جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در اندیشۀ نیچه فرهنگ، فلسفه و هنر یونان باستان از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است. او علی‌رغمِ نگاه به‌شدت نقادانه و رادیکالی که به‌کل سنت فرهنگی غرب دارد، همواره فرهنگ یونان باستان را به‌مثابۀ والاترین فرهنگ بشری می‌ستاید. این ستایش پیامد مهم‌ترین دغدغۀ نیچه است: «درمانِ بحرانِ فرهنگِ مدرن با آفرینشِ فرهنگی والا». ایدۀ بنیادین نیچه از فرهنگ، همان ایدۀ گوته‌ایِ چندگانگیِ هماهنگ یا به تعبیر دیگر، وحدت در کثرت است. او تأکید می‌کند که در هر عصری، یک عامل وحدت‌بخشِ بنیادین می‌تواند بنیاد‌گذار یک فرهنگ سالم باشد؛ در نگاه او معلم دینی (قدیس)، فیلسوف و هنرمند نامزدهایِ اصلیِ بنیادگذاری فرهنگ والا هستند. در این نوشته می‌کوشیم نشان دهیم که نیچه در نخستین تلاش نظری‌اش برای سنجش فرهنگ و آفرینش فرهنگ والا چشم‌اندازی هنری‌ـ‌زیباشناختی برمی‌گزیند (تز)، اما این چشم‌انداز خواستۀ او را برآورده نمی‌کند و او می‌کوشد تا با تغییر چشم‌انداز، این بار از چشم‌اندازی فلسفی به فرهنگ بنگرد (آنتی‌تز). از تقابل و در‌عین‌حال همدستیِ این دو چشم‌انداز، سنتزی حاصل می‌شود: پیوند فلسفه و هنر برای آفرینش فرهنگی والا. تجسم این سنتز «فیلسوف‌ـ‌هنرمند» است؛ کسی که «دانایی» و «آفرینندگی» را باهم دارد: «فیلسوف آینده»؛ آفرینندۀ ارزش‌های نو! کوشیده‌ایم نشان دهیم که این سنتز به چیز سومی جدا از تز و آنتی‌تز که در آن تضاد و تعارضِ این‌دو ازمیان‌رفته است نمی‌انجامد، بلکه این سنتز درواقع همان تقابل و همدستی همزمانِ دو امر متعارض و متضاد است. این پی‌رنگ را می‌توان در برخی دیگر از ایده‌های نیچه نیز مشاهده کرد.

این مقاله تلاش می‌کند تا انسان‌گرایی مدرن و جایگاه مفهوم سوژه را از نگاه نقادانة نیچه را با توجه به اهمیت و جایگاه غریزه درز مقایسه با آگاهی بررسی کند. انسان به‌مثابه سوژه و فاعل شناخت در متافیزیک مدرن از جایگاه ممتازی برخوردار است و اساساً مدرنیته پیوند گسست ناپذیری با سوژه و آگاهی دارد. نقد نیچه به مفهوم سوبژکتیو انسان مدرن و احیاء عنصر غریزه در ترسیم سیمای انسانی، در حقیقت نقد بنیادین مدرنیته تلقی می‌شود. در این پژوهش ابتدا در مبانی نظری نسبت غریزه با آگاهی با محوریت اندیشه روسو و شوپنهاور موردبررسی قرا می‌گیرد و سپس به بررسی رابطه غریزه با ارزش‌های اخلاقی و همچنین خواست حقیقت در نگاه نیچه پرداخته می‌شود. نیچه تقلیل انسان به آگاهی (سوژه شناسنده) را مستلزم نادیده انگاشتن سایر ابعاد وجودی انسان نظیر ابعاد جسمانی، غریزی، عاطفی و تاریخی می‌داند و درنتیجه تصویر انسان مدرن به‌عنوان سوژه را صورتی ناقص از انسان تلقی می‌کند که با وجود محوریت شناختی و اخلاقی که در متافیزیک مدرن دارد وجوه مهمی از ابعاد وجودی و طبیعی انسان را که می‌تواند به شکوفایی وی منجر گردد نادیده گرفته است. این مقاله درنهایت به‌جایگاه جسم و غریزه به‌عنوان ابعاد طبیعی وجود انسان و اولویت آن‌ها نسبت به ذهن و آگاهی سوبژکتیو در انسانی شناسی نیچه می‌پردازد.

ترجمه ماشینی : اولین مطالعه متمرکز سپیده دم نیچه، با ارائه خوانش دقیق متن توسط دو تن از محققان برجسته در زمینه فلسفه نیچه. منتشر شده در سال 1881، سپیده دم: اندیشه هایی در مورد پیش فرض های اخلاقی، نمایانگر لحظه مهمی در توسعه فلسفه نیچه و گسست او از تفکر فلسفی آلمانی است. اگرچه طلوع از بسیاری جهات پیشگامانه است، اما کم‌ترین مطالعه‌شده در آثار نیچه باقی مانده است. در کتاب طلوع نیچه: فلسفه، اخلاق و شور دانش، کیت آنسل-پیرسون و ربکا بامفورد، نویسندگان، بررسی کاملی از دومین سه گانه به اصطلاح «روح آزاد» نیچه ارائه می دهند. این کتاب منحصربه‌فرد به بررسی فلسفه نیچه در زمان نگارش سپیده دم می‌پردازد و در مورد ارتباط مدرن مضامینی مانند ترس، خرافات، وحشت، و تعصب اخلاقی و مذهبی بحث می‌کند. نویسندگان پیوندهای داون را با حوزه‌های کلیدی تحقیق فلسفی، مانند «هنر خوب زیستن»، شک‌گرایی و طبیعت‌گرایی برجسته می‌کنند. کتاب با معرفی سپیده دم و بحث در مورد چگونگی خواندن نیچه، تأثیرات ادبی و فلسفی او، رابطه او با فلسفه آلمانی و تلاش های او برای پیشبرد فلسفه «روح آزاد» آغاز می شود. بحث‌های بعدی به طیف گسترده‌ای از موضوعات مرتبط با سپیده‌دم، از جمله پیش‌فرض‌های اخلاق عرفی، نفرت از خود، تفکر آزادانه، و پذیرش علم و اشتیاق دانش می‌پردازد. این کتاب با ارائه تعاملی زنده و تخیلی با متن نیچه: اهمیت متنی که اغلب نادیده گرفته شده است از نوشته های میانی نیچه را برجسته می کند. کمپین نیچه علیه اخلاق عرفی را بررسی می کند. درباره پاسخ نیچه به ایده های کلیدی روشنگری بحث می کند. مانند هیچ کتاب دیگری در این زمینه، طلوع نیچه: فلسفه، اخلاق، و شور دانش برای دانشجویان، مربیان، و دانش پژوهان فلسفه، و همچنین خوانندگان عمومی علاقه مند به نیچه، خواندنی ضروری است. نوشته های میانی او

ترجمه ماشینی : نیچه بی شک یکی از اصیل ترین و تأثیرگذارترین متفکران تاریخ فلسفه است. نیچه با ایده هایی مانند فرامرد، اراده به قدرت، عود ابدی و دیدگاه گرایی، ما را به چالش می کشد تا درک کنیم که چگونه جهان را می شناسیم و درک می کنیم، و معنای انسان بودن چیست. علاوه بر این، او در آثار خود نه تنها با فیلسوفان بزرگ قبلی و اندیشه های آنها دست و پنجه نرم می کند، بلکه معنای انجام فلسفه را نیز زیر سوال می برد و باز تعریف می کند. نیچه و فیلسوفان برای اولین بار قصد دارد رابطه نیچه را با مهم ترین اسلاف خود به طور صریح بررسی کند. این مجموعه شامل مقالات بسیاری از دانشمندان برجسته نیچه، از جمله کیت آنسل-پیرسون، دانیل کانوی، تریسی بی استرانگ، گری شاپیرو، بابت بابیچ، مارک اندرسون، و پل اس. لوب است. این نویسندگان عالی در مورد تعامل نیچه با شخصیت هایی مانند افلاطون، ارسطو، کانت، سقراط، هیوم، شوپنهاور، امرسون، روسو و بودا بحث می کنند. هرکسی که به نیچه یا به طور کلی تاریخ فلسفه علاقه مند باشد، در این جلد علاقه زیادی پیدا خواهد کرد.

ترجمه ماشینی : نیچه و فلسفه یونانی کلاسیک: زیبا و بیمار دوگانگی فردریش نیچه نسبت به سقراط، افلاطون و ارسطو را توضیح می دهد. Daw-Nay N. R. Evans Jr. استدلال می‌کند که رابطه نیچه با پیشینیان کلاسیک یونانی‌اش ظریف‌تر و سیستماتیک‌تر از آن چیزی است که قبلاً تصور می‌شد. او مدعی است که حملات به ظاهر شخصی نیچه به رقبای فلسفی اش، مناقشات پیچیده فلسفی را پنهان می کند که شایسته توجه بیشتر است. ایوانز نشان می دهد که چگونه رویارویی نیچه با سقراط، افلاطون و ارسطو تأثیر فلسفی آنها را بر اندیشه نیچه و مشکلات فلسفی ای که او می کوشید از طریق آن برخوردها به آنها بپردازد را آشکار می کند. ایوانز پس از تشریح دوگانگی نیچه، سقراط، افلاطون و ارسطو، از تحسین نیچه برای هراکلیتوس به عنوان نقطه مقابل افلاطون استفاده می کند تا نشان دهد که فیلسوفان کلاسیک یونان به همان اندازه برای اندیشه نیچه مهم هستند که پیشینیان پیش از سقراطی آنها. این...

ترجمه ماشینی : رابطه عاشقانه نیچه با تئاتر یکی از عمیق ترین و طولانی ترین درگیری های فکری زندگی او بود، اما نقش دگرگون کننده او در تاریخ صحنه مدرن هنوز مورد بررسی قرار نگرفته است. در این روایت راهگشا، دیوید کورنهبر به وضوح نشان می دهد که چگونه نیچه رویداد تئاتر را به عنوان مکانی از اختراعات فلسفی که در آن واحد جد، مخالف و کنیز خود رشته فلسفه است، دوباره تصور کرد. آگوست استریندبرگ، جورج برنارد شاو، و یوجین اونیل - شخصیت‌های مهم در تکامل درام مدرن و نیچه‌ها همگی از رویارویی‌شان با نوشته‌های نیچه با اعتقادی پرشور به پتانسیل فلسفی رویداد زنده تئاتر، همراه با ارزیابی مجدد قدرت نمایشنامه نویس در شکل دادن به آن رویداد با همکاری بازیگر. در واکنش های این نمایشنامه نویسان و اقتباس از بازاندیشی رادیکال نیچه از صحنه، آغاز یک جهت جدید در تئاتر مدرن و ادبیات نمایشی است.