به نمایش بگذارد. لذا در سال ششم هجرت به قصد انجام عُمره مفرده عازم مکه شد که با ممانعت قریش مواجه و در نهایت با انعقاد قرارداد صلحی به نام صلح حُدیبیه، زمینه را برای فتوحات بعدی از جمله فتح مقتدرانه مکه فراهم نمود. آن چه قابل تأمل است این است که چه عواملی در فتح مکه تاثیر گذار بوده و فتح مکه چه تأثیری در جزیره العرب داشته است؟ بدون شک پیروزی ها و موفقیت های مستمر سپاه اسلام به خصوص در سالهای اخیر مانند صلح حُدیبیه، فتح خیبر و رخدادهای پس از آن و هم چنین پیشجبینی های قرآن و امدادهای غیبی الهی، نقش پیامبر و شخصیت معنوی وی، دارا بودن قوای نظامی موثر و پا در رکاب و ایمان و توکل مسلمانان را می توان از عوامل اصلی فتح مکه دانست.فتح مقتدرانه مکه توسط لشکریان اسلام موجب گردید که این مقطع حساس در تاریخ اسلام به عنوان نقطه عطفی به حساب آید و همواره از آن به عنوان سرمنشاء و خاستگاه بسیاری از فتوحات آتی اسلام یاد گردد. از نظر قرآن، اتمام نعمت بر پیامبر(ص) با این فتح آغاز شده که خود زمینه ساز دست یابی پیامبر(ص) به همه مقاصد بعثت و اهداف پیامبری بوده است. پیامبر اسلام (ص) با فتح بدون خونریزی مکه اثبات کرد که اسلام، نه تنها دین خشونت و اجبار نیست بلکه دین رافت و مهربانی است و با عفو عمومی و بخشش همگانی نمونه ای از اخلاق حسنه اسلامی را به نمایش گذاشت. این فتح علاوه بر فتوحات معنوی و اخلاقی، فتوحات فراوان دیگری نیز در پی داشت تا آن جا که جغرافیای اسلامی را که مختص مدینه بود به شکل قابل ملاحظه ای توسعه داد. پیامبر (ص) توانست با این پیروزی بر مکه و حکومت قریش تسلط یابد و اسلام را در آن جا به تثبیت برساند و به دنبال آن و از برکت این فتح، سرزمین های اطرف مکه که در تسلط قبیله هوازن بود مانند سرزمینهای بنی سعد، بنی خشم و بنی هلال را تحت سیطره حکومت اسلامی درآورد.بنابر آنچه گفته شد، فتح مکه به رهبری مدبرانه پیامبر اکرم(ص) و قدرت بلامنازع لشکر مقتدر اسلام و ایمان و توکل بر خدا و استفاده از تاکتیک غافلگیری مشرکان صورت گرفت که همان منشاءپیشرفت های بعدی و تمدن اسلامی در شبه جزیره عربستان و حتی در سایر ممالک گردید. کلید واژه گان: فتح مکه، اسلام، ایمان، پیامبر، جزیره العرب، قریش، قوای نظامی

قیس بن سعد بن عباده انصاری یکی از اصحاب پیامبر (ص) و از یاران امام علی (ع) و امام حسن (ع) است. تاریخی برای تولد وی ذکر نشده است ولی با توجه به قرائن و پژوهشهای موجود هنگام ورود پیامبر (ص) به مدینه در سن نوجوانی بوده است. این شخصیت در دوران پیامبر (ص) دارای افتخاراتی از جمله: خادم پیامبر (ص) رئیس انتظامات پیامبر (ص)و حامل پرچم انصار در بعضی از غزوه ها بوده است. این مناصب نشان از نزدیکی و همراهی او با پیامبر (ص) دارد. از زندگی او در دوران خلفای سه گانه اطلاعات مختصری وجود دارد.زمانی که امام علی (ع) به خلافت رسید قیس جزء اولین کسانی است که با ایشان بیعت کرد و در فراهم سازی مقدمات جنگ جمل همراه امام علی(ع) بود. امام علی (ع) ابتدا وی را به ولایت مصر برگزید و بنا به دلائلی از ولایت مصر عزل گردید. وقتی قیس به نزد علی (ع) برگشت، نخست به ریاست نگهبانان منصوب و سپس به ولایت آذربایجان گمارده شد. در جنگ صفین و نهروان به عنوان یکی از فرماندهان اصلی حضور داشت . قیس بن سعد اولین کسی بود که با امام حسن (ع) بیعت کرد. وی از راویان حدیث و جزء غدیره سرایان قرن اول هجری است، و در نهایت بعد از صلح امام حسن (ع) در مدینه اقامت گزید و در آخر حکومت معاویه درگذشت.

بدون تردید یکی از مهم ترین حوادث تاریخ اسلام از هر زاویه ای که بدان پرداخته شود، شهادت امام حسین علیه السلام است که در سال 61 هجری اتفاق افتاد. حادثه کربلا از منظرهای مختلفی قابل بررسی است و درس های گوناگونی برای همه شیعیان مسلمانان و آزاد مردان تاریخ دارد. بر کسی پوشیده نیست که یکى از برجسته ترین و عالی ترین ویژگی هایی که حادثه عاشورا به منصه ظهور رسید، ذلّت‏ناپذیرى و ظلم ستیزی امام حسین علیه السلام و یاران فداکارش بود. خصیصه ظلم ستیزی و احقاق حق نهضت امام حسین(ع) الهام بخش قیام های مختلفی در طول تاریخ شده است. یکی از این قیام ها، نهضت زید بن علی(ع) است که با الهام از حادثه خونین کربلا و برای احقاق حقوق از دست رفته اهل بیت عصمت و طهارت(ع) و ستاندن دادِ شیعیان و مسلمانان مظلوم از حکومت اموی بود. با استفاده از روایات معتبر می توان بر این نکته دست یافت که قیام زید بن علی(ع) جهت رسیدن به هواهای نفسانی نبود، بلکه چنانکه وی در قیام خویش به موفقیت دست می یافت امر حکومت و خلافت را به صاحبان اصلی خویش یعنی ائمه معصومین علیهم السلام تحویل می داد. می توان مدعی شد در دوره ای که امامان باقر و صادق علیهم السلام با در پیش گرفتن روش تقیّه و برای حفاظت و صیانت از شیعیان، معذور از هر گونه قیام و عملیات مسلحانه ای بودند، همچنان که امام سجاد علیه السلام نیز بعد از واقعه عاشورا همین روش را در برگزید، این زید بن علی(ع) بود که با موقعیت سنجی جامعه شیعی و درک موقعیت و جایگاه خاص و بی بدیل امام معصوم در فرهنگ شیعی دست به قیام زد.

عصر امام‌ صادق‌ (ع) که معاصربا اواخر دوره ی امویان و اوایل دوره ی عباسیان (148-83 ه ق )است ، از لحاظ سیاسی و اجتماعیاز دوران های مهم تاریخ اسلام به شمار می رود. وضعیت شیعیان در دو دوره ی فوق و رفتار غاصبانه و ستمگرانه ی حاکمان نسبت به شیعیان منجر بهقیام ها ی شیعی و وقایع مهمی در این دوران می گردد. از مهمترین این قیامها می توان به قیام زید بن علی و فرزندش یحیی در عصر اموی و قیام محمد بن عبدالله و برادرش ابراهیم در عصر عباسی اشاره کرد و نهضت‌ها ی شیعیان را می توان از عناصر منهدم‌کننده دولت اموى بشمار آورد. یکی دیگر از وقایع مهم این دوران ، انتقال حکومت و قدرت از بنی امیه به بنی عباس است. عباسیانکه خود را از علاقه مندان و نزدیکان خاندان پیامبر(ص) معرفی کردند ، با حمایت شیعیان و اولاد على (ع) که علیه جنایات بنى امیه و استبداد آنان قیام کرده و مبارزه نمودند در سال 132 ه.قبه خلافت سلسله اموی پایان دادند. اما در مدت زمان کوتاهی نشان دادند که ظلم و فشار آنان نسبت به خاندان على (ع) و شیعیان حتی بیشتر ازبنى‌امیهاست .واما از لحاظ فرهنگی در زمان سقوط دولت اموی و روی کار آمدن حکومت عباسی ، برای شیعه، شرایط ویژه ای ایجاد شد تا به فعالیت‌هاى گسترد? فرهنگى و آموزشى اقدام نماید.این امر منجر به پیدایش تحول علمى بزرگى در عالم تشیع گردید و آثار فرهنگی به جا مانده از آن دوران نشان از رشد فرهنگی شیعه در آن زمان است. بطور کلی عصر امام صادق (ع)یکی از دوران های مهم تاریخ اسلام از جهت رونق علم و دانش و فرهنگ نیز به شمار می رود .هدف از نگارش این مقاله بررسی وضعیت شیعیان وجایگاه شیعه در بعد سیاسی اجتماعی و فرهنگی در این دوران می باشد .

این پایان‌نامه تحت عنوان «دلایل و انگیزه‌های انعقاد صلح امام حسن(ع) با معاویه بن ابی‌سفیان» دریک مقدمه و پنج فصل تنظیم شده است.ائمه ی معصومین(ع) همگی نور واحد بوده، و در مقام معنوی بر یکدیگر برتری ندارند و اگر تفاوتی در ظاهر عملکرد امامان معصوم مشاهده می‌شود، به علت تفاوت در ویژگی‌های فردی است، نه مقام نورانیت ایشان، به عبارتی با شرایط زمان و مکان لازم می‌شود تا امامان عملکرد خاص و به ظاهر متفاوت در زمان امامت خود نشان دهند.دراین رساله به ابعاد گوناگون شخصیت، زندگی و اخلاق دومین امام شیعیان جهان و نشان دادن ارزش‌های والای انسانی او که خداوند در وجود امام به ودیعت نهاده وآن منشأ تحولاتی در جامعه وافراد بشر شده‌است، می‌پردازیم.در بخش دیگر، به شخصیت، فضیلت‌ها، ایثار و کرامات امام حسن(ع) و زندگی سیاسی ایشان در عصر خلفای راشدین پرداخته شده و همچنین درخصوص خلفای بنی‌امیه و اختلاف آن با خلفای راشدین، معرفی چهره‌ی زور و تزویر معاویه صحبت شده است.مهمترین‌ بخش زندگی امام حسن مجتبی(ع)، ماجرای صلح او با معاویه می‌باشد وهمچنین دلیل‌های عقلی که سیمای این صلح را روشن می‌کند و اینکه پذیرش صلح، تنها برای مصلحت امت، جلوگیری از خونریزی حفظ جان یاران واقعی امام و حفظ ارزش‌های الهی می‌باشد. و نیز اینکه این روش را امام حسن(ع)، از صلح حدیبیه برگرفته که سیاستی از یادگار جدش رسول خدا(ص) بود، پس این صلح، زمینه ساز قیام عاشورا شد و قیام عاشورا قبل از آنکه حماسه‌ی حسینی باشد، حماسه‌ی حسنی است. امام حسن(ع) که خود در میدان جنگ قهرمانی کم‌نظیربوده، در صحنه‌ی صلح نیز قهرمان‌ترین مصلح بود.